קושיות והערות בשיעור היום - מסכת עבודה זרה

[Kollel]

שוין געוועזן די ערשטע בחינה..

אבער סימער נאך שווער איינצעלנע זאכן.

א. ב ע''א; וואס אידא שווער פון דעם וואס מ'זעהט אז עוכ''ם ועוסק בתורה הרי הוא ככה''ג? לדעתי, זעהט מען נישט אז דער גוי קריגט שכר.

ב. ב ע''א; כך אומרים לפניו, ישראל שקבלוה היכן קיימוהו..זיי בעטן פראף אז די אידן האבן מקיים געווען דע ז' מצוות בני נח אדער אויף כל התורה כולה? אין די המשך הגמ' זעהט אויס אז נמרוד לבן און אשת פוטיפר גייען עדות זאגן אויף די שבע מצוות חלק..מיר קוקט עפעס אויס ווי רש''י דריקט דעיס.
(אויף דניאל חנני' מישאל ועזרי' אישוין עדות'שאפט אויף זאכן וואס זענען ניטאמאל מן התורה...)

ג. ד ע''ב; ומי בעינן כולי האי, ד' פרקים בשנה ברויך דער מוכר זאגן אמה מכרתי וכו' , די תירוץ פון די גמרא איז התם דלאכילה סגי בחד יומא.. אידאך אבער שווער אז לכאורה רעדט מען דאך דארט אויך פון קרבנות (פון רש''י האבעך עפעס פארשטאנען אז ער טרייעט צו עוואוידן דיע קשיא..)

[Haklal]

שוין געוועזן די ערשטע בחינה..

אבער סימער נאך שווער איינצעלנע זאכן.

א. ב ע''א; וואס אידא שווער פון דעם וואס מ'זעהט אז עוכ''ם ועוסק בתורה הרי הוא ככה''ג? לדעתי, זעהט מען נישט אז דער גוי קריגט שכר.

ב. ב ע''א; כך אומרים לפניו, ישראל שקבלוה היכן קיימוהו..זיי בעטן פראף אז די אידן האבן מקיים געווען דע ז' מצוות בני נח אדער אויף כל התורה כולה? אין די המשך הגמ' זעהט אויס אז נמרוד לבן און אשת פוטיפר גייען עדות זאגן אויף די שבע מצוות חלק..מיר קוקט עפעס אויס ווי רש''י דריקט דעיס.
(אויף דניאל חנני' מישאל ועזרי' אישוין עדות'שאפט אויף זאכן וואס זענען ניטאמאל מן התורה...)

ג. ד ע''ב; ומי בעינן כולי האי, ד' פרקים בשנה ברויך דער מוכר זאגן אמה מכרתי וכו' , די תירוץ פון די גמרא איז התם דלאכילה סגי בחד יומא.. אידאך אבער שווער אז לכאורה רעדט מען דאך דארט אויך פון קרבנות (פון רש''י האבעך עפעס פארשטאנען אז ער טרייעט צו עוואוידן דיע קשיא..)

מיר אויך שווער געווען די כה"ג קשיא אבער איך האב עס פארענטפערט אז אויב איז ער אזוי גרויס ווי די כה"ג מוז זיין ער באקומט שכר, נישט מסתבר אנדערש

זיי בעטן פראף אויף די גאנצע תורה אבער שטייטצעך אליין אז פין די פריערדיגע איז נאר שייך וואס עס איז געווען דעמאלטס
די 3 גויישע נביאים וועלן עדות זאגן אויף די גאנצע תורה

דארט ביי די ארבעה פרקים רעדט מען פען קרבנות אבער עס איז אזעלכע וואס איז אויף תיכף צי שחטן און עסן די פלייש משא"כ סתם קרבנות כנלפע"ד

[Kollel]

ב. ב ע''א; כך אומרים לפניו, ישראל שקבלוה היכן קיימוהו..זיי בעטן פראף אז די אידן האבן מקיים געווען דע ז' מצוות בני נח אדער אויף כל התורה כולה? אין די המשך הגמ' זעהט אויס אז נמרוד לבן און אשת פוטיפר גייען עדות זאגן אויף די שבע מצוות חלק..מיר קוקט עפעס אויס ווי רש''י דריקט דעיס.
(אויף דניאל חנני' מישאל ועזרי' אישוין עדות'שאפט אויף זאכן וואס זענען ניטאמאל מן התורה...)

זיי בעטן פראף אויף די גאנצע תורה אבער שטייטצעך אליין אז פין די פריערדיגע איז נאר שייך וואס עס איז געווען דעמאלטס
די 3 גויישע נביאים וועלן עדות זאגן אויף די גאנצע תורה

מיר קוקטעס עפעס נישט אויס אזוי..

פארוואס דריקט רש''י נאכאמאל און נאכאמאל ואברהם בן נח הי' ויעקב בן נח הי' און ויוסף בן נח הי'.. ?
______________

דף ד' ע''א; אוהבו נפרע ממנו מעט מעט שונאו נפרע ממנו בבת אחת. רש''י טייטשט עס אפ זייער אינטערסאנט.. ישראל נפרע ממנו את כל עונותיהם בעוה''ז..ועכו''ם אינו נפרע מהן כלל.

וואלט ווען געדארפט זאגן, ישראל נפרע מהן מעט מעט בעוה''ז כדי שיזכו לחיי העוה''ב, ועכו''ם נפרע מהן כל עונותיהם בעוה''ב.

[הבוחר בטוב]

ע"ז כה: הגמ' מקשה למה אנו צריכין דין מיוחד שאשה לא תתייחד עם עכו"ם משום עריות הא גם עם ישראל אסור ומתרץ כשאשתו עמו שבישראל מותר וקמ"ל דבעכ"ם אסור ומקשה הגמ' תיפ"ל משום שפיכות דמים שאפילו איש אסור להתייחד עם עכו"ם משום חשש שפיכות דמים, ומתרץ רב אידי אשה כלי זיינה עליה שבאשה לא חיישינן שיהרגה אלא יבא עליה.
לכאורה א"כ הדרה קושיא לדוכתא.
דהא לעיל אמר הגמ' שהמשנה צריכה רק במקום שההו"א שאין חשש עריות כגון שאשתו עמו, אבל אם יש איסור כבר משום שפיכ"ד אלא שאמרינן שתחת הריגתה יבא עליה א"כ אסור משום גזירת יחוד דעלמא, מה תאמר שהו"א כשאשתו עמו לא יבא עליה, א"כ יהרג אותה.

[Kollel]

ע"ז כה: הגמ' מקשה למה אנו צריכין דין מיוחד שאשה לא תתייחד עם עכו"ם משום עריות הא גם עם ישראל אסור ומתרץ כשאשתו עמו שבישראל מותר וקמ"ל דבעכ"ם אסור ומקשה הגמ' תיפ"ל משום שפיכות דמים שאפילו איש אסור להתייחד עם עכו"ם משום חשש שפיכות דמים, ומתרץ רב אידי אשה כלי זיינה עליה שבאשה לא חיישינן שיהרגה אלא יבא עליה.
לכאורה א"כ הדרה קושיא לדוכתא.
דהא לעיל אמר הגמ' שהמשנה צריכה רק במקום שההו"א שאין חשש עריות כגון שאשתו עמו, אבל אם יש איסור כבר משום שפיכ"ד אלא שאמרינן שתחת הריגתה יבא עליה א"כ אסור משום גזירת יחוד דעלמא, מה תאמר שהו"א כשאשתו עמו לא יבא עליה, א"כ יהרג אותה.

פארוואס קען נישט זיין אז ווען ס'איז אשתו עמו (אדער עני אנדערע מענטש..) העטער נישט הארגענען?

[הבוחר בטוב]

ווייל די גמ' האט דאך שוין איינגעזעצט בשאשתו עמו און פונדעסוועגן פרעגט די גמ' תיפ"ל משום שפוכ"ד.

[יש הנאה]

לכאורה א"כ הדרה קושיא לדוכתא.
דהא לעיל אמר הגמ' שהמשנה צריכה רק במקום שההו"א שאין חשש עריות כגון שאשתו עמו, אבל אם יש איסור כבר משום שפיכ"ד אלא שאמרינן שתחת הריגתה יבא עליה א"כ אסור משום גזירת יחוד דעלמא, מה תאמר שהו"א כשאשתו עמו לא יבא עליה, א"כ יהרג אותה.

מיינסט צו פרעגן, וואס איז די חידוש פון די משנה אוודאי איז אסור להתייחד וועגן 'יחוד' ווייל אז נישט איז דאך סייווי אסור וועגן שפיכת דמים?

לכאורה איז די ענפער, אז לולי די 'חידוש' פון די משנה אז אפילו אשתו עמו אסור, וועגן חשש יחוד, וואלט איך לעולם געזאגט אז 'מותרת להתייחד', יחוד איז נישט שייך ווייל אשתו עמו, און שפיכ"ד איז אויך נישט דא ווייל גוים האבן סתם רחמנות פאר א פרוי, און זיי וועלן איר לאזן לעבן.. אבער יעצט אז די גמרא איז מחדש אז אפילו אשתו עמו איז אסור משום יחוד, קען מען שוין זאגן די ווערטער פון 'אשה כלי זיינה עליה'.. (חשש שיבא עליה.)

(באמת לערנט תוס' אזוי אריין אין די ווערטער פון 'אשה כלי זיינה עליה'

לאו משום דדעתייהו לביאה ומשום הכי לא קטלי לה, אלא מפני שאינה בעלת מלחמות ומריבות, מרחמים עליה..

אבער רש"י לערנט קלאר נישט אזוי, אבער לולי די חידוש פון די משנה אז אפילו אשתו עמו איז אסור וועגן יחוד, וואלט מען נישט געזאגט 'אשה כלי זיינה עליה', נאר טאקע 'מרחמים עליה' וואס לפי זה וואלט ווען געווען מותר להתייחד..)

[אווער נייט קוגעל]

ע"ז כה: הגמ' מקשה למה אנו צריכין דין מיוחד שאשה לא תתייחד עם עכו"ם משום עריות הא גם עם ישראל אסור ומתרץ כשאשתו עמו שבישראל מותר וקמ"ל דבעכ"ם אסור ומקשה הגמ' תיפ"ל משום שפיכות דמים שאפילו איש אסור להתייחד עם עכו"ם משום חשש שפיכות דמים, ומתרץ רב אידי אשה כלי זיינה עליה שבאשה לא חיישינן שיהרגה אלא יבא עליה.
לכאורה א"כ הדרה קושיא לדוכתא.
דהא לעיל אמר הגמ' שהמשנה צריכה רק במקום שההו"א שאין חשש עריות כגון שאשתו עמו, אבל אם יש איסור כבר משום שפיכ"ד אלא שאמרינן שתחת הריגתה יבא עליה א"כ אסור משום גזירת יחוד דעלמא, מה תאמר שהו"א כשאשתו עמו לא יבא עליה, א"כ יהרג אותה.

ווען די גמ' ענטפערט "כשאשתו עמו בעכו"ם אסור" איז עס משום עריות אז ביי עכו"ם איז אשתו עמו נישט מציל אזוי ווי ביי א איד, נישט אז דעמאלטס איז די חשש נישט וועגן עריות, דערנאך פרעגט די גמ' תיפ"ל משום שפיכות דמים, אויף דעם איז די תירוץ אשה כלי זיינה עליה, און עס איז נישט דא די חשש פון שפיכות דמים

איז וואס פרעגסטו?

[הבוחר בטוב]

לכאורה א"כ הדרה קושיא לדוכתא.
דהא לעיל אמר הגמ' שהמשנה צריכה רק במקום שההו"א שאין חשש עריות כגון שאשתו עמו, אבל אם יש איסור כבר משום שפיכ"ד אלא שאמרינן שתחת הריגתה יבא עליה א"כ אסור משום גזירת יחוד דעלמא, מה תאמר שהו"א כשאשתו עמו לא יבא עליה, א"כ יהרג אותה.

מיינסט צו פרעגן, וואס איז די חידוש פון די משנה אוודאי איז אסור להתייחד וועגן 'יחוד' ווייל אז נישט איז דאך סייווי אסור וועגן שפיכת דמים?

לכאורה איז די ענפער, אז לולי די 'חידוש' פון די משנה אז אפילו אשתו עמו אסור, וועגן חשש יחוד, וואלט איך לעולם געזאגט אז 'מותרת להתייחד', יחוד איז נישט שייך ווייל אשתו עמו, און שפיכ"ד איז אויך נישט דא ווייל גוים האבן סתם רחמנות פאר א פרוי, און זיי וועלן איר לאזן לעבן.. אבער יעצט אז די גמרא איז מחדש אז אפילו אשתו עמו איז אסור משום יחוד, קען מען שוין זאגן די ווערטער פון 'אשה כלי זיינה עליה'.. (חשש שיבא עליה.)

(באמת לערנט תוס' אזוי אריין אין די ווערטער פון 'אשה כלי זיינה עליה'

לאו משום דדעתייהו לביאה ומשום הכי לא קטלי לה, אלא מפני שאינה בעלת מלחמות ומריבות, מרחמים עליה..

אבער רש"י לערנט קלאר נישט אזוי, אבער לולי די חידוש פון די משנה אז אפילו אשתו עמו איז אסור וועגן יחוד, וואלט מען נישט געזאגט 'אשה כלי זיינה עליה', נאר טאקע 'מרחמים עליה' וואס לפי זה וואלט ווען געווען מותר להתייחד..)

איך פארשטיי נישט וואס די זאגסט, ס'זאגט זיך נישט לולי די חידוש פון די משנה אז ביי עכו"ם איז נישט דא אשתו משמרתו, וואלט איך געזאגט אז מותרת להתייחד ווייל עריות איז אשתו משמרתו און שפוכ"ד א פרוי הארגענען זיי נישט. ווען ס'שטייט נישט די רישא פון די משנה וואלט איך געזאגט אז די סיפא שאסור להתייחד משום שפוכ"ד איז סיי ביי א מאן און סיי א פרוי און קיינער וואלט נישט געהאט קיין שום קשיות און איך דארף נישט זאגען אז ס'איז געווען א הו"א אז ביי א פרוי איז נישט דא קיין חשש שפוכ"ד.

יעצט אז ס'שטייט יא סיי די רישא אלס עריות און סיי די סיפא אלס שפוכ"ד דארף מען רעקאנסיילען פארוואס מען דארף ביידע.

איז די סיפא אלס שפוכ"ד דארף מען זיכער ווייל דאס איז אפי' ביי א מאן שאין חשש עריות.
די שאלה שטעלט זיך נאר וואס דאפסטו די רישא אז א פרוי איז אסור משום עריות תיפוק ליה משום שפוכ"ד, ענטפערט די גמ' א תירוץ (לרש"י) אז א פרוי וועט ער נישט הארגענען אלא יבא עליה, איז נאכאלס שווער איך האב דאך שוין אן אלטען דין פון איסור יחוד משום עריות אפילו להתייחד עם ישראל איז וואס דארף איך די רישא פון די משנה, קענסט מיר נישט ענטפערען אז ער קומט מיר לאזען הערן זאלסט נישט מיינען אז ס'איז דא א היתר פון אשתו עמו, ווייל איינמאל איך האב די סיפא משום חשש שפוכ"ד וועל איך נישט מתיר זיין להתייחד אפילו כשאשתו עמו ממנ"פ, איז אשתו עמו משמרתו מעריות וועט ער דאך איר הארגענען, איז נישט אשתו עמו משמרתו מעריות איז אסור מ'דין דעם אלטען דין פון יחוד.

[הבוחר בטוב]

ע"ז כה: הגמ' מקשה למה אנו צריכין דין מיוחד שאשה לא תתייחד עם עכו"ם משום עריות הא גם עם ישראל אסור ומתרץ כשאשתו עמו שבישראל מותר וקמ"ל דבעכ"ם אסור ומקשה הגמ' תיפ"ל משום שפיכות דמים שאפילו איש אסור להתייחד עם עכו"ם משום חשש שפיכות דמים, ומתרץ רב אידי אשה כלי זיינה עליה שבאשה לא חיישינן שיהרגה אלא יבא עליה.
לכאורה א"כ הדרה קושיא לדוכתא.
דהא לעיל אמר הגמ' שהמשנה צריכה רק במקום שההו"א שאין חשש עריות כגון שאשתו עמו, אבל אם יש איסור כבר משום שפיכ"ד אלא שאמרינן שתחת הריגתה יבא עליה א"כ אסור משום גזירת יחוד דעלמא, מה תאמר שהו"א כשאשתו עמו לא יבא עליה, א"כ יהרג אותה.

ווען די גמ' ענטפערט "כשאשתו עמו בעכו"ם אסור" איז עס משום עריות אז ביי עכו"ם איז אשתו עמו נישט מציל אזוי ווי ביי א איד, נישט אז דעמאלטס איז די חשש נישט וועגן עריות, דערנאך פרעגט די גמ' תיפ"ל משום שפיכות דמים, אויף דעם איז די תירוץ אשה כלי זיינה עליה, און עס איז נישט דא די חשש פון שפיכות דמים

איז וואס פרעגסטו?

עיין תגובתי לעיל

[Kollel]

ווייל די גמ' האט דאך שוין איינגעזעצט בשאשתו עמו און פונדעסוועגן פרעגט די גמ' תיפ"ל משום שפוכ"ד.

אונז האמיר געלערנט אז די גמרא גייט אזוי, וואס פעלט אויס צו זאגן איסור יחוד איז משום חשש עריות און איינצוזעצן באשתו עמו, תיפוק לי' משום שפיכ''ד און ווי רש''י טייטשט בלאו עבירה נמי לא תתייחד..

[הבוחר בטוב]

נאופס פאר חשש שפוכ"ד איז דא די סיפא פון די משנה, די קשיא איז נישט אז מ'זאל זאגען אז די רישא איז אויך אלטס חשש שפוכ"ד נאר אז די רישא איז איבעריג

[אנכי הרואה]

פארוואס הייסט עס א "קייזער (קיסר) שניט"?

י: תוספות ד"ה כל נשיאיה בא"ד: ולסוף כמה שנים מלך עליהם אחד בחזקה שמתה אמו בלדתה ונבקעת בטנה ומצאוהו חי ומלך עליהם ונקרא קיסר בלשון רומי והוא לשון כרות בעברית ועל שמו נקראו כל המלכים שלאחריו קיסר.

[צייט פארטרייבונג]

ע"ז כה: הגמ' מקשה למה אנו צריכין דין מיוחד שאשה לא תתייחד עם עכו"ם משום עריות הא גם עם ישראל אסור ומתרץ כשאשתו עמו שבישראל מותר וקמ"ל דבעכ"ם אסור ומקשה הגמ' תיפ"ל משום שפיכות דמים שאפילו איש אסור להתייחד עם עכו"ם משום חשש שפיכות דמים, ומתרץ רב אידי אשה כלי זיינה עליה שבאשה לא חיישינן שיהרגה אלא יבא עליה.
לכאורה א"כ הדרה קושיא לדוכתא.
דהא לעיל אמר הגמ' שהמשנה צריכה רק במקום שההו"א שאין חשש עריות כגון שאשתו עמו, אבל אם יש איסור כבר משום שפיכ"ד אלא שאמרינן שתחת הריגתה יבא עליה א"כ אסור משום גזירת יחוד דעלמא, מה תאמר שהו"א כשאשתו עמו לא יבא עליה, א"כ יהרג אותה.

פארוואס קען נישט זיין אז ווען ס'איז אשתו עמו (אדער עני אנדערע מענטש..) העטער נישט הארגענען?

ווייל ער האט מורא, צוויי זענען שטערקער ווי איינעם ופשוט הוא

[Kollel]

פארוואס קען נישט זיין אז ווען ס'איז אשתו עמו (אדער עני אנדערע מענטש..) העטער נישט הארגענען?

ווייל ער האט מורא, צוויי זענען שטערקער ווי איינעם ופשוט הוא

וואסי פשוט?

[צייט פארטרייבונג]

פארוואס קען נישט זיין אז ווען ס'איז אשתו עמו (אדער עני אנדערע מענטש..) העטער נישט הארגענען?

ווייל ער האט מורא, צוויי זענען שטערקער ווי איינעם ופשוט הוא

וואסי פשוט?

אפילו א מזיק וועט נאר שעדיגן ווען קיינער זעהט נישט.
א רוצח נעמט אין חשבון אז אויב איז דא מער ווי איינער קען שוין זיין א טשענס אז ער וועט נישט געווינען די אנדערע צוויי קעגן אים וואס ער איז נאר איינס

[אווער נייט קוגעל]

פארוואס הייסט עס א "קייזער (קיסר) שניט"?

י: תוספות ד"ה כל נשיאיה בא"ד: ולסוף כמה שנים מלך עליהם אחד בחזקה שמתה אמו בלדתה ונבקעת בטנה ומצאוהו חי ומלך עליהם ונקרא קיסר בלשון רומי והוא לשון כרות בעברית ועל שמו נקראו כל המלכים שלאחריו קיסר.

פארקערט, דעס איז א טעם אויף דעם וואס מען רופט די מלכים "קיסר",
קייזער שניט, איז ווייל "קיסר בלשון רומי הוא לשון כרות", נאר וועגן די מעשה רופט די אלע מלכים "קיסר".

[צייט פארטרייבונג]

פארוואס הייסט עס א "קייזער (קיסר) שניט"?

י: תוספות ד"ה כל נשיאיה בא"ד: ולסוף כמה שנים מלך עליהם אחד בחזקה שמתה אמו בלדתה ונבקעת בטנה ומצאוהו חי ומלך עליהם ונקרא קיסר בלשון רומי והוא לשון כרות בעברית ועל שמו נקראו כל המלכים שלאחריו קיסר.

פארקערט, דעס איז א טעם אויף דעם וואס מען רופט די מלכים "קיסר",
קייזער שניט, איז ווייל "קיסר בלשון רומי הוא לשון כרות", נאר וועגן די מעשה רופט די אלע מלכים "קיסר".

נו דאס זאגט ער טאקע
איך זעה נישט קיין חילוקי דיעות חוץ דאס וואס דו מיינסט אז ער זאגט פארקערט ווי דיר
און א גרויסן יישר כח "אנכי הרואה" ס'א געוואלדיגער חידוש געווען פאר מיר

[Kollel]

פארוואס הייסט עס א "קייזער (קיסר) שניט"?

י: תוספות ד"ה כל נשיאיה בא"ד: ולסוף כמה שנים מלך עליהם אחד בחזקה שמתה אמו בלדתה ונבקעת בטנה ומצאוהו חי ומלך עליהם ונקרא קיסר בלשון רומי והוא לשון כרות בעברית ועל שמו נקראו כל המלכים שלאחריו קיסר.

פארקערט, דעס איז א טעם אויף דעם וואס מען רופט די מלכים "קיסר",
קייזער שניט, איז ווייל "קיסר בלשון רומי הוא לשון כרות", נאר וועגן די מעשה רופט די אלע מלכים "קיסר".

נו דאס זאגט ער טאקע
איך זעה נישט קיין חילוקי דיעות חוץ דאס וואס דו מיינסט אז ער זאגט פארקערט ווי דיר
און א גרויסן יישר כח "אנכי הרואה" ס'א געוואלדיגער חידוש געווען פאר מיר

גראדע אידא אין ערשטן פרק אסאך אינטרעסאנטע תוספות'ער

[צייט פארטרייבונג]

יישר כח

[Haklal]

ע"ז כה: הגמ' מקשה למה אנו צריכין דין מיוחד שאשה לא תתייחד עם עכו"ם משום עריות הא גם עם ישראל אסור ומתרץ כשאשתו עמו שבישראל מותר וקמ"ל דבעכ"ם אסור ומקשה הגמ' תיפ"ל משום שפיכות דמים שאפילו איש אסור להתייחד עם עכו"ם משום חשש שפיכות דמים, ומתרץ רב אידי אשה כלי זיינה עליה שבאשה לא חיישינן שיהרגה אלא יבא עליה.
לכאורה א"כ הדרה קושיא לדוכתא.
דהא לעיל אמר הגמ' שהמשנה צריכה רק במקום שההו"א שאין חשש עריות כגון שאשתו עמו, אבל אם יש איסור כבר משום שפיכ"ד אלא שאמרינן שתחת הריגתה יבא עליה א"כ אסור משום גזירת יחוד דעלמא, מה תאמר שהו"א כשאשתו עמו לא יבא עליה, א"כ יהרג אותה.

פארוואס קען נישט זיין אז ווען ס'איז אשתו עמו (אדער עני אנדערע מענטש..) העטער נישט הארגענען?

ווייל ער האט מורא, צוויי זענען שטערקער ווי איינעם ופשוט הוא

פשוט ער וויל נישט קיינער זאל וויסן פין זיין מעשה רציחה

[צייט פארטרייבונג]

אויך גוט

[אנכי הרואה]

ס'איז מיר געווען א חידוש אין די גמרא אז ווען מ'מאכט א קניפ אויף א זעקל, דערנאך לייגט מען עס אריין אין אן אנדערע זעקל און מ'מאכט א קניפ אויף די פארקערטע זייט, הייסט דאס חותם בתוך חותם ווייל דער גוי וועט זיך נישט אזופיל מטריח זיין.
לפי"ז קומט לכאורה אויס, אויב שיקט מען פלייש מיט א גוי דורך עס לייגן אין איין שאפינג בעג מיט א קניפ, און דערנאך דרייט מען עס איבער און מ'לייגט עס אין נאך א בעג מיט א קניפ, איז עס גענוג.
(יתכן ביידע קניפן דארף זיין א דאבל-קניפ, אולם מסוגיית הגמרא משמע אז אפילו דאס אויך נישט, ווייל דאס איבערדרייען און עפענען איז שוין פאר זיך א גרויסע טירחא)

[Kollel]

אין די משנה ע״ז ס: נטל את החבית וזרקה, נאכן זיך אפמוטשענען האמיר געכאפט אז די חבית איז לאו דוקא חבית (לגבי די נקודה פון נגיעה..) און מרעדט פון אסר׳ן די וויין אין וואס עס פאלט אריין.

[מיללער]

הדרן עלך השוכר את הפועל וסליקא לן מסכת עבודה זרה!

ראיתי בשם הרה"ק החוזה מלובלין זיע"ע לפרש, שבזכות שנעבוד את ה' מאהבה ולא מיראה נזכה לביאת המשיח, ובזה פירש, הדרן עלך שאם נחזור מלהיות, השוכר את הפועל, לעבוד את ה' כמי ששכרו לכך ולא מאהבה, אז נזכה לסליקא לן מסכת עבודה זרה להעביר גילולים מן הארץ והאלילים כרות יכרתון בביאת משיח במהרה

(ק/פ)