טאוסטעד האט געשריבן:וועלכע פוסקים לערנען אזוי אין די מחבר? פון משנה ברירה קוקט יא אויס ווי ער פארשטייט אז די מחבר רעדט פון וויין
אזוי זעע איך אויך אין אוצר הלכות און אין נאך ספרים
איך זעע נאר א היתר אויב מוועט זיך ממש נישט גוט פילן פון די וויין אבער אז נישט איז ער זיכער א הידור מצוה אדער גאר א חויב צו ניצן דווקא וויין
אדרבה וועלכע פוסקים לערנען אנדערש? סאיז מיר נוגע למעשה אלס א שטארקע נישט וויין ליבהאבער
עס איז זיכער אז יין ממש, דהיינו יין ישן, איז א הידור מצוה, און דאס איז געווען דער עיקר תקנת חכז"ל. וכן יש הידור מצוה ביין שאינו מבושל, ואין בו תערובת דבש (צוקע"ר) וכדומה.
אבער פאר איינעם וואס דאס איז נישט "משובח", עס איז אים נישט געשמאקט צו טרונקן הנ"ל, איז עדיף אז ער זאל נעמען וואספארא וויין ס'איז משובח פאר אים, כדי ס'זאל זיין א ענין פון "חירות". דהיינו יין חדש - יין מגיתו - מאסט, אדער יין שיש בו תערובת, יין צימוקים.
דאס וואס דער מחבר רעדט אז מ'דארף זיך מדחיק זיין, רעדט ער פון בכלל טרונקן עפעס וואס איז בגדר יין, לאפוקי יוצא צו זיין פון א צווייטן, אדער לקדש על הפת.
ליתר שאת קצת מקור הדברים:
וז"ל הבית יוסף (אורח חיים סימן תעב אות י ד"ה כתב הרשב"א)
כתב הרשב"א (ח"א סי' רלח) שאלת מי שאינו שותה יין כל השנה כולה מפני שמזיקו או שונאו מהו שיעשה כל הסדר על הפת. תשובה מסתברא שכל שיש לו יין צריך לדחוק עצמו ולעשות כרבי יהודה ב"ר אלעאי דלא הוה שתי חמרא ושתי ארבע כוסות ואומר חוגרני צידעי מפסחא ועד עצרתא וכרבי יונה דגרסינן בירושלמי (פ"י ה"א) רבי יונה שתי ארבע כסי בלילה דפיסחא וחזיק רישיה עד עצרתא והא דרבי יהודה ב"ר אלעאי איתא בנדרים פרק הנודר מן המבושל (מט:):
און דאס איז דער מקור פון לשון המחבר (שו"ע או"ח סי' תעב ס"י):
מי שאינו שותה יין מפני שמזיקו, או שונאו, צריך לדחוק עצמו ולשתות, לקיים מצות ארבע כוסות.
וכתב המ"ב (ס"ק לז, בד"ה לקיים מצות ד' כוסות), ויכול למזגו היטב, אכן בעינן שיהא עדיין ראוי לקידוש [עיין לעיל סימן ער"ב ס"ק ט"ז במ"ב] וגם יכול ליקח יין צמוקים, או חמר מדינה.
וע"ע שו"ע הרב (שם סכ"ז).
וכן נהג פאפא רב זצ"ל בעל ויען יוסף, ששתה גרעיפ דזשוס, וכן נהגו עוד פוסקים.