וואו אזוי זיך אומצוגיין נפשיות׳דיג בעת א טראגעדיע רח״ל און וויאזוי צו רעדן מיט די קינדער

[נאכמיטאג]

איך הער נישט אויף צו וויינען!!!!! איך האלט עס באמת נישט אויס!!!!
מוואלט געדארפט מאכן אפשר א באזינדערע אשכול ווי אזוי צו רעדן צו די עלטערן וואס זענען אליין אויפגעשוידערט איך קען ממש נישט קומען צו זיך

אידען דארפן אסאך חיזוק און בפרט קליינע קינדער וואס פאר זיי איז עס ממש טראמע

מיינע קינדערליך זענען היינט געגאנגען אין חדר לכתחלה האב איך זיי נישט געוואלט פארציילען אבער איך האב פארשטאנען אז אין חדר גייט מען רעדען פון די אומגליק האב איך זיי געמוזט פארציילען
אז מהאט זיך אביסלע געשטופט.... אין קיינמאל געשעט עס נישט.... אין אפשר איינער איז נפטר געווארן.....אין איך מיין אפשר 2 אדער 3...... אבער איך בין זיכער אז זיי זענען געווען קראנק פון פארדעם...... בקיצור מרעדט דא צי קינדער 4 6 7 10 11 יאר אלט
דאס אליינס איז שוין געווען געניג פאר זיי
ווייס איך נישט ווי אזוי צו רעדען צי זיי ווען זיי קומען אהיים פון חדר .. זיי גייען דאך זיכער הערן 47+ נפטרים קינדער בחורים טאטעס
זיי ווילן נישט מער הערען פון גיין צי א פלאץ ווי צשטופט זיך
בקיצור...

ווי אזוי רעדט מען צי קינדער ועגען די שרעקליכע טראגעדיע אין מירון ?

[מאנסי'ייט]

נישט ממש וואס דו פרעגסט, אבער דא האסטו פונעם דערנעבענדיגן אשכול:

טייערע ברודער! עס איז אן עת נסיון, מ'פארשטייט נישט, דעי אידן זענען נישט געגאנגען הויליען, זיי האבן אין די לעצטע מינוטן פון זייער לעבן געטאנצן בחדווה עילאה לכבוד התנא אלוקי, נישט לאנג בעפאר זיך שופך שיח געווען ביים מערה און באותו מקום ובאותו זמן אזא שרעקליכע טראגעדיע רח"ל

אין אזא זמן דארף מען רעדן פשוטע אמונה ווערטער, כי טוב השם זינגט מען נישט נאר ווען א איד קומט אהיים פון שפיטאל נאכן אפליגען עטליכע וואכן מיט קאראנע, כי טוב השם "לעולם חסדו" אייביג, און יא אפילו יעצט אין אזא שווערע מצב!!!

איך מוסר נישט קיינעם, כ'רעד צו מיר אליינס, ולאחיו יאמר חזק
נסתרים דרכי השם, אבער מיר גלייבן אז עס איז אלעס חסדים ווייל מאיתו לא תצא הרעות והטובות
הצור תמים פעלו כי כל דרכיו משפט, אבער צומאל איז קל אמונה! מ'דארף גלייבן אז עס איז דא א באשעפער! ואין עול, צדיק וישר הוא!

ווען איר זיצט היינט נאכט מיט די קינדערלעך ביים שבת טיש, אנשטאט צו איבערקייען די נייעס און א
זיך אריינלאזן אין א פאלעמיק פארוואס און וויאזוי, לייגטס אריין אמונה ווערטער אין זייער אויער, סיז א שכת הכושר, זייער הארץ איז אפען און פיל מיט נייגער צו הערן פון טאטי וואס דא האט פאסירט, אל תחמיצו את הזמן

פארציילטס וויאזוי אהרן הכהן האט אויפגענומען די בשורה האיומה אז צוויי פון זיינע הייליגע קינדער זענען אומגעקומען בבואם אל הקודש, נישט אז עס איז גלייך אבער טראגט אן ענליכע כאראקטער צו אינזער מצב הזמן, דייקא אין אזא געהויבענע זמן, הייליגע פלאץ, נאכן מקבל זיין עול מלכות שמים באהבה האבן זיי אויסגעהויכעט זייערע נשמות בקרב עם קדושים

וידום אהרן!!!!!!

פארוואס? כאטש א ברוך דיין האמת, א הספד אויף זיינע הייליגע קינדער???

זאגט דער חתם סופר א פחד'יגע ווארט, אהרן הכהן האט מורא געהאט אויב ער וועט רעדן וועט ער רעדן צופיל און זאגן דיבורים וואס טויגט נישט, האט ער פארמאכט זיין מויל און גארנישט געזאגט, לא מיניה ולא מקצתיה

הגאון הצדיק ר' מיכאל בער זצ"ל האט געזאגט: עת לחשות ועת לדבר, אמאל איז די שווייגעניש א הילכיגע שטילשווייגעניש, עס פארציילט שוין אלעס וואס ווערט נישט געזאגט

רבותי! לאמיר אינאיינעם זיך מחזק זיין אין אמונה אינעם באשעפער, האמנתי כי אדבר

[קרייסלער]

שכח מאנסי פארן אהער ברענגען

[נאכמיטאג]

נישט ממש וואס דו פרעגסט, אבער דא האסטו פונעם דערנעבענדיגן אשכול:

טייערע ברודער! עס איז אן עת נסיון, מ'פארשטייט נישט, דעי אידן זענען נישט געגאנגען הויליען, זיי האבן אין די לעצטע מינוטן פון זייער לעבן געטאנצן בחדווה עילאה לכבוד התנא אלוקי, נישט לאנג בעפאר זיך שופך שיח געווען ביים מערה און באותו מקום ובאותו זמן אזא שרעקליכע טראגעדיע רח"ל

אין אזא זמן דארף מען רעדן פשוטע אמונה ווערטער, כי טוב השם זינגט מען נישט נאר ווען א איד קומט אהיים פון שפיטאל נאכן אפליגען עטליכע וואכן מיט קאראנע, כי טוב השם "לעולם חסדו" אייביג, און יא אפילו יעצט אין אזא שווערע מצב!!!

איך מוסר נישט קיינעם, כ'רעד צו מיר אליינס, ולאחיו יאמר חזק
נסתרים דרכי השם, אבער מיר גלייבן אז עס איז אלעס חסדים ווייל מאיתו לא תצא הרעות והטובות
הצור תמים פעלו כי כל דרכיו משפט, אבער צומאל איז קל אמונה! מ'דארף גלייבן אז עס איז דא א באשעפער! ואין עול, צדיק וישר הוא!

ווען איר זיצט היינט נאכט מיט די קינדערלעך ביים שבת טיש, אנשטאט צו איבערקייען די נייעס און א
זיך אריינלאזן אין א פאלעמיק פארוואס און וויאזוי, לייגטס אריין אמונה ווערטער אין זייער אויער, סיז א שכת הכושר, זייער הארץ איז אפען און פיל מיט נייגער צו הערן פון טאטי וואס דא האט פאסירט, אל תחמיצו את הזמן

פארציילטס וויאזוי אהרן הכהן האט אויפגענומען די בשורה האיומה אז צוויי פון זיינע הייליגע קינדער זענען אומגעקומען בבואם אל הקודש, נישט אז עס איז גלייך אבער טראגט אן ענליכע כאראקטער צו אינזער מצב הזמן, דייקא אין אזא געהויבענע זמן, הייליגע פלאץ, נאכן מקבל זיין עול מלכות שמים באהבה האבן זיי אויסגעהויכעט זייערע נשמות בקרב עם קדושים

וידום אהרן!!!!!!

פארוואס? כאטש א ברוך דיין האמת, א הספד אויף זיינע הייליגע קינדער???

זאגט דער חתם סופר א פחד'יגע ווארט, אהרן הכהן האט מורא געהאט אויב ער וועט רעדן וועט ער רעדן צופיל און זאגן דיבורים וואס טויגט נישט, האט ער פארמאכט זיין מויל און גארנישט געזאגט, לא מיניה ולא מקצתיה

הגאון הצדיק ר' מיכאל בער זצ"ל האט געזאגט: עת לחשות ועת לדבר, אמאל איז די שווייגעניש א הילכיגע שטילשווייגעניש, עס פארציילט שוין אלעס וואס ווערט נישט געזאגט

רבותי! לאמיר אינאיינעם זיך מחזק זיין אין אמונה אינעם באשעפער, האמנתי כי אדבר

א גרויסען ישר כח סאיז זיכער עפעס מים קרים על נפש עייפה

[מיכל]

א
מיינע קינדערליך זענען היינט געגאנגען אין חדר לכתחלה האב איך זיי נישט געוואלט פארציילען אבער איך האב פארשטאנען אז אין חדר גייט מען רעדען פון די אומגליק האב איך זיי געמוזט פארציילען
אז מהאט זיך אביסלע געשטופט.... אין קיינמאל געשעט עס נישט.... אין אפשר איינער איז נפטר געווארן.....אין איך מיין אפשר 2 אדער 3...... אבער איך בין זיכער אז זיי זענען געווען קראנק פון פארדעם...... בקיצור מרעדט דא צי קינדער 4 6 7 10 11 יאר אלט
דאס אליינס איז שוין געווען געניג פאר זיי
ווייס איך נישט ווי אזוי צו רעדען צי זיי ווען זיי קומען אהיים פון חדר .. זיי גייען דאך זיכער הערן 47+ נפטרים קינדער בחורים טאטעס
זיי ווילן נישט מער הערען פון גיין צי א פלאץ ווי צשטופט זיך
בקיצור...

ווי אזוי רעדט מען צי קינדער ועגען די שרעקליכע טראגעדיע אין מירון ?

כ'בין נישט קיין ספעציאליסט, אבער איך האב פיל ערפארונג.

אין מיין ערפארונג האב איך זיך איבערצייגט - ווי מאדנע עס הערט זיך, אז קינדער מאנגלן רחמנות, פשוטו כמשמעו.

דאס שפיכות דם וואס איין קינד קען טון פאר א צווייטן וואלט אן ערוואקסענער נישט געטון פאר'ן גרעסטן שונא.

קינדער האבן נישט קיין שום פראבלעם הנאה צו האבן פונ'ם לעבן בשעת ווען יענעס גיסט בלוט.

ווייזט אויס אז רחמנות איז א געוויסער געפיל וועלכע איז ביי זיי נאך נישט ענטוויקלט.

עס איז אן אינטערעסאנטער פאראדאקס: פון איין זייט זענען זיי אזוי ווייך און ריין, און פון די אנדערע זייט אזוי גרויזאם און בארבאריש. אבער דאס איז די מציאות.

אלזא, ווען קינדער זענען צוטראגן נאך אן אומגליק איז עס נישט צוליב מיטגעפיל מיט די באטראפענע, נאר צוליב מורא פאר די אייגענע הויט. (איך רעד נישט פון קינדער וועלכע זענען קרובים אל החלל רח"ל)

דעריבער, וואס קינדער ברויכן אין אזא זמן איז בלויז א פארזיכערונג אז מען מיינט נישט זיי. אלץ תושב חו"ל קענסטו זיי מסביר זיין אז מירון איז זייער מסוכנ'דיג געבויט שוין פון הונדערטער יארן צוריק (מען גייט עס שוין טאקע יעצט פאררעכטן), אנדערש ווי ביי אונז ווי אלע גרויסע געביידעס און פארזאמלונגס צענטערן זענען אויסגעשטעלט פארזיכערט אז אזוינס זאל נישט פאסירן.

גלויב מיר אז מער ברויכן זיי נישט.

אין מיינע אויגן איז א גרויסע טעות די פראפעסיאנעלע צוגאנג פון נעמען קינדער אין אזא זמן און דורכקייען און קנעטן די פאסירונג וכו', איך בין נישט מחולק מיט קיין מומחים, און דער מהלך איז א מהלך בשעת ווען מען ברויך עס, אבער מיינסטנס ברויך מען עס נישט.

אדרבה, פרוביר צו רעדן מיט דיינע קינדער אויפ'ן אויבנדערמאנטן מהלך, מער וועסטו נישט הערן פון זיי...

ליגעל דיסקלעימער: איך בין נישט קיין מומחה.

[נאכמיטאג]

דעריבער, וואס קינדער ברויכן אין אזא זמן איז בלויז א פארזיכערונג אז מען מיינט נישט זיי. אלץ תושב חו"ל קענסטו זיי מסביר זיין אז מירון איז זייער מסוכנ'דיג געבויט שוין פון הונדערטער יארן צוריק (מען גייט עס שוין טאקע יעצט פאררעכטן),

וואס טוט מען אויב איך פאר מיט זיי כסדר קיין מירון? טאקע דאס איז מיין שאלה?
שוין איין תירוץ האב איך אז מגייט עס שוין פארעכטען

[מנוחת אמת]

From Chai Lifeline

Coping With the Tragedy in Meron

The Jewish community is reeling following last night's horrific tragedy in Meron. We are heartbroken and in shock. We mourn the loss of life and pray for all the injured. Our thoughts are with all those impacted by this devastating news.

To help children and families cope during this difficult time, Project Chai, the crisis intervention, trauma, and bereavement department of Chai Lifeline, has issued the following guide of practical mental health recommendations, written by Rabbi Dr. Dovid Fox, Director of Interventions & Community Education:

The word from Meron is petrifying. On a day encased with holiness, joy and seeking a sense of connection with all that is good and holy, we have experienced a tragedy. The images of the wounded and the stunned, and the unthinkable reality that we are facing casualties and horrendous losses, has entered our consciousness. The news, the reports, and sounds and the news clips ricochet through our hearts and minds. And we are deeply saddened. And we are scared. And we are very worried, and panic may be on the rise all around.

This is not the time to look for interpretations or to hunt for meaning. We do not know "why" and that is not given to us. It is far too early for anyone to rush to cope by trying to make sense of a tragedy this massive, and so far-reaching throughout the Jewish world. We try our best to slow down the racing thoughts and to collect ourselves. That is a healthy step because all of those who pulsate with pain, sadness, and fear, and all of those still numbed and in shock, need first to regroup. We need that step for our own wellbeing, and those who are turning to us in panic and confusion – our children, our students, our relatives – need support and attention. They need that from us, now.

Parents and adults: check-in with yourself. Identify your own reactions, because it is normal to react to tragic news. It is not normal to have no reaction at all. Notice your thoughts – disorganized, fixated and hyper-focused, obsessively worried, image-occupied, flashback memories – all of those are thought reactions, cognitive reactions, which can follow shocking, traumatizing information. Notice your emotions. They are not the same as your thoughts and need your acknowledging, too. Sad, anxious, scared, tense, irritable – there is a range of emotions following the flood of traumatizing information and you want to be mindful of them. Physical sensations – they happen as well, following crisis events – and one might be suddenly energy-absent, hyper, restless, nauseous, insomnia.

Be aware of how you are reacting within. Behavior can seem different, you may have difficulty focusing on your tefillot (prayers) or your learning. We each react, we all react our own ways, and step one is to be aware that you are affected by this, and identify how you are reacting.

Find a trusted friend or mentor, and talk through your distress. This is an essential next step in being able to regroup and reorganize. This is not a time to be judging, to be critical, or to make suggestions that sound good but may seem insensitive. Listen. Be supportive. Offer gentle encouragement, and not attempts to discourage anyone from having and sharing their current struggle.

Those are tools for adults. They enable and empower you to address others, including your children. Do so, and recall these guidelines:

▪ Encourage your children to share what they have heard, and how they have reacted.
▪ Halt the gossip and rumors, and avoid the excessive amplification of fact and assumption which often invade the media.
▪ Do not try to downplay with false optimism unless you know for certain that there is no personal cause for a youngster to be scared or worried about the loss of loved ones or friends.
▪ Younger children do not need to hear or see gore or horrible detail.
▪ Older children deserve to have their questions validated but again, move towards cautious reassurance rather than generating more fear in them.
▪ Validate the soul-searching questions some older children pose but keep them with a perspective that we do not yet know all of the answers.
▪ Be attentive to the family member or student who shows excessive distress, and seek consultation if their behavior or functioning concerns you.
▪ Assure those who turn to you that you will keep them advised as more information comes forth. They should turn only to you and to responsible, trusted adults as needed.
If you have any questions or concerns, contact Project Chai's 24-hour crisis hotline at 855-3-CRISIS or email [email protected].

[farshlufen]

נישט אלעמאל דארף מען צופיל רעדן, זיי ליינען אייער פנים און פארשטייען אלעס.

[דניאל אויערבאך]

די פאסיגסטע צייט אריינצוגעבן אין קינדער אמונה און סימפאטיע\עמפאטיע!!
לאמיר נעמען די לעמאן און מאכן לימאנאדע...
זאל ארויסקומען א טובה פון די טראגעדיע לע"נ הקדושים הנפטרים זצ"ל, ולע"נ רשב"י,

לאמיר אריינבאקן אין די קינדער אז אלעס איז פון הימל און אלעס לטובה אפילו מען פארשטייט נישט, און עס וועט נאך קומען א צייט ווען מען וועט אלעס גוט פארשטיין, ואז ימלא שחוק פינו.

[שטארקע חסיד]

פון א טערעפיסט

[היימישער הייקער]

From Chai Lifeline

Coping With the Tragedy in Meron

The Jewish community is reeling following last night's horrific tragedy in Meron. We are heartbroken and in shock. We mourn the loss of life and pray for all the injured. Our thoughts are with all those impacted by this devastating news.

To help children and families cope during this difficult time, Project Chai, the crisis intervention, trauma, and bereavement department of Chai Lifeline, has issued the following guide of practical mental health recommendations, written by Rabbi Dr. Dovid Fox, Director of Interventions & Community Education:

The word from Meron is petrifying. On a day encased with holiness, joy and seeking a sense of connection with all that is good and holy, we have experienced a tragedy. The images of the wounded and the stunned, and the unthinkable reality that we are facing casualties and horrendous losses, has entered our consciousness. The news, the reports, and sounds and the news clips ricochet through our hearts and minds. And we are deeply saddened. And we are scared. And we are very worried, and panic may be on the rise all around.

This is not the time to look for interpretations or to hunt for meaning. We do not know "why" and that is not given to us. It is far too early for anyone to rush to cope by trying to make sense of a tragedy this massive, and so far-reaching throughout the Jewish world. We try our best to slow down the racing thoughts and to collect ourselves. That is a healthy step because all of those who pulsate with pain, sadness, and fear, and all of those still numbed and in shock, need first to regroup. We need that step for our own wellbeing, and those who are turning to us in panic and confusion – our children, our students, our relatives – need support and attention. They need that from us, now.

Parents and adults: check-in with yourself. Identify your own reactions, because it is normal to react to tragic news. It is not normal to have no reaction at all. Notice your thoughts – disorganized, fixated and hyper-focused, obsessively worried, image-occupied, flashback memories – all of those are thought reactions, cognitive reactions, which can follow shocking, traumatizing information. Notice your emotions. They are not the same as your thoughts and need your acknowledging, too. Sad, anxious, scared, tense, irritable – there is a range of emotions following the flood of traumatizing information and you want to be mindful of them. Physical sensations – they happen as well, following crisis events – and one might be suddenly energy-absent, hyper, restless, nauseous, insomnia.

Be aware of how you are reacting within. Behavior can seem different, you may have difficulty focusing on your tefillot (prayers) or your learning. We each react, we all react our own ways, and step one is to be aware that you are affected by this, and identify how you are reacting.

Find a trusted friend or mentor, and talk through your distress. This is an essential next step in being able to regroup and reorganize. This is not a time to be judging, to be critical, or to make suggestions that sound good but may seem insensitive. Listen. Be supportive. Offer gentle encouragement, and not attempts to discourage anyone from having and sharing their current struggle.

Those are tools for adults. They enable and empower you to address others, including your children. Do so, and recall these guidelines:

▪ Encourage your children to share what they have heard, and how they have reacted.
▪ Halt the gossip and rumors, and avoid the excessive amplification of fact and assumption which often invade the media.
▪ Do not try to downplay with false optimism unless you know for certain that there is no personal cause for a youngster to be scared or worried about the loss of loved ones or friends.
▪ Younger children do not need to hear or see gore or horrible detail.
▪ Older children deserve to have their questions validated but again, move towards cautious reassurance rather than generating more fear in them.
▪ Validate the soul-searching questions some older children pose but keep them with a perspective that we do not yet know all of the answers.
▪ Be attentive to the family member or student who shows excessive distress, and seek consultation if their behavior or functioning concerns you.
▪ Assure those who turn to you that you will keep them advised as more information comes forth. They should turn only to you and to responsible, trusted adults as needed.
If you have any questions or concerns, contact Project Chai's 24-hour crisis hotline at 855-3-CRISIS or email [email protected].

איך האב געמאכט א סירטש, דער אויבירשטער ווערט נישט דערמאנט קיין איין מאל. עס איז בכלל נישט אינטערסאנט. וללמד על הכלל כלו יצא.

[נאכמיטאג]

From Chai Lifeline

Coping With the Tragedy in Meron

The Jewish community is reeling following last night's horrific tragedy in Meron. We are heartbroken and in shock. We mourn the loss of life and pray for all the injured. Our thoughts are with all those impacted by this devastating news.

To help children and families cope during this difficult time, Project Chai, the crisis intervention, trauma, and bereavement department of Chai Lifeline, has issued the following guide of practical mental health recommendations, written by Rabbi Dr. Dovid Fox, Director of Interventions & Community Education:

The word from Meron is petrifying. On a day encased with holiness, joy and seeking a sense of connection with all that is good and holy, we have experienced a tragedy. The images of the wounded and the stunned, and the unthinkable reality that we are facing casualties and horrendous losses, has entered our consciousness. The news, the reports, and sounds and the news clips ricochet through our hearts and minds. And we are deeply saddened. And we are scared. And we are very worried, and panic may be on the rise all around.

This is not the time to look for interpretations or to hunt for meaning. We do not know "why" and that is not given to us. It is far too early for anyone to rush to cope by trying to make sense of a tragedy this massive, and so far-reaching throughout the Jewish world. We try our best to slow down the racing thoughts and to collect ourselves. That is a healthy step because all of those who pulsate with pain, sadness, and fear, and all of those still numbed and in shock, need first to regroup. We need that step for our own wellbeing, and those who are turning to us in panic and confusion – our children, our students, our relatives – need support and attention. They need that from us, now.

Parents and adults: check-in with yourself. Identify your own reactions, because it is normal to react to tragic news. It is not normal to have no reaction at all. Notice your thoughts – disorganized, fixated and hyper-focused, obsessively worried, image-occupied, flashback memories – all of those are thought reactions, cognitive reactions, which can follow shocking, traumatizing information. Notice your emotions. They are not the same as your thoughts and need your acknowledging, too. Sad, anxious, scared, tense, irritable – there is a range of emotions following the flood of traumatizing information and you want to be mindful of them. Physical sensations – they happen as well, following crisis events – and one might be suddenly energy-absent, hyper, restless, nauseous, insomnia.

Be aware of how you are reacting within. Behavior can seem different, you may have difficulty focusing on your tefillot (prayers) or your learning. We each react, we all react our own ways, and step one is to be aware that you are affected by this, and identify how you are reacting.

Find a trusted friend or mentor, and talk through your distress. This is an essential next step in being able to regroup and reorganize. This is not a time to be judging, to be critical, or to make suggestions that sound good but may seem insensitive. Listen. Be supportive. Offer gentle encouragement, and not attempts to discourage anyone from having and sharing their current struggle.

Those are tools for adults. They enable and empower you to address others, including your children. Do so, and recall these guidelines:

▪ Encourage your children to share what they have heard, and how they have reacted.
▪ Halt the gossip and rumors, and avoid the excessive amplification of fact and assumption which often invade the media.
▪ Do not try to downplay with false optimism unless you know for certain that there is no personal cause for a youngster to be scared or worried about the loss of loved ones or friends.
▪ Younger children do not need to hear or see gore or horrible detail.
▪ Older children deserve to have their questions validated but again, move towards cautious reassurance rather than generating more fear in them.
▪ Validate the soul-searching questions some older children pose but keep them with a perspective that we do not yet know all of the answers.
▪ Be attentive to the family member or student who shows excessive distress, and seek consultation if their behavior or functioning concerns you.
▪ Assure those who turn to you that you will keep them advised as more information comes forth. They should turn only to you and to responsible, trusted adults as needed.
If you have any questions or concerns, contact Project Chai's 24-hour crisis hotline at 855-3-CRISIS or email [email protected].

איך האב געמאכט א סירטש, דער אויבירשטער ווערט נישט דערמאנט קיין איין מאל. עס איז בכלל נישט אינטערסאנט. וללמד על הכלל כלו יצא.

טריי אפשר אנדערש צי ספעלען די אייבערשטערס נאמען אפשר פון א טעריפסטט בליק גייסטו עס טרעפען

[היימישער הייקער]

אדרבא, טרעף מיך עס אין סיי וועלכע ספעלינג.

[היימישער הייקער]

אין מיינע אויגן איז א גרויסע טעות די פראפעסיאנעלע צוגאנג פון נעמען קינדער אין אזא זמן און דורכקייען און קנעטן די פאסירונג וכו', איך בין נישט מחולק מיט קיין מומחים, און דער מהלך איז א מהלך בשעת ווען מען ברויך עס, אבער מיינסטנס ברויך מען עס נישט.

אדרבה, פרוביר צו רעדן מיט דיינע קינדער אויפ'ן אויבנדערמאנטן מהלך, מער וועסטו נישט הערן פון זיי...

ליגעל דיסקלעימער: איך בין נישט קיין מומחה.

דער 'נישט מומחה,' רעדט צו די זאך.

[דניאל אויערבאך]

איך האב געמאכט א סירטש, דער אויבירשטער ווערט נישט דערמאנט קיין איין מאל. עס איז בכלל נישט אינטערסאנט. וללמד על הכלל כלו יצא.

דער "טעראפיסט" זאגט דאך "דו נאט לעקטשור".........

[עכט היימיש]

וואו איז דער אשכול ווי אזוי מען רעדט צו יונגעלייט, טאטע'ס, מאמע'ס?


אייוועלט האט זייער אסאך טאלאנטפולע קליגע שרייבער'ס עפענטס א אשכול, און קומט אריין מיט חומר למחשבה, געדאנקען און חיזוק צו קענען צו גיין צום שבת.

[נאכמיטאג]

איך הער נישט אויף צו וויינען!!!!! איך האלט עס באמת נישט אויס!!!!
מוואלט געדארפט מאכן אפשר א באזינדערע אשכול ווי אזוי צו רעדן צו די עלטערן וואס זענען אליין אויפגעשוידערט איך קען ממש נישט קומען צו זיך

אידען דארפן אסאך חיזוק און בפרט קליינע קינדער וואס פאר זיי איז עס ממש טראמע

מיינע קינדערליך זענען היינט געגאנגען אין חדר לכתחלה האב איך זיי נישט געוואלט פארציילען אבער איך האב פארשטאנען אז אין חדר גייט מען רעדען פון די אומגליק האב איך זיי געמוזט פארציילען
אז מהאט זיך אביסלע געשטופט.... אין קיינמאל געשעט עס נישט.... אין אפשר איינער איז נפטר געווארן.....אין איך מיין אפשר 2 אדער 3...... אבער איך בין זיכער אז זיי זענען געווען קראנק פון פארדעם...... בקיצור מרעדט דא צי קינדער 4 6 7 10 11 יאר אלט
דאס אליינס איז שוין געווען געניג פאר זיי
ווייס איך נישט ווי אזוי צו רעדען צי זיי ווען זיי קומען אהיים פון חדר .. זיי גייען דאך זיכער הערן 47+ נפטרים קינדער בחורים טאטעס
זיי ווילן נישט מער הערען פון גיין צי א פלאץ ווי צשטופט זיך
בקיצור...

ווי אזוי רעדט מען צי קינדער ועגען די שרעקליכע טראגעדיע אין מירון ?

[כתמר יפרח]

הדרכת חירום- מה עושים עם הילדים אחרי הטרגדיה הנוראית במירון?

אני כותבת לך את השורות הראשונות, ידעתי שאת צריכה עזרה בדיוק עכשיו. אחרי לילה קשה כזה, שבוודאי הרבה מאד אנשים לא עצמו עין.
עם עצמך את יכולה פחות או יותר להסתדר אבל.
• מה עם הילדים?
• איך ומה הם מרגישים?
• איך להגיד להם?
• ומה לענות על השאלות שלהם?
הם בסך הכל הלכו להתפלל בציון של רבי שמעון וכל זה קרה.

אז אני כאן כדי לעזור לך אבל בכל זאת זה יום שישי ולא יכולתי להתפנות רק לזה אז גייסתי את בעלי, הרב יוחנן (שהוא מנחה הורים ותומך רגשי רב תחומי בעל אותה הכשרה כמוני) לענות לך ולבעלך על השאלות בזמן הקשה הזה.

לא ישנתי כמעט כל הלילה, התאפקתי שלא להעיר את יוכי אבל כשהיא כבר התעוררה מעצמה וראתה שאני לא במיטה וקראה לי כבר לא יכולתי להתאפק וסיפרתי לה, תוך שאני מתייפח.

לא יכולתי להכיל את זה, אני אדם מאד רגיש והייתי בסערת רגשות גדולה, בקושי נרדמתי לאיזה שעה לפנות בוקר.
גם יוכי נבהלה מאד.

לי זה כאב מאד בצורה פשוטה אבל יש אנשים שזה מרגיש להם כאילו העולם מתפרק, אם זה יכול לקרות מה עוד יכול לקרות?
איך? איך רבי שמעון לא הגן? איך דבר כזה קרה?

אבל האמת היא וצריך לומר את האמת (אחרי שהלב נרגע) ולהפנימה לאט לאט- שהקב"ה זימן למקום אחד את כל האנשים שהיו צריכים להיפטר מן העולם היום, בדיוק בזמן שלהם, וזיכה אותם למות מיתה של מסירות נפש על מצווה עצומה במקום למות סתם מאיזה משהו. הקב"ה זיכה אותם שרבי שמעון ילווה אותם ויעמוד בעדם בעצמו וייקח אותם תחת חסותו לעולמי עד שהרי הם באו לביתו ממש. במקום למות סתם כי הגיע זמנם.
מה עושים עם הילדים?

לכל ההורים ובפרט להורים של ילדים שיש להם קרובי משפחה שהיו שם ונפגעו.

בבקשה תתאמצו ותרחמו על הילדים ואל תשדרו פאניקה, אל תשדרו בהלה, נכון זה אירוע מאד קשה אבל באמת הם יכלו להיפטר מן העולם בצורה אחרת כי הזמן שלהם הגיע בכל מקרה.

פאניקה ובהלה יכולים לערער את העולם הפנימי של הילדים ולהכניס אותו למצב רגשי קשה מאד בו הוא ירגיש שאין על מי לסמוך, אין על מה לסמוך, הכל שביר (ואז הוא יפתח חרדות או "גבורה" כדי להדחיק את הסבל).

גם אנחנו המבוגרים יכולים להרגיש ככה וזה טבעי לחלוטין ממש שנרגיש ככה ושנחשוב מחשבות כאלו. למשל, שאם דבר כזה קורה אז מה נשאר? אם לא מסתכלים על זה במבט אמיתי ונותנים ליצר הרע להשתלט ולבלבל ולהגיד לנו – הנה את רואה? אין על מי לסמוך! הכל הפקר או בסיגנון מכובס "זהו, זהו, המשיח חייב כבר לבוא..." למה פתאום הוא חייב לבוא? כי העולם מתפרק? זה שקר!

ההרגשה היא טבעית, זה חוסר אונים, לחלק מהאנשים חוסר אונים נורא ואיום אבל האמת היא שזו רק ההרגשה, הקב"ה משגיח על כל פרט ופרט, אין אדם שראה או חווה מה שהוא לא היה צריך לראות או להרגיש או לסבול או להיפצע.

הקב"ה זיכה את הנפטרים והפצועים שזה יקרה להם בצורה כזו ולא בצורה אחרת וצריך לדעת את זה ולהרגיע, פשוט להרגיע באמת כי זו האמת ולא כי תהיה להם או לנו "טראומה" אלא רק כי זו האמת.

ואם יש לילדים שאלות, זה טוב, זה אומר שנפשם היא בריאה- אל תיחלצו מזה, זה לא שאלות "באמונה" זה שאלות לגטימיות שנובעות מתוך כאב וצריך לשמוע בנחת ואהבה ולהרגיע.

זו זכות להיפטר מן העולם אצל רבי שמעון ולא סתם ככה על איזה כביש או מאיזו מחלה. זו זכות.

והדבר הראשון שצריך זה להרגיע את עצמכם, את הנפש העדינה שלכם, לתת לה להתבטא ולהרגיע שוב ושוב- יש מנהיג לבירה, זה לא סתם קרה וקורה אבל יש מנהיג שקיבץ את כל מי שצריך לקבץ למקום אחד כדי לתת להם את האור המיוחד של רשב"י לכל חיי הנצח.

ובקרוב נכנסת שבת ונראה לי שהמצווה הכי גדולה בשבת הזו זה להיות בשמחה.

ובעיקר התביעה היא על כל מי שלא קרוב אישית לאסון, יחסית זה קל לכם לצאת מזה ולהתנתק לפני השבת ולכן החובה עליכם גדולה יותר (כי אתם יכולים) ולכל מי שיש לו נפגעים באסון, זה לא קל ולא יהיה קל והקב"ה לא בא בטרוניא, תעשו מה שתוכלו, לפעמים הבכי והפורקן, גם בשבת, זה התענוג של שבת וזה מה שיביא את ההקלה.

אבל גם לכם אומר, העולם לא התפרק, הקב"ה איתנו, זה כאב נורא ואיום ועל כך נאמר "וידום אהרון" ולא עת ניחומים כעת אבל תזכרו את זה ואל תשכחו כי היצר רוצה לפגוע בנפשנו דווקא כשאנחנו בכאב ואין פגיעה יותר אנושה מלאבד את הקב"ה ואת טובו בזמנים קשים.
למעשה:

1. שימו לב לעצמכם, תרגיעו את עצמכם קודם.
תפנימו את העובדה שהקב"ה הנהיג את הכל וזימן למקום אחד את כל מי שהיה צריך להיות שם ולעבור את מה שהיה צריך לעבור כדי לתת להם לפחות את האור והעזרה של התנא האלוקי רבי שמעון בר יוחאי לנצח נצחים.

2. דברו עם הילדים, ספרו להם כל מה שאתם חושבים שהם צריכים לדעת ותרגיעו אותם. הם ישאלו למה זה קרה? ואיך יכול להיות? ואם הפנמתם, אפילו קצת, תוכלו להעביר לכם את הדברים ולא ליצור בנפשם חור של זעזוע שאחרי שייקבר יהיה קשה להגיע אליו ולרפא אותו.

3. תעודדו אותם לשאול אתכם שאלות ולא אנשים מבחוץ בפרט לא אנשים לחוצים. כך תוכלו לוודא שהמנגינה של הדברים שמגיעים אליהם לא אפופה בכפירה סמויה אלא באהבה ואמונה. אם אין לכם תשובה זה בסדר גמור לומר, אתה שואל שאלה טובה, אני אחשוב על זה ואתן לך תשובה ואולי אפילו אתייעץ – כנות היא מילת המפתח.

4. איך מרגיעים ילד מפוחד? לא בדיבורים! הלב מפוחד? רועד? זה טבעי. תרגיעו אותו עם חיבוק ארוך, תרגיעו אותו בכך שתקבלו את העובדה שהלב שלו מפחד ושזה טבעי לחלוטין להרגיש ככה אבל זה יעבור, זה רק רגש ותוודאו שהוא אכן מרגיש שזה בסדר שהוא מפחד ביחד עם ידיעה שזה רק רגש ואין באמת ממה לפחד ואתה רואה שהקב"ה שמר עליך.
למשל, אתה צודק, אתה צודק זו הרגשה מאד מפחידה לשמוע את זה אבל זה לא באמת, זו רק הרגשה כי הקב"ה וכו'...

5. ובצד המקצועי- ילדים שהיו שם וחוו את הבהלה והפאניקה או חוו דברים יותר גרועים: חשוב מאד לוודא שלא נוצרה חרדה חזקה.
שימו לב, החרדה לא נוצרת מהאירועים שקורים לנו בחיים, החרדה נוצרת מהפירוש שלנו לאירועים וטראומה קבועה נוצרת מההכחשה (חוסר יכולת נפשית לקבל את זה) והסתירה הפנימית הלא מודעת שלהם. היום בפרט וגם בימים הקרובים זה עדיין טרי והנפש לא קוברת את הדברים ומפתחת טראומה ולכן חשוב מאד לדבר עם הילדים ולהרגיע אותם ואם הם לא נרגעים יש לפנות לאיש מקצוע שיעזור בכך וייתן לכם הדרכה אישית או שידבר עם הילד קצת. כרגע הכל טרי ולא נוצרת עדיין טראומה אבל אם זה קרה ויוזנח המחיר לכל החיים יכול להיות כבד. אותו הדבר לגבי מתבגרים וגם מבוגרים, הנפש הפנימית של כולנו היא כמו ילד ממש ואם היא נפצעת צריך לסייע לה להרגע ולהחלים.

שבת שלום ומבורך

מאת: הרב יוחנן ויוכי דנחי, תומכים רגשיים רב תחומים ומומחים למשמעת וסמכות.

[fiena nieas]

א
מיינע קינדערליך זענען היינט געגאנגען אין חדר לכתחלה האב איך זיי נישט געוואלט פארציילען אבער איך האב פארשטאנען אז אין חדר גייט מען רעדען פון די אומגליק האב איך זיי געמוזט פארציילען
אז מהאט זיך אביסלע געשטופט.... אין קיינמאל געשעט עס נישט.... אין אפשר איינער איז נפטר געווארן.....אין איך מיין אפשר 2 אדער 3...... אבער איך בין זיכער אז זיי זענען געווען קראנק פון פארדעם...... בקיצור מרעדט דא צי קינדער 4 6 7 10 11 יאר אלט
דאס אליינס איז שוין געווען געניג פאר זיי
ווייס איך נישט ווי אזוי צו רעדען צי זיי ווען זיי קומען אהיים פון חדר .. זיי גייען דאך זיכער הערן 47+ נפטרים קינדער בחורים טאטעס
זיי ווילן נישט מער הערען פון גיין צי א פלאץ ווי צשטופט זיך
בקיצור...

ווי אזוי רעדט מען צי קינדער ועגען די שרעקליכע טראגעדיע אין מירון ?

כ'בין נישט קיין ספעציאליסט, אבער איך האב פיל ערפארונג.

אין מיין ערפארונג האב איך זיך איבערצייגט - ווי מאדנע עס הערט זיך, אז קינדער מאנגלן רחמנות, פשוטו כמשמעו.

דאס שפיכות דם וואס איין קינד קען טון פאר א צווייטן וואלט אן ערוואקסענער נישט געטון פאר'ן גרעסטן שונא.

קינדער האבן נישט קיין שום פראבלעם הנאה צו האבן פונ'ם לעבן בשעת ווען יענעס גיסט בלוט.

ווייזט אויס אז רחמנות איז א געוויסער געפיל וועלכע איז ביי זיי נאך נישט ענטוויקלט.

עס איז אן אינטערעסאנטער פאראדאקס: פון איין זייט זענען זיי אזוי ווייך און ריין, און פון די אנדערע זייט אזוי גרויזאם און בארבאריש. אבער דאס איז די מציאות.

אלזא, ווען קינדער זענען צוטראגן נאך אן אומגליק איז עס נישט צוליב מיטגעפיל מיט די באטראפענע, נאר צוליב מורא פאר די אייגענע הויט. (איך רעד נישט פון קינדער וועלכע זענען קרובים אל החלל רח"ל)

דעריבער, וואס קינדער ברויכן אין אזא זמן איז בלויז א פארזיכערונג אז מען מיינט נישט זיי. אלץ תושב חו"ל קענסטו זיי מסביר זיין אז מירון איז זייער מסוכנ'דיג געבויט שוין פון הונדערטער יארן צוריק (מען גייט עס שוין טאקע יעצט פאררעכטן), אנדערש ווי ביי אונז ווי אלע גרויסע געביידעס און פארזאמלונגס צענטערן זענען אויסגעשטעלט פארזיכערט אז אזוינס זאל נישט פאסירן.

גלויב מיר אז מער ברויכן זיי נישט.

אין מיינע אויגן איז א גרויסע טעות די פראפעסיאנעלע צוגאנג פון נעמען קינדער אין אזא זמן און דורכקייען און קנעטן די פאסירונג וכו', איך בין נישט מחולק מיט קיין מומחים, און דער מהלך איז א מהלך בשעת ווען מען ברויך עס, אבער מיינסטנס ברויך מען עס נישט.

אדרבה, פרוביר צו רעדן מיט דיינע קינדער אויפ'ן אויבנדערמאנטן מהלך, מער וועסטו נישט הערן פון זיי...

ליגעל דיסקלעימער: איך בין נישט קיין מומחה.

דו ביסט נישט קיין מומחה אבער א דזיניעס ביסטו יא... און פארוואס ווערסטו טאקע נישט קיין מומחה?... זאגסט געוואלדיג!!

איך וועל אויך צולייגן אז עדאלטס אין א געוויסע זין האבן אויך דעי ניד דאס קינד אין אונדז

[עפרות זהב]

האבענדיג ליידער עקספיריענס און אזא קעיס איז די עיקר נקודה אויסצוהערן א קינד און לאזען ארויס געבען זיינע צומישטע געפילען צומאל וועט ער פרעגען וואס מיינט גן עדן צומאל פ"וו נישט קיין חילוק נאר לאזען ארויס לופטירען זיינע טיפע געפילען עםי רוב אין אזא פאל וועט עס זיין איבער שרעק איבער זיך און זיינע עלטערען בקיצור סעקיורעטי איבער זיך וכו' און זאגען אז עס איז נארמאל צו וויינען וכו'
אבער בעיקר איז כדי אויס צוניצען די צייט און רעדן ביים שבת טיש צו רעדן פשוטע אמונה דיבורים אז דער אויבערשטער פירט די וועלט מיט א פונקטליכע חשבון סאיז נישט קיין מקרה/טעות דער אויבערשטער האט צוזאם געבערענגט די אלע וואס איז געווען נגזר בר"ה למיתה אויפאיינמאל אונז צו מעורר זיין לתשובה וכו'
באמת אונזערע קינדער זענען ליידער פארנומען מיט די וואך קינדליין שריפט וכו' די טאטעס מיט נייעס וכו' אונז דארפ מיר אויס ניצען די צייט ביים שבת טיש צו רעדן איבער פשוטע אמונה יעדע וואך איבער איין פון די י"ג עיקרי אמונה דהיינו שכר ועונש, משיח, ולא ישיגו משיגי הגוף, דברי חכמים אמת
איר וועט ווערען נבהל ושתומם צוריק צו פון די קליינע קינדער וואס שפילען מיט די קארלעך בשעת איר רעדט אייערע ווערטער במשך הזמן!
נאר פשוטע דיבורים! אפשר מיט א מעשה, געדענקט א וויכטיגע נקודה ווי לאנג זיי זענען קליין הערען זיי אויס וואטרט נישט ווען זיי וועלען ווערען עלטער א טינעידזשער הערט נישט די זעלבע ווי א יונג קינד!

[מיגו]

כ'בין נישט קיין ספעציאליסט, אבער איך האב פיל ערפארונג.

אין מיין ערפארונג האב איך זיך איבערצייגט - ווי מאדנע עס הערט זיך, אז קינדער מאנגלן רחמנות, פשוטו כמשמעו.

דאס שפיכות דם וואס איין קינד קען טון פאר א צווייטן וואלט אן ערוואקסענער נישט געטון פאר'ן גרעסטן שונא.

קינדער האבן נישט קיין שום פראבלעם הנאה צו האבן פונ'ם לעבן בשעת ווען יענעס גיסט בלוט.

ווייזט אויס אז רחמנות איז א געוויסער געפיל וועלכע איז ביי זיי נאך נישט ענטוויקלט.

עס איז אן אינטערעסאנטער פאראדאקס: פון איין זייט זענען זיי אזוי ווייך און ריין, און פון די אנדערע זייט [רחמנות געפיל ביי זיי נאך נישט ענטוויקלט]. אבער דאס איז די מציאות.

ליגעל דיסקלעימער: איך בין נישט קיין מומחה.

תמחול לי אז כ'האב געמעקט און געשניטן כאדם העושה בתוך שלו… אבער בעיקרון בין איך זייער מסכים מיט דיר.

קינדער וואס זענען נישט קרוב אל החלל שפירן נישט דעם טראגעדיע אזוי שארף און קלאר, אויך ביי ערוואקסענע איז עס ביי יעדן אנדערש.

און ממילא דארף מען רעדן געהעריג מיט מיטגעפיל נאר נישט איבעריג אויפצושפילן די געפילן.
און רעדן פון אמונה און פון די גאולה שיהי' בב"א

נישט אלעמאל דארף מען צופיל רעדן, זיי ליינען אייער פנים און פארשטייען אלעס.

דער רבוש"ע זאל טרייסטן זיינע קינדער וישמעינו ברחמיו לעיני כל חי לאמר הן גאלתי אתכם בב"א

אגב, איך געדענק אלס קינד האט מיין עלטערע שוועסטער געוויינט אן אויפהער צוליב א טראגעדיע ביי א שכן און איך האב "איר" זייער געשוינט.

[מיכל]

כ'בין נישט קיין ספעציאליסט, אבער איך האב פיל ערפארונג.

אין מיין ערפארונג האב איך זיך איבערצייגט - ווי מאדנע עס הערט זיך, אז קינדער מאנגלן רחמנות, פשוטו כמשמעו.

דאס שפיכות דם וואס איין קינד קען טון פאר א צווייטן וואלט אן ערוואקסענער נישט געטון פאר'ן גרעסטן שונא.

קינדער האבן נישט קיין שום פראבלעם הנאה צו האבן פונ'ם לעבן בשעת ווען יענעס גיסט בלוט.

ווייזט אויס אז רחמנות איז א געוויסער געפיל וועלכע איז ביי זיי נאך נישט ענטוויקלט.

עס איז אן אינטערעסאנטער פאראדאקס: פון איין זייט זענען זיי אזוי ווייך און ריין, און פון די אנדערע זייט [רחמנות געפיל ביי זיי נאך נישט ענטוויקלט]. אבער דאס איז די מציאות.

ליגעל דיסקלעימער: איך בין נישט קיין מומחה.

תמחול לי אז כ'האב געמעקט און געשניטן כאדם העושה בתוך שלו… אבער בעיקרון בין איך זייער מסכים מיט דיר.

ק.

מחול לך מחול לך.
איך פארשטיי דיין אינסטינקטיווע מעקעריי, אבער כ'האב געשריבן אז איך רעד פון ערפארונג.

עס איז לא יאומן וואס קינדער מאכן מיט אין די הענט פון אנדערע קינדער. און ליידער צופיל מאל בלייבן זיי מיט וואונדן אויפ'ן לעבן.
אפ'חוזק'ן, אוועקמאכן, רודפ'ן וכדומה, איז עפעס וואס א נארמאלער ערווארקסענער וועט קיינמאל נישט טון, און איז ליידער די נארמע אין קינדערישע געזעלשאפט.

[איינס]

Crisis line available in light of meron tragedy

1.jpg (61.09 KiB) געזען 1140 מאל

[איינס]

The tragic events at Meron and our response

Dear All,

As the deeply sad news of the tragedy from Meron comes through, we mourn together with the Jewish people the loss of 45 people and are concerned for the many, many injured. We think of them and daven for them and their families.

While it happened in the mountains of the North in Eretz Israel, the sadness reverberates here. First of all, a tragedy in the Jewish people is a tragedy everywhere, especially when it transcends many communities. Second, it is a point of great celebration that turned into terrible sorrow on a day so many are focused on the light and joy. Furthermore, most immediately, many of the residents of Monsey and Monroe make that trip every year, including many on our staff- and unfortunately some of those killed are from our community here as well.



Our job is to also offer support and care; every tragic event redoubles that commitment.

This story impacts so many and hits close to home for many more. Please pay attention if this recent event is affecting your clients- whether child, adolescent or adult- many will have heard about this, know it and not necessarily know how to process it. Check in with children and their parents- of course never in an anxious or stressed way—only to get their thoughts, feelings or impact- if any.

The goal of intervention at time of tragedy or uncertainty is to create a frame of safety, routine and comfort. That becomes an important goal for the people we serve. We also must pay special attention to clients, and people in the community, we know who are vulnerable or can be triggered by hearing it echoed in the community. Whether anxiety, trauma, loss or a whole host of things- having a difficult story like this in the air in the community can weigh heavily, especially for those who suffer from it already or are close to people suffering loss now. Please check-in with them and their parents, teachers, etc. Please, also, if appropriate, offer guidance and support to teachers and rebbeim with whom you have contact as well.

If there are any families you know who sustained serious loss, after the initial shock of loss, need any more immediate support – not necessarily therapy- we will make every effort to support them as they need it, whether clients or not. Please be in touch with Yael Genack or Ari Steinberg with further information.



We need to take stock not only of those we serve, but of ourselves as well. Please check in with yourself and with your supervisor. If you have questions be in touch with them on how to address this. I am also attaching a document that gives some basic pointers re crisis intervention and trauma from previous tragic situations.

If you have further questions, please be in touch with your supervisors as well as Dr. Hartman, Dr. Frohlich and Dr. Feiner- for further guidance.



May we keep the flame brightly lit through our care, support and compassion, good times and difficult.



May we merit the comfort, warmth and solace of Shabbos,

YS

https://drive.google.com/file/d/1j0p7vq ... sp=sharing

[וואס עפעס?]

מרדכי וויינבערגער מיט א שטארקע שמועס אויף קולמע
1-1-4
ווער עס קען לייגן א לינק ביטע