פראקטיש האט געשריבן:רואה חשבונות האט געשריבן:סמעטענע האט געשריבן:הנה בכל שנה מתעלפים אנשים במירון, וצריכים טיפול של ההצלה. מעולם לא היה שנה שלא השתמשו באנשי הצלה, ואם לא היו שמה, היו מתים הרבה בכל שנה. ובביטול האירוע כליל, ברור שינצלו כל האנשים האלו. האם אין לנו לבטל את האירוע רק מחמת הסכנה הזאת? וכ"ש אחרי שקרה השנה הזאת
ישתקעו הדברים ולא יאמרו, חס מלהזכיר את זאת! מיר וועלן גיין מיט הילף פונעם קל עליון צו דעם וואס איז זיין זכות לעבן מיר אין גלות ווי עס ווערט געברענגט אין די חז"ל "לא תשכח מפי זרעו", נאר מיר וועלן צולייגן אלץ "ונשמרתם מאוד לנפשותיכם" זיכערהייט מאנאסנאמען ובשם השם נעשה ונצליח!
@רואה חשבונות אלץ פותח האשכול ווינטש איך דיר זאלסט נאר קענען באריכטן בעסערע נייעס.
אבער לדעתי איז די אצטיגע תגובה איינער פון הויפט סיבות פארוואס ביי אונזערע אירועים בארץ ובגולה איז מען נישט פאוקאסט אויף סעיפטי.
דא שרייבט איינער אז אפשר איז מען מצד הלכה מחויב צו צושפארן דעם מקום ווייל ס'איז נישט דא קיין עס צו מאכן אויס מקום סכנה.
אנשטאט ער זאל באקומען אנטווארט וויאזוי מ'קען עס יא מאכן רעלאטיוו סעיף ווערט ער אטאקירט מיט א "חס מלהזכיר" מיסל.
דו געבסט דיך א כאפ אן מיטן קל עליון אין אויך צוגעלייגט אס מ'וועט פרובירן צוצולייגן שמירה אויף וויפיל ס'איז שייך אויטאמאטיש געבנדיג די געפיל אז ער איז נישט אינגאנצן ריין מיט אמונה ובטחון אדער מיטן תנא אלוקי.
ער ווייסט וואס דו ווייסט. ער ווייסט פונעם באשעפער און פונעם קדושת המקום. ער ווייסט אז ביי סיי וועלכע חובת השדתלות וואס איז מחויב צו טאהן, מיז מען נאך צוקומען צו ס"ד, ווייל אנעם קל עליון קען מען גארנישט.
ער פרעגט סך הכל, אז אויב זעהט מען אז מ'קען דאס נישט אויסארבעטן נארמאל, אפשר שאפט מען דאס אפ? ווער זאגט אז צוצוציען מיט פראפאגאנדע מיטלען אזוי ציבור עצום אויב ס' איז א סכנה איז אויסגעהאלטן?
ער זאגט דאס נישט נאר פון א בעה"ב'שע קוק ווינקל, נאר צייכנט צו מראי מקומות פון די פוסקים.
קענסט אים ענטפערן אז ס'האט נישט א הלכה'דיגע דין ווי א מקום סכנה, אבער אז מ'קען עס יא פארבעסערן אדער קענסטו אנדייטן מקורות אז מטעם הלכה מעג/דארף מען יא גיין אין א מקום סכנה אויב ס'איז ביי ר' שמעון ווייל אין די הייליגע פלאץ איז די מטרה "יא" מקדש את המצעים, אנדערש ווי די אנגענומענע כלל, און צייכן צו א פוסק אדער מורה הוראה וואס נעמט אחריות אויף די פסק . עפעס ענטפער מן הנידון.
צו זאגן "חס מלהזכיר" ווייל דאס שטימט מיט דיינע פריוואטע הרגשים שאפנדיג דעם איינדרוק אז ווער ס'האלט אנדערש איז ארויסגעפאלן פון יהדות, דער אליינס איז די ערגסטע סכנה.
יעדער איז בארעכטיגט זיך אויסצושמיסן תורה' דיגע און שכל' דיגע געדאנקען וויאזוי מ'קען דאס פארמיידן. ווי מער געדאנקען אלץ בעסער. לאז מיר נישט דערשטיקן קיינעם.
נישטא קיין "חס מלהזכיר" אזוי לאנג ווי מ'איז נישט עובר אן הלכה מפורשת אדער יסודות היהדות.
אויב האלט איר איז יענעמס תגובה איז אן איסור צו זאגן/שרייבן/ליינען, דאן קליק אויף "באריכט די תגובה".
יעדער איז בארעכטיקט צו צולייגן צו "ארויס פון שאכטל" עצות וואס מ' קען טוהן להבא. יעדער דא איז וואויל און ערליך. יעדער מיינט גוט'ס.
ערשטענס, אמן, טאקע נאר בשורות טובות!
איך האב געשריבן: אלץ "ונשמרתם מאוד לנפשותיכם" צולייגן זיכערהייט מאנאסנאמען ובשם השם נעשה ונצליח!"
ער האט געשריבן (לכאורה נאכגעשריבן פון א כותב אויף אוצר החכמה): הנה בכל שנה מתעלפים אנשים במירון, וצריכים טיפול של ההצלה. מעולם לא היה שנה שלא השתמשו באנשי הצלה, ואם לא היו שמה, היו מתים הרבה בכל שנה. ובביטול
האירוע כליל, ברור שינצלו כל האנשים האלו. האם אין לנו לבטל את האירוע רק מחמת הסכנה הזאת? וכ"ש אחרי שקרה השנה הזאת.
דא שטייט [אויב איך קען ליינען לשון קודש/איווריט] אז אפשר זאל מען אינגאנצען מבטל זיין דעם "אירוע" כלשונו. שטייט גארנישט אז אויב מ'מאכט עס סעיף זאל מען יא פראווענען דעם "אירוע".
איך האב עס שוין איינמאל געפרעגט בלשון שאלה: געדענקט איינער דורכאויס די לעצטע 100 יאר א רבי'שע טיש, א סליחות, א ראש השנה, א שמחת תורה, עני מעורת צו דאס איז גור, סאטמאר אדער עני אנדערע גרויסע חסידות וואס איז געשעהן אן ערענסטע קאטאסטארפע, ערענסטע פצעים, צוליב געשטיפעניש, נישט צובראכענע הענט און פוס, חליש'ן?
ועכשיו באתי בשאלה ותשובה: ס'איז נישט קיין ערענסטע קאטאסטארפע, ערענסטע פצעים, צוליב געשטיפעניש. חוץ מזה, איך ווייס נישט וועגן ארץ ישראל, אבער די אמעריקאנער מסיבת און מעמדים זענען אסאך מער סעיף ווי אמאל.
און יעצט להלכה: אין שו"ע סי' תצ"ג סעיף ב' ובמג"א ס"ק ג' וז"ל: וכתוב בכוונות (דרושי הפסח דרוש י"ב) שגדול אחד היה רגיל לומר נחם בכל יום ואמרו גם בל"ג ונענש: וכן הובא בבאר היטב עיי"ש.
נישט צו גיין אויף רבי שמעון קבר ביומא דהילולא איז אבילות ווי עס ווערט געברענגט אין ספר בית אברהם וז"ל: א"א מו"ר זצוק"ל טרם ששם פעמיו לדרך ההוא שנתבקש בשם לישיבה של מעלה אמר לי בזה"ל. על הציון הקדוש של אא"ז הקדוש הרב ר' אהרן הגדול מקארלין זצוקללה"ה יש לקונן ולפרש הפ' דרכי ציון אבלות מבלי באי מועד. שהדרכים של אותו הציון המה
אבלות מבלי באי מועד. ולא כן ציוני הצדיקים שהמה במדינת וואלין שרבים משתטחים עליהם בתפלה ותחנונים לפני השי"ת. כך אמר לי בפיו הקדוש.
איז נאכאמאל, מ'מוז און מ'דארף ווייטער גיין נאר אלץ "ונשמרתם מאוד לנפשותיכם" צולייגן זיכערהייט מאנאסנאמען ובשם השם נעשה ונצליח!"
און יעצט צו דו "פריוואטע הרגשים"
רבי חיים ויטאל שרייבט אין שער הכוונות, דרושי הפסח, דרוש י"ב: "ענין מנהג שנהגו ישראל ללכת ביום ל"ג לעומר על קברי רשב"י ור"א בנו אשר קבורים בעיר מירון כנודע ואוכלים ושותי' ושמחים שם אני ראיתי למוז"ל שהלך לשם פ"א ביום ל"ג לעומר הוא וכל אנשי ביתו וישב שם שלשה ימים ראשו' של השבוע ההו' וזה היה פעם הא' שבא ממצרים אבל אין אני יודע אם אז היה בקי ויודע בחכמה הזו הנפלאה שהשיג אח"כ. והה"ר יונתן שאגי"ש העיד לי שבשנה הא' קודם שהלכתי אני אצלו ללמוד עם מוז"ל שהוליך את בנו הקטן שם עם כל אנשי ביתו ושם גילחו את ראשו כמנהג הידוע ועשה שם יום משתה ושמחה".
מיר ווייסן אז אלץ וואס רבי חיים ויטאל, שרייבט איז מנהגים פון זיין רבי מובהק דער אר"י הקדוש זי"ע. רונדע דעם קאלענדער פונעם יאר טוען מיר אומצאליגע מנהגים כמנהג האר"י, אפילו אין די אשכנז'זישע קרייזן כש"כ אונז חסידים. איך האב גארנישט קעגן יענעם כותב, וואס איך האב געשריבן איז קעגן דעם רעיון פון מבטל זיין א מנהג ישראל, ווי ער שרייבט (שרייבט נאך) "ובביטול האירוע כליל".
איז נאכאמאל: מ'מוז און מ'דארף ווייטער גיין נאר אלץ "ונשמרתם מאוד לנפשותיכם" צולייגן זיכערהייט מאנאסנאמען ובשם השם נעשה ונצליח!"
יא ס'איז חס מלהזכיר מבטל זיין א מנהג ישראל וואס איז יסודתם בהררי קודש!