אונז פארשטיין מיר זיין צער און געפילען און אונז האבען פילסטע מיטלייד פאר אים. אבער מיר קענען נישט, און טארען נישט דאס צולאזען בשום אויפן. עס איז גענצליך איבריג מסביר צו זיין די אומגעהויערע פארלוסט וואס אונז און אונזער וועלטל גיין האבען פון זיין אומאנוועזענהייט. דעריבער בעט מען פונעם עולם, די חברים און נאכפאלגער פון שמחי, טוטס ענק אליין א טובה און קומטס אינטער חתמנען דעם פעטיציע, זיך צו בעטען ביי אים מיט טרערן, אפשר דאך וועט ער זיך בארעכענען און מבטל זיין די גזירה.
ובשם השם נעשה ונצליח.