איינע פון די שווערע סימפטאמען פונעם קאראנע ווירוס וועלכער האט גאר שווער באטראפן דעם היימישן אידנטום איז געווען דאס אז א גרויס טייל פון אחינו בני ישראל האבן פשוט און פראסט אויפגעהערט שמעקן, אנדערע האבן אויך פארלוירן דעם טעם אבער בעיקר ביי אונזער היימישן עולם איז מען באטראפן געווארן פון דעם פארלוירענעם שמעק.
עס האט אונז אפעקטירט אויף גאר אסאך פראנטן, אנגעהויבן פון דעם אז שמעקן אויב א מילך איז פריש איז געווארן א ווייטע פארגאנגענהייט, א וואונדער אז די מוסדות קענען שיקן מילך אן דעם וואס איינער זאל אפילו פרובירן זיך צו דינגען איבער די פרישקייט דערפון.
פון אנדערע האט מען געהערט אז ביי זיי איז עס געגאנגען אפילו ביז פייער ווען די נשים האבן ווי אלעמאל פארפירט אז עס שמעקט פון גאז און דער כנגדה האט עס ווי שטענדיג אוועקגעמאכט אז עס איז גארנישט ווייל זיי האבן גארנישט געשמעקט זייענדיג אונטערן רושם פון די סימפטאמען, אזוי ארום איז עס שיעור צוגעקומען צו סכנת נפשות ממש.
איך האב אויך צווישן אנדערע פארלוירן דעם שמעק און איך האב מיך פלוצלינג דערזעהן אן דעם געשמאק פון אריינשפאצירן אין קאך און דערשפירן דעם געשמאקן גערוך פון דעם פריש אנגעגרייטן נאכטמאל, דער "אהההה שמעקט דא פיין" האט ליידער געדארפט קומען פאלשערהייט.
במשך די צייט האט מען זיך שוין מער ווייניגער צוגעוואוינט צו דעם אומבע'טעמ'טן מצב און מען האט זיך דערלערנט ווי אזוי צו האנדלען די אויבנדערמאנטע סיטואציעס אן זיך דארפן באנוצן מיטן נעזל.
כמעט וואס איך האב שוין פארגעסן ווי אזוי מען שמעקט.
פריער פאר איך אויף איינע פון די הויפט גאסן אין איינע פון די צענטראלע היימישע געגנטן און איך טרעף מיך אן ביי איינע פון די ווינקלען פון דעם גאס מיט א הויפן מיסט אויסגעזעהן האט עס פונדערווייטנס ווי א בער האט געבראכן דארט, אבער ממש די גאנצע ווינקל איז געווען איין שטיק שמוץ.
קומענדיג נענטער זעה איך אז עס איז מאטריאל וואס איז ארויסגערינען פון איינע פון די טרעילערס וואס פירט פלייש פון איינע פון לאקאלע שח'ט הייזער ארויס צום ברייטן ניו יארק, און דאסמאל איז עס געווען א טרעילער וואס האט געפירט גאלאנען מיט איבערבלייבענישן פון די באשעפענישן וואס וועלן אין צוויי חדשים ארום דינען אלס אונזער כפרה.
דאס אלעס איז געווען וואס איך האב געזעהן, איך האב אויך געזעהן ווי איינע פון די ארבעטער אין יענעם שלאכט הויז פרובירט עס אויפצורייניגן מיט גאנץ ווייניג ערפאלג, אבער דאס אלעס, איך האב בלויז געזעהן אבער גארנישט געשפירט.
געלאנדעט האב איך עטליכע הונדערט פוס ארויפציר פון דעם אינצידענט וואו איך האב מיך אפגעשטעלט אריינצונעמען מיין פאמיליע אין קאר.
ווי נאר דער טיר האט זיך געעפנט און די חברה האבן זיך אנגעהויבן אריינזעצן אין קאר האב איך שוין נישט נאר געזעהן וואס דארט איז פארגעגאנגען נאר איך האב אויך אנגעהויבן שפירן אויף די אייגענע הויט וואס דארט גייט אלס נישט פאר.
און אט הערט זיך א געריי ארויס פון מיין האלז
ב"ה איך שמעק שוין!!
צום ערשטן מאל אין איבער אנדערטהאלבן יאר האב איך דערשפירט דעם טעם פון א גערוך, גראדע זייער א אומבעט'טעמ'טע אבער פארט א גערוך, איך קען טאקע קוים אטעמען, אבער איך שמעק.
מיר שטייען שוין טאקע עטליכע שעה שפעטער און דער שארפער גערוך קיצלט מיר נאך אין נאז אבער איך בין איבערגליקליך און פול מיט לויב צו השי"ת אז איך שמעק.
זינגט אלע צוזאמען ווי עס זינגט יענקי דאסקאל:
איך שמעק איך שמעק איך שמעק, טאטעניו שכח איך שמעק, איך פיל א טעם א טעם, טאטעניו שכח א טעם, להודות להלל