קול ביער אנכי שומע, קול מאב אשר הלב קורע

[כתוב וחתום]

פאר איך הייב בכלל אן צו שרייבן דארף איך מקדים זיין איוב'ס הקדמה, כִּי כְאֵבִי מֵחוֹל יַמִּים יִכְבָּד עַל כֵּן דְּבָרַי לָעוּ. די נושא פון ווידערשפעניגע קינדער טראגט מיט זיך אזויפיל ווייטאג, אז איך בין פשוט נישט מצליח צו קומען צום ווארט. איך זיץ שוין פאר עטליכע מינוט מיט א אפענע ליידיגע ווארד פייל, און איך קלאץ אויפן סקרין. וואו הייב איך אן און וואו בין איך ממשיך?

וויפיל כח און מסירות נפש לייגן עלטערן אריין אין א קינד? וויפיל עמערס פון אהבה גיסן זיי אין אים אריין? וויפיל שלאפלאזע נעכט רעכטן זיי אן פאר זיינעטוועגן? און דאן ווען ער זיצט אויפן רבי'נס שויס און זאגט די אלף בית מיט אזא מתיקות, דאן איז צו זייער שמחה קיין גרעניץ נישט פארהאן. אבער ווען זיי זעען נעבעך ווי זייער אוצר גייט צוגרינד פאר זייערע אויגן, איז פאר זייער צער נישט דא קיין מעסטער.

איך האף אז עם כל זה וועלן מיינע מחשבות זיך קלאר מסדר זיין אויפן פאפיר, און מיינע ווערטער וועלן זיין פארשטענדליך צו זייער ליינער.

***

דינסטאג פארטאגס 3:47 am
די פיס מיינע זענען נאם פון טאנצן, די אויערן פארטייבט פון די הויכע מוזיק, און די מאגן פארדרייט פון די טשאקלעד אייזקריעם. מיט די שטריימל באקס אין איין האנט און א זעקל אינעם צווייטן שפאציר איך אהיים אין די בארא פארק'ער גאסן.

ס'איז קיל טונקל און שטיל, אויסער עפעס א דרייצן יעריג בחור'ל מיט נאסע מקוה פיאות וואס האלט ווארשיינדליך ביים שפיץ פון גדלות ראשון האב איך קיינעם נישט באגעגנט, און די אמת איז אז ס'איז בעסער אזוי, איך דארף יעצט גארנישט אויסער א בעט.

רעב איד! איך האב געכאפט א שטיקל טרייסל, איך זע דאך קיינעם נישט, ווער רופט מיך? אבער ער רופט מיך נאכאמאל. יעצט זע איך אים שוין, ער שטייט ביי א אפענע פענסטער מיט פארגלאצטע אויגן "האסט אפשר געזען א בחור אראפלויפן צוויי און פופציג?"

איך האב זיך כמעט אויסגעצויגן אויפן ערד. אין מיין דמיון זע איך געזען ווי די טאטע זיצט מיט א תהילימ'ל אויפן קאוטש, זיין הארץ לאזט אים נישט גיין שלאפן, די לעצטע תקופה קומט וואלווי אהיים אין די שפעטע פארטאגס שעה'ען, און דאס לאזט אים נישט מנוחה.

זיינע אויגן לויפן אויפן תהילימ'ל, זיינע ליפן שעפעשען די ווערטער, אבער זיין קאפ איז ערגעץ אנדערש. וואו דרייט ער זיך מיין צדיק'ל? מיט וועם דרייט ער זיך? וועלעכע סארט מענטשן זענען אויף אין אזעלעכע שעות?

אין זיין קאפ איז ער זיך מסדר די מחשבות, ער שלאגט זיך מיט זיך אליין, וויאזוי זאל איך רעאגירן? פון איין זייט וויל ער אים געבן א גלעט און זאגן, קינד מיינס, איך האב דיר ליב, איך וויל נישט דו זאלסט דיך קאליע מאכן דיין לעבן, דיין עתיד, ביינאכט דרייט מען זיך נישט אין די גאסן. וועט דאס עפעס אויפטון? וואלווי איז דאך לעצטנס הארט ווי א שטיין, ער טוט זיינס און ער גייט ווייטער, ער קימערט זיך בכלל מיט מיינע עצות. וואס האב איך צו רעדן שיין?

שרייען איז אויך נישט קיין מהלך, וויפיל מאל האט מיר די רב געווארנט, אז דו וועסט אים ווייזן דיין רוקן וועט ער דיך צוריקווייזן זיינס --- און אזוי אינמיטן טראכטן עפנט זיך די טיר, טאטי, ביסט נאך אויף?!

ער פלאצט אויס אין א געוויין, איך קען דען שלאפן?! דו ווייסט ווי איך וואלגער זיך אין בעט יעדע נאכט?! מאמי איז שוין קראנק, זי האט נישט קיין אפעטיט די לעצטע פאר וואכן, און איך? איך דארף איר מחזק זיין. ווער איז מיר מחזק?

אבער וואלווי איז שוין נישט דא. ער איז צוריק ארויס אזוי שנעל ווי ער איז אריין.

***

וואלווי האט שוין היינט חתונה געהאט, אבער איך האב זיך נאכנישט ערהוילט, איך ווער פון פריש צושוידערט יעדעס מאל וואס איך דערמאן זיך דערפון.

א מענטש קומט צומאל אן צו א מצב וואס ער קען זיך נישט קוקן אין פנים אריין, ער איז אויפגעוואקסן אין א ערליך שטוב, ער ווייסט אז די תורה'דיגע וועג איז ריכטיג, אבער ער קען נישט אפלאזן זיין יעצטיגע מהלך החיים, די געוויסן ביסן לאזט נישט נאך, אבער ער פארשטיקט עס.

ס'איז נישט שווער אוועקצוקוקן פון זיך אליין, מ'האלט זיך ביזי, מ'לאכט ארום, און די טאג גייט אדורך. ס'איז אבער דא איין זאך וואס פון דעם קען ער נישט אנטלויפן, דמות דיוקנו של אביו, זיין טאטע דארף גארנישט זאגן, ס'שרייט פון זיך אליין, זיין טאטע האט אים געבוירן, זיין טאטע האט אים געהאדעוועט, זיין טאטע האט אים געגעבן עסן און קליידונג, חיזוק און אהבה, ער איז אים שולדיג זיין לעבן. זיין טאטע פרעזענטירט וואס ער וואלט באמת געדארפט זיין, און ער קען דאס נישט קוקן אין פנים. ער אנטלויפט נישט פון זיין טאטע, ער אנטלויפט פון זיך אליין.

איך ווייס נישט אויף וועם איך האב מער רחמנות, אויפן טאטן אדער אויפן קינד.

המשך יבא בעזהשי"ת

[פרוביר אויך]

OUCH!!!

[נאר מיט שמחה]

איך בין פשוט נישט מצליח צו קומען צום ווארט. איך זיץ שוין פאר עטליכע מינוט מיט א אפענע ליידיגע ווארד פייל, און איך קלאץ אויפן סקרין. וואו הייב איך אן און וואו בין איך ממשיך?

[הערינג מיט ברוינפען]

איך שפיר די ווייטאג וואס דו ברענגסט ארויס און איך האב הנאה פון דיין איינס-פון-טויזענט-שרייבעריי, אבער איך כאפ נישט די פערספעקטיוו וואס דו ווילסט אויפמערקזאם מאכען...

[יש לו מנה]

@כתוב וחתום, wow איז נישט דאס ווארט!

טאקע קורץ, אבער אייזן גוט געשריבן, זייער געפיליש און מיט קאפ אויכעט, האלט אן דיין גוטע ארבעט און זיי אונז ווייטער מהנה.

[ר' יום טוב]

איך שפיר די ווייטאג וואס דו ברענגסט ארויס און איך האב הנאה פון דיין איינס-פון-טויזענט-שרייבעריי, אבער איך כאפ נישט די פערספעקטיוו וואס דו ווילסט אויפמערקזאם מאכען...

ווי אלט איז דיין עלטסטער?..

[אסדר לסעודתא]

איך שפיר די ווייטאג וואס דו ברענגסט ארויס און איך האב הנאה פון דיין איינס-פון-טויזענט-שרייבעריי, אבער איך כאפ נישט די פערספעקטיוו וואס דו ווילסט אויפמערקזאם מאכען...

גא"מ.

ס'איז ווייטאגליך, און מ'טאר זיך נישט דרייען אויף די גאס אזוי שפעט ביינאכט. וואס יעצט?

[אוראייניקל]

איך שפיר די ווייטאג וואס דו ברענגסט ארויס און איך האב הנאה פון דיין איינס-פון-טויזענט-שרייבעריי, אבער איך כאפ נישט די פערספעקטיוו וואס דו ווילסט אויפמערקזאם מאכען...

גא"מ.

ס'איז ווייטאגליך, און מ'טאר זיך נישט דרייען אויף די גאס אזוי שפעט ביינאכט. וואס יעצט?

viewtopic.php?p=2767252#p2767252

[סטאוו יא פיטא]

זייער א שטארקע אריינפיר. כתוב, דיין שריפט איז מבהיל׳דיג. זיי ביטע ממשיך מיטן אויספיר

[קלאָצקאָפּ]

זאל איך עס אויך זאגן, אדער כ'זאל מיך לאזן מוציא זיין מיט די אנדערע?...

זייער א רירנדע ארטיקל, איך כאפ אבער נישט די פוינט דערפון.

[באנאנא]

גא"מ, הערליך און גאר רירענד געשריבען, ס'נעמט איבער דאס הארץ פונעם ליינער.
אבער וואס ווילסטו ארויסברענגען?
מיר זענען גרייט מקבל צו זיין!

[tesla]

איך פארשטיי אז ער וויל ארויסברענגען אז די קינד לויפט נישט אוועק פין זיין טאטע בדוקא. נאר ער אנטלויפט פין זיך אליינס, מיט זיין טאטע אינקלאדיט...







איז וואס איז וועגן דעם?..

[העלאו]

א דרייצען יעריג בחור וואס האלט יעצט ביים שפיץ פון גדלות ראשון..... פלוץ פלצתי

[כתוב וחתום]

OUCH!!!

אוי, אנטשולדיגט.

איך בין פשוט נישט מצליח צו קומען צום ווארט. איך זיץ שוין פאר עטליכע מינוט מיט א אפענע ליידיגע ווארד פייל, און איך קלאץ אויפן סקרין. וואו הייב איך אן און וואו בין איך ממשיך?

צווייטע ארטיקל מיינע ווי דו האסט נישט קיין ווערטער, מער וועט די תירוץ נישט ארבעטן...

איך שפיר די ווייטאג וואס דו ברענגסט ארויס און איך האב הנאה פון דיין איינס-פון-טויזענט-שרייבעריי, אבער איך כאפ נישט די פערספעקטיוו וואס דו ווילסט אויפמערקזאם מאכען...

קודם כל האב איך הנאה אז איר האט הנאה געהאט פונעם עצם ארטיקל,
לגבי אייער הערה, איר זענט גערעכט, איך וועל בלי נדר שרייבן א המשך און זיך קלארער ארויסברענגען, ואתכם הסליחה.

@כתוב וחתום, wow איז נישט דאס ווארט!

טאקע קורץ, אבער אייזן גוט געשריבן, זייער געפיליש און מיט קאפ אויכעט, האלט אן דיין גוטע ארבעט און זיי אונז ווייטער מהנה.

יישר כח!
איך האף אנצוהאלטן בעזר השם.

איך שפיר די ווייטאג וואס דו ברענגסט ארויס און איך האב הנאה פון דיין איינס-פון-טויזענט-שרייבעריי, אבער איך כאפ נישט די פערספעקטיוו וואס דו ווילסט אויפמערקזאם מאכען...

ווי אלט איז דיין עלטסטער?..

ר' יום טוב איז גערעכט, די מיט עלטערע קינדער אין שטוב וועלן בעסער פארשטיין וואס איך מיין.

זייער א שטארקע אריינפיר. כתוב, דיין שריפט איז מבהיל׳דיג. זיי ביטע ממשיך מיטן אויספיר

יישר כח סטאוועלע, בלי נדר בקרוב.

זאל איך עס אויך זאגן, אדער כ'זאל מיך לאזן מוציא זיין מיט די אנדערע?...

זייער א רירנדע ארטיקל, איך כאפ אבער נישט די פוינט דערפון.

זאל איך אייך ענטפערן, אדער זאל איך יוצא זיין מיט מיין תשובה צו די אנדערע?...

יישר כח פאר די קאמפלימענט, איך האף ממשיך צו זיין בקרוב.

[היסטאריש]

Wow. טאלאנט איז נישט דאס ווארט

כתוב. ווארט מיר אויפן אויספיר

[גלאזער]

ס'איז טאקע חסר הרבה מן הספר, אבער ביי אזעלכע ווייטאגליכע נושאים איז נישט מעגליך אנדערש, דאס איז דער כח פון פיוט פאעזיע ארויסצוברענגען טיף טיפע געפילן אויף פאפיר נאר ברמז, נישט שייך אנדערש, ווער ס'פארשטייט נישט דעם עומק וועט קלארערהייט אויך נישט פארשטיין. און מיט משל ונמשל מיט חידה ומליצה קומט אויס ארויס פילפאכיג, וידבר שלמה בכל אלו הלשונות ולאו למגנא.
פונקט זע איך אויף דעם הארץ-צאפלדיגן פיוט עוקד והנעקד והמזבח, אז דער מחבר האט עס פערפאסט נאך א פערזענליכע איבערלעבעניש, צי ס'איז אמת צי נישט כ'ווייס נישט, אבער ס'דערהערט זיך עפעס גאר אנדערש א סיפור עקידה מיט א אייגענע הקרבה. שווער מסביר צו זיין פאר ווער ס'האט עס נישט זעלבסט מיטגעמאכט.
עמער איבערגעבן דעם ווארט פאר די מעשה

יש האומרים שייתכן ור' יהודה בן-שמואל אבן-עבאס כתב את הפיוט בעקבות טרגדיה אישית שפקדה אותו: בנו סמואל אלמוגרבי (שמואל) התאסלם באזריביג'אן בשנת 1163, ולימים אף כתב ספר שנקרא "השתקת היהודים", בו הוא מנסה להפריך ולערער טענות בסיסיות של חכמי היהדות. לא ידוע בוודאות האם הבן התאסלם עוד בימי חייו של אביו או רק לאחר מותו. יש הסוברים שהתאסלם עוד בימי חייו של אביו ואולי צערו זה של האב משוקע בתוך פיוט העקידה, הרווי כאב.

בשלב מסוים בחייו, בעקבות מלחמות שפשטו במרוקו, עבר להתגורר בחלב שבסוריה. יום אחד יצא למסע אל העיר מוסול שם התגורר הבן שמואל. אולי קיווה האב שבפגישה פנים אל פנים יצליח לשכנע את הבן לחזור בו ולחזור הביתה. יהודה אבן עבאס נפטר בדרכו למוסול ולא זכה לפגוש את בנו.

[א שרייבערל]

ס'איז טאקע חסר הרבה מן הספר, אבער ביי אזעלכע ווייטאגליכע נושאים איז נישט מעגליך אנדערש, דאס איז דער כח פון פיוט פאעזיע ארויסצוברענגען טיף טיפע געפילן אויף פאפיר נאר ברמז, נישט שייך אנדערש, ווער ס'פארשטייט נישט דעם עומק וועט קלארערהייט אויך נישט פארשטיין

ממש אזוי, בעסער געזאגט ווער ס'קען נישט אזא מציאות פונדערנאנט וועט עס ווארשיינליך נישט קענען פארשטיין
@כתוב ו... מעט בכמות ורב באיכות, לאז דיין פעדער'ל פליסן מיר ווארטן אויף נאך.

[שטומפיג]

זייער א שיינע שפראך און ציענדע שריפט.
די "המשך יבוא" ביים סוף האט מיך בארואיגט אז די "פוינט" וועט נאך נאכקומען.
האלט אן!

[נו גוט נו שוין]

@משה
יעצט?

[גרינע בלעטעלע]

רבי אפשר גייט איר ווייטער אביסל?!
ס’זעט אויס אז ס’ליגט דא עפעס א טיפע געדאנק, ביטע קומט אריין מיטן המשך

[נו גוט נו שוין]

ס'איז טאקע חסר הרבה מן הספר, אבער ביי אזעלכע ווייטאגליכע נושאים איז נישט מעגליך אנדערש, דאס איז דער כח פון פיוט פאעזיע ארויסצוברענגען טיף טיפע געפילן אויף פאפיר נאר ברמז, נישט שייך אנדערש, ווער ס'פארשטייט נישט דעם עומק וועט קלארערהייט אויך נישט פארשטיין

ממש אזוי, בעסער געזאגט ווער ס'קען נישט אזא מציאות פונדערנאנט וועט עס ווארשיינליך נישט קענען פארשטיין
@כתוב ו... מעט בכמות ורב באיכות, לאז דיין פעדער'ל פליסן מיר ווארטן אויף נאך.

וואו האלט דער מצב?