היט שבת וועט אייך גוט זיין - מאכן די פיאות מיט א קעמל/בראש?

[גראַדע]

ביים מאכן די פאות אום שבת קען מען עובר זיין אפאר איסורים:
א. סחיטה
ב. גוזז
ג. בונה
ד. פסיק רישא
ה. ממרח (דזשעל) [ליידער האב איך שוין געזען בעצם יום הכיפורים ווי טייל זענען נכשל געווארן אין דעם איסור ר"ל]
ו. מוקצה (קעמל/בערשל)
ז. עובדה דחול (קעמל/בערשל)

[דאס איז חוץ פון דעם וואס לויט טייל איז נישט אזוי אויסגעהאלטן בכלל צו מאכן די פאות פארן דאווענען אפילו בימות החול]

פון די אנדערע זיין איז כבוד הבריות אויך נישט אזוי פשוט צו פארקוקן

אשר על כן זאל יעדער פרעגן זיין דיין ווי אזוי זיך נוהג צו זיין ע"פ הלכה.
ס'איז נישט אויסגעהאלטן זיך צו פארלאזן אויף מעגליכע הארבע איסורים ווייל מען האט "געזען אויף אייוועלט אז מען מעג", אדער "ווייל יענער טוט אזוי"...

אגב, פסיק רישא איז נישט קיין עקסטערע איסור.

[באקסער בוים]

די היתר האב איך אמאל געהערט בשם א דיין. די סיבה לכאורה איז פונקט ווי ביי געהעריגע סחיטה איז נאר אסור אויב דו דארפסט די אויסגעקוועטשטע זאפט, אבער אויב עס גייט לאיבוד, בפרט אויב דו קוועטשט עס אריין אין אן אנדער מאכל איז נישטא קיין איסור, ה"ה הכא.

ההיתר הזה מבואר בטל אורות הקדמון וכן בעוד פוסקים ושמעתי מהגרזל"פ שליט"א כשנתן שיעורים בהל' שבת בישב"ג סאטמאר קווינס בשנים קדמוניות שיש שסמכו להקל ע"ז, ושההיתר מסתבר דלא גרע מסוחט לתוך מאכל שמותר (אבל לא הורה להקל למעשה) ואיסור סחיטה משום כיבוס ג"כ לא שייך בשערות כמבואר ברמב"ם

אנצוכאפן די נאסע פאות אין בור הטבילה איז אסאך הארבער ווייל אויב קוועטשט מען א טראפ גייט נישט די וואסער לאיבוד נאר ס'בלייבט אין מקוה.

[farshlufen]

די היתר האב איך אמאל געהערט בשם א דיין. די סיבה לכאורה איז פונקט ווי ביי געהעריגע סחיטה איז נאר אסור אויב דו דארפסט די אויסגעקוועטשטע זאפט, אבער אויב עס גייט לאיבוד, בפרט אויב דו קוועטשט עס אריין אין אן אנדער מאכל איז נישטא קיין איסור, ה"ה הכא.

ההיתר הזה מבואר בטל אורות הקדמון וכן בעוד פוסקים ושמעתי מהגרזל"פ שליט"א כשנתן שיעורים בהל' שבת בישב"ג סאטמאר קווינס בשנים קדמוניות שיש שסמכו להקל ע"ז, ושההיתר מסתבר דלא גרע מסוחט לתוך מאכל שמותר (אבל לא הורה להקל למעשה) ואיסור סחיטה משום כיבוס ג"כ לא שייך שבערות כמבואר ברמב"ם

אנצוכאפן די נאסע פאות אין בור הטבילה איז אסאך הארבער ווייל אויב קוועטשט מען א טראפ גייט נישט די וואסער לאיבוד נאר ס'בלייבט אין מקוה.

אין א פולע מקוה איז בכלל נישט שייך קיין סחיטה.

דיינע איינצעלנע טראפעלעך טוען גארנישט.

[yingerman business]

k"h rischa deoirisa

[באקסער בוים]

די היתר האב איך אמאל געהערט בשם א דיין. די סיבה לכאורה איז פונקט ווי ביי געהעריגע סחיטה איז נאר אסור אויב דו דארפסט די אויסגעקוועטשטע זאפט, אבער אויב עס גייט לאיבוד, בפרט אויב דו קוועטשט עס אריין אין אן אנדער מאכל איז נישטא קיין איסור, ה"ה הכא.

ההיתר הזה מבואר בטל אורות הקדמון וכן בעוד פוסקים ושמעתי מהגרזל"פ שליט"א כשנתן שיעורים בהל' שבת בישב"ג סאטמאר קווינס בשנים קדמוניות שיש שסמכו להקל ע"ז, ושההיתר מסתבר דלא גרע מסוחט לתוך מאכל שמותר (אבל לא הורה להקל למעשה) ואיסור סחיטה משום כיבוס ג"כ לא שייך שבערות כמבואר ברמב"ם

אנצוכאפן די נאסע פאות אין בור הטבילה איז אסאך הארבער ווייל אויב קוועטשט מען א טראפ גייט נישט די וואסער לאיבוד נאר ס'בלייבט אין מקוה.

אין א פולע מקוה איז בכלל נישט שייך קיין סחיטה.

דיינע איינצעלנע טראפעלעך טוען גארנישט.

מ'טאר נישט קוועטשען קיין איינצעלע טראפעלעך טרויבן זאפט אפי' אין א פילע פאס וויין...
סוחט לתוך המשקה בידים איז קרוב לדאורייתא

[לקדש שם שמים]

איך האב אייביג געוואוסט אז א קעמל איז מוקצה שבת, האב איך זיך פשוט טועה געווען?

א בראש נוצט מען נאר מיט ווייכע האר וואס רייסט נישט.

אבער עס וואלט געווען כדאי אויב מען קען טרעפן עפעס א היתר אויף דעם ענין וואס כלל ישראל מוטשעט זיך דערמיט... עס איז א שאלה פון גוזז, בונה, סחיטת שערות...

אפשר קען מען נוצן די היתרים פון אינו מתכוין? מתעסק? כבוד הבריות? אפילו אויב עס איז א פסיק רישא איז עס דאך לא ניחא לי', אלזא איז מעגליך ארויסצוקוועטשן עפעס א היתר? כחא דהיתרא עדיף!

מתעסק כבוד הבריות כחא דהיתרא קומט נישט אריין דא
אויסקוועטשן נייסע פיאות איז א פסיק רישא דניחא לי

סעפעס? ווער דארף די וואסער?

מען וויל עס אויסקוועטשן
אויב די פיאות בלייבט ווען אינגאנצען נאס וואלט מען עס נישט געקענט מאכן

סחיטה איז נאר אויב מ'דארף דאס וואס קומט ארויס

[נישטאמת]

ביים מאכן די פאות אום שבת קען מען עובר זיין אפאר איסורים:

ו. מוקצה (קעמל/בערשל)
ז. עובדה דחול (קעמל/בערשל)


עובדה דחול, וואס מאכט אן עובדה אלץ אן עובדה דחול? אויב פאר איינעם איז איז א זאך וואס ער טוט שבת, איז עס נאך אלץ אן עובדה דחול?
די רגע וואס עס ווערט אויס עובדה דחול פאלט דאך שוין אוועק די איסור פון מוקצה.

[משה יצחקי]

די היתר האב איך אמאל געהערט בשם א דיין. די סיבה לכאורה איז פונקט ווי ביי געהעריגע סחיטה איז נאר אסור אויב דו דארפסט די אויסגעקוועטשטע זאפט, אבער אויב עס גייט לאיבוד, בפרט אויב דו קוועטשט עס אריין אין אן אנדער מאכל איז נישטא קיין איסור, ה"ה הכא.

ההיתר הזה מבואר בטל אורות הקדמון וכן בעוד פוסקים ושמעתי מהגרזל"פ שליט"א כשנתן שיעורים בהל' שבת בישב"ג סאטמאר קווינס בשנים קדמוניות שיש שסמכו להקל ע"ז, ושההיתר מסתבר דלא גרע מסוחט לתוך מאכל שמותר (אבל לא הורה להקל למעשה) ואיסור סחיטה משום כיבוס ג"כ לא שייך בשערות כמבואר ברמב"ם

אנצוכאפן די נאסע פאות אין בור הטבילה איז אסאך הארבער ווייל אויב קוועטשט מען א טראפ גייט נישט די וואסער לאיבוד נאר ס'בלייבט אין מקוה.

ביסט גערעכט טאקע אז ס׳איז נישטא קיין סחיטה משום כיבוס בשערות אדם עי׳ בביאור הלכה סי׳ ש״ב.
בנוגע סחיטה משום מפרק.
א)סחיטת שער אסור רק מדרבנן.
ב)הולך לאיבוד, נאך א דרבנן.
ג)אינו מתכווין נמצא פסיק רישא דלא ניחא ליה בתרי דרבנן.
כ׳בין נישט קיין דיין אבער ס׳קוקט אויס לכאורה ווי מ׳מעג..כ׳רעד נישט בנוגע גוזז וכדו׳,

אין אריין אין א האנטוך איז דא נאך א היתר ווייל ס׳דא פוסקים וואס זענען מתיר, אבל בפשטות אין הטעם דהוי כסוחט לתוך אוכל דשם הטעם דבטל להאוכל ואין עליו שם משקים, משא״כ א האנטוך.
בפשטות איז די טעם ווייל די גאנצע איסור איז דאך נאר משום מחזי כסחיטה משא״כ אריין אין א האנטוך זעסטו נישט די סחיטה
(כ׳ווייס נישט כ׳טראכט הויעך).
איינער האלט מיט??

[ריקוד]

ביים מאכן די פאות אום שבת קען מען עובר זיין אפאר איסורים:
א. סחיטה
ב. גוזז
ג. בונה
ד. ממרח (דזשעל) [ליידער האב איך שוין געזען בעצם יום הכיפורים ווי טייל זענען נכשל געווארן אין דעם איסור ר"ל]
ה. מוקצה (קעמל/בערשל)
ו. עובדה דחול (קעמל/בערשל)

[דאס איז חוץ פון דעם וואס לויט טייל איז נישט אזוי אויסגעהאלטן בכלל צו מאכן די פאות פארן דאווענען אפילו בימות החול]

פון די אנדערע זייט איז כבוד הבריות אויך נישט אזוי פשוט צו פארקוקן

אשר על כן זאל יעדער פרעגן זיין דיין ווי אזוי זיך נוהג צו זיין ע"פ הלכה.
ס'איז נישט אויסגעהאלטן זיך צו פארלאזן אויף מעגליכע הארבע איסורים ווייל מען האט "געזען אויף אייוועלט אז מען מעג", אדער "ווייל יענער טוט אזוי"...

איך האב נישט געמיינט צו זאגן אז ס'איז אסור, כ'וויל נאר ארויסברענגען אז ס'איז דא עטליכע פראבלעמען וואס מען דארף נעמען אין באטראכט, בפרט חסיד'ישע אידן וואס גיין אין מקוה המדקדקים בקלה כבחמורה. דעריבער איז כדאי אדורכשומועסן די נושא מיט א מורה הוראה און מברר זיין מיט וואס מען קען מיקל זיין און מיט וואס נישט.

אויך איז וויכטיג צו באמערקן אז "אין פרצופיהם שווים" און אפילו אויב מען זעהט אז א יודע ספר באניצט זיך שבת מיט א קעמל, קען זייער מעגליך זיין אז ער טוט עס נאר ווייל ער האט גלייכע האר וואס איז בכלל נישט פארקניפט.

[אייער_קיכל]

מענין לענין, מאכט זיך אסאל מאל ווען ס'הענגט ארויס פון די פיאות א האר וואס איז שוין זיכער נישט מחובר, מעג מען עס אינגאנצן ארויסשלעפן? (אלץ בורר)

[יעדער]

מענין לענין, מאכט זיך אסאל מאל ווען ס'הענגט ארויס פון די פיאות א האר וואס איז שוין זיכער נישט מחובר, מעג מען עס אינגאנצן ארויסשלעפן? (אלץ בורר)

אלץ בורר מעג מען יא
אזוי איז משמע אין סי' ש“מ ס“א
אבער מוקצה איז אפשר יא א פראבלעים

[יעדער]

איך האב אייביג געוואוסט אז א קעמל איז מוקצה שבת, האב איך זיך פשוט טועה געווען?

א בראש נוצט מען נאר מיט ווייכע האר וואס רייסט נישט.

אבער עס וואלט געווען כדאי אויב מען קען טרעפן עפעס א היתר אויף דעם ענין וואס כלל ישראל מוטשעט זיך דערמיט... עס איז א שאלה פון גוזז, בונה, סחיטת שערות...

אפשר קען מען נוצן די היתרים פון אינו מתכוין? מתעסק? כבוד הבריות? אפילו אויב עס איז א פסיק רישא איז עס דאך לא ניחא לי', אלזא איז מעגליך ארויסצוקוועטשן עפעס א היתר? כחא דהיתרא עדיף!

מתעסק כבוד הבריות כחא דהיתרא קומט נישט אריין דא
אויסקוועטשן נייסע פיאות איז א פסיק רישא דניחא לי

סעפעס? ווער דארף די וואסער?

מען וויל עס אויסקוועטשן
אויב די פיאות בלייבט ווען אינגאנצען נאס וואלט מען עס נישט געקענט מאכן

סחיטה איז נאר אויב מ'דארף דאס וואס קומט ארויס

מדאורייתא

[משה יצחקי]

מענין לענין, מאכט זיך אסאל מאל ווען ס'הענגט ארויס פון די פיאות א האר וואס איז שוין זיכער נישט מחובר, מעג מען עס אינגאנצן ארויסשלעפן? (אלץ בורר)

אלץ בורר מעג מען יא
אזוי איז משמע אין סי' ש“מ ס“א
אבער מוקצה איז אפשר יא א פראבלעים

וואס שטייט אין סי׳ ש״מ?

[יעדער]

מענין לענין, מאכט זיך אסאל מאל ווען ס'הענגט ארויס פון די פיאות א האר וואס איז שוין זיכער נישט מחובר, מעג מען עס אינגאנצן ארויסשלעפן? (אלץ בורר)

אלץ בורר מעג מען יא
אזוי איז משמע אין סי' ש“מ ס“א
אבער מוקצה איז אפשר יא א פראבלעים

וואס שטייט אין סי׳ ש״מ?

ארויסרייסן 1 האר איז נאר א דרבנן

[לקדש שם שמים]

מתעסק כבוד הבריות כחא דהיתרא קומט נישט אריין דא
אויסקוועטשן נייסע פיאות איז א פסיק רישא דניחא לי

סעפעס? ווער דארף די וואסער?

מען וויל עס אויסקוועטשן
אויב די פיאות בלייבט ווען אינגאנצען נאס וואלט מען עס נישט געקענט מאכן

סחיטה איז נאר אויב מ'דארף דאס וואס קומט ארויס

מדאורייתא

קאן זיין דארף איך עס שוין איבערלערנען. בלייב מיר ווייטער אז עס איז א תרי דרבנן

[הצלחה]

סעפעס? ווער דארף די וואסער?

מען וויל עס אויסקוועטשן
אויב די פיאות בלייבט ווען אינגאנצען נאס וואלט מען עס נישט געקענט מאכן

סחיטה איז נאר אויב מ'דארף דאס וואס קומט ארויס

מדאורייתא

קאן זיין דארף איך עס שוין איבערלערנען. בלייב מיר ווייטער אז עס איז א תרי דרבנן

א דיין האט מיך געזאגט אז מען מעג אויסקוועטשען מיט א מקוה האנטעך, אזוי ווי מען מעג אפווישן א אויסגעגאסענע זאך מיט א שמאטע.
מען דארף נאר וואטשען אז די האנטעך זאל נישט ווערן אזוי נאס אז ווען די כאפסט עס אן וועסטו קומען צו סחיטה פון די האנטעך.

[פריילאך]

כמעט נישט שייך זאל נישט רייסו קיין האר. פאר זיך ניצט מען שבת די פינגערס.

פאר די קינדער ניצט די פרוי א שבת בראש.

וואס איז די חילוק פון א קינד מיט אן ערוואקסענעם?

נישט געזאגט עס איז א חילוק.

די פרוי טעהנעט מען קען נישט אנדערש.

[blue moon]

עס ליגט מיר אין זכרון אז ערגעץ שרייבט הייליגער ישמח משה זייער שארף קעגען ניצן א קעמל שבת. ער באציהט זיך אויך צו די א״ג שבת בארשטן למיניהם.
איך האב עס נישט געפונען היצט. עס מיר כמעט ברור אז דאס איז ריכטיג.
אז איינער קען עס אפיר ברענגען וועט עס זיין א דבר חשוב מאוד.

למעשה זענען רוב ניקים דאהי זיינע תלמידים/תלמידי/תלמידי/תלמידי/תלמידים.

[לעכטל]

דאס איז חוץ פון דעם וואס לויט טייל איז נישט אזוי אויסגעהאלטן בכלל צו מאכן די פאות פארן דאווענען אפילו בימות החול

וואס איז די פראבלעם?

[דניאל אויערבאך]

גיין אין שאוער איז אויך א פראבלעם פאר'ן דאווענען... נאר הנח להם לישראל וכו'

[כבושה בגולה]

א שאוער גייט נישט אריין בגדר מרחץ פון אמאל. א הייסע מקוה אפשר יא, אבער דאס טוט מען דאך צוליב קדושה.