מטעמים האט געשריבן:צד א׳ האט נישט קיין הלכות אין שלחן ערוך, צד ב׳ זענען לעבעדיגע אידען וואס זעהען מיט זייער פליישיגע אויגען ווי געוואוסע ענינים ווערן נישט מסודר סאו א טייל פון צד ב׳ ווערן עווענטועלע צד ב׳ אידען.
אן קיין רייץ, חוצפה, ברען און ווילדקייט פון צד ב׳ ווערט קיינמאל באשאפען קיין צד א׳, די שאלה וואס איך וואונדער זיך, פארוואס איז אזוי וויכטיג פאר אונז צו האבען עסקנים? איז די נארם פון ניו יארק טאקע אזוי שווער פאר אונז אידען אז מיר מיזען כסדר צוקומען צו עסקנים אונז צו העלפען?
זעמיר טאקע אזוי נישט קעפעבל צו זיין אין טשארדזש פון אונזער אייגענע לעבן אז מיר מיזען האבען עסקנים ווי די שווארצע און די היספאנישע געמיינדע? און אן דעם זעמיר ממש אויס מענטש?! איך פרעג נישט ווייל איך ווייס די ענטפער אדער אונז חלילה וחס אראפצורייסען נאר פשוט צו פארשטיין.
פון דיין פראגע זעהט מען אז דו האסט נאכנישט געלערנט היסטאריע, נעם ארויס היסטאריע ביכער וויאזוי אידישקייט האט זיך נאר געהאלטן מיט די פרנסי הציבור און ערליכע רבנים וועלכע האבן געפירט קהלות.
די חורבנות זענען געקומען סיי פון ראשי קהלה וועלכע האבן אראפגעווארפן פון זיך דעם עול פון די רבנים, און פון פארפוילטע רבנים.
עס איז א פאקט אז דער סאטמאר רב, ווען עס האט זיך געהאנדלט מיט מערכות קעגן די הנהגה איז ער געווען גאר שארף, אויף אן עקסטרעמען פארנעם.
עס קען אמאל זיין אז די הנהגה מאכט טעותים. אבער אן קיין הנהגה איז הפקר וועלט אינגאנצן. רבי ר' אלימלך האט געזאגט, אז עס איז נישטא קיין מנהיג, איז דער שטן דער מנהיג.