עניני העברת הסדרה שמו"ת

[חלב ישראל]

מדי דברי בו, שוין א לאנגע צייט וואס ס'שטערט מיך די קשיא. רבי אמי האט געזאגט לעולם ישלים אדם פרשיותיו עם הציבור שנים מקרא ואחד תרגום, קוקט אויס ווי אזא מנהג טוב, אזויווי "לעולם יצא אדם בכי טוב", "לעולם יהא אדם רך כקנה", "לעולם יקדים אדם תפילה לצרה" וכו'. ווידער דער מחבר שרייבט חייב לקרות לעצמו בכל שבוע פרשת אותו שבוע שנים מקרא ואחד תרגום, דאס זעהט שוין אויס ווי א חיוב ממש, וואס איז פשט פונם שינוי לשון?

אולי גייט דער ווארט 'לעולם' (וואס נניח אז עס א 'מנהג טוב', אפשר איז 'לעולם יהא אדם ירא שמים' אויך א מנהג טוב?) אויף די חלק 'עם הציבור', שלא יקדים ולא יאחר, אבער דער עצם העברת הסידרא איז א חיוב.

הדא הוא דכתיב אמאל מיט'ן תירוץ מאכט מען נאך שטערקער דעם קשיא...

[לכאורה]

דאן גייען מיר צוריק א שטאפל: פון וואנעט נעמט איר אז 'לעולם' איז א מנהג טוב?

[חלב ישראל]

ווייל רוב לעולם'ס פון גמרא דערמאנט ער ניטאמאל, ווען ס'איז ממש א חיוב דארף ער דאך עס זאגן מ'זאל וואוסן וואס צו טון. ועוד, מה נפשך, אויב האט דער מחבר פארשטאנען אז אין "לעולם" שטייט א "חייב" דאן פארוואס האט אויסגעפעלט דעם שינוי לשון? הלא דבר הוא.

[חוח בין השושנים]

דער לשון 'חייב' אויף שמו"ת שטייט שוין אין די ראשונים, ווי סמ"ג, רבינו אפרים, ארחות חיים, כל בו, ספר השלחן.
אין ב"י ברענגט ער דעם לשון 'חייב' פונעם תרומת הדשן.
סאיז יתכן אז דער מחבר האט גענומען דעם לשון 'חייב' - פון רבותינו הראשונים.

[למעלה משבעים]

ווייל רוב לעולם'ס פון גמרא דערמאנט ער ניטאמאל, ווען ס'איז ממש א חיוב דארף ער דאך עס זאגן מ'זאל וואוסן וואס צו טון. ועוד, מה נפשך, אויב האט דער מחבר פארשטאנען אז אין "לעולם" שטייט א "חייב" דאן פארוואס האט אויסגעפעלט דעם שינוי לשון? הלא דבר הוא.

איר האט איבערגעקוקט אלע לעולם'ס? כ'ווייס נישט פון ווי איר נעמט עס, אויף די לעולם'ס וואס איך האב נאכגעקוקט, ניצט די מחבר/רמ"א געהעריג די לשון פון מצוה/צריך/אסור אדער די זעלבע סגנון ווי ער שרייבט אלע הלכות.

די מחבר/רמב"ם שרייבט עפעס יעדע מאל די לשון הגמרא אז ס'זאל עפעס מיינען? די מחבר/רמב"ם וויל דאך דא ארויסברענגן נאך א חידוש, אז אפילו מען האט שוין געהערט דעם קריאה, דאך דארף מען מעביר סדרה זיין [יא כ'ווייס אז איינער האט אזוי אנגעפרעגט פונעם שבט הלוי, אבער איך זע בכלל נישט קיין שום משמעות פון א מנהג טוב. בפרט נאך פון דאס וואס די גמרא ברענגט עמוד ב', און פון די תוס' וואס ברענגט דעם מדרש פון רבינו הקדוש זעט אויס אז די לעולם איז א חיוב].

די פשטות הגמרא מיינט די לעולם אויף אפילו עטרות ודיבון.

[חלב ישראל]

דער לשון 'חייב' אויף שמו"ת שטייט שוין אין די ראשונים, ווי סמ"ג, רבינו אפרים, ארחות חיים, כל בו, ספר השלחן.
אין ב"י ברענגט ער דעם לשון 'חייב' פונעם תרומת הדשן.
סאיז יתכן אז דער מחבר האט גענומען דעם לשון 'חייב' - פון רבותינו הראשונים.

אז ער ציטירט פונעם תרומת הדשן איז דאך די גאנצע קשיא נישט שווער. אויפ'ן בית יוסף אליינס וואלט מען געקענט פרעגן אזא קשיא ווייל געווענליך האלט ער זיך צו וואס שטייט, זיין גאנצע ספר איז דאך געבויעט אויף דעם מהלך, אויפ'ן תרומת הדשן ווייס איך נישט צו מ'קען פרעגן אזא קשיא.

[געבורטסטאג]

ווייסט איינער איבער די מהלך פון די של"ה הק' אין שמו"ת? וויאזוי ארבעט עס און די מקור, און וועלכע חצרות און מנהגים פירן זיך אזוי?

עניוואן?

[עירמאנט'ער]

צום נייעם יאר לאז מיר זיך אלע נעמען מעביר סדרה זיין.



ברוך השם מיר האבן געענדיגט דעם זיבעטען יאר מעביר סדרה זיין. גיי מיר אנהייבען דעם אכטען ווער כאפט זעך מיט?

הודו להשם כי טוב האב מיר אנגעפאנגן דעם אכטען יאר געזינטערהייט, כן יעזור השם להלאה.

ווער נאך האט זיך מיטגעכאפט?????????

[יענקעלע]

דער מחבר זעלבסט האט געהאט א פלא'דיגע מנהג ביי מעביר סדרה זיין, וואס מקען נישט פארציילן הויך.

???

[חולם י יאויש]

ווייל רוב לעולם'ס פון גמרא דערמאנט ער ניטאמאל, ווען ס'איז ממש א חיוב דארף ער דאך עס זאגן מ'זאל וואוסן וואס צו טון. ועוד, מה נפשך, אויב האט דער מחבר פארשטאנען אז אין "לעולם" שטייט א "חייב" דאן פארוואס האט אויסגעפעלט דעם שינוי לשון? הלא דבר הוא.

איר האט איבערגעקוקט אלע לעולם'ס? כ'ווייס נישט פון ווי איר נעמט עס, אויף די לעולם'ס וואס איך האב נאכגעקוקט, ניצט די מחבר/רמ"א געהעריג די לשון פון מצוה/צריך/אסור אדער די זעלבע סגנון ווי ער שרייבט אלע הלכות.

די מחבר/רמב"ם שרייבט עפעס יעדע מאל די לשון הגמרא אז ס'זאל עפעס מיינען? די מחבר/רמב"ם וויל דאך דא ארויסברענגן נאך א חידוש, אז אפילו מען האט שוין געהערט דעם קריאה, דאך דארף מען מעביר סדרה זיין [יא כ'ווייס אז איינער האט אזוי אנגעפרעגט פונעם שבט הלוי, אבער איך זע בכלל נישט קיין שום משמעות פון א מנהג טוב. בפרט נאך פון דאס וואס די גמרא ברענגט עמוד ב', און פון די תוס' וואס ברענגט דעם מדרש פון רבינו הקדוש זעט אויס אז די לעולם איז א חיוב].

די פשטות הגמרא מיינט די לעולם אויף אפילו עטרות ודיבון.

ועל דרך "לעולם" יעסוק אדם בתוומ"צ "אפילו [\אף]" שלא לשמה וכו'

[זהב]

על הפסוק "והיה ביום הששי והכינו את אשר יביאו והיה משנה על אשר ילקטו יום יום" וז"ל,
וירמוז עוד לשנים מקרא ואחד תרגום, שמחיוב לומר פרשת התורה בערב שבת, ואמר והיה ביום הששי והכינו (במאמרם וקריאתם) את אשר יביאו (א"ת היינו אותיות התורה אשר יביאו אח"כ בשבת היינו פרשת התורה שקורין בשבת) , והיה משנה (היינו שיקראו במשנה ובכפל), על אשר ילקטו יום יום ( היינו עם התרגום שהיא מקלי' נוגה שממנו מלקטין ניצוצות בכל יום), יקראוהו עם השנים מקרא. ע"כ.

[זהב]

וזלה"ק, סגולה ועצה שיוכל אדם לקשר מחשבתו אל הדיבור בתפילות שבת הוא לראות לקרות הפרשה שמו"ת דווקא ביום וא"ו ערב שב"ק, והטעם, כי תושב"כ מרמז על בחינת המחשבה, ותשבע"פ שהוא פירושי התורה מרמז על בחינת הדיבור ע"כ קריאת הפרשה עם התרגום שהוא פירושו, שקורא ביום וא"ו עש"ק, עושה פעולה שיהיה דבוק ומקושר אח"כ בשב"ק בעת התפלה מחשבתו ודיבורו כאחד:

[Kollel]

אין בעל הטורים יענע וואך, ז"ל ואלה שמו"ת בני ישראל. ר"ת ו'אדם א'שר ל'ומד ה'סדר ש'נים מ'קרא ו'אחד ת'רגום ב'קול נ'עים י'שיר י'חיה ש'נים ר'בות א'רוכים ל'עולם.

[צדיק בן צדיק]

שמועסענ׳דיג א וויילע צוריק מיט א חבר מיינע, זאג איך איהם אז איך בין שוין ב״ה מעביר די סדרה שמו״ת פאר א שיין שיין ביסל יארן קע״ה אהן אויסלאז.

פרעגט ער מיר לפי תומו, די גייסט מיר זאגן אז מענטשן טיען דאס נאכאלס היינטיגע צייטען....???

אפשר מיינט טאקע די גמרא מיטן לשון ״לעולם״ אז די חיוב גייט נאך אלס אהן אין אונזערע צייטן, אפילו אין יארע איין און צוואנציג למספרם...

[אוראייניקל]

געהערט אן אינטרעסאנטע ספק.

דער שו"ע שרייבט (או"ח רפ"ה ס"ב) אִם לָמַד הַפָּרָשָׁה בְּפֵרוּשׁ רַשִׁ''י חָשִׁיב כְּמוֹ תַּרְגּוּם.

וואס טוט זיך מיט ויקהל און פקודי, וואס רש"י שרייבט "כבר פירשתי נדבת המשכן ומלאכתו במקום צוואתם", און דערפאר איז ער נישט מסביר נאכאמאהל די כלי המשכן.

איז גענוג אז מ'לערנט די רש"י'ס וואס זענען דא, אדער מ'ברויך אויך לערנען די רש"י'ס פון תרומה און תצוה.

ונ"מ, אויך צו וואס דער מחבר פירט אויס וִירֵא שָׁמַיִם יִקְרָא תַּרְגּוּם וְגַם פֵּרוּשׁ רַשִׁ''י.


לענ"ד האב איך מכריע געווען, אז אויב האט ער געלערנט די רש"י'ס פרשת תו"ת ברויך ער נישט איבעלערנען, אבער אויב נישט, דאן דארף מען לערנען אויך יענע רש"י'ס יוצא צו זיין.

[סטאוו יא פיטא]

שטארקע שאלה, דער הכרעה איז א חידוש, אויף וואס איז עס געבויט?

לענ"ד דארף מען עס יא לערנען, דאס אז מ'קען שוין די טייטש איז בכלל נישט קיין מעלה, וכי יעלה על הדעת אז תרגום די וואך דארף מען אויך נישט זאגן ווייל מ'האט עס שוין געזאגט ת"ת?

בכלל איז די הכרעת הפוסקים (משנ"ב דאכצעך) אויב קען מען נאר זאגן רש"י אדער תרגום זאל מען ענדערש זאגן תרגום כאטש וואס רש"י איז מער מובן פאר אינז, וויבאלד תרגום איז דא אויף יעדע פסוק און אויף יעדע ווארט, מנגד רש"י איז נישט דא אויף אלע פסוקים וכ"ש נישט אויף אלע ווערטער. פון דעם זעהט מען א ענין צי זאגן די פירוש הפסוק בשעת'ן עס זאגן און ס'נישט געניג אז מ'ווייסט די טייטש

ועוד סמך לדבר, רשיה"ק שרייבט כבר פירשתי און נישט כבר למדתי (ס'בכלל נישט קיין ראי' נאר א געפיל)

[אוראייניקל]

זאגסט א סברא, אבער מצד שני קען זיין, אדרבה, אויב מ'פארלאזט זיך אויף רש"י וואס איז נישט מסביר יעדעס ווארט, נאר וואס איז צריך ביאור, אויב אזוי איינער וואס האט שוין געלערנט פאר צוויי וואכן צוריק, איז עס אזוי ווי די פסוקים און ווערטער וואס רש"י איז נישט מסביר.

די הכרעה איז פארשטייט זיך נישט אנשטאט תרגום, היות וואס ע"פ קבלה דארף מען זאגן דייקא תרגום, אבער אלץ דעם יר"ש יוצא ידי שניהם, מיין איך אז עס איז א סברא.

[moishy56]

כה אמרו חז"ל בגמ' ברכות )ח:( ונפסק בשו"ע )סי' רפ"ה ס"א(: 'לעולם ישלים אדם פרשיותיו עם הציבור שניים מקרא ואחד תרגום'.

שלוש טעמים נאמרו בדבר, רבינו חננאל כתב: כדי שיהא רגיל במה שהציבור קורין. רבינו שמחה )הובא בתרוה"ד סי' כ"ג( נתן טעם: כדי שישלים כל שנהאת חמשה חומשי תורה. וה'לבוש' כתב,
שהטעם הוא כדי שכל אדם יהיה בקי בתורה.