א לייכטע און געשמאקע שיעור אין ליקוטי אמרים תניא

שיעורים וחבורות ללמוד וללמד

די אחראים: אחראי,גבאי ביהמד

אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

פרק ה'

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

אין די מאמר הזוהר וואס פאנגט זיך אן פתח אליהו, וואס טייל פירן זיך צו זאגן פארן דאווענען, שטייט די אויסדרוק, לית מחשבה תפיסא בך כלל. "קיין מחשבה קען נישט אנטאפן- משיג זיין דעם באשעפער". דארף מען פארשטיין פארוואס נוצט אליהו די לשון אנטאפן, די לשון פאסט פאר א גשמיות'דיגע זאך, אז מ'קען עס נישט אנטאפן, אבער ביי א מחשבה קומט נישט די לשון, נאר ענדערש א לשון פון הבנה?

אויף דעם איז דער בעל התניא מסביר, אז מיר דארפן אביסל פארשטיין וויאזוי עס ארבעט די מוח פון א מענטש, און דורך דעם וועלן מיר פארשטיין די לשון, און גלייכצייטיג אויך ארויס נעמען א געוואלדיגע חיזוק אין עבודת השי"ת.
ווען מיר לייגען אריין א פראגרעם אין א קאמפיוטער, געשעהט צוויי זאכן, איינס אז די פראגרעם ווערט ארומגענומען אינגאנצן דורך די קאמפיוטער, דהיינו ער ווערט יעצט א חלק פון די קאמפיוטער. און נאך א זאך געשעהט, אז ווען די קאמפיוטער עפנט אים אויף, גייט די קאמפיוטער אריין אין אים, אין ער פארשטייט די פראגראם.

די זעלבע זאך ווען א יוד לערנט תורה, קומט די תורה וואס ער לערנט אריין אין זיין מוח, און עס ווערט ארום גענומען פון זיין מוח, אין אנדערע ווערטער די שטיקל גמרא ווערט א חלק פון זיין מוח! און ווען דער יוד קלערט אריין וואס די גמרא מיינט צו זאגן, דעמאלס ווערט די מוח א חלק פון די גמרא, דהיינו ער גייט אריין אין די גמרא, און ער צונעמט די גמרא, ביז ער פארשטייט אים.

און ווי מיר האבן שוין געלערנט אין די פריערדיגע פרק, איז די תורה חכמתו ורצונו פון השי"ת, דהיינו עס איז געווען עלה ברצונו יתברך, אז ווען ראובן און שמעון וועלן האבן א מחלוקת אין עניני ממונות, זאל די הלכה זיין אזוי און אזוי. קומט אויס אז ווען דער יוד פארשטייט די שטיקל גמרא, אדער הלכה, אדער פסוק חומש, ווערט זיין מוח איינס מיט חכמתו יתברך, מיט א מורא'דיגע יחוד, וואס ביי א גשמיות'דיגע זאך איז נישט שייך צו ווערן איינס ממש, אזוי ווי ביי תורה, אז דער מוח זאל ווערן איינס מיט די גמרא און די גמרא זאל ווערן איינס מיט די מוח.

וועגן דעם פאסט די לשון תופס אויף מחשבה, ווייל ס'נישט סתם אז די מחשבה פארשטייט עפעס, נאר די מחשבה כאפט אן די זאך, און ער ווערט ממש איינס מיט דעם. דאס זאגט אליהו אז דעם אייבערשטן קען א מחשבה נישט משיג זיין- און אנכאפן און ווערן איינס מיט דעם- כמו שהוא, אבער ווען א יוד לערנט תורה הקדושה אפילו ער פארשטייט דאך נאר א פשוטע זאך וואס א מענטש קען יא פארשטיין, אבער מיט דעם קומט מיט די קדושת התורה וואס איהו וחכמתו אחד, און דער יוד ווערט דבוק צום אייבערשטן אליינס, אפילו ער נאר מיט א לבוש אזוי ווי ווען א יוד כאפט אן א מלך דורך זיינע בגדים, ווי ערקלערט אין די פריערדיגע פרק.

זאגט דער תניא אז מיט דעם קענען מיר פארשטיין די מעלה פון ידיעת התורה מער פון אלע מצוות, אפילו פון מצוות התלויות בדיבור און אפילו פון מצוות לימוד התורה בדיבור.

[מצוות לימוד התורה ווערט צוטיילט אין צוויי מצוות ווי דער שולחן ערוך הרב איז מאריך אין הלכות תלמוד תורה, איינס איז לימוד התורה וואס הייסט א מענטש לערנט בדיבור די תורה, אין די מצוה איז נישט קיין שום חילוק וואס ער לערנט אפילו ער זאגט א גאנצן טאג די ווערטער אחות לוטן תמנה, איז ער מקיים די מצוות לימוד התורה, און די מצוה איז ער מקיים מיט קביעת עתים לתורה, און אפילו איינער וואס איז טרוד איז ער יוצא די מצוה מיט קראת שמע שחרית וערבית. און נאך א מצוה איז דא דאס איז ידיעת התורה, עס איז נישט דא קיין מצוה צו קענען די תורה, נאר א מצוה צו לערנען און חזר'ן און די שיעור ווען מ'איז יוצא איז ווען מ'קען די תורה. און אויב איינער קען שוין איין פרשה אדער פרק גוט איז ער מחוייב ווייטער צו לערנען ביז ער קען שוין די גאנצע תורה. די מצוה איז ער נישט יוצא מיט קביעת עתים לתורה, זעה דארטן באריכות אויב איינער קען נישט לערנען א גאנצן טאג ווי אזוי זאל ער מקיים זיין די מצוה].

ווייל אלע מצוות ווערן א לבוש פאר די נפש פון א יוד, ווייל די כח פון דעם יוד גייט אריין אין די מצוה און ער טוט אים און די מצוה איז זיך מלבש אויפן יוד ווי ערקלערט אויבן באריכות. און אפילו די מצות לימוד התורה איז יעדע ווארט וואס א יוד לערנט ווערט די ווארט א לבוש ארום די נשמה פון א יוד, וואס דורך די לבוש וועט די נשמה זוכה זיין נהנה צו זיין מזיו השכינה אין גן עדן, אבער ידיעת התורה, וואס א יוד איז משיג זיין חלק אין די תורה לפי זיין שורש נשמה, איז די איינציגסטע מצוה וואס גייט אריין אינעווייניג אין דעם יוד און דער יוד ווערט איינס מיט דעם.

וועגן דעם ווערט די תורה אנגערופן לחם ומזון, אזוי ווי ס'שטייט ותורתך בתוך מעי, ווייל אזוי ווי עסן ווערט בלוט און עס ווערט איינס מיט דעם מענטש, די זעלבע ווערט די תורה איינס מיט דעם יוד, ווען דער יוד לערנט עס בעיון און ער פארשטייט עס ריכטיג, און דאס איז זיין חיות לעולמי עד, וואס קומט פון דעם חי החיים וואס איז מלובש אין די תורה וואס א יוד האט געלערנט.

און ווי דער אריה"ק שרייבט אז אלע מצוות ווערן לבושים אויף א נשמה אין גן עדן, (אור מקיף בלשון האריז"ל) און תורה לשמה איז די מזון רוחני פון א נשמה אין גן עדן (אור פנימי בלשון האריז"ל), וואס מיינט תורה לשמה? איז דער תניא מסביר אז למשה מיינט ווען א יוד לערנט מיט די כונה זיך מדבק צו זיין אין דעם אייבערשטן וואס איז שוכן אין די תורה הקדושה, דעמאלס ווערט די תורה איינס מיט דעם יוד און דער יוד ווערט ניזון פון דעם.

וועגן שטייט אז תלמוד תורה איז שקול אקעגן אלע מצוות, ווייל אלע מצוות ווערט נאר א לבוש חיצוני אויף די נשמה אבער ידיעת התורה איז סיי מזון הנפש און סיי א לבוש אויפן נפש ווי ערקלערט אנפאנג פרק. און דאס איז חוץ פון די לבוש וואס קומט אטאמאטיש מיט דעם וואס דער יוד לערנט דאך די תורה בדיבור.

סליק פ"ה בס"ד. עד כאן די נפש אלוקי, אין די קומענדיגע פרקים די נפש הבהמי פון דעם יוד.
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

תניא פ"ו

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

ביז דא האבן מיר געלערנט וועגן די נפש אלוקית פון א יוד וואס שטרעבט זיך צו באנוצען מיט די גוף אויף צו דינען דעם אייבערשטן מיט די כחות וואס ער באזיצט. יעצט וועלן מיר לערנען וועגן דעם נפש הבהמי.

דער נפש הבהמי פארמאגט אויך אין זיך די צען כחות הנפש, פונקט ווי דער נפש אלוקי. דהיינו די זיבן מידות-געפילען וואס זענען איינגעטיילט אין צוויי. 'חג"ת' וואס זיי זענען די עצם געפילען וואס א מענטש האט אין זיך.

דהיינו חסד-פאזיטיווע געפילען ווי אהבות רעות וכדומה. גבורה-נעגעטיווע געפילען ווי כעס און פחדים רעים, און תפארת- מיטעלע געפילען ווי רחמנות וכדומה. (ווי אויך געפילען פון כבוד וכדומה וואס זיי צו באקומען וועט ער גיין אין די מיטל וועג).

און 'נהי"ם' וואס זיי זענען די כחות אויס צופירען בפועל דאס וואס די מידות דיקטירען. וואס זיי זענען אויך איינגעטיילט אין די דריי קוים. נצח-פאזיטיוו צו טאן בפועל. הוד- נעגעטיוו די כח זיך אפצורייסען פון אלע אנדערע שטערונגען. יסוד- די מיטל וועג צו קענען אויספירען וואס ער וויל. מלכות-אויסצופירען בפועל.

די זיבן מידות ביים נפש הבהמי האבן פיר שרשים, וואס קומען פון די פיר יסודות. ווי דער תניא האט אויסגעשמועסט אין די ערשטע פרק. וואס זיי זענען: יסוד המים וואס פון דעם קומט תאוה (חסד). יסוד האש וואס פון דעם קומט כעס (גבורה). יסוד הרוח וואס פון דעם קומט הוללות ליצנות און גאוה (תפארת). און יסוד העפר וואס פון דעם קומט עצלות ועצבות (מלכות).

אויך האט דער נפש הבהמי אין זיך די כחות וואס זענען מוליד די מידות-געפילען. וואס דאס איז די שכל-חב"ד. וואס ווערט אויך איינגעטיילט אין דריי. חכמה- פאזיטיוו, די בליץ וואס פאלטאיין דעם מענטש. בינה-נעגעטיוו, די כח צו מצמצם זיין די בליץ, אויף צו טראכטן מיושב, און עס אויסארבעטן. דעת די כח המסקנה.

די געפילען פון א מענטש וואקסט לויט וויפיל שכל דער מענטש פארמאגט. א קליין קינד וועט ליב האבן זיך צו שפילען, און ער וועט זיך רעגן וועגן שטותים. און ביי א גרעסערער מענטש, וועט זיך זיינע תאוות און פחדים טוישן, לויט וויפיל שכל ער פארמאגט.

אנדערש ווי ביי די נפש אלוקי וואס דער תניא האט אנגעפאנגען צו מסביר זיין די כחות הנפש מיט די שכל שבו. אז דער נפש אלוקי וויל משיג זיין אז ס'איז דא א באשעפער אויף די וועלט, און ממילא נאכדעם נוצען די געפילען אויף אהבה און יראה און אזוי אים דינען. אבער ביי די נפש הבהמי פאנגט דער תניא אן צו מסביר זיין, קודם די מידות- געפילען רעות וואס א מענטש האט אין זיך, און נאר נאכדעם איז ער מסביר, אז אויך האט דער נפש הבהמי אין זיך שכל, וואס איז מוליד די געפילען.
די הסבר פון דעם שינוי סדר איז. ווייל ביי דער נפש אלוקי פאנגט זיך אלעס אן מיט די שכל, דהיינו ווען א מענטש וויל אויפבויען ער זאל שפירען זיין יצר טוב, דארף ער אנפאנגען צו נוצן זיין שכל, אויף צו האבן א ריכטיגע בליק אויפן לעבן. דורך לערנען מוסר ומחשבה וועגן אמונה וכדומה. און נאר נאכדעם וועט זיך זיין הארץ צוביסלעך אויפוועקן, און ער וועט אנפאנגען צו שפירען זיין יצר טוב, און באקומען געפילען אויף רוחניות. משא"כ ביים יצה"ר איז פונקט פארקערט די סדר. ער פאנגט אן מיט די געפילען, און ער שלעפט אראפ דעם מוח, אז ער זאל טראכטן פון די תאוות, און אזוי האט ער א שליטה אויפן מענטש. וועגן דעם וועט מען שפעטער לערנען, אז אויף אויפצובויען דעם יצר טוב, דארף מען אויפוועקן דעם שכל, דורך לערנען און זיך מתבונן זיין אין עניני אמונה. משא"כ אויף צו פטור ווערן פון דעם יצה"ר, דארף מען טוהן פונקט פארקערט. מ'דארף דיסקאנעקטען די שכל פון די געפילען, און דייקא 'נישט' טראכטן פון די תאוות, אזוי ארום וועט דער יצר הרע נישט האבן קיין שליטה אויפן מענטש.

און ווי דער תניא וועט אויס שמועסן אז מ'דארף זיך בכלל נישט צוטוהן מאכן פון קיין שלעכטע מחשבות וואס קומען אריין אין מוח, נישט קיין חילוק ווי נישט גוט זיי זענען. די עיקר איז נאר איין זאך מסיח דעת זיין פון זיי, און זיך פארשטעלן אז די שלעכטע מחשבות קומען בכלל נישט פון אים, נאר אזוי ווי א גוי שטייט נעבן אים און רעדט ניבול פה, און ער איז גארנישט שולדיג אין דעם אז דער געמיינער גוי רעדט שטותים, נאר ער דארף צושטאפן זיינע אויערן און מסיח דעת זיין פון דעם, און אזוי איז ער מקיים די מצות ל"ת פון ולא תתורו אחרי לבבכם אשר אתם זונים אחריהם.
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

ווי מיר האבן שוין אויבן דערמאנט אז יעדע פעולה אויף די וועלט האט א מקור אויך יענע וועלט, וואס איז משפיע די כח צו קענען טוען די פעולה. ווי מיר האבן שוין מסביר געווען, אזוי ווי ביי לעקטעריק איז דא די כלי וואס ציעט די לעקטער און ארבעט מיט דעם בפועל, און עס איז דא די מקור וואס פאבריצירט לעקטער. די זעלבע איז ביי רוחניות אז יעדע פעולה וואס א מענטש טוט אויף די וועלט, איז דא א מקור פון וואו ער ציעט די כח אויף צו קענען טאן די מעשה.

דער אייבערשטער איז משפיע סייעתא דשמיא אויף צו קענען טוען מצוות ומע"ט. די השפעה איז נישט נאר א סייעתא דשמיא אליינס, נאר אויך א השפעה דקדושה וואס דער מענטש באקומט אויף צו קענען זיין דבוק צום אייבערשטן, און צו זוכה זיין לחיי העולם הבא, וואס דאס איז די לבוש וואס קומט פאר די נשמה דורך די מצוות וואס ער טוט, וואס דורך דעם וועט די נשמה האבן די כח לעתיד, נהנה צו זיין מזיו השכינה, ווי מיר האבן שוין געלערנט אויבן אין פ"ד וה'.

אבער דער אייבערשטער רוהט נישט, נאר אויף די וואס זענען זיך מבטל צו טוהן זיין רצון. ווי די מלאכים וואס זענען שטייען א גאנצן צייט גרייט, אויף צו קענען טוען דעם באפעל פונם הייליגען באשעפער. אדער די יודען וואס האבן אין זיך א נשמה, וואס איז א חלק אלוק ממעל, וואס בכח איז זי גרייט זיך מוסר נפש זיין פארן הייליגען באשעפער, הגם אז בפועל פילט דאס נישט דער מענטש, דאס איז ווייל זיין נפש הבהמית איז מסתיר אויפן נפש אלוקית, אבער וויבאלד די נשמה איז בטל צום אייבערשטן, און איז גרייט צו טאן זיין רצון שטענדיג, איז ער ראוי צו מקבל זיין פון אייבערשטן די סייעתא דשמא און השפעת הקדושה.

און דאס איז וואס חז"ל זאגען אין מסכת אבות, אז ווען א יוד לערנט רוהט אויף אים די שכינה. און 'כל בי' עשרה שכינתא שריא', אז אויף א מנין יודען רוהט די שכינה שטענדיג אפילו ווען זיי זענען נישט עוסק בתורה.

אבער די אלע אנדערע זאכן וואס זענען נישט אויף צו דינען דעם באשעפער, נאר עס איז 'סטרא אחרא' דאס מיינט די 'אנדערע זייט' פון די צד הקדושה. די זאכן הגם למעשה קומט די כח אויך פון השי"ת ווי עס שטייט ואתה מחי' את כולם. אבער דער באשעפער רוהט נישט אויף זיי. דהיינו דער אייבערשטער האט מצמצם געווען זיין השפעת הקדושה אויף צענדליגער טויזנטער צמצומים, אזוי אז עס זאל האבן א קיום די זאך, אבער נישט מער פון דעם, דהיינו קיין שום כח הקדושה האט עס נישט. און אפילו דאס ביסל געבט אויך דער אייבערשטער נאר בדרך אגב און כלאחר יד, נישט מיט אן הארת פנים. (בלשון התניא בדרך אחוריים ולא בדרך פנים).

[די קליינע השפעה וואס איז מחי' די זאגן וואס זענען שלא מצד הקדושה, ווערט אנגערופן אין די חסידישע ספרים ניצוץ הקדוש. דהיינו אזוי א קליינע פונק וואס קומט פון א גרויסע פייער, אזוי איז די קליינע השפעה וואס קומט אריין אין די דברים שלא מצד הקדושה אויף זיי מחי' זיין, משא"כ די מצוות ומע"ט זענען ווי די פייער אליינס, ווי עס שטייט הלא כה דברי כאש].

און אפילו נאכדעם וואס די השפעה איז שוין דא אויף צו מחי' זיין די זאך וואס איז שלא מצד הקדושה, איז אבער די השפעה דארט בבחינת גלות, דהיינו מיר ווייסן אז ס'איז דא צוויי סארט גלגולים ה"י, איינס איז אין מענטשן, אז די נשמה קומט נאכאמאל אראפ אויף די וועלט, די נשמות געדענקן נישט זייער פריערדיגע מצב, ווייל היות זיי זענען ווייטער א נשמה אין א גוף, לעבן זיי זיך גוט איין אין די יעצטיגע מצב, אז זיי פארגעסן די פריערדיגע גלגול. משא"כ אויב די נשמה ווערט מגולגל אין א בהמה אדער אין א דומם וצומח ה"י דאן געדענקן זיי יא זייער פריערדיגע מצב, ווייל א נשמה קען נישט זיין מיושב אין א דצ"ח, נאר אין א גוף. ממילא זענען זיי דארט בבחינת גלות, און ווארטען אויף זייער תיקון, אז זיי זאלן שוין ווערן אויסגעלייזט פון דארט. די זעלבע זאך, איז די כח וואס דער אייבערשטער גיבט, אויף מחי' זיין די זאכן וואס זענען שלא מצד הקדושה, דאס איז דארט בבחינת גלות, און ווארטן אויף א גאולה. און דאס איז די סיבה פארוואס עס איז נישטא קיין צופרידענקייט אין הבלי עולם הזה, ווייל די גאנצע חיות וואס איז דא אין דעם ווארט ארויס צו גיין פון דארט. (בירור ניצוצין).

זאגט דער תניא אז ווען א יוד טוט ח"ו זאכן שלא לשם שמים, באקומט ער די כח פון די סטרא אחרא, און די סט"א ווערט א לבוש אויף זיין נפש הבהמי, וואס דאס איז מעכב דעם מענטש, נהנה צו זיין מזיו השכינה, ביז עס וועט נישט ווערן אפגעוואשן פון דעם מענטש.

די סטרא אחרא ווערט אויך אנגערופן קליפות, ווייל אנדערש ווי די צד הקדושה וואס איז א לבוש אויף די השפעה פון אייבערשטן, און עס איז נישט מסתיר נאר להיפך עס באקליידעט און באשיינט עס. איז די סטרא אחרא א 'קליפה' א שאלעכץ, וואס פארשטעלט אויף די קדושה, וואס ליגט אינעווייניג, און אזוי ווי ביי א פרי, נאר נאכדעם וואס מ'נעמט אראפ די שאלעכץ קען מען עסן די פרי, און די שאלעכץ ווארפט מען דאן אוועק, די זעלבע נאר נאכדעם וואס די קליפות וועלן בטל ווערן, וועט נתגלה ווערן די רוח הקדושה בעולם, און די יודען וועלן צוריק ווערן נאנט צום אייבערשטן און נהנה זיין מזיו שכינתו.

און ווייל אויף די וועלט איז דא אזא שטארקע הסתרת פנים, און עס דערקענט זיך נישט די השפעת הקדושה, וועגן דעם ווערט עס אנגערופן אין אריה"ק עולם הקליפות, און וועגן דעם איז די מעשי הרשעים אזוי שטארק אין די וועלט ר"ל. אבער אין די עולמות העליונים דארט איז די השפעת הקדושה נישט אזוי מצומצם דארט איז גן עדן, ווי די נשמות זענען נהנה מזיו השכינה.

[הגה: הגם אין די וועלט איז אויך דא בעצם אלע מדריגות מצד הקדושה, ווי אויך אלע עולמות עליונים, ווי עס שטייט אין אריה"ק. דהיינו די עולמות עליונים זענען למעלה ממקום וזמן, נאר עס איז השגות וואס זענען דא איבעראל אויך בעולם הזה. דהיינו אזוי ווי מיר זאגן אויף א קינד אז ער איז ארויף פון כיתה ב' צו כיתה ג' מיינט עס לאו דוא אז כיתה ג' איז אויף א העכערע שטאק, נאר עס מיינט ארויף א דרגא העכער. די זעלבע זאך ברוחניות, עולמות עליונים מיינט העכערע השגות, און צדיקים אויף די וועלט האבן געקענט זוכה זיין צו האבן גן עדן, ווי חז"ל זאגן אויך יעקב אבינו אין מצרים, ווייל גן עדן איז אן הנאה פנימי מזיו השכינה ודביקות בה', וואס האט נישט קיין שייכות צו עולם וזמן. ווי ס'איז באקאנט אז איינער פון די צדיקים האבן געבעטן צו זעהן די גן עדן, האט מען אים געוויזן ווי א צדיק זיצט אין לערנט. האט ער געפרעגט דאס איז גן עדן? האט מען אים גענטפערט, 'נישט דער צדיק איז אין גן עדן, נאר די גן עדן איז אין אים'. קומט אויס אז בעצם זענען אלע עולמות עליונים אויך דא אויף די וועלט. אבער היות מיר זענען נישט דארט דהיינו די מענטשן אויף די וועלט זענען נישט משיג די השפעות הקדושה, נאר להיפך וועגן דעם ווערט די וועלט אנגערופן עולם הקליפות. ביז משיח וועט קומען און ס'וועט מקויים ווערן ואת רוח הטומאה אעביר מן הארץ אמן].
אוועטאר
גרויזאמער
מ. ראש הקהל
תגובות: 3628
זיך איינגעשריבן אום: דאנערשטאג יולי 06, 2006 4:03 pm
לאקאציע: מאלי הויז ארעסט

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך גרויזאמער »

הנה זה בא! גענצליך איבערגעמאכט ביז דא. האנטעך יישר כח!
אטעטשמענטס
Tanya.pdf
(174.93 KiB) געווארן דאונלאודעד 496 מאל
איינגעשריבענע באנוצער וועלכע האבן באדאנקט די תגובה:
קרעמער | צום זאך | צייטליך | גרויזאמער | וויכטיג מאכער | אויפריכטיג | מאשקע | bloomberg4mayor | arender

לחץ כאן למסור תודה על תגובה זו | דווח על תוכן פגעוני
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

יישר כח!

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

א גרויסען יישר כח גרויזאמער פאר די שיינע ארבעט וואס דו האסט אריין געלייגט איך בין זיכער אז דו האסט א זכות פון זיכוי הרבים! איך פערזענדלעך האב באקומען א שטארקע חיזוק אנצוגיין מיטן שיעור ביתר שאת!
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

די קליפות זענען צוטיילט אין צוויי מדרגות איינס אינטער דעם צווייטען. די אונטערשטע דרגה זענען די שלש קליפות הטמאות' וואס זענען אינגאנצען שלעכט אן קיין שום גוטס, וואס זיי ווערן אנגערופן אין יחזקאל רוח סערה, ענן גדול, אש מתלקחת, וואס פון זיי קומט די השפעה' פאר די נפשות פון די גוים' און בעלי חיים טמאים וואס זענען אסור באכילה, און פאר די צומח וואס זענען אסור באכילה' ווי ערלה און כלאי כרם וכדומה. און אויך די חיות און כח, פאר אלע מחשבה דיבור ומעשה, פון די שס"ה לא תעשה. אין אנדערע ווערטער די קליפות זענען משפיע די חיות און זיי רעדן אן צו טאן אלע זאכן וואס זענען אקעגן דעם רצון השם.

פ"ז

אבער די נפש הבהמי פון א יוד, און אויך אלע די כח פאר די אלע בעלי חיים וואס זענען מותר באכילה, און אויך אלע דומם צומח וואס זענען מותר באכילה, און אלע מחשבה דיבור מעשה פון תאוות עולם הזה בהיתר, אפילו די תאוות וואס פעלט אויס פאר די קיום הגוף, אבער ער טוט עס נישט מיט די כוונה לשם שמים, אויף צו האבן כח צו דינען דעם אייבערשטן מיט דעם, די אלע זאכן באקומען אויך זייער השפעה מצד הטומאה, נאר נישט פון די ג' קליפות הטמאות, נאר פון די העכערע מדרגה וואס ווערט אנגערופן קליפת נוגה, וואס געפינט זיך אין די עולם הזה עולם העשי' וואס איז רבו ככולו רע, וואס שרייט און ציעט צו גשמיות, און תאוות. (עס געפינט זיך אויך אביסל טוב אין קליפת נוגה און פון דעם קומען די מידות טובות וואס יעדער יוד האט אפילו מצד זיין נפש הבהמי).

די קליפת נוגה אין א אמצעי צווישן די ג' קליפות הטמאות און די קדושה. און וועגען דעם קען עס ווערן נכלל אין די טומאה און ס'קען ווערן נכלל אין די קדושה. דהיינו ווען מ'טוט די זאכן לשם שמים, אפילו ווען איינער עסט א געשמאקע סעודה פון פעטע רינדערן פלייש מיט געשמאקע וויין, אבער ער טוט עס אויף צו האבן הרחבת הדעת צו קענען לערנען און דינען דעם אייבערשטן מיט א געשמאק, אדער לכבוד שבת ויום טוב, דעמאלס ווערט די חיות וואס ליגט אין די מאכלים, אויפגעהויבן און ס'ווערט נכלל אין די קדושה און עס גייט ארויף צום אייבערשטן ווי א קרבן און ווי א עולה.

די זעלבע זאך אז איינער זאגט ווערטלעך, ווייל ער וויל זיין אין א גוטע מו"ד און פריילעך ער זאל קענען דינען דעם אייבערשטן מיט שמחה, אדער ער שרייבט אויף אייוועלט, אדער ער קוקט נייעס וכדומה, וויל ער דארף זיך אביסל צושטרייען, ער זאל האבן כח צו דינען דעם אייבערשטען מיט הרחבת הדעת, ווערט אויך פון דעם א קרבן. און ווי דער תניא ברענגט א ראי' אויף דעם פון די גמרא בשם רבא. (דאס איז די אפטייטש פון נוגה עס קען ווערן לעכטיג).

אבער ווען איינער פרעסט סתם אנצופילען זיינע גופניות'דיגע תאוות, דעמאלס גייט אראפ די חיות פון די עסן לפי שעה אריין אין די ג' קליפות הטמאות ר"ל, ביז דער מענטש וועט זיך צוריק אויפהייבען, און גיין לערנען תורה, און טוען מצוות ומע"ט, דעמאלס וועט די כשר'ע עסן וואס ער האט געגעסן זיך אויפהייבן מיט אים צוריק צו די קדושה. ווייל בעצם זענען זיי דאך כשר'ע עסן ממילא קענען זיי זיך צוריק אויפהייבן צו די קדושה. און דאס איז די לשון 'היתר' מלשון 'אויפגעבינדען' אז ס'איז נישט צוגעבינדען צו די חיצונים, נאר תיכף ווען ער הייבט זיך אויף קען ער צוריק אויפהייבן אויך די גשמיות מיט זיך, נאר עפעס א צייכן בלייבט פון די טומאה, און אויף דעם פעלט זיך אויס חיבוט הקבר.

דהיינו ווי דער תניא ערקלערט שפעטער. די עסן וואס דער מענטש עסט ווערט בלוט, און ווען דער מענטש דינט דעם אייבערשטן מיט די בלוט הייבט ער אויף די עסן, און אויב ח"ו זינדיגט ער שלעפט ער אראפ די עסן אריין אין די קליפות. יעצט ווען א מענטש עסט לשם תאוה, איז די עסן וואס איז תיכף געווארען בלוט די חלק איז שוין אריין אין די קליפה און ער וועט שוין דארפן חיבוט הקבר אויף דעם אבער די חלק וואס איז נאך נישט געווארען בלוט קען ער נאך אויפהייבן ווען ער וועט נוצן די כח פון יענע בלוט אויף צו דינען דעם באשעפער.

קומט אויס אז די חילוק פון טומאה און קדושה, איז לאו דוקא וויפיל מ'עסט אדער וואס מ'עסט. אויב א מענטש וויל זיין א ערליכע יוד, און דינען דעם אייבערשטן א גאנצן צייט, מיינט עס נישט, אז ער מוז אנהייבן צו פאסטען, און מאכן א תענית דיבור וכדומה. דער מענטש קען אנגיין געהעריג מיט זיין לעבן, לויט זיין מדריגה, עסן געשמאק און שלאפן גוט, און אפילו שרייבן אין אייוועלט געהעריג, אויב עס פעלט אים אויס, נאר ער דארף עס טוען מיט א גוטע כוונה, צו האבן כח צו דינען דעם אייבערשטן, לויט זיין מדרגה.

און ער וועט נישט ווערן מגושם פון דעם, מגושם וועט ער ווערן ח"ו אויב ער וועט זיך נאכלאזען, און טראכטן אז וויבאלד ער קען דאך ממילא נישט זיין א גאנצען טאג אין ביהמ"ד, איז ער דאך שוין ממילא 'סעקענד קלעס', ממילא איז שוין נישט קיין חילוק וואס ער טוט, 'דאס' איז שוין א יצה"ר. קומט אויס פון די ווערטער פון תניא "אז די עיקר איז צו צולייגען קאפ און הארץ צו וואס ער טוט".
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

המשך פ"ז און פ"ח

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

תיקונים אויף עבירות.


די מאכלות אסורות ווערן אנגערופן אסורות מלשון צוגעבינדען, ווייל ווען א מענטש עסט זיי ח"ו בליייבען זיי צוגעבינדען צו די קליפות ר"ל, ביז דעם טאג וואס עס וועט מקויים ווערן, ואת רוח הטומאה אעביר מן הארץ. אדער ווען דער מענטש וועט תשובה טאן מיט זיין גאנצען הארץ, און ער וועט האבן א שטארקע בענקעניש און אהבה צום אייבערשטן, וואס צוליב זיינע זינד, איז ער געווארען דערווייטערט פון אים, וואס דאס איז תשובה מאהבה, ווען די עוונות ווערן זכיות. און וויבאלד די צמאון האט נישט קיין צדיק ווייל ער איז אייביג געווען נאנט צום אייבערשטען וועגן דעם שטייט אז 'במקום שבעלי תשובה עומדין', דאס מיינט די בענקעניש וואס בעלי תשובה האבן, 'אין צדיקים גמורים יכולים לעמוד'. איז וויבאלד די בענקעניש קומט נאר ווייל ער האט געזינדיגט, וועגן דעם ווערט די עבירה איבער געדרייט צו א מצוה.

אבער ווען א יוד טוט תשובה שלא מאהבה, דארף ער ווארטען אויפן טאג, ווען עס וועט מקויים ווערן ואת רוח הטומאה אעביר מן הארץ, און דאן וועט די עבירה גענצליך ארויס גיין פון די סט"א.

אבער די עבירה פון חטא הידיעה, גם פון איין זייט איז עס זייער הארב, אז זייער אסאך מזיקים ווערן באשאפן דערפון רח"ל, אבער פון די אנדערע זייט גרינגער צו מתקן זיין דעם חטא, אזוי ווי דער אריה"ק זאגט אויף די גמרא 'כל הקורא קר"ש על מטתו כאילו אוחז חרב של שתי פיפיות', אז מיט קר"ש שעל המיטה הרג'ט מען די חיצונים וואס זענען באשאפן געווארען דורך זיינע חטאים און די חיות גייט צירוק ארויף צו די קדושה.

און וויבאלד די עבירה איז גרינגער מתקן צו זיין ווי אנדערע עבירות ווי ביא' אסורות, וועגן דעם ווערט עס נישט דערמאנט אין די תורה במפורש, ווייל די עריות קענען נאר ווערן מתוקן בתשובה מאהבה, משא"כ דאס קען ווערן מתוקן מיט קר"ש.

[הגה. און די סיבה פארוואס ס'איז גרינגער צו מתקן זיין, ווייל מ'האט נישט געמאכט קיין טמא'נע כלי פאר דעם, נאר די חיצונים האבן עס אליינס צו געכאפט, איז עס גרינגער צו מתקן זיין. משא"כ דארט ווי מ'האט עס אריינגעברענגט אין די טומאה אליינס, איז שווערער צו מתקן זיין, און בפרט ווען ס'דא פירות ח"ו, איז דאך שוין דא א כלי אויף די וועלט אויך, איז אוודאי סאך שווערער, אז די גמרא זאגט, אז עס איז מעוות שלא יוכל לתקון. אבער זעה אין חובת הלבבות שער התשובה אז מיט תפילה קען אלעס ווערן מתוקן, ווייל זיי קענען שטארבען,עיי"ש ודו"ק].

פ"ח.


נאך א טעם פארוואס מאכלות אסורות ווערן אנגערופן 'איסור' מלשון צוגעבינדען, ווייל אנדערש ווי ביי תאוות היתר, וואס אויב מ'האט אינזינען לשם שמים, ווערט עס נכלל אין די קדושה, אבער ביי איסור איז נישט אזוי, נאר אפילו אויב האט ער געגסען מיט די הייליגסטע כוונות, און ער האט מיט די כח געדאוונט און געלערנט, עכ"ז ווערט עס נישט נתעלה נאר עס בלייבט נכלל אין די טומאה. און אפילו אויב איז עס נאר א איסור מדרבנן, עכ"ז בלייבט עס אין די טומאה, ווייל חמורה דברי סופרים יותר מדברי תורה.

און וויבאלד די תאוות היתר ואיסור, זענען צוויי באזונדערע דרגות, איז דא צוויי עקסטערע יצר הרע'ס אויף די תאוות היתר ואיסור. אויף איסור ממש זענען דא שדין נוכראין, א יצר הרע וואס איז דא ביי די גוים, און אויף היתר איז דא שדין יהודאין, א יצה"ר וואס איז נאר דא ביי יודען, וואס ער קען ווערן מתוקן מיט א גוטע כוונה, און אויב מ'האט נישט אינזינען געהאט, קען עס ווערן צוריק נכלל אין די קדושה, ווען מ'לערנט און מטוט מצות ומע"ט מיט די כח פון די עסן. הגם ער וועט נאך דארפן האבן חיבוט הקבר צו מתקן זיין און צו ווערן ריין און הייליג, פון די ביסל בלוט וואס איז געווארען תיכף בשעת'ן עסן, וואס דעמאלס האט ער הנאה געהאט שלא לשם שמים, חוץ אזא איינער וואס האט קיינמאל נישט הנאה געהאט פון דעם עוה"ז שלא לש"ש ווי רבינו הקדוש.

און די זעלבע ביי רעדן. ווען איינער רעדט דברים בטלים בהיתר, שלא לשם שמים, ווי למשל אן עם הארץ וואס קען נישט לערנען, וועט ער מוזען דורך גיין כף הקלע, אויף צו ווערן ריין. אבער אויב רעדט מען ח"ו דיבורים אסורים ווי לשה"ר וליצנות, אויף דעם וועט נישט זיין גענוג כף הקלע נאר ער וועט דארפן גיין אין גיהנום אויף צו גענצליך ריין ווערן.

און די זעלבע, ווער עס קען לערנען תורה און ער לערנט נישט, נאר ער איז עוסק אין דברים בטלים, אים וועט נישט זיין גענוג כף הקלע אויף צו ווערן ריין, נאר ער וועט מוזען האבען געפערליכע עונשים אויפן עוון ביטול תורה, חוץ פון די כללית'דיגע עונש פון ביטול מצוות עשה אין גהנם של שלג.

און די זעלבע ווער עס איז עוסק אין חכמת חיצוניות פון די גוים, ווערט עס גערעכנט ווי דברים בטלים, און חוץ פון דעם איז דא נאך א הארבע זאך אין דעם, אז נישט ווי דברים בטלים וואס ער איז מלבש נאר זיין חלק הדיבור פון זיין נפש הבהמי, אין די קליפת נוגה, נאר ער איז מלבש זיין גאנצע נפש ביז די חב"ד און שכל פון זיין נפש, אין די קליפה ה"י, משא"כ ווען מ'רעדט דברים בטלים סתם, איז בדרך כלל נישט קיין דברי חכמה אז זיין שכל זאל ווערן מגושם. חוץ אויב איינער לערנט די חכמות הגוים אויף צו האבן פרנסה בריוח וכדומה אדער סתם אזוי ער וויל עס נוצען צו עבודת השי"ת דעמאלס ווערט עס יא נכלל אין די קדושה, וויבאלד עס איז דברים התרים און ער טוט עס לשם שמים, און דאס איז געווען די טעם פונם רמב"ם און רמב"ן און אנדערע צדיקים, וואס האבן עוסק געווען אין די חכמות חיצוניות לשם שמים.
סליק פ"ח בס"ד.
אוועטאר
זאל ער קומען
שר האלף
תגובות: 1955
זיך איינגעשריבן אום: דינסטאג אקטאבער 04, 2011 12:25 am
לאקאציע: בעיקבתא דמשיחא

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך זאל ער קומען »

גאוואלדאוונע, זייער הנאה, ווען וועל מיר זוכה זיין צו נאך א שטיקל?
(כ'מיין קענסט נישט איבער לאזן דעם עולם אזוי לאנג מיטן כף הקלע...)
זאלער, וואס וועט זיין מיט אפאר דאלער...
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

פרק ט'

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

יעצט ווען מיר האבן שוין געלערנט וואס איז די נפש הבהמי און וואס איז די נפש אלוקות. יעצט גייט דער תניא צו נאך א טרעפל צו מסביר זיין וואס איז די מלחמה בפועל, וואס גייט פאר אין דעם מנטש צווישן דעם נפש הבהמי און נפש האלוקות, און די מדרגות פון מענטשן לויט וויאזוי זיי פירען די מלחמה, וואס ווי אויבן געשריבן, איז דא אין דעם מענטש צוויי נפשות וואס ביידע ווילן איבער נעמען דעם גוף, אבער עס איז דא נאך א כח אין דעם מענטש, וואס איז העכער די צוויי נפשות, וואס דאס איז די כח הבחירה, צו שופט זיין וועלכע נפש זאל האבן די שליטה אויפן גוף.

פ"ט.


די פלאץ אין מענטש ווי די נפש הבהמי געפינט זיך, איז אין די לינקע זייט פון די הארץ, וואס איז פול מיט בלוט, און ווי עס שטייט 'כי הדם היא הנפש', אז אין די בלוט וואס געפינט זיך דאך אין הארץ, אין דעם ליגט אלע תאוות און מידות פון דעם מענטש. און פון די הארץ צושפרייט זיך עס צו דעם גאנצען גוף, ווי אויך גייט עס ארויף אין דעם קאפ פון דעם מענטש, אז ער זאל אריינטראכטען אין די זאכן וואס גליסטען אים, אזוי ווי די בלוט קומט פון דעם הארץ צום מוח און צו די גאנצע גוף.

די פלאץ ווי די נפש אלוקות איז סטאנציאנירט, איז אין די מוח וואס איז אין קאפ, (ווי מיר זאגען צופרי שהנשמה שבמוחי), און פון דארט צושפרייט זיך עס צו אלע איברים פון גוף, און צום הארץ, אבער נישט צו די לינקע זייט, נאר צו די רעכטע זייט פון די הארץ, וואס דארט איז נישט דא קיין בלוט, אזוי ווי ס'שטייט לב חכם לימינו, אז די חכם'ס הארץ דהיינו די נפש אלוקות איז צו די רעכטע זייט.

און דאס איז די התלהבות'דיגע אהבת ה' וואס קומט אריין אין די הארץ פון די יודען, וואס טראכטן אריין אין די ענינים וואס ברענגען צו אהבת ה', אדער די שמחה עצומה וואס דער הארץ שפירט, ווען א יוד טראכט אריין אין די גרויסקייט פון דעם הייליגען באשעפער, וואס איז עד אין סוף ותכלית. און די זעלבע ביי די אנדערע מידות פון א מענטש, אז ווען דער מענטש נוצט זיין מוח אויף צו טראכטן פון א נקודה רוחנית, דאן צינדט זיך אן זיין חלק הימין פון זיין הארץ און ער פאנגט אן צו שפירען בפועל די רוחניות'דיגע געפילען.

ווי מיר האבן שוין אויסגעשמועסט אויבן, אז אסאך מאל פרעגן יודען, איך האב געהערט אז ביי מיין בר מצוה קומט אין מיר אריין א יצר טוב, ווי אזוי קען זיין אז איך טרעף עס נישט.. מיין יצה"ר טרעף איך שוין איינמאל, אבער מיין יצר טוב איז עפעס נישטא צו באקומען? די תירוץ איז אז דער יצה"ר איז אין הארץ, מ'שפירט אים, אבער דער יצר טוב איז אין מוח, מ'שפירט אים נישט, אבער ווען א יוד נוצט זיין מוח אויף יודישקייט, דעמאלס פלוצלונג וועקט זיך אויף זיין יצר טוב, וואס איז נאך שטערקער פון דעם יצר הרע ווי מיר וועלן שפעטער לערנען בעז"ה.

די גוף פון א יוד ווערט אנגערופן אין קהלת, א עיר קטנה, און עס שטייט ולאום מלאום יאמץ, אז עס איז דא צוויי קעניגרייכען וואס שלאגען זיך צו באקומען די שליטה אויפן גוף, דהיינו יעדער האט זיך זיין פלאץ, דער נפש הבהמי האט די הארץ, און דער נפש אלוקי האט די מוח, אבער די איבריגע חלקים פון דעם מענטש, איז אפען, און אויף די חלקים שלאגן זיך ארום די צוויי מלכים ונפשות, ווער גייט איינעמען די גוף אז זיי זאלען אים צוהערן און טוהן וואס ער ווייל אז זיי זאלען טוהן.

ווייל ווי מיר האבן אויבן געלערנט האבן ביידע נפשות, צען כחות יסודיות, און דריי לבושים, וואס זענען די מחשבה דיבור און מעשה, אבער ביידע נפשות האבן א נאר כוחות אבער זיי האבן נישט קיין רעסיווער, און א רעסיווער איז נאר דא איינס, דהיינו איין גוף. אזוי ווי עס איז דא סעל פאונס, וואס מ'קען דארט אריין לייגען צוויי סימס, אזוי אז מ'קען אריינרופן צו די סעל פאון פון צוויי נאמבערס, אבער למעשה קען מען נאר נוצן איינס אויפאמאל, ווען מהייבט אויף אויף איין נאמבער, איז די סעל פאון א לבוש פאר די ליין, און די אנדערע ליין קען זיך נישט באנוצען דעמאלס מיט די סעל פאון.

די זעלבע זאך איז נאר דא איין גוף אבער ס'דא צוויי ליינס וואס ווילען זיך באנוצען מיט די איין גוף, דער נפש אלוקות וויל אז די מו פון דעם מענטש, זאל זיין א לבוש צו אים, אז דער מענטש זאל נאר טראכטן פון גרויסקייט פון הייליגען באשעפער און אנדערע הייליגע מחשבות, אזוי אז דער מענטש זאל מוליד זיין פון די מחשבות, הייליגע געפילען, דהיינו ער זאל באקומען א הייליגען פייערדיגע געפיל פון יראת שמים און אהבת ה' אז ער זאל זיך וועלן מדבק זיין אין הייליגען באשעפער מייט זיין גאנצען הארץ.

זאגט דער תניא אז ווען דער מענטש וועט שפירען אין זיין הארץ א ליבשאפט צום באשעפער, וועט צוביסלעך די אהבת ה' פועל זיין אויף דיין לינקע זייט פון הארץ אויך, און די ליבשאפט וואס ער שפירט צו גשמיות און תאוות עולם הזה וועט צוביסלעך אויסוועפן, און ער וועט צוביסלעך איבער דרייען זיין יצר הרע זאל אויך ווערן א יצר טוב, ווי עס שטייט בכל נפשך, און די גמרא דרשנט סיי מיט דעם יצר טוב און סיי מיט דעם יצר הרע, אז אפילו די גשמיות'דיגע זאכן וואס ער דארף טוהן, זאל ער עס וועלן טוהן נאר לשם שמים, און ער זאל גארנישט האבן קיין תאוות צו עולם הזה בכלל.

די שטארקע אהבה וואס האט די כח איבער צודרייען די נפש הבהמי צו א נפש אלוקות, ווערט אנגערופן אהבה בתענוגים אדער אהבה רבה, אז דער מענטש האט אזא תענוג פון דביקות בה' אזוי ווי מעין עולם הבא, און עס ווערט אנגערופן 'להתענג' על ה'. זאגט דער תניא אז ווען א מענטש איז זוכה צו האבן 'תענוג' פון עבודת ה', דעמאלס דרייט ער איבער זיין יצר הרע אויך צו א יצר טוב, ווייל 'עונג' איז גאר א שטארקע רוחניות'דיגע כח, און נאר דאס קען איבער דרייען דעם גאנצען מענטש לטוב.

עונג באקומט דער מענטש ווען ער נוצט זיין חכמה. ווייל ווי באקאנט איז די העכסטע נקודה פון א מענטש עונג ורצון, דאס איז אין די סאב קאונטשעס פון א מענטש, די סאמע יסוד, ווען א מענטש וועט אריין קלערן וועט ער זעהן אז אלעס אין די וועלט טוט ער וועגן ער זאל האבן עונג, און וועגן דעם עונג האט ער רצונות צו טוהן זאכן.

די סיבה פארוואס דער אייבערשטער האט באשאפן אזוי די מענטש איז, ווייל די תכלית הבריאה איז דאך להטיב לבריותיו, וועגן דעם האט דער אייבערשטער ארינגעלייגט אין דעם מענטש, די טיפסטע נקודה זאל זיין עונג, וואס דאס איז להתענג על ה'. משא"כ די נפש הבהמי האט נישט קיין עונג, נאר תאוה, די חילוק איז ווען מ'באקומט עס, תאוה וועפט אויס, ווייל ס'נאר א תשוקה צו עפעס, אבער די עפעס אליינס איז שוין נישט אינטרעסאנט, אבער עונג איז די עצם תענוג וואס בלייבט לעולם.

יעצט היות די העכסטע דרגא פון דעם מענטש איז עונג, וואס צו דעם קען דער מענטש נישט צוקומען, ווייל ס'איז העכער זיין מוח, ס'איז זיין סאבקאונטשע"ס, זיין נקודה הפנימי, זיין יחידה שבנפש. דאס האט נישט קיין כלי אין די גוף אקעגן דעם. אבער חכמה פון א מענטש, וואס דאס איז די ערשטע מדריגה אין די מענטש וואס דער מענטש האט צוטריט, ווייל עס איז שוין דא א כלי פאר דעם, זיין מוח, קען שוין טראכטן, דארט קומט אריין די תענוג פון עונג, ווייל דאס איז די ערשטע זאך וואס קומט פון עונג, און וועגן דעם ווען א מענטש איז עפעס מחדש פילט ער א מורא'דיגע רוחניות'דיגע שמחה, משא"כ דער וואס הערט א חידוש פילט עס נישט אזוי שטארק, ווייל דער וואס האט עס מחדש געווען, האט עס מוציא געווען מכח אל הפועל פון זיין מקור החכמה, וואס דאס איז עונג ורצון, און וועגן דעם קומט מיט א געוואלדיגע תענוג מיט די חידוש. (די יסוד איז דער תניא שטארק אין סידור).

יעצט חכמה ווערט אנגערופן מים, ווייל יעדע זאך אין די וועלט האט א מקור אין די קדושה, וואס איז פון דארט קומט די כח הקיום פון די זאך, און מים איז איינס פון די הויפט יסודות פון די בריאה, 'חיים' איז וואסער אלעס אין די וועלט לעבט אויף וואסער, וועגן דעם קומט די חיות צו וואסער פון די מקום וואסווערט אנגערופן חכמה. דאס איז די סיבה פון די גרויסע טראסק פון תפילות גשם און טל, ווייל מ'בעהט נישט נאר אויף רעגן בפועל, נאר אויף די מקור המים וואס דאס מיינט השפעות רוחניות וגשמיות בכלל.

און ווי מיר האבן געשמועסט איז דא אין די נפש הבהמי פון דעם מענטש, פיר יסודות וואס דאס זענען מוליד די תאוות, איז ווען א מענטש וואס נוצט זיין מוח חכמה, און ער קומט צו צו תענוג, דעמאלס דרייט די כח המים פון זיין מוח איבער, די יסוד המים פון זיין הארץ אז עס זאל ווערן פון תאוות, אהבת ה'.

ווייל ווי דער אריה"ק שרייבט איז דאך אלעס אין די וועלט בעצם גוט, נאר די תאוות האבן אויף זיך א לבוש הרע, אבער ווען דער מענטש נעמט אראפ פון די רע די בגדים הצואים, ווערט די רע אטאמאטיש נתגלה אז עס גאר טוב און עס ווערט א יצר טוב.

עס איז ראטזאם צוצולייגען דא א נקודה, וואס דער שער התפילה שרייבט (ש"א אות ז'), אז די וועג צו איבער דרייען דעם יצר הרע אז עס זאל ווערן א יצר טוב, איז דורך לעבן בשמחה, קוקן פאזיטיוו אויף יעדע זאך, און די סיבת הדברים זעה אין ספר בעש"ט על התורה פרשת פנחס אות ז' [מורא'דיגע ווערטער לדעתי דארף עס יעדע חסידישע יונגערמאן לערנען אינעוויניג!]. אז בעצם יעדע זאך האט דאך אין זיך טוב, אבער אויף די טוב האט עס א לבוש פון רע, און ווען דער מענטש נוצט זיין 'חכמה' צו זעהן דעם טוב פון די זאך, איז מיט דעם אליינס איז ער עס מעלה צו טוב, אזוי ווי דער זוהר שרייבט וכולם בחכמה איתברירו, (וואס דאס איז אויך די מקור פאר דעם וואס מיר האבן יעצט געלערנט אין תניא), ווייל די חכמה איז דאך טוב און הייליג, און ווען די חכמה פון דעם מענטש טרעפט די טוב איז מצא מין את מינו און די רע פאלט אוועק.

"און די זעלבע זאך איז ביי יעדע מענטש, ווען א מענטש איז זיך מבזה אין זיין הארץ, און ער איז מחליט אין זיין הארץ אז זיין לערנען און זיין דאווענען איז גארנישט ווערט, אזא מענטש פאלט פון זיין מדריגה צו א ערגערע מדריגה, און ער ער גייט וועגן דעם ארום אין עבודת השם ווי א בהמה אן קיין שכל, אזוי עס שטייט 'נבזה בעיניו' אויב איינער איז נבזה אין זיינע אייגענע אויגן, 'נמאס' ווערט ער מיאוס!

און וועגן דעם פלעגן זיך צדיקים און חסידים זיך אליינס אויסרימען, ווייל ווען זיי זעהן אז האבן נישט קיין התלהבות אין עבודת השם און זיי זענען אראפ געפאלען פון זייערע מדריגה, בארימען זיי זיך פאר מענטשן, און פון דעם באקומען זיי מער יראת שמים און אהבת ה', און דאס איז געווען די סיבה פארוואס די תלמידים פון רשב"י האבן אים משבח געווען, ווען ער האט געהערט, ווייל רשב"י היות ער האט דאך אויפגעהויבן די גאנצע וועלט, האט ער זיך דאך געמוזט אראפ לאזען צו זייערע מדריגה, כדי זיי אויפצוהייבען, ממילא האבן זיי אים געדארפט משבח זיין אים צו העלפן צוריק צו שטייגען אין עבודת השי"ת".

זאגט דער תניא ווייטער, אז די זעלבע זאך וויל דער נפש אלוקות אז די געפילען פון די הארץ און די כלי מעשה פון דעם מענטש זאלען נאר משמש זיין דעם נפש אלוקות, אז דער מענטש זאל מיט דעם דינען דעם אייבערשטן, און זיין מחשבה און דיבור זאלען זיין פול מיט תורה און גוטע מחשבות, און די כלי המעשה פון דעם מענטש זאלען טוהן מצוות און מע"ט.

אבער די נפש הבהמי וויל פונקט פארקערט, אז די גאנצע גוף זאל אים משמש זיין צו ליגען אין תאוות עולם הזה.

זאגט דער תניא אז מ'דארף וויסען אז בעצם וויל דאס נישט אפילו די נפש הבהמי, נאר די נפש הבהמי וויל אז דער מענטש זאל אים נישט פאלגען, נאר לטובת האדם וויל ער מאכן שווער דעם מענטש, אז דער מענטש זאל באקומען שכר ווען ער איז זיך מתגבר, ווי דער זוהר הקדוש איז דאס מסביר ציט א משל פון א קעניג וואס האט אונטער געשטעלט נסיונות פאר זיין זוהן, כדי צו שעפן נחת פון אים ווען ער איז זיך מתגבר, אבער גלייכצייטיג האט דער מלך אנגעווארענט די וואס מאכן די נסיון אז ח"ו זאלען זיי מיינען אמת'דיג די נסיון, פארקערט זיי זאלען זעהן מיט אלע כוחות אז דער זוהן זאל זיי נישט פאלגען, און דעמאלס וועלן זיי באקומען שכר אויף דעם.

סליק פ"ט בס"ד.
לעצט פארראכטן דורך האנטעך אום פרייטאג יולי 17, 2015 12:10 pm, פארראכטן געווארן 1 מאל.
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

פרק יוד. צדיק מהו

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

יעצט האט זיך גענדיגט די לאנגע הקדמה צו מסביר זיין וואס טוט זיך אין די נפש פון א יוד, יעצט קומט דער תניא צוריק צו מסביר זיין דאס וואס ער האט אנגעהויבן אין די ערשטע פרק, וואס מיינט צדיק, רשע און בינוני.

צדיק. ווען דער מענטש איז מגביר זיין נפש אלוקית, און ער לאזט בכלל נישט איבער קיין מקום פאר די נפש הבהמי, צו הערשן און זיך באנוצען מיט די כלי הגוף, נאר פארקערט ער געט נאר רשות פאר די נפש אלוקית, זיך צו באנוצען מיט די גוף, און מיט א שטארקייט, אזוי אז די נפש הבהמי ווערט גענצליך ארויס געטריבען פון דעם מענטש, און ער איז מקיים מיט דעם די פסוק פון ובערת הרע מקרבך, אז דער יצר הרע האט מער נישט קיין שליטה איבער דעם מענטש בכלל, און דער יוד האט שוין אפילו נישט קיין נסיון מער.

אזא יוד ווערט אנגערופן א צדיק. נאר אין די דרגת צדיק זענען אויך דא אסאך דרגות, און באופן כללי זענען זיי צוטיילט אין צוויי. צדיק גמור וצדיק שאינו גמור.

א צדיק שאינו גמור איז איינער וואס האט אינגאנצען ארויס געטריבען דעם יצר הרע פון זיין גוף, אבער ער האט נישט איבערגעדרייט דעם יצר אז ער זאל אויך ווערן א חלק פון דעם יצר טוב. ער ווערט אנגערופן צדיק שאינו גמור, און אויך צדיק ורע לו, דאס מיינט ער איז א צדיק אבער עפעס א חלק רע איז נאך דא אין אים, נאר היות די חלק איז גאר א קליינער, וועגן דעם איז ער כפוף צום טוב און ער שטערט נישט די מענטש.

ווייל אויב וואלט ער אינגאנצען פטור געווארען פון די נפש הבהמי, וואלט די נפש הבהמי געדארפט ווערן איבערגעדרייט לטוב, ווייל בעצם איז דאך בשורש אלעס גוט, ממילא נאך דעם תיקון דארף עס ווערן א חלק פון דעם טוב, און ביז ווילאנג עס איז נישט געווארען א חלק פון דעם טוב, מוז זיין בהכרח אז א קליין חלק רע איז נאך דא נאר ער שטערט נישט דעם מענטש.

און א צדיק גמור איז א צדיק וטוב לו, וואס האט אין זיך נאר טוב גמור, וואס ער איז באמת מואס ברע, דהיינו ער האט נישט קיין שום תאוה צו גשמיות שלא לשם שמים, פארקערט ער האט פיינט יעדע גשמיות'דיגע זאך וואס איז שלא לשם שמים, ווייל יעדע זאך וואס איז שלא לשם שמים באקומט דאך די חיות פון די סטרא אחרא ווי אויבן געלערנט, און דער צדיק גמור האט פיינט בתכלית השנאה יעדע זאך וואס קומט פון די סט"א. און דאס איז מחמת זיין גרויסע ליבשאפט צום אייבערשטן און וועגן זיין קדושה יתירה וואס איז דא אין אים.

און ווי דוד המלך זאגט אין תהלים תכלית שנאה שנאתים, חקרני קל ודע לבבי, דהיינו די מבחן פאר א מענטש צו וויסן אויב ער איז שוין אין די דרגה פון צדיק גמור איז וויפיל ער האט פיינט די זאכן וואס קומען פון סט"א, ווייל די צוויי זענען א סתירא, איז וויפיל אהבה ער האט צום אייבערשטן מוז ער האבן א אזא שטארקע שנאה צו רע.

אבער דער צדיק גמור, הגם ער האט שוין אויך נישט קיין נפש הבהמי וואס שטערט אים פון דינען דעם אייבערשטן, אבער ער האט נישט אזוי פיינט די סט"א בתכלית השנאה, און אויב אזוי איז ער נישט מואס ברע אינגאנצען, און אויב ער איז נישט מואס ברע מוז זיין אז א קליין חלק פון אהבה און תענוג איז נאך געבליבען אין אים צו גשמיות, און נאך נישט אלע בגדים הצואים זענען שוין אוועק גענומען געווארען פון אים, און ממילא מוז זיין אז ס'פעלט נאך אויך אין אהבת השי"ת, און וועגן דעם ווערט ער אנגערופן צדיק שאינו גמור.

- די צוויי לשונות צדיק גמור וצדיק וטוב לו, ברענגען ארויס א אנדערע זאך, צדיק וטוב לו ברענגט ארויס אז ער האט שוין נישט קיין שום רע אין זיך, און וועגן דעם איז בהכרח אז ער איז א צדיק גמור וואס זיין אהבה צום אייבערשטן איז בשלימות, משא"כ דער צדיק ורע לו, האט נאך אין זיך עפעס א שמץ פון רע, איז בהכרח איז ער א צדיק שאינו גמור, עס פעלט נאך אין זיין אהבה צום אייבערשטן.

- עס איז כדאי אנצומערקען, אז די תפקיד פון דעם נפש הבהמי, איז צו זארגען פאר די גשמיות'דיגע צרכים פאר א מענטש, און דאס איז דאך א גוטע זאך, פאר קיום העולם, און בירורי נציצוצין, נאר די חלק הרע פון דעם איז די חלק פון גשמיות שלא לשם שמים, און דער צדיק גמור האט פיינט גשמיות שלא לשם שמים, ווייל אפילו זיינע גשמיות'דיגע געברויכען איז געווארען א חלק פון זיין נפש אלוקית, וואס וויל נאר דינען דעם אייבערשטן. משא"כ דער צדיק שאינו גמור, האט נאר אויסגעריסען זיין קשר צו גשמיות, אבער ער האט עס נישט מעלה געווען צו די קדושה אז עס זאל ווערן א חלק פון די נפש אלוקית, וועגן דעם מוז זיין אז איז נאך דא אין דעם א שמץ רע.

די נקודה ווערט שטארק אויסגעשמועסט אין די חסידישע ספרים, און איז איינע פון די חידושים פון דעם דרך הבעש"ט, וואס פאר דעם איז נאך נישט די וועלט געווען רייף אז מען זאל קענען אויפהייבען אפילו די גשמיות, בבחינת צדיק וטוב לו, נאר עס איז געווען דעמאלס די צייט פון אוועק לויפן פון גשמיות, בבחינת צדיק ורע לו. אבער פון די צייטען פון בעש"ט הקדוש, איז די וועלט מער אויסגעלייטערט געווארען און איז געווארען ראוי צו דינען דעם אייבערשטען מיט די מהלך, בבחינת צדיק וטוב לו.

(אויך איז כדי אנצומערקען די חילוק פון דעם מהלך פון די בעל התניא און די אנדערע ספרים, וואס כידוע איז אין די דרך הבעש"ט אליינס געווען חילוקים צווישן איין דרך און צווייטען, און דאס כדי צו אויפהייבן אלע שרשי נפשות כלל ישראל, וואס זענען איינגעטיילט אין די צוועלעף הויפט שרשים אקעגן די שבטי קה, ווי דער פיאצעסנער רבי שמועסט אויס די ענין אין מבוא השערים.

כידוע איז די חידוש פון דרך הבעש"ט צו אויסלייטערען אויך די כלים-גוף-גשמיות. אנדערש ווי פארדעם איז געווען די עבודה פון מאיר זיין די אור- נשמה, און ממאס זיין אין די כלים. אבער נאך דעם בעש"ט האט זיך אנגעפאנגען די אורו של משיח, וואס דעמאלס וועט מען זעהן אז אלעס איז הייליג, אפילו די גשמיות האט א צוועק צו העלפען דעם מענטש צו קומען צו זיין שלימות. און דורך די כוחות הצדיקים האבן אונז אפילו פשוטע מענטשן די כח צו לעבן אין די הייליגען אור שבעת הימים און האבן אן התנוצצות פון די עבודה פון דעם צדיק גמור.

ווי דער רבי ר' אלימלך האט געזאגט, ווי ר"א שרייבט אין די אגרת הקודש אין די סוף פון נועם אלימלך, נאכדעם וואס ער רעכנט אויס די געוואלדיגע מדריגות פון די תלמידי בעש"ט הק' זאגט ער , "און אויב וועט דיר שווער זיין, אז ס'איז דאך דא אסאך מענטשן וואס זענען נישט אין די מדריגה ווי איך האב פריער געשריבען, און עכ"ז פירען זיי זיך אזוי ווי די צידיקים און דאווענען נוסח ספרד, (דאס איז די שמועס דארט). אויף דעם ענטפערט ער דארט אז ס'שטייט ויאמינו בה' ובמשה עבדו, און אויך שטייט וגם בך יאמינו לעולם, וואס האט משה רבינו פון דעם, אז מ'גלייבן אין דעם צדיק? נאר כדי צו מקבל זיין די תורה האט אויסגעפעלט מורא'דיגע מדריגות און קדושה אויף צו מאכן די אלע מופתים וואס זענען געווען. משה רבינו איז געווען אין די מדריגה האט ער געקענט טאן די אלע זאכן, און די יודען ווייל זיי האבן געגלייבט אין משה רבינו, און זיי האבן זיך מקשר געווען צו אים, האט ער משפיע געווען אויף זיי רוח הקדושה, און עס איז געווען אזוי זיי זענען אויך געווען אין די מדריגה.

שמועסט אויס דער מבוא השערים, אז דאס אז די עבודה איז מתקן זיין אפילו די גשמיות דאס זענען אלע תלמידי בעש"ט מודה, נאר ווי ווייט מ'קען מתקן זיין אין דעם איז דא מחלוקת, ווייל דאס איז פשוט אז דער פשוטער יוד דארף חושש זיין ער זאל נישט נתגשם ווערן, נאר וואס דען, די צדיקים האבן מיט זייערע תורות אראפ געברענגט א מורא'דיגע כח הקדושה אז די מענטשן וואס לערנען זייערע תורות און גלייבען אין זייער כוחות הקדושה, די מענטשן באקומען די כח הצדיקים און קענען טאקע לעבען אזוי ווי די צדיקים האבן געהייסן.

נאר אין דעם איז געווען חילוקים, דער תניא האט געמאכט א ספר הבינונים, ווייל ער האט געהאלטען אז די עיקר איז דער מענטש זאל אליינס טאן, נאר פארשטייט זיך אז ער באקומט א כח פון די צדיקים ווי מיר האבן געלערנט אין פ"ב, אבער די עיקר איז די אייגענע הארעוואניע, און וועגן דעם האט ער אויסגעשמועסט די אלע פראבלעמען וואס פשוטע מענטשן האבן, און זיי געשטעלט אין פלאץ אז זיי זענען בינונים וכדומה, וועגן דעם רעדט דער תניא כמעט קיינמאל נישט פון די ענין פון מעלה זיין ניצוצת ביים עסן וכדומה, וואס דאס איז די עבודה פון דעם צדיק גמור.

אבער די אנדערע צדיקים, האבן געהאלטען אז די עיקר איז אויף די צדיקים און די יודען זאלען נאר גיין אין די וועגן פון די צדיקים, און זיך מקשר זיין צו זייף דעמאלס דארפן זיי נישט זיין אזוי ביזי מיט זיך אליינס, נאר זיי קענען זיך מיטכאפן מיטן צדיקס וואגען, דארט טרעפט מען יא זייער פיל די נושא פון זיך מחבר זיין צו די אייגענע גשמיות, און עס לעבן מיט אן ערליכקייט לשם שמים.

(עס איז באקאנט חסידישע מעשיות וויאזוי דער בעל התניא מיט ר"ש קארלנער זי"ע וואס האבן געוואינט בשכינות האבן זיך געדינגען אין דעם, אבער מ'קען זאגען אז זייער אסאך תלמידי בעש"ט האבן זיך געדינגען אין די ענין, נאר צווישן די תלמידי בעש"ט אליינס איז דא זייער אסאך מהלכים ווי פונקטליך צו לייגען דעם גדר פאר א פשוטע יוד, און אין די היינטיגע צייטען ווען אונז ווייסן ווי מיר שטייען, איז די ארבעט צו טרעפן א חסידיש ספר וואס רעדט צום מענטש און זיך פירען ווי ער הייסט, און נישט ווערן נתפעל פון די אנדערע דרכים, וואס איז אן עצת היצר אז ער זאל בלייבען מיט גארנישט, ווי דער דרך פיקודיך איז מאריך באריכות אין מצוה ט"ו.

אין די זעלבע נושא איז אויך די ענין פון מאכן בעלי תשובות, וואס כידוע האט ר"א הגדול פון קארלין געמאכט אכציג טויזנט בעלי תשובות, מיט זיינע תפילות, און דער בעל התניא האט דייקא געוואלט אויפהייבן מיט זיינע מאמרים אין חסידות, וואס זענען מדריך דעם יוד, אז ער זאל אליינס גיין ממדריגה למדריגה, נאר ממש געציילטע האט ער יא איבערגעדרייט צו צדיקים גמורים מיט אפאר ווערטער, וואס ער האט זיי אויפגעשיינט די נשמה, ווי די חבד'סקע חסידים דערציילען.

און אין די זעלבע סוגיא קומט אריין די נושא פון מופתים, וואס די תכלית פון דעם איז געווען צו אריין ברענגען אין יודען די אמונה, און זיי אויפהייבן, וואס דער תניא האט נישט געהאלטען פון די דרך, ווי ער שרייבט אין די אגרות קודש, אז מ'זאל קומען נאר צי אים וועגן רוחניות נישט וועגן מופתים, און אפילו אזוי האט זיך למעשה ארויס געגליטשט אסאך מופתים כידוע, אבער דאס איז געווען נאר בדרך אגב, ויש אריכות בזה ואכה"מ).
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

המשך פרק י'

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

אין די מדרגת צדיק ורע לו, וואס זיין רע האט נישט קיין שליטה אויף אים צו אים מאכן זינדיגען, אבער עס איז נאך פארבליבן אין אים, איז דא צענדליגער טויזנטער מדריגות, ס'איז דא צדיקים וואס זייער רע איז בטל בששים, ס'איז דא וואס זייער רע איז בטל באלף, און אזוי ווייטער. און זיי זענען די צדיקים וואס זענען דא במשך די אלע דורות, אזוי ווי די גמרא זאגט אין סוכה אז עס איז דא אכצען טויזנט צדיקים וואס שטייען פארן אייבערשטן.

אבער אויף דעם צדיק וטוב לו, דער צדיק גמור וואס האט גענצליך איבער געדרייט זיין רע, עס זאל ווערן טוב ממש, אויף דעם גייט ארויף דאס וואס רשב"י האט געזאגט ראיתי בני עלי' והמה מועטין, די בני עלי' וואס זענען מעלה זייער רע עס זאל ווערן א חלק פון די קדושה, זיי זענען זייער ווייניג. און דאס איז די פשט פון די הקדמה צום זוהר אז ווען רבי חייא האט געוואלט ארויף גיין צו די היכל פון ר' שמעון בר יוחאי, האט ער געהערט א קול וואס איז ארויס געקומען און אויסגערופן, ווער פון ענק וואס האבן איבער געדרייט די פינסטערניש פאר א לעכטיקייט, און זיי האבן איבערגעדרייט די ביטערע טעם פאר א זיסע, נאר האבן רשות אריין צו קומען, און ווער נישט האט נישט קיין רשות, ווייל צדיק וטוב לו דאס איז א זעלטענהייט אפילו צווישן די צדיקים.

א וויכטיגע הקדמה אויף צו פארשטיין די קומענדיגע שטיקל תניא.

דא רירט דער תניא אן א מורא'דיגע וויכטיגע יסוד, מ'קען זאגען אז דאס איז די נקודה הפנימית פון אלע חסידישע און פנימיות'דיגע ספרים.

ווי באקאנט איז די תכלית הבריאה, אז דער אייבערשטער זאל האבן א דירה בתחתונים. און דאס איז וועגן דער אייבערשטער איז תכלית הטוב און ווייל ער האט געהאט א רצון להטיב, האט ער באשאפן די וועלט אויף להטיב לבריותיו, און די גרעסטע הטבה איז אז די נבראים זאלען ווערן דבוק אין דעם אייבערשטן, וואס ווען זיי וועלן נכלל ווערן צום תכלית הטוב, וועלן זיי נהנה זיין פון די גרעסטע גוטס וואס איז שייך. והדברים עתיקין.

יעצט כדי די תכלית זאל מקויים ווערן, האט דער אייבערשטער געגעבן תורה ומצוות, וואס דורך דעם זאל ווערן אנגעגרייט די דירה בתחתונים. דאס הייסט אז די מצוות זענען נישט סתם אז מיר טוען די רצון פון דעם אייבערשטן, נאר די רצון דאס ברענגט די קרבת ה' פאר כלל ישראל און פאר די גאנצע וועלט וואס איז באשאפן געווארען פאר כלל ישראל, לנצח נצחים, ווי מיר האבן שוין אויבן געלערנט אז די מצוות ווערן לבושים פארן נפש אלוקית וכו'.

היות ווי מיר האבן געשמועסט איז די תכלית העולם דביקות בה' לנצח, ממילא האט דער אייבערשטער אזוי אויסגעשטעלט די גאנצע בריאה אז עס איז ווי צוויי חלקים וואס זענען אפגעטיילט און איין חלק זוכט דעם צווייטען חלק, און ווען זיי טרעפן זיך דעמאלס איז דא א מורא'דיגע תענוג, למשל אין יעדע יודישע נפש איז דא א מורא'דיגע צמאון צו גוטס און צו דביקות בה', און ווען דער נפש טרעפט די וועג לויט זיין שורש נשמה וויאזוי צו טוהן זיין תפקיד עלי אדמות מיט א ריינקייט, צו דינען דעם אייבערשטן און צו ווערן דבוק אין אים, פילט דער נפש ווי ער איז געווארען אויסגעלייזט פון די אכזריות'דיגע עולם הזה און ער האט געטראפן זיין טרייסט און פלאץ, פון אהבה און רחמים, און עס איז אים בעסער די קרבת ה' מער פון אלע תענוגי עולם הזה, (נאר פארשטייט זיך אז עס איז נאר לפי שעה, ווייל מיר זענען דאך אין עולם הבחירה).

בעצם איז נישט נאר אין די יודישע נשמות איז דא די צמאון נאר די גאנצע בריאה האט די צמאון, ווען מ'וועט זיך מתבונן זיין, וועט מען זעהן אז עס איז נישט דא קיין איין גאנצע זאך אין די בריאה, יעדע זאך איז נאר א חלק, יעדע פרי וואס קומט ארויס אין די בריאה קומט פון צוויי מקורות, און אפילו רעגן זאגט די גמרא, אין טיפה יורד מן השמיים שאין טפיים עולין נגדו מהתהום, און דאס איז ווייל בפנימיות הבריאה איז נאר דא איין זאך אין די וועלט, אז צוויי חלקים זאלען ווערן איינס, און אפילו עסן און טרונקען איז אז דומם צומח חי ווערן נכלל אין דעם מדבר, שלאפן איז די נשמה ווערט נכלל צוריק צו איר מקור אויבן און שעפט א פרישע חיות וכו'.

און אפילו תענוגי עולם הזה איז אויך א צמאון צו חיבור, און וועגן דעם שטייט אין די ספרים אז במקום וואס איז דא צו א שטארקע צמאון אפילו צו רוחניות, אבער היות עס פעלט חיבור צו זיך אליינס, איז דעא א מקום פאר די יצה"ר זיך צו שטארקען אויפן מענטש, ווייל די חילוק פון קדושה און טומאה איז אז די קדושה האט א פלאץ, ממילא דער מענטש זוכט טאקע חיבור אבער ער טרעפט איר ביי זיך אליינס, ווייל הקב"ה מקומו של עולם, און דער אייבערשטער איז איבעראל, באשר הוא שם, אין די נידריגסטע מדריגה איז אויך דער אייבערשטער מ'דארף אים נאר טרעפן.

משא"כ טומאה איז נאר א צמאון אן קיין אמת'ע חיבור כידוע, אז וועגן דעם איז קדושה נמשל לאשת חיל וואס האט א שטוב, און טומאה צו אישה זונה וואס האט נישט קיין שטוב, נאר וואנדערט יעדן טאג צו א צווייטע פלאץ, און דאס איז די סיבה פון די רעש פון די סט"א וואס ווארפט זיך פאר די אויגן, וואס דאס ווייזט אויף א ליידיגקייט, און וועגן דעם זוכט ער יעדען טאג נייע קאסטומערס און פרישע קאלירען, משא"כ די צד הקדושה לעבט זיך באשיידן און צופרידען אין איר פלאץ, און איז טועם נאכאמאל יעדן טאג פון א פרישע התחדשות אין די זעלבע זאך, בבחינת בכל יום יהי' בעיניך כחדשים, מה דד בכל פעם שתינוק יונק מוצא טעם חדש, אף דברי תורה כן.

יעצט ווען מ'גייט זיך מתבונן זיין אין די כלליות הבריאה וועט מען פארשטיין, אז עס איז דא נאר צוויי כוחות כלליות, איינס איז דער משפיע דער הייליגער באשעפער וואס איז נותן חיים לכל חי, און די צווייטע איז די עצם הבריאה וואס גליסט צו קרבת ה'.

זאגען די חסידישע ספרים אז די צוויי כלליות'דיגע כוחות אין די בריאה ווערן אנגערופן קודשא בריך הוא, דהינו דער אייבערשטער, ושכינתי' און די שכינה, וואס הייסט די מקום וואס איז דא אז דער אייבערשטער זאל שוכן זיין בתחתונים, דהיינו די צמאון דאס איז די ליידיגע גלעזל וואס איז דא אין די בריאה, וואס דאס איז די פלאץ וואס ווארט אז דער אייבערשטער זאל שוכן זיין דארט און אזוי איר אנפולען.

די שכינה איז א רחניות'דיגע כח וואס דאס איז די שורש נשמת ישראל, דהיינו יעדער יוד, ווערט אנגערופן א חלק פון די שכינה, און אויך די גאנצע בריאה איז בעצם א חלק פון די שכינה, אבער די יודען זענען א דירעקטע חלק מהשכינה וואס זייער נשמה ציעט צום אייבערשטן דירעקט, אבער די איבריגע וועלט, איז נאר בפנימיות שלהם די שכינה כדוע אז אלעס האט אין זיך א ניצוץ טוב, אבער בחיצוניות זענען זיי גשמיות, ביז מ'איז זיי מעלה צו די קדושה.

די תכלית הבריאה איז אז עס זאל שוין זיין יחוד קודשא בריך הוא ושכינתי', אז וידע כל פעול כי אתה פעלתו, ויאמר כל אשר נשמה באפו, ה' אלוקי ישראל מלך ומלכותו בכל משלה. און דאס ווערט צוביסלעך בהמשך הדורות נתקיים דורך די השתלשלות הדורות, מיט די מצוות ומעשים טובים פון כלל ישראל, דורך עשה טוב ברענגען זיי אראפ די קדושה, און זיי זענען זוכה צו יחוד קוב"ה ושכינתי' וואס געשעהט דורך יעדע מצוה, וואס די מצוה איז א לבוש אויפן נשמה, און דורך דעם איז די נשמה זוכה צו ווערן דבוק צום אייבערשטן, און דורך יעדע סור מרע, און אויך דורך די יסורי הגלות, ווערן צובראכן די גשמיות וואס שטערט אז דער מענטש זאל פילען זיין צמאון צום אייבערשטן און זיין תענוג פון קרבת ה', און דער מענטש בפרטית און די וועלט בכללית ווערן מוכשר צו זוכה זיין צו יחוד קב"ה ושכינתי'.

יעצט סיי די שכינה-כלל ישראל האט א צמאון צום אייבערשטן, אבער אויך דער אייבערשטער כביכול האט א מורא'דיגע רצון צו משפיע זיין, און ער האט א צער ווען די יודען זענען נישט ראוי צו זיין דבוק צום אייבערשטן, און דאס איז די צער כביכול וואס דער אייבערשטער האט ווען די יודען זענען אין גלות, און קענען מער נישט זוכה זיין מצד מעשיהם צו קענען זיין דבוק צום אייבערשטן, וואס בזמן שבית המקדש הי' קיים, איז געווען א מורא'דיגע קרבת ה' אין די הארץ פון יעדן יוד, ווייל די שכינה הקדושה די מקור נשמת ישראל האט גערועט אין ביהמ"ק, און דארט איז געווען די מורא'דיגע יחוד קודשה בריך הוא ושכינתי' און קדשי קדשים, שטענדיג, און די יודען פלעגן דאס שפירען, און זיי האבן געשפירט שטענדיג א מורא'דיגע טעם פון דביקות בה', און זיי האבן זוכה געווען צו מורא'דיגע השגות, אזוי ווי דער גר"א האט געזאגט, וואס די השגות פון תנאים זענען געווען קען ער נאך משיג זיין, אבער וואס די השגות פון א קליין קינד בזמן שבית המקדש הי' קיים דאס קען ער נישט משיג זיין!

קומט אויס אז ביי יעדע מצוה וואס א יוד טוט, איז דא א מורא'דיגע צמאון פון צוויי זייטען, דער אייבערשטער האט א מורא'דיגע רצון צו משפיע זיין טוב ברוחניות וגשמיות, און די נשמה פון א יוד האט א מורא'דיגע צמאון צו ווערן דבוק צום אייבערשטן.

יעצט לאמיר צו גיין צו לערנען דעם שטיקל תניא.


נאך א סיבה פארוואס די צדיקים גמורים, וואס זיי זענען אין דעם כלל פון צדיק וטוב לו, ווערט אנגערופן 'בני עליה' איז, ווייל אפילו זייער עבודה אין עשה טוב ווען זיי זענען מקיים תורה ומצוות, איז אויך נאר לצורך גבוה, דהיינו נישט אז זיי טוען עס כדי צו ווערן דבוק צום אייבערשטן, כדי צו שטילען די דורשט פון זייער נשמה, וואס זוכט נאר איין זאך, צמאה נפשי לאלוקים, וואס אויף דעם גייט ארויף די פסוק הוי כל צמא אויב איינער זוכט קרבת ה', לכו למים גיי לערן תורה וואס איין מים אלא תורה (ווי דער תניא שמועסט אויס אין פרק מ"א),

נאר זיי טוען עס לשם שמים, ווייל זיי ווילען טוען א נחת רוח פארן אייבערשטען וואס ווארט אז זיינע קינדער זאלען זיך צוריק קערן צו אים, אזוי ווי די תיקוני זוהר איז מפרש איזה חסיד המתחסד עם קונו, אז ס' מיינט עם קן דילי' מיט זיין נעסט, דהיינו מיט די שכינה הקדושה, דהיינו נישט זיין אייגענע צמאון וואס ער שפירט, נאר די יחוד קב"ה ושכינתי' הכללית וואס איז דא אין די בריאה, ווי עס שטייט אין זוהר אין פרשת תצא אין רעי' מהימנא, אז די צדיקים גמורים זענען ווי א זוהן וואס איז זיך משתדל צו טוהן חסד מיט זיין טאטען (קב"ה) און זיין מאמען (שכינתי'-שורש נשמתו) וואס ער האט זיי ליב מער ווי זיך אליינס, און ער איז גרייט זיך מוסר נפש זיין וועגן זיי, זיי צו אויסלייזען.

לסיכום האבן מיר געלערנט צוויי זאכן וואס א צדיק וטוב לו איז מער ווי א צדיק ורע לו, איינס אז דער צדיק וטוב לו האט איבערגעדרייט די שלעכטע חלק פאר עס זאל ווערן גוט. און די צווייטע אז זיינע מצוות און מעשים טובים איז נאר לשם שמים, און גארנישט פאר זיך.

זאגט דער תניא אז די צוויי זאכן גייען אינאיינעם, ווייל ווי מיר האבן פריער געשמועסט איז יעדע מצוה א יחוד פון דעם אייבערשטן מיט די יודען, וואס גייט פון צוויי וועגן, דהיינו דער יוד האט א צמאון צום אייבערשטן, דאס ווערט אנגערופן מיין נוקבין, און לויט זיין צמאון קומט א השפעה פון דעם אייבערשטען, וואס דאס איז א תוצאה פון דעם יחוד אז עס קומט השפעת טובות כידוע, און דאס ווערט אנגערופן מיין דוכרין, וואס דאס איז כולל השפעות קדושות רוחניות וגשמיות.

און די זעלבע לויט יעדע הארעוואניע פון א יוד, זיך אויסצוארבעטען זיין גוף, און זיינע תאוות היתר, (וכש"כ ווען ער האלט זיך צוריק פון איסור גמור, וואס איז ווי ער האט מקיים געווען א מצות עשה, אזוי ווי די גמרא זאגט), איז ער מעלה צום אייבערשטן מיין נוקבין, און לויט זיין מיין נוקבין קומט נאכדעם אראפ מיין דכורין, השפעות פון הימל.

און דאס איז די סיבה פארוואס פאר א מענטש באקומט השפעות טובות, גייט ער דורך שוועריקייטען ברוחניות ובגשמיות, ווייל לויט די בירורין פון מיין דוכרין, לויט דעם קומט די השפעות פון מיין דכורין.

ממילא דער צדיק וטוב לו וואס האט איבערגעדרייט די גאנצע גשמיות זיינע פאר רוחניות, דאס גיבט אים די כח צו קענען מאכן די גרעסטע מיין נוקבין, אז ער זאל האבן די גרעסטע צמאון נאר לשם שמים, און ממילא נאך אזא מיין נוקבין וואס דער צדיק מיינט גארנישט זיך נאר דעם אייבערשטן, קען קומען די גרעסטע מיין דוכרין, די גרעסטע קדושה וואס ווערט נמשך מלמעלה למטה, אויף זיך נתלבש ווערן בתחתונים, וואס דאס ברענגט מיט זיך די אלע השפעות רוחניות וגשמיות.
סליק פרק י' בס"ד
אוועטאר
זאל ער קומען
שר האלף
תגובות: 1955
זיך איינגעשריבן אום: דינסטאג אקטאבער 04, 2011 12:25 am
לאקאציע: בעיקבתא דמשיחא

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך זאל ער קומען »

עפעס א פידיעף. נישט אזוי שיין ווי די פאריגע, אבער ס׳איז ביז נאך פרק י׳.
אטעטשמענטס
Tanye_1-10.pdf
(221.47 KiB) געווארן דאונלאודעד 468 מאל
זאלער, וואס וועט זיין מיט אפאר דאלער...
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

פרק י"א.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

אזוי ווי מיר האבן געלערנט אין פרק י', די מדרגות פון דעם צדיק, וואס איז איינער וואס דער יצר הרע רעדט אים שוין נישט איבער צו זינדיגען, און עס איז דא באופן כללי צוויי מדריגות, צדיק וטוב לו, און צדיק ורע לו, וואס אין דעם בפרטיות איז דא רבבות מדריגות. די זעלבע איז ביי דעם רשע זה לעומת זה.

א רשע הייסט אז די רע האט א שליטה אויפן מענטש, און ער מאכט אים זינדיגען. ווען דער מענטש זינדיגט דעמאלס ווערט ער אנגערופן רשע! נאר אין די מדריגות הרשע איז אויך דא רבבות מדריגות, און באופן כללי ווערט עס צוטיילט אין צוויי.

רשע וטוב לו איז איינער וואס זינדיגט טאקע, אבער ער האט נאך אויך גוטס אין זיך. דהיינו אין דעם איז נכלל טויזנטער מדריגות, פון דער יוד וואס בעצם איז ער תמיד ערליך נאר אמאל אמאל קען ער דורך פאלען אפילו נאר מיט א קליינע חטא, ווי א מעשה רע אדער א דיבור אדער א מחשבה רעה. אדער אפילו נאר ביטול תורה וכדומה. דעמאלס ווערט ער אנגערופן רשע, ביז ער וועט נישט תשובה טאן אויף דעם חטא וואס דעמאלס ווערט ער צוריק א צדיק, ווען ער טוט תשובה לויט די הלכות תשובה.

און אין דעם כלל פון רשע וטוב לו איז אויך נכלל אזעלכע וואס זינדיגען ליידער מער אפטער און מיט גרעבערע עבירות ה"י, אבער זיי האבן נאכדעם חרטה, ווען זייער טוב שבהם איז זיך מתגבר און זיי באקומען הרהורי תשובה, אזוי ווי די גמרא זאגט רשעים מלאים חרטות, דהיינו רוב רשעים וואס זענען טוב להם, האבן אין זיך א חלק הטוב וואס טוט אים וויי ווען ער זינדיגט און זיי האבן תיכף חרטה אויף זייערע חטאים. נאר זיי האבן ליידער נישט דעם כח אויף זיך מתגבר צו זיין אויף דעם יצר ליידער.

(און די עצה אויף דעם שטייט אין חובת הלבבות איז תפילה, אז זיי זאלען בעטען פון דעם אייבערשטן סייעתא דשמיא, און דער חזון איש שרייבט אז מיט דעם זענען זיי בוחר בטוב, און ווען דער אייבערשטער וועט זיי געבן סייעתא דשמיא און זיי וועלן בייקומען דעם יצר הרע, איז עס גערעכנט לזכותם, ווייל וואס א חילוק צו זיי זענען זיך אליינס מתגבר אדער זיי בעטן פאר הילף, סוכ"ס דורך זייער בחירה זענען זיי בייגעקומען דעם יצר).

און נאכדעם איז דא רשע ורע לו ר"ל, אז זייער טוב שבהם, איז איינגעשלאפען אז זיי פילען שוין נישט קיין חרטה אויף זייערע מעשים רעים.

זאגט דער תניא אבער אפילו ביי די רשעים איז די חלק הטוב אוודאי נישט אוועק געגאנגען אינגאנצען, נאר עס שוועבט העכער זיי, און וועגן דעם זאגט די גמרא 'כל' בי עשרה שכינתא שרי' אז אויף יעדע צען יודען רוהט די שכינה, אפילו די גרעסטע רשעים, ווייל העכער זיי בלייבט די חלק אלוק ממעל, און די שכינה רוהט דארט אויף זיי, זיי דארפן נאר זוכה זיין צו אויף פלאמען דעם יודישן פונק, קענען זיי אין איין רגע אנקומען צו די העכסטע מדריגות, ווי די גמרא דערציילט פון ר' אליעזר בן דורדיא.
פארבינדן
שר האלפיים
תגובות: 2433
זיך איינגעשריבן אום: מאנטאג מאי 18, 2015 6:44 pm

ישר כח!

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך פארבינדן »

שוידערליך קלאר און לייכט! א דאנק
פאר קריטיק דריקט דא
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

פרק י"ב

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

דער בינוני איז איינער וואס האט נאך א יצר הרע, וואס רעדט אים צו צו זינדיגען, אבער ער לאזט נישט דעם יצר שולט זיין אויף זיין גוף. דהיינו ביי דעם בינוני איז דא א מלחמה, די נפש הבהמי וויל נוצען די דריי לבושים די מחשבה דיבור ומעשה, אויף גשמיות'דיגע צרכים שלא לשם שמים און אפילו אויף צו טוען מיט זיי עבירות, און דער נפש אלוקי וויל עס נוצען אויף מצוות ומע"ט, און אויף גשמיות לשם שמים, און דער בינוני לאזט נישט דעם יצר הרע געווינען די מלחמה, און מטמא זיין דעם גוף ח"ו, נאר די נפש אלוקית באנוצט זיך מיט זיין גוף, אויף צו טאן מצוות ומע"ט.

קומט אויס אזוי, איינער וואס זינדיגט בפועל ממש אפילו נאר מיט א מחשבה רעה, ווערט אין יענע מינוט אנגערופן א רשע ווי מיר האבן פריער געלערנט אין פרק י"א, אויב אזוי איז א בינוני איינער וואס זינדיגט נישט בכלל, אפילו נישט מיט קיין מחשבה רעה. אבער עכ"ז איז ער נישט קיין צדיק, ווייל א צדיק איז איינער וואס האט שוין נישט קיין יצר הרע בכלל, אבער א בינוני איז איינער וואס האט נאך א יצר הרע, און אמאל אפילו א גראבע יצר הרע, נאר ער איז זיך מתגבר און ער לאזט נישט דעם יצר הרע שולט זיין אויף זיין גוף.

נאר ווען דער בינוני ליינט קריאת שמע און ער דאווענט, וואס דעמאלס איז א עת רצון למעלה, און דעמאלס איז א שעת הכושר פאר יעדע יוד, צו נתעלה ווערן, דורך אריינטראכטען אין גדלות השי"ת, און אויפצווועקען זיין ליבשאפט צום אייבערשטען, אז זיין יצר טוב וואס איז שוכן אין די רעכטע זייט פון די הארץ, זאל זיך אויפוועקען, און דער יוד זאל באקומען א תשוקה צו מקיים זיין תורה ומצוות מאהבה, וואס דאס איז בעצם וואס מיר זאגען אין די פרשה פון קר"ש וואס איז א חיוב מן התורה, און די ברכות קר"ש וואס איז מדרבנן, איז אן הכנה אויף צו אויפוועקען דעם יוד אז השעת קר"ש זאל ער טאקע באקומען א ליבשאפט צום אייבערשטן, ווען קודם זאגט ער די געוואלדיגע מעלות המלאכים, וואס זאגען באימה וביראה קדוש, און נאכדעם זאגט ער אהבת עולם אז יודען זענען גאר א העכערע מדריגה ווי די מלאכים, ווערט ער דאך פון דעם נתעורר צו א געוואלדיגע אהבה צום אייבערשטן, אזוי אז ביי קר"ש איז ער מקבל עומ"ש באהבה.

נאר דעמאלס איז די יצר הרע וואס איז שוכן אין די לינקע זייט פון די הארץ, כפוף צו דעם יצר טוב, און ער שלאפט, און ער דערקוטשעט נישט דעם מענטש צו זינדיגען. אבער תיכף נאכן דאווענען, ווען די מוחין דגדלות פון דעם מענטש גייט אוועק און ער ווערט צוריק צו זיין נארמאלע מדריגה, דעמאלס וועקט זיך דער יצר הרע אויף און פאנגט אן וועלן די גשמיות'דיגע צרכים, ווי קיינמאל גארנישט.

דאס איז דער בינוני איינער וואס האט א יצר הרע ווי דער גרעסטע רשע, נאר ער לאזט אים נישט שולט זיין און למעשה מצד מעשיו איז דער בינוני א צדיק און ער זינדיגט נישט בפועל.

שמועסט דער תניא אויס, אז הגם בעצם איז די נפש אלוקית שטארקער פון דעם נפש הבהמי, אזוי ווי דער אייבערשטער האט אריין געלייגט אין די טבע הבריאה, אז דער מוח איז שליט אויפן לב, און דער מענטש קען מסיח דעת זיין פון די תאוות, נאר נוצען דעמאלס די כוחות הנפש לטוב, דהיינו אנשטאט צו טראכטען מחשבות רעות, קען דער מענטש אנפאנגען צו טראכטען גוטע מחשבות, און דעמאלס וועלן די מחשבות רעות בטל ווערן פון זיך אליינס, אזוי ווי עס שטייט וראיתי שיש יתרון לחכמה מן הסכלות כיתרון האור מן החושך, אז די חכמה איז מער פון די רוח שטות וואס רעדט צו צו זינדיגען אזוי ווי אור איז מער פון חושך, דהיינו ווען עס איז טונקעל אין א שטוב, דארף מען זיך נישט שלאגען מיט די טונקלקייט, מ'דארף נאר אנצונדען א קליינע ליכטיקייט, און די טונקעלקייט ווערט בטל פון זיך אליינס.

די זעלבע זאך איז מיט די צד הקדושה, אז ווען עס איז טונקעל און עס איז דא תאוות רעות, דארף מען זיך נישט שלאגען מיט די חלק הרע, נאר מ'קען אוועק דרייען די מחשבה, און אנפאנגען צו טראכטען גוטע מחשבות, און אטאמאטיש וועט די מחשבה זרה זיך אויפהערן, ווייל ווי באקענט קען דער מענטש טראכטען נאר איין מחשבה אויפאמאל.

עכ"ז אבער הייסט ער נישט ווי א צדיק, ווייל נאכען דאווענען ווען דער מענטש איז שוין נישט אזוי דערהויבען, דעמאלס שלאפט דער יצר טוב איין, און עס ווערט א 'אהבה מסותרת' א באהאלטענע ליבשאפט צום אייבערשטן אין די פנימיות הלב, אבער בחיצוניות פילט שוין נישט דער מענטש די קדושה, און דער יצר הרע קומט דעמאלס ארויס מיט זיין גאנצע שטארקייט, און עס פאנגט אים אן צי ציען צו גשמיות, סיי בהיתר און סיי באיסור, אזוי ווי כאילו ער איז קיינמאל נישט געווען דערהויבן, און עס דערקענט זיך בכלל מער נישט די דערהויבנקייט וואס ער האט פריער געשפירט.

ממילא ווערט דער בינוני נישט אנגערופן מיטן נאמען צדיק, אפילו ער האט נאך קיינמאל נישט געזינדיגט, און אויך אפילו ער האט אין זיך א שטערקערע כח לטוב ווי לרע, אבער היות בפועל האט ער א שטארקע יצר הרע, הייסט ער א בינוני.

...

זאגט דער תניא, אז אפילו מיר האבן פריער געשמועסט אז נאכדעם וואס א מענטש ענדיגט דאווענען, גייט די דערהויבנקייט אוועק, אבער עפעס א רשימו דקדושה בלייבט נאך אויפן מענטש. דהיינו אפילו ער באקומט תאוות אבער די תאוות זענען שוין נישט די זעלבע בכלל, דהיינו ער באקומט נישט קיין יצר הרע אויף צו זינדיגען בפועל ח"ו, ווייל סוכ"ס געדענקט ער נאך די גוטע טעם פון קרבת ה', און ער וויל נאך אלס אין זיין מוח דינען דעם אייבערשטען מיט שמחה וטוב לבב, אפילו אין זיין הארץ שפירט ער שוין נישט די דערהויבנקייט.

און אפילו ווען ס'קומען די מחשבות זרות, וואס פון דעם קען מען נישט פטור ווערן, כל עוד מ'איז נאך נישט אין די מדריגת צדיק, ווי די גמרא זאגט ג' עבירות אין אדם ניצול מהן בכל יום און איינס איז הרהור עבירה, אבער אזויפיל העלפט נאך די רושם וואס איז געבליבען פון זיין פריערדיגע דערהויבנקייט, צוזאמען מיט זיין פנימיות הלב וואס בלייבט אייביג טיף פארבינדען צו די צד הקדושה, אז ער זאל תיכף ומיד פארטרייבן די שלעכטע מחשבות, און ער זאל נישט טראכטען פון דעם, ווייל דער בינוני וויל נישט זיין א רשע פארן אייבערשטען אפילו נאר א קליינע צייט.

און די זעלבע זאך ביי זאכן בין אדם לחבירו, אפילו ווען עס קומט אין זיין הארץ א טינא בלב אקעגן זיין חבר אדער קנאה ושנאה, אפילו ווען זיין חבר טשעפעט אים, און דער בינוני וועט ווערן דעמאלס אויפגעקעגט אויף זיין חבר, ווייל ער האט נאך אין זיך א יצר הרע, אבער ער וועט זיך תיכף ומיד שטארקען און זיך נישט אויפרעגען בפועל אויף יענעם, און כש"כ זיך נישט קריגען מיט יענעם, נאר פארקערט זיין מוח וועט שולט זיין אויפן הארץ, און ער וועט נאך אנהייבן צו טוען טובות פאר זיין חבר, מיט א ליבשאפט, און ער וועט ליידען און סובל זיין זיין חבר, און אים נישט צוריק טאן קיין שלעכטס, נאר גוטס, אזוי ווי מיר לערנען די פרשה פון יוסף מיט זיינע ברודער'ס וואס ער האט זיך נישט נוקם געווען נאר פארקערט ער האט זיי נאך גומל געווען חסדים טובות.
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

פרק י"ג

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

נאכדעם וואס מיר פארשטייען שוין וואס איז דאס בינוני, אז דאס איז א מענטש וואס האט אין זיך א מלחמה כבידה צווישן דעם יצר טוב און יצר הרע.

יעצט פארשטייט מען זייער גוט דאס וואס די גמרא זאגט בינונים זה וזה שופטן אז ביי דעם בינוני משפט'ן סיי דער יצר טוב און סיי דער יצר הרע, מיינט דאס נישט אז ביידע געוועלטיגען אויף אים ח"ו, ווייל אויב דער יצה"ר האט א שליטה אויפן מענטש אפילו נאר פאר א קליינע צייט, ווערט דער מענטש אנגערופן אויף יענע מינוט, א רשע.

נאר די גמרא זאגט זה וזה שופטן דאס מיינט אז ביידע זענען ווי א שופט און א דיין וואס זאגט א פסק, דאס הייסט אז ביידע געבן ארויס זייער פסק דין, דער יצר הרע פסק'נט אין די הארץ פון דעם מענטש, אז דער מענטש זאל זינדיגען, און דער יצר טוב פסק'נט אין די מוח זיינעם, אז דער מענטש זאל נישט זינדיגען, אבער דער מענטש האט אין זיך די כח הבחירה, וואס איז העכער פון ביידע, און ער האט די בחירה צו בוחר זיין אין וועלכע וועג ער וויל.

זאגט דער תניא, אז די הלכה אין די דין תורה איז ווי די מכריע, דאס איז די סייעתא דשמיא וואס דער מענטש באקומט צו קענען בוחר זיין בטוב און פאלגען דעם יצר טוב, ווי די גמרא זאגט אז ווען נישט דער אייבערשטער וואס העלפט דעם מענטש וואלט דער מענטש נישט געקענט בייקומען דעם יצר הרע.

...

יעצט קומט דער תניא צו, צו פארענטפערען די קשיא וואס ער האט געפרעגט אין פרק א'.

די גמרא זאגט אז דער מענטש זאל זיך האלטען אין זיינע אויגען ווי א רשע, האט דער תניא געפרעגט, אז די גמרא זאגט דאך ואל תהי' רשע בפני עצמך, אז דו זאלסט דיך נישט האלטען אין דיינע אויגען ווי א רשע, ווייל אויב יא, וועט ער זיך נאכלאזען אינגאנצען, און נאכמער אויב וועט ער זיך האלטען ווי א רשע, וועט ער דאך זיין בעצבות, און מ'טאר דאך נישט זיין בעצבות, און אויב וועט ער נישט זיין בעצבות דעמאלס וועט ער דאך צו קומען צו קלות ח"ו.

אויף דעם ענטפערט יעצט דער תניא, אז אוודאי ווען מ'רעדט פון די מעשים פון די מענטש, טאר זיך דער מענטש נישט האלטען ווי א רשע, ווייל עס קען צוברענגען צו אלע נישט גוטע זאכן, (און ווי די ספרים ברענגען שוין אראפ פון אריה"ק אז נאר בשעת תחנון ותשובה זאל מען אריין טראכטען פון די עבירות און תשובה טאן, און ווי דער תניא איז מאריך אין די שפעטערדיגע פרקים, אבער א גאנצען טאג טאר דער מענטש נישט טראכטען פון זיינע עבירות, נאר להיפך ער זאל טראכטען ווי שטארק דער אייבערשטער האט אים ליב, ווי א איינציג קינד).

נאר דאס וואס די גמרא זאגט אז אפילו אויב די גאנצע וועלט זאגט דיר, אז דו ביסט א צדיק, זאלסטו נישט גלייבן, נאר זאלסט זיין אין דיינע אויגען ווי א רשע, דאס מיינט אז מ'זאל זיך נישט האלטען ווי א צדיק, נאר ווי א בינוני, און דאס מיינט 'כרשע' אזוי ווי א רשע, דהיינו אז ער האט נאך אין זיך דעם יצר אזוי ווי א רשע האט נאך אין זיך דעם יצר, און די סיבה פארוואס ער זינדיגט נישט בפועל, איז נאר ווייל דער אייבערשטער העלפט אים, ווי עס שוייט כי יעמוד לימין אביון להושיע משופטי נפשו, און נישט אז ער איז א צדיק וואס האט שוין ארויס געטריבען דעם יצר פון זיך.

[די הסבר פארוואס עס פעלט אויס אז דער מענטש זאל זיך האלטען ווי א בינוני, קען זיין אז קודם כל דער מענטש זאל נישט גלייבן אין זיך, נאר ער זאל אכטונג געבן אז ער זאל נישט צוקומען צו קיין חטא, און ווי אויך ער זאל מתפלל זיין, אויף סייעתא דשמיא, ווייל ווען נישט די סייעתא דשמיא וואלט דער בינוני נישט געקענט בייקומען דעם יצר הרע, און אויך ווייל ער זאל זיך האלטען קליין, און דעמאלס וועט נתקיים ווערן אני שוכן את דכא, און ער וועט זוכה זיין צו סייעתא דשמיא, אז ער זאל טאקע נישט צוקומען צו קיין חטא].

זאגט דער תניא אז אפילו איינער וואס איז תורתו אומנתו, און ער האט אפילו נישט קיין נסיונות אויף צו זינדיגען, עכ"ז זאל ער זיך נאך אלץ האלטען אז ער איז בעצם א בינוני וואס האט אין זיך א שטארגע יצר, וואס איז נאר געווארען שטערקער און גרעסער מיט די יארען, דורך דעם וואס ער האט געשטארקט זיין נפש הבהמי, מיט עסן און טרונקען און אלע אנדערע גשמיות'דיגע צרכים, איי ער פילט נישט דעם יצר? דאס איז ווייל דער אייבערשטער העלפט אים און לאזט נישט אז דער יצה"ר זאל האבן א שליטה אויף אים, אבער בעצם האט נאך זיין נפש אלוקי נישט קיין שליטה אויף זיין נפש הבהמי בכלל.

נאר אין די צייט ווען דער בינוני דאווענט, און נוצט זיין מוח אויף צו זיך מתבונן זיין אין גדלות ה' און ענני אמונה, וואס דעמאלס האט די נפש אלוקות באמת יא א שליטה אויפן נפש הבהמי, איז עס אבער נאר לפי שעה, ווי עס שטייט ולאום מלאום יאמץ, און דאס גייט ארויף אויפן נפש אלוקי, ואס בשעת התפילה שטארקט זיך אויפן נפש הבהמי, אבער נאכן דאווענען וועקט זיך דער נפש הבהמי אויף כאילו לא הי', אנדערש ווי דער צדיק וואס האט שוין געהרג'ט דעם יצר לגמרי, און ער טוט שוין אפילו אלע זיינע גשמיות'דיגע צרכים נאר לשם שמים ממש. און ער איז מואס ברע בתכלית השנאה.

אבער ביי דעם בינוני אפילו בשעת דעם דאווענען שלאפט זיין יצר הרע, אבער ער בלייבט דארט, און נאכן דאווענען איז ער עלול זיך צו אויפוועקען יעדע סקונדע.

און דאס איז די סיבה פארוואס רבה, וואס די גמרא זאגט אויף אים אז לא פסיק פומי' מגירסא, אז וועגן ער האט נישט אויפגעהערט צו לערנען האט דער מלאך המות נישט געהאט קיין שליטה אויף אים, עכ"ז האט ער זיך געהאלטען ווי א בינוני, ווייל ער האט געהאלטען אז אפילו למעשה האט ער נישט קיין נסיונות, דאס איז נישט ווייל ער איז באמת אויסגעארבעט און ער איז א צדיק, נאר פשוט ווייל ער לערנט מיט אזא ערענסטקייט און דביקות, איז ער ווי א בינוני וואס איז מקיים דעם הלואי שיתפלל אדם כל היום, וואס ווען דער בינוני דאווענט א גאנצען טאג מיט א ברען, האט דער יצה"ר נישט קיין פלאץ וויאזוי צו קענען שולט זיין אויף דעם מענטש, אבער ער איז נאך אלס א בינוני.

(דער תניא איז מסביר אז די סיבה פארוואס ביים דאווענען איז דער יצה"ר נישט שולט איז ווייל דער יצר איז יונק פון די גבורות, און ביים דאווענען איז דער מענשט זיך מתבונן, און בינה איז די מקור הגבורות, ממילא ווערט נמתק די דינים בשרשן. - אויב איז דא איינער וואס וויל הסבר אויף די שטיקל זאל ער פרעגען..)
Flash light
שר מאה
תגובות: 245
זיך איינגעשריבן אום: זונטאג מאי 31, 2015 4:09 pm

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך Flash light »

אדראבה מיר ווילן הערן ביטע
מיר ליינען (לערנן) מיט דארשט
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

המתקת הדינים!

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

כדי צו פארשטיין די ענין פון המתקת הדינין בשרשן, וואס ווערט דא דערמאנט ברמז אין תניא, אז מיטען דאווענען ערליך איז מען ממתיק די גבורות בשרשן, דארף מען מאכן א שטיקל הקדמה. עס איז א שטיקל אריכות אבער היות די ענין פון המתקת הדינין איז א נושא מרכזי אין די ספרי חסידות, לוינט זיך צו אביסל אויסברייטערן די נושא דא.

א. דער אייבערשטער האט באשאפן די בריאה, מיט צוויי מרכיבים כלליים, אזוי ווי נשמה און גוף, אבער באמת איז די מקור פון די נשמה און גוף, די מערסטע יסודות'דיגסטע זאך אין די בריאה, נאר אין יעדע עולם אדער בחינה, ווערן די צוויי זאכן אנגערופן מיט א אנדערע נאמען לויט די דארטיגע טערמינען. ווי מיר וועלן שוין מסביר זיין בהרחבה.

די ערשטע זאך אין די בריאה ווערט אנגערופן צמצום און אור אין סוף, וואס דאס איז די שורש פאר נשמה און גוף, ווי אויך ווערט עס אנגערופן אור וכלי. די עיקר תכלית איז די נשמה, וואס איז אראפ געקומען צו דינען דעם איבערשטן, און צוברענגען צו התגלות כבוד שמים אויף די וועלט. די גוף איז נאר א כלי פאר די נשמה, וואס אן די נשמה האט די גוף נישט קיין חיות, און איז בעצם דא נאר אויף צו משמש זיין די נשמה, ווייל אן קיין גוף, קען דאך די נשמה נישט טאן קיין מצוות אין די גשמות'דיגע וועלט, וואס דאס איז דאך די תכלית, וועגן דעם איז די גוף דא.

די זעלבע זאך איז אויך אין די רוחניות'דיגע בחינות, וואס ווערט אנגערופן אורות וכלים, דאס הייסט אז די אורות זענען אזוי ווי די נשמה, אין די כלים איז אזוי ווי די גוף, אזוי ווי מיר פארשטייען אז ווען מ'לערנט א שווערער ענין, איז דער מלמד מסביר מיט א משל, איז די משל נישט די עיקר, נאר די משל איז נישט מער ווי א כלי, אז דער קינד זאל פארשטיין די גמרא, ווי אויך א גוטע בעל דרשן, טרעפט א גוטע קשיא אנצפאנגען זיין דרוש אזוי אז דער עולם זאל זיין אינטערעסירט צו הערן, איז די קשיא אויך נאר א כלי, אז די תירוץ זאל האבן ווי צו חל זיין.

די זעלבע זאך איז מיט יעדע זאך, למשל בעצם איז די אייבערשטער אין סוף ואין חקר, און עס איז נישט מעגליך אים צו משיג זיין, און אויך נישט זיין רצון, נאר כדי מיר זאלען זיך קענען מקשר זיין צום אייבערשטן און טוען זיין רצון, האט דער אייבערשטער געמאכט א כלי, פאר זיין רצון, וואס דאס איז די תורה הקדושה, וואס איז נישט מער ווי א כלי, פאר זיין רצון אז מיר זאלען עס קענען פארשטיין, אבער די אמת'דיגע אור וואס ווערט געמאכט דורך זיין רצון, קענען מיר נישט משיג זיין אויף די וועלט, נאר לעולם הבא. און אפילו אין עולם הבא איז אויך דא אומצאליגע מדריגות, וואס די אור פון איין מדריגה איז נישט מער ווי א כלי פאר די קומענדיגע מדריגה.

נאך א בחינה פאר די זעלבע זאך איז, חסדים וגבורות אדער דינים, דהיינו די עיקר כוונה און תכלית איז צו משפיע זיין חסדים אין די וועלט, וואס דאס איז דאך די תכלית הבריאה כי תכלית הטוב להטיב, נאר כדי די טוב זאל זיך האלטען, דהיינו אז די בריאה זאל נישט בטל ווערן מחמת רוב טוב, דארף זיין גבורות צו מצמצם זיין די טוב, אז מענטשן זאלען קענען אויסהאלטען די תענוגים, אזוי ווי די זון האט א האלטער אז מענטשן זאלען קענען אויסהאלטען די שטראלען. ווי אויך כדי יודען זאלען נישט זינדיגען ח"ו מחמת רוב הטובה, פעלט זיך אויס גבורות און דינים, ווי אויך אויף צו אויס לייטערען די יודען, אז זיי זאלען זוכה זיין צו חיי העולם הבא. קומט אויס אז די גבורות און דינים, איז נישט די עיקר, נאר עס איז, נישט מער ווי א כלי, אז מען זאל קענען מקבל זיין די חסדים.

ב. עס ווערט געברענגט אין די חסידישע ספרים, אז וויבאלד דער באשעפער איז טוב גמור ומוחלט, האט ער נישט געמאכט קיין רע בכלל, נאר ער האט געמאכט אז עס זאל ווערן א בלבול, און די כלים זאלען זיך נישט צופאסען צו די אור, און ממילא ווערט פון דעם נשתלשל רע. ווי איך וועל שוין מסביר זיין.

אזוי ווי ווען איינער האט נישט די כלים צו מקבל זיין א זייער גוטע בשורה וואס קומט אן פלוצלונג, און אויב מ'זאל עס אים זאגען אן קיין פריערדיגע רמז, קען ער יוצא זיין מדעתו רח"ל, ווייל היות זיינע כלים זענען נישט געווען געבויעט אויף צו קענען מקבל זיין די רבוי טוב, איז געווארען א שבירת הכלים, דהיינו נישט נאר אז ער האט נישט מקבל געווען די טוב, נאר וואס ער האט נאך געהאט איז אויך געווארען צובראכן, און ער איז בכלל יצא מדעתו ר"ל.

אדער מער א פשוטערע משל, ווען איינער לערנט א שווערע סוגיא, און אינמיטען ווערט ער פארלוירען און צומישט, וועט שוין יעצט גארנישט העלפן, אפילו נישט די בעסטע מגיד שיעור, ווייל די גאנצע סוגיא איז געווארען צומישט, און ער האט שוין נישט די כלים בכלל צו מקבל זיין די סוגיא. די איינציגסטע עצה איז, צו צומאכן די גמרא אויף יעצט, און גיין לערנען עפעס אנדערש, און שפעטער אדער מארגען, ווען ער איז שוין אינגאנצען ארויס פון די סוגיא, זאל ער נאכאמאל אנפאנגען פון פריש, און יעצט וועט עס פארען געשמירט.

די סיבה פון דעם איז ווייל אזוי פיל האט ער אויף געטאן מיטען לערנען די ערשטע מאל, אז ער האט אויס געברייטערט זיינע כלים, אז די צווייטע מאל, וועט ער שוין זיין צוגעגרייט, צו די סוגיא באופן כללי, אז יעצט וועט שוין די סוגיא האבן כלים, ווי אריין צו גיין.

די זעלבע זאך האט דער אייבערשטער ווען ער האט געוואלט באשאפן רע, האט ער עס געמאכט, אויף די אופן, אז די כלים איז נישט געווען געבויעט אויף צו מקבל זיין די טוב, און עס איז געווארען א שבירת הכלים, און דאס איז די ארבעט אז מען זאל מתקן זיין די כלים, אז די אור זאל האבן ווי אריין צו גיין, און דעמאלס וועט זיין די תיקון הכללי און משיח וועט קומען.

כדי צו בעסער פארשטיין וועל איך ברענגען א פראקטישע משל.

ווען עס קומט א מלמד אין א כיתה, וואס פארשטייט נישט צו קיין קינדער, און ער קען נישט אראפ ברענגען די גמרא, צו די דרגא פון די קינדערס הבנה, אפילו דער מלמד פאר זיך איז א תלמוד חכם עצום, אבער די כיתה וועט פארען אויף רעדער! פארוואס? ווייל די קינדער האבן נישט קיין כלים צו מקבל זיין די אור וואס די מלמד איז משפיע. ממילא זענען זיי נישט אינטרעסירט צו הערן וואס דער מלמד רעדט בכלל, און זיי פאנגען אן צו בונטעווען, ווייל פשוט זיי האבן נישט פון ווי צו נעמען, קיין געשמאק אין לערנען.
(אין די פנימיות'דיגע שפראך, וויבאלד די אור איז צו שטארק פאר די כלי, זאגט די כלי 'אנא אמלוך', און עס ווערט שבירת הכלים, ווייל א כלי האט נישט קיין מציאות פאר זיך, נאר פון די אור, און איינמאל ער וויל נישט מקבל זיין פון די אור, ווערט א שבירה).

יעצט אויב מ'וויל צוריק ברענגען די כיתה צו זייער פריערדיגע דרגא, איז נאר אויב מ'וועט ברענגען א מלמד וואס פארשטייט צו די קינדערס מדריגה, און ער וועט צופאסען די גמרא צו זייער כלי, דעמאלס וועלן די קינדער באקומען א געשמאק אין לערנען, און די גאנצע כיתה וועט צוריק ווערן מסודר. ווייל בעצם זענען די קינדער נישט שלעכט, נאר עס פעלט זיי די ריכטיגע מהלך אין לערנען לויט זייערע מדריגה, און איינמאל זיי באקומען עס, ווערן זיי אטאמאטיש צוריק גוט.

די זעלבע זאך איז ברוחניות, בעצם איז יעדער יוד גוט בפנימיות, נאר עס איז דא א שבירת הכלים, דאס מיינט די גוף פארשטייט נישט צו קיין רוחניות, און אויב ער האט נישט די ריכטיגע מדריך צו רוחניות, וועט דער גוף זאגען 'אנא אמלוך' לאמיך אפ! ס'נישט פאר מיר! און וואס וועט געשעהן? היות למעשה האט דער גוף נישט קיין מציאות און חיות פון זיך אליינס, און פון די נשמה וויל ער דאך נישט מקבל זיין, ממילא ווערט א שבירה, און סיי דער יצה"ר באקומט א שליטה אויפן מענטש, און סיי עס קומט נאכדעם דינים און שלעכטס אויפן מענטש ה"י.

ג. ווען עס איז דא דינים אויף א מענטש, נישט קיין חילוק ברוחניות אדער בגשמיות, איז בפנימיות די סיבה, ווייל עס איז נישט מחובר די אורות וכלים, אדער די נשמה און די גוף. און וועגן דעם איז די גבורות און די דינים שטארק ר"ל, דעמאלס דארף מען ממתיק זיין די גבורות ודינים, און אלעס וועט ווערן מסודר. דהיינו די חסידישע ספרים לערנען אויס א יסוד, אז ס'איז נישט קיין גרויסע חילוק בפנימיות, וועלכע פראבלעם איז דא, נישט קיין חילוק ברוחניות אדער בגשמיות, אויב ס'איז דא א פראבלעם דאס ווערט אנגערופן דינים, און מ'דארף עס ממתיק זיין.
(וועגן דעם זעהט איז נישט אויסגערעכנט אין דאווענען אלע סארטען פראבלעמען בפרטיות, ווייל ווען עס איז דא 'שלום' צווישן די נשמה וגוף און די אורות וכלים, איז ממילא דא אלע גוטע השפעות ברוחניות ובגשמיות, לא מצא הקב"ה כלי מחזיק ברכה לישראל אלא השלום!)

ווי אזוי איז מען ממתיק די דינים?

ד. עס איז דא א כלל, אין הדינים נמתקין אלא בשורשן, דאס מיינט אזוי ווי מיר ווייסן אז אין חבוש מתיר עצמו מבית האסורים, די זעלבע זאך איז דא, מ'קען נישט ממתיק זיין קיין דינים, פון זיך אליינס, נאר מ'דארף האבן א העכערע כח, אדער ווי עס ווערט געברענגט מיט די לשון פון אריז"ל אין דוחין קטנות בקטנות אלא בגדלות! דאס מיינט אזוי.

אזוי אין די משל פון די כיתה וואס פארט אויף רעדער, אויב וואלט דער מנהל געקומען צו די קינדער, און אנגעפאנגען צו טיילען מכות רצח, אדער פארקערט מתנות פאר די וואוילע קינדער, וואלט עס למעשה נישט געהאלפען, ווייל די שורש וואס ברענגט די פראבלעם, וואס דאס איז דער מלמד, איז נאך דא, די איינציגסטע עצה איז אז, מ'זאל אריין ברענגען א נייע מלמד, וואס פארשטייט צו די קינדער, און ער קען ווייזען פאר די קינדער אז בעצם זענען זיי יא וואויל, נאר זיי ווייסען נישט די וועג, און ממילא ווי נאר זיי האבן די וועג, וועלן זיי ממילא ווערן וואויל.

דאס מיינט אז די קינדער ווערן אנגערופן קטנות און דינים, ווייל זיי זענען אין די פראבלעם. דער מלמד ער איז אינדרויסן פון די פראבלעם, ער זעהט די שורש פון די פראבלעם, אז די קינדער האבן נישט קיין מושג וואס גמרא איז בכלל, און ער קען פונדרויסן קומען און מתקן זיין די פראבלעם פון די שורש, ווייל בעצם איז דאך דאס טאקע די אמת אז זיי זענען נישט שלעכט, נאר זיי דארפן הילף.

די זעלבע זאך ברוחניות איז דא א בחינה (אדער אין א אנדערע לשון ווערט עס אנגערופן א עולם), וואס דארט איז די עולם ווי די נשמה און די גוף ווערן באשאפען, און ווי מיר האבן געשריבן, איז בעצם אין די שורש די גוף אויך טוב, ממילא איז דארט דא אויך די ריכטיגע בליק אויף די וועלט, אז אלעס איז בעצם טוב, און אין יענע וועלט קען נישט צוקומען קיין פגם, פון די עבירות, ווייל אין די שורש איז דאך אלעס גוט.

ווען עס קומט אראפ אויף די וועלט א השפעה פון די בחינה, דעמאלס ווערן אלע דינים נמתק, דהיינו ווען א יוד באקומט בסייעתא דשמיא, די אמת'ע געפיל אז בעצם איז ער גוט, נאר ער וויסט נישט די וועג, און ער וועט אנפאנגען צו זוכען די וועג, וועט ער איינזעהן אז בעצם איז ער טאקע גוט! און ער וועט תשובה טאן.

אדער די זעלבע זאך ווען עס קומט אויף א מענטש יסורים רח"ל, און דער מענטש באקומט א קלארקייט אז די יסורים זענען פון אייבערשטען, וואס דער אייבערשטער וויל באמת אז עס זאל אים זיין גוט, נאר כדי ער זאל זיך אויפוועקען, קומט אויף אים יסורים, אדער כדי ער זאל פון די יסורים שטייגען אין אמונה, און ער פאנגט אן צו פארשטיין באמת די מעסעדזש וואס דער אייבערשטער וויל אים שיקען, וועט די יסורים נמתק ווערן און עס וועט קומען נאר גוטס.

ה. די בחינה (אדער עולם) ווערט אנגערופן בינה, ווייל דארט איז די אמת'ע הבנה בהשורש. ווען דער מענטש באקומט א השפעה פון עולם הבינה, און ער פארשטייט באמת די שורש הדבר, אז בעצם איז ער גוט, און אויך בעצם איז אלע יסורים נאר לטובתו, דעמאלס ווערט נמתק די דינים, און דער מענטש באקומט נאר רחמים וחסדים נגליים. ווייל אלע יסורים ווערן איבערגעדרייט לטובה.

ו. די עולם ווערט אויך אנגערופן עולם התשובה. ווייל אין יענע עולם איז דאך דא נאר טוב גמור, און ווען א מענטש טוט תשובה, איז ער ממשיך אז דער אייבערשטער זאל קוקן אויף זיינע עבירות אויך מיט די רוחניות'דיגע בליק, אז בעצם האט דער מענטש נישט קיין שייכות צו רע, נאר עפעס איז געווארען פארדרייט, וועגן ער האט נישט געהאט די ריכטיגע כלים, און ווען עס קומט אראפ א השפעה פון יענע עולם התשובה, ווערט אנגעפילט אלע לעכער וואס זענען געווארען וועגן זיינע עבירות, און זיי ווערן איבערגעדרייט צו זכויות.

ז. ווען עס איז דא א זמן תשובה, מיינט עס אין אנדערע ווערטער אז עס קומט אראפ א השפעה פון די עולם התשובה, וואס ווערט אנגערופן אויך עולם הבינה אויף די וועלט. און וועגען דעם קען מען דא זוכה זיין צו תשובה. יום כיפור איז די טאג וואס עס עפענט זיך די עולם הבינה און קומט אראפ אויף די וועלט, און דער אייבערשטער קוקט אויף אלע יודען'ס מעשים מיט די בינה'דיגע בליק, און איז מוחל אלע עבירות, און אלע יודען באקומען די השפעה צו קענען קוקען אויף דיך אליינס, און טרעפן אז בעצם האט מען קיינמאל נישט געוואלט זיין דערווייטערט ח"ו פון דעם אייבערשטען, נאר שאור שבעיסה ושעבוד מלכויות, האבן פארדרייט א קאפ, און יודען ווארפען דעמאלס אוועק אלע עבירות, און קערן זיך צוריק צו דעם וואס זיי ווילען באמת בפנימיות לבם, וואס דאס איז קרבת ה' ומצוות ומעש"ט, און זיי זענען זוכה צו המתקת הדינים, און צו א חתימה בספרן של צדיקים, און צו א גוט געבענטשט יאר.

ח. אויך א חתן וואס איז זוכה צו כפרת עונות, איז וועגען די סיבה, ווייל חתן וכלה זענען אקעגען נשמה וגוף, אורות וכלים, (נאר אין די מושג פון א יודישע שטוב ווערט עס אנגערופן חתן וכלה), און די מקור צו די זיווג און צו די השראת השכינה אין א יודישע שטוב, קומט אויך פון עולם הבינה די שורש הבריאה, און וועגען דעם קומט אראפ די השפעה און די חתן כלה זענען זוכה לכפרת עוונות. און וועגן דען שטייט אין דגל מחנה אפרים, אז אלע שושבינון זענען זוכה צו כפרת עוונות, ווייל איינמאל עס איז דא למטה די השפעה איז דא פאר יעדעם א כפרת עונות און המתקת הדין, נאר די חתן כלה זענען די וואס ברענגען אראפ די השפעה.

ט. אויך אין די מי מקוה, איז דא די השפעה, וואס ווען א מענטש טובלט זיך איז ער זוכה צו נכלל ווערן אין די עולם התשובה אין צו כפרת עוונות, און אויך צו המתקת הדינים, וואס וועגן דעם זענען צדיקים געגאנגען אין מקוה, צו פועלן ישועות, בפרט אויף מקשה לילד, צו ממתיק זיין די דינים, ואין כאן המקום להאריך בזה.

י. מיט דעם פארשטייט מען די כוונה פון דעם תניא, אז בעצם אלע שלעכטע מחשבות זענען בעצם דא אויף צו ברענגען דעם מענטש נענטער צום אייבערשטן, און ער זאל האבן אהבת ה', ווי די ראשונים זאגן אז איינער וואס האט נישט קיין רתיחות הדמים און ער פארשטייט נישט צו קיין תאוות, פארשטייט אויך נישט צו אהבת ה'! נאר וויבאלד דער מענטש האט נישט די כלים עס צו מקבל זיין, ווערט א שבירה און דער מענטש באקומט תאוות. אבער ווען דער מענטש דאווענט ערליך, און ער איז מעורר זיין נפש אלוקית, דורך די גוטע מחשבות, וואס די מחשבה איז די עולם הבינה שבאדם, וואס דארט איז די מקור צו די אלע מחשבות, און דארט זענען נאך די מחשבות טוב גמור, מיט דעם איז ער ממתיק די אלע מחשבות בשרשן, און ער איז ממשיך כלים, צו קענען נוצען די אלע מחשבות, נאר אויף צו דינען דעם אייבערשטען.
לעצט פארראכטן דורך האנטעך אום פרייטאג סעפטעמבער 18, 2015 11:36 am, פארראכטן געווארן 1 מאל.
אוועטאר
זאל ער קומען
שר האלף
תגובות: 1955
זיך איינגעשריבן אום: דינסטאג אקטאבער 04, 2011 12:25 am
לאקאציע: בעיקבתא דמשיחא

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך זאל ער קומען »

א גרויסן דאנק, זייער הנאה געהאט.
זאלסטו טאקע און אונז אלע זוכה זיין צו המתקת הדינים און א גמר חתימה טובה.
זאלער, וואס וועט זיין מיט אפאר דאלער...
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

המשך פרק י"ג.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

דא שמועסט דער תניא אויס א מורא'דיג וויכטיגע יסוד אין עבודת השי"ת.

דער בינוני קען אמאל שפירען אז זיין אהבת ה' וואס ער שפירט אין מיטען דאווענען, איז נישט באמת קיין אהבה, ווייל ער זעהט דאך אז נאכן דאווענען גייט עס אוועק, כאילו לא הי', קען ער טראכטען ביי זיך, אז אויב וואלט ער באמת ליב געהאט דעם אייבערשטען, וואלט עס נישט אוועק געגאנגען נאכן דאווענען, אזוי ווי עס שטייט שפת אמת תיכון לעד, און אז ס'גייט יא אוועק, מוז זיין אז ס'איז נאר דמיונות.

אויף דעם זאגט דער תניא, אז הגם כלפי די מדריגת הצדיקים, הייסט דאס נישט קיין אמת, אבער לפי המדריגת הבינונים הייסט דאס יא אמת לאמיתו. פארוואס? ווייל למעשה די נפש אלוקית פון דעם בינוני, האט דאך שטענדיג ליב דעם אייבערשטן באמת, נאר ער האט פשוט נישט קיין שליטה שטענדיג אויפן גוף, אבער ווען דער יוד וועט מאכן די ריכטיגע הכנה, און ערוועקן דעם נפש אלוקית, וועט ער דאך שפירען די אהבה צום אייבערשטען, ממילא הייסט עס דאך יא שפת אמת תיכון לעד.

און דער תניא איז מרחיב די זאך.
בעצם קען מען נישט זאגן אויף קיין שום מדריגה, אפילו פון די גרעסטע צדיקים אז דאס איז אמת לאמיתו כפשוטו. ווייל דאס איז א כלל, אז מידת האמת איז די נקודה הפנימית פון יעדע זאך, עס ווערט אנגערופן בריח התיכון מבריח מן הקצה אל הקצה, פון די העכסטע מדריגה ביז די קלענסטע מדריגה, און עס ווערט אנגערופן מידתו של יעקב אבינו, נחלה בלי מצרים. דאס הייסט אז עס האט נישט קיין שיעור לא למעלה ולא למטה, שטענדיג איז דא א העכערע מדריגה, וואס כלפי יענע מדריגה איז די אינטערשטע מדריגה נישט קיין אמת, אזוי ווי עס איז א כלל אין חכמת האמת, אז די העכסטע נקודה(מוחין) פון די אינטערשטע מדריגה, איז אונטער די קלענסטע מדריגה (עקביים) פון די העכערע מדריגה, אזוי ווי די גמרא זאגט ורגלי החיות כנגד כולן, דאס מיינט אז די רגלי החיות וואס דאס איז זייער קלענסטע מדריגה, איז העכער ווי אלע העכסטע מדריגות, פון די וואס זענען אין א נידריגע מדריגה פון זיי.

נאר די מידת האמת ווערט גערעכנט לויט די מדריגה פון וואס דער מענטש איז, ממילא אזא אמת פון א בינוני, וואס שטענדיג איז בכח דא די אהבת ה', נאר מען דארף עס נאר אויפוועקען, דאס הייסט אויך אמת לאמיתו, פאר די מדריגות הבינוני.
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

ביז דא איז געווען די ערשטע חלק פון תניא ח"א. דא האט דער תניא גענדיגט מבאר זיין די דריי מדריגות, צדיקים, רשעים, בינונים. יעצט פאנגט אן דער תניא אויס צולערנען די מהלך אין עבודת ה' פאר די בינונים, וואס דאס איז די עבודה פון יעדן יוד.
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

פרק י"ד

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

די מדריגה פון דעם בינוני, דאס איז די מדריגה פון יעדע יוד. און די עבודה פון יעדע יוד, אפילו די גאנץ פשוט'ע יודען איז, זיך צו פירען ווי א בינוני. ווייל א בינוני איז דאך נישט אויף די מדריגה צו מואס זיין ברע, אז ער זאל באמת פיינט האבן די תאוות עולם הזה. וואס דאס איז א מדריגה וואס נישט יעדע יוד איז זוכה צו דעם. און באמת איז טאקע נישט דא קיין עבודה, אז דער בינוני זאל אזוי זיין, ווייל דאס איז א זאך וואס איז תלוי אין די הארץ פון א מענטש, און אויך ווענדט זיך דאס, אין די מצב און די זמן וואס דער מענטש געפינט זיך דאן, צו ער איז דערהויבן אדער אין א קטנות'דיגע זמן.

וועגן דעם איז די עצם זאך אז דער מענטש זאל נישט האבן קיין תאוות, נישט קיין עבודה פאר קיין בינוני, נאר די עבודה פון א בינוני איז זיך צו מתגבר זיין, און נישט נאכגעבן די יצר הרע און נישט זינדיגען בפועל. און דאס איז שוין יא א עבודה וואס יעדע יוד קען אנקומען צו דעם. אז ער זאל זיין א בינוני, און נישט זינדיגען בפועל.

ווייל יעדער יוד האט א בחירה צו זאגען פאר זיין יצר הרע ניין! ווייל אפילו זיין הארץ גליסט צו א תאוה גשמי באיסור צו בהיתר, קען דער מענטש זיך מתגבר זיין, און מסיח דעת זיין פון די תאווה בכלל, און זאגען איך וויל נישט זיין קיין רשע! אפילו נישט נאר פאר א שטיקל צייט!

צו מסביר זיין אביסל בעסער וואס דער תניא שרייבט ווייטער, וואס דער מענטש זאל זאגן פאר זיין יצר הרע, וואס דאס איז די וועג וויאזוי דער מענטש קען זיך מתגבר זיין אויף זיין יצר, וועל איך מקדים זיין א יסוד, וואס ווערט אסאך גערעדט אין די חסידישע ספרים, און אויך אין תניא אליינס.

פון אריה"ק און רמ"ק ווערט געברענגט, אז דער מענטש איז נישט די נפש הבהמי זיינע, אדער די גוף זיינע, נאר דער מענטש איז די נשמה. און וועגן דעם ווערט די גוף אנגערופן בשר האדם. ווייל עס איז נאר א לבוש, אויף דעם מענטש.

דער ריכטיגער מענטש איז די נשמה שבו. נאר ביי צדיקים איז די נשמה מורגש, דהיינו דער מענטש איז איין שטיק נשמה, אבער דער בינוני איז ביי אים די נשמה באהאלטען, און דער נפש הבהמי האט די אויבערהאנט, דהיינו דער מענטש שפירט זיך מער היימיש מיט די גוף ווי מיט די נשמה.

אבער אפילו דער בינוני, האט אין זיך א נשמה, דאס הייסט אז באמת איז דער נשמה מער 'איך' ווי דער גוף, אפילו ביים בינוני, נאר דער בינוני איז פארדראגט אביסל, ממילא שפירט ער נישט די נשמה, אבער אין די מינוט וואס ער וועט יא שפירען די נשמה, וועט דער מענטש שפירען, אז אין די מינוט איז דער מענטש באמת זיך! און אין די אנדערע צייטען איז דער מענטש פארשלאפען.

אזוי ווען א מענטש איז פאריאגט און פארפלאגט על המחיה ועל הכלכלה, און ער האט נישט קיין צייט צו טראכטען פון עפעס אנדערש ווי די ארבעט, ווען איינער וועט קומען צו אים זאגען א דרשה וועגן זיינע קינדער, עפעס א נקודה אין חינוך, וועט ער נישט קענען הערן, ווייל זיין מחשבה איז נישט דארט, אבער ווען ער וועט זיך אביסל אפרועהן, בא שבת בא מנוחה, וועט ער דעמאלס ווערן צוריק זיך אליינס, דעמאלס וועט ער אוודאי זיין אינטרעסירט צו הערן, ווי אזוי צו בעסער פירען זיין שטוב.

די זעלבע זאך דער בינוני, איז פאריאגט און פארפלאגט, עס פעלט אים ישוב הדעת און א טעם און רוחניות, ממילא שפירט ער נישט די נשמה, אבער ווען ער איז זוכה און ער שפירט איינמאל די נשמה, זעהט ער גלייך אז דער אמת'ר 'איך' איז די נשמה און נישט די גוף.

נאך א יסוד. יעדער נשמה פון א יוד וויל נאר איין זאך, און דאס איז קרבת ה', ווערן דבוק צום אייבערשטן דורך די תורה ומצוות. און דאס איז די גאנצע עולם הבא וואס יעדער יוד ווארט, צו זיין א חלק פון די צדיקים היושבין ונהנין מזיו השכינה. ממילא באמת ווען דער מענטש טוט א זאך וואס איז אים מדבק צום אייבערשטן ווי תורה ומצוות, שפירט ער א צופרידנקייט. און ווען ער טוט א זאך ח"ו וואס דערווייטערט אים פון אייבערשטן, שפירט ער א ליידיגקייט און א אנגעזעצטקייט. ווייל די נשמה איז נישט צופרידען, נאר היות די נשמה איז באהאלטען, ממילא קען דער מענטש אנקומען צו זינדיגען ח"ו. ווייל דער מענטש כאפט נישט אז מיט דעם ווערט ער דערווייטערט פונ'ם אייבערשטען.

אבער אויב דער מענטש וועט האבן א נסיון פון שמד ח"ו, וואס דעמאלס איז קלאר פאר דעם מענטש אז אויב וועט ער ח"ו נישט עומד בנסיון זיין, רייסט ער זיך אפ פונ'ם אייבערשטען ח"ו, וועט ער בשום אופן נישט עובר זיין אויף דעם, נאר ער וועט זיך ענדערש לאזען אריין ווארפען אין פייער, ווי איידער צו עובר זיין אויף די ג' חמורות.
און אפילו דער מענטש זאל האבן א נסיון בשעת מעשה, עס זאל זיך אים גליסטען דעמאלס די תאוות עולם הזה, עכ"ז וועט ער ענדערש זיך מוסר נפש זיין און נישט עובר זיין, ווייל די פינטעלע יוד וועט זיך אים אויפוועקען, און דער יוד וועט פארשטיין בשעת מעשה, אז די אמת'ע 'איך' וויל נאר איין זאך זיך מדבק זיין צום אייבערשטן און זוכה זיין לעולמי עד צו זיין דבוק צום אייבערשטן, בצרור החיים אין גן עדן. און נישט חס ושלום זיך אפרייסען פון אייבערשטען, און גיין אין שאול תחתית ח"ו.

נאר ביי די פשוטע חטאים, דאן קומט אין דעם מענטש אריין א רוח שטות, וואס מאכט אז דער מענטש זאל נישט שפירען דעם אמת, און ער זאל נישט כאפען די גאנצע זאך, נישט אז באמת וויל ער נאר איין זאך אין לעבן, און דאס איז דביקות צום אייבערשטן, און נישט אז די חטא דערווייטערט דעם מענטש פון אייבערשטן, ממילא קען ער דורכפאלען.

זאגט דער תניא, אז די עבודה פון דעם בינוני, וואס דאס איז די עבודה פון יעדע יוד איז, אז ער זאל זאגען פאר זיין יצר הרע, וואס קומט אים איינרעדן נכצוגיין נאך די הבלי עולם הזה, ניין!! איך וועל מיך נישט אפרייסען פון אייבערשטען פאר קיין איין רגע! נאר איך וועל טוהן דעם באשעפערס רצון, און דורך דעם זיך מדבק זיין אינעם אייבערשטען.

און אפילו איך שפיר נישט די חשק זיך צו מדבק זיין אין אייבערשטען, אבער איך גלייב אז מיין אמת'ע איך האט ליב דעם אייבערשטען, נאר די אהבה צום אייבערשטען איז באהאלטען, אבער דאס בין איך באמת, און איך בין אויך א יוד וואס ווערן אנגערופן אוהבי שמך! והא ראי' ווען איך זאל יעצט האבן א נסיון פון שמד, וועל איך דאך זיין גרייט אריין צו שפרינגען אין פייער פארן אייבערשטן'ס וועגן, אזוי ווי די היסטאריע האט געוויזען אז די גרעסטע קלים האבן זיך געלאזט הרג'נען און נישט געוואלט זיך שמד'ן, און איך בין דאך נישט קיין גרעסערע קל ווי יענע קלים, און אויב אזוי וועל איך דאך אויך זיין גרייט אויף מסירות נפש. איי איך שפיר יעצט נישט אז די עבירה איז ווי שמד? דאס איז ווייל מיין יצר הרע רעדט מיר איין אז דאס איז גארנישט. אבער איך וועל מיך נישט לאזען זיין א שוטה און פארלייקענען די אמת!

....

די נקודה וואס דער תניא האט דא ארויס געברענגט איז א שטארקע יסוד אין די חסידישע ספרים, אז ווען דער מענטש אידענטיפיצירט זיך מיט זיין נשמה, און ער גלייבט אז ער איז באמת גוט אינעווייניג, נאר ער שפירט עס נישט, אבער באמת איז ער גוט, און ער קען זיך פירען לויט זיין פנימיות, און אפילו אויב עס גייט נישט, ווייל זיין פנימיות איז פארדעקט, איז דא עצות וויאזוי צו אויפדעקן זיין פנימיות, דעמאלס האט ער די כח צו זיך מתגבר זיין אויף די יצר הרע.

למשל די נקודה פון יראת העונש, אדער תעניות, וואס באקאנט אז פון די צייטען פון חסידות, האבן צדיקים מרחיק געווען די ענין פון תעניות און יראת העונש וכדומה, אבער פון די אנדערע זייט זעהט מען יא אז צדיקים האבן געפאסט,

נאר די תירוץ איז וואס איז די סיבה וואס ברענגט צו די תענית. ווי דער רמב"ם איז מאריך אין די שמונה פרקים פ"ד, אז פאסטען פאר זיך איז א חטא, נאר דאס וואס צדיקים פאסטען איז ווי א מעדיצין ווען עס פעלט אויס, און נאר איינער וואס איז קראנק וועט דאס נעמען מיט א רעצעפט פון א דאקטער, און קיינער וועט נישט זאגען אז דעם רבי'נס דרך איז געווען צו נעמען פענעצילען..

די זעלבע זאך ווען א מענטש פארשטייט אז ער איז בעצם גוט, נאר היות זיין גוף איז מורא'דיג שטארק גובר און זיין נפש איז פארדעקט, קען אמאל זיין אז עס זאל זיך אמאל אויספעלן א שאק, ווי א תענית. ווי דער קאמארנער זי"ע שמועסט אויס אז בעצם איז צו עסן לשם שמים, א שווערערע עבודה ווי פאסטען, וועגן דעם פלעגן די צדיקים אמאל פאסטען אביסל, כדי צו קענען אנפאנגען צו עסן לשם שמים.

(משא"כ תעניות אויף תיקוני עוונות איז פון די צייטען פון אריה"ק און נאכמער פון בעש"ט זי"ע געווארען נתמעט, ווי דער יושר דברי אמת שמועסט אויס באריכות, אז ווילאנג דער מענטש איז נאך א בינוני און האט נאך שייכות צו רע קען זיך ח"ו שטארקען די כח הרע, דורך תעניות וואס ברענגט צו מרה שחורה, וואס ברענגט צו חטאים ח"ו, נאר ענדערש זאל מען עוסק זיין בתפילה, וואס האט אין זיך אלע מעלות פון תעניות ווי ער שמועסט דארט אויס באריכות).

און די זעלבע זאך מיט יראת העונש, וואס אויב דער מענטש מיינט אז 'ער' איז שלעכט, קען אים די יראת העונש אראפנעמען פון דרך הישר ח"ו, ווייל ער קען זיך שפירען ווי דער אייבערשטער וויל אים מעניש זיין ח"ו, משא"כ ווען ער שפירט אז ער איז גוט, 'נאר ס'איז אים שלעכט', און ער האט א פראבלעם אז זיין גוף פארדעקט זיין נשמה, וועט ער אליינס נוצען די שרעקעדיגע זאכן צו אביסל מרכך זיין דעם גוף און מגלה זיין זיין נשמה. ווי אויך וועט ער פארשטיין אז די גיהנם איז די זעלבע זאך, צו אפברענען די התגשמות, און מאכן אז די נשמה זאל קענען זוכה זיין צו ליהנות מזיוו השכינה. ווי דער תניא וועט מרחיב זיין אין די שפעטערדיגע פרקים אז אמאל איז וויכטיג א שטיקל ביטוש פארן גוף.

ס'איז גלייך צו צוברענגען דא א שיינעם טייטש פון דעם סאטמערן רבי'ן זי"ע, עס שטייט אין די גמרא לעולם יעסוק אדם בתורה, אויב דער יצר איז אוועקגעגאנגען איז גוט, אויב נישט יקרא קריאת שמע, אויב דער יצר איז נאך אלץ דא יזכור לו יום המיתה, איז שווער אויב אזוי זאל ער תיכף זאגען די עצה פון יום המיתה?

נאר באמת איז די עצה פון יום המיתה נישט אזוי גוט ווייל עס ברענגט מרה שחורה, נאר די עיקר וועגן איז תורה ומצוות, אויב ס'גייט נישט דארף ער צולייגען חסידישע ספרים, יקרא קריאת שמע, וואס דאס איז גדלות הבורא, און אהבת ה', אויב ס'גייט נאך אלץ נישט מוז ער צולייגען אביסל יראת העונש יזכיר לו יום המיתה, אבער תיכף ווי נאר ער ווערט פטור פון אים, זאל ער תיכף לערנען ווייטער בשמחה וטוב לבב.

און דא איז די עבודה פון תפילה והתבודדות, ווען א יוד גלייבט באמת אין זיין טוב אז ער איז גוט, דעמאלס אפילו ווען ער פאלט ח"ו, קען ער נאך אלס קומען און וויינען צום אייבערשטען, אז דער אייבערשטער זאל אים העלפן, ווייל ער וויל דאך זיין גוט נאר שאור שבעיסה מעכב, משא"כ אויב א מענטש מיינט אז ער איז א מגושם, אויב אזוי ווען ער גייט דורך א ירידה, וועט ער נישט האבן די מעגליכקייט צו מתפלל זיין, פון די פלאץ פון ווי ער איז.

און דאס איז די פשט פון די טייטש פון בעש"ט זי"ע, וואס דער מאור עינים ברענגט אראפ עטליכע מאל, ובקשתם 'משם' את ה' אלקיך ומצאת, מאשר הוא שם! פון ווי ער שטייט! זאל ער זיך אויסרעדן צום אייבערשטען, און גלייבן אז דער אייבערשטער איז דארט מיט אים, ווייל ער איז דאך גוט, נאר ס'איז אים שלעכט, זיין יצר איז זיך זייער שטארק מתגבר אויף אים, איז ווי טיפער ער איז, וועט ער העכער שרייען!
לעצט פארראכטן דורך האנטעך אום דאנערשטאג אקטאבער 15, 2015 4:39 pm, פארראכטן געווארן 1 מאל.
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

המשך פי"ד

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

קומט אויס פון דעם וואס מיר האבן געלערנט ביז דא, אז דער בינוני האט טאקע א כח נישט צו נאכגעבן דעם יצר און זינדיגען בפועל, אבער צו ממאס זיין ברע בתכלית השנאה, אדער אפילו נישט בתכלית השנאה, אויף דעם האט שוין דער בינוני נישט קיין בחירה בכלל.

איז דער תניא מסביר אז די סיבה פון דעם איז, ווייל צו קענען מואס זיין ברע, דאס קען נישט קומען נאר פון א שטארקע אהבה צום אייבערשטען, אהבה בתענוגים, אז דער מענטש זאל הנאה האבן פון דינען דעם אייבערשטען ממש מעין עולם הבא. און דאס אז דער מענטש זאל האבן תענוג פון דינען דעם אייבערשטן, אזוי ווייט אז ער זאל באקומען א שנאה צו גשמיות, דאס איז א שכר וואס דער אייבערשטער געבט נאר פאר די צדיקים, ווי די גמרא זאגט אז עולמך תראה בחייך, אז די צדיקים וואס זענען זוכה אויך צו שכר בעולם הזה, זענען זוכה צו די מדריגה, אזוי ווי די תורה זאגט עבודת מתנה אתן את כהונתכם. אבער דער בינוני וואס איז נאך נישט זוכה צו די מדריגה פון טועם זיין טעם עולם הבא בעולם הזה, ממילא איז בהכרח אז ער קען נישט זוכה זיין צו ממאס זיין ברע, וועגן דעם איז זיין עבודה צו בפועל לוחם זיין מיטען יצר הרע און נישט נאכגעבן.

יעצט קומט דער תניא צו צו פארענטפערן איינע פון די קושיות וואס ער האט געפרעגט אין פרק א'. די גמרא זאגט אז איוב האט געזאגט, בראת צדיקים בראת רשעים, לכאורה די גמרא אין נדה זאגט דאך, אז הגם דער אייבערשטער איז גוזר אויף דעם מענטש וויאזוי ער זאל זיין, אבער צדיק ורשע לא קאמר, אויף דעם איז דא א בחירה, אויב אזוי וויאזוי האט איוב געזאגט אז בראת צדיקים בראת רשעים?

אבער נאך דעם וואס מיר האבן געלערנט די פרק, שטימט שוין די גמרות, ווייל די גמרא אין נדה רעדט פון די בחירה ממש וואס דער מענטש האט, צו ער זאל יא בוחר זיין בטוב אדער נישט, אויף דעם איז נישט אנגעשריבען גארנישט , אבער איוב האט גערעדט פון די מדריגה פון דעם מענטש, דאס איז יא לויט ווי דער אייבערטער האט באשאפען די נשמות. עס איז דא נשמות פון צדיקים, וואס זייער עבודה איז נישט אין די מלחמה בפועל אויף גשמיות, נאר אין העכערע מדריגות, און עס איז דא די נשמות פון בינונים וואס זייער עבודה איז בפועל צו לוחם זיין ברע, אבער זיי זענען נישט זוכה צו באמת ממאס זיין ברע. און אזוי ווערט טאקע געברענגט אין תיקוני זוהר, געוויסע מדריגות פון נשמות, שטייט עס איז דא חסידים, 'גבורים' המתגברים על יצרם, מארי תורה נביאים, 'צדיקים' וכו'.

און מיט דעם וואס מיר האבן געלערנט ביז דא, פארשטייט מען די דאפעלט לשון פון די שבועה וואס מען באשווערט יעדע נשמה פאר ער קומט אראפ אויף די וועלט, תהי צדיק ואל תהי רשע, אויב מ'זאגט תהי צדיק פארוואס איז מען מוסיף נאכאמאל ואל תהי רשע?

נאר די ערשטע שבועה פון תהי צדיק איז דאך נישט יעדער זוכה צו מקיים זיין, און דער מענטש האט דאך נישט קיין בחירה אזוי שטארק אין דעם, צו זוכה זיין להתענג על ה' באמת, און אז די רע זאל זיין מאוס אין זיינע אויגען, וועגן דעם באשווערט מען אים נאכאמאל אל תהי רשע, אז עכ"פ א רשע זאל ער נישט זיין, וואס אויף דעם האט ער דאך יא א בחירה, צו כובש זיין דעם יצר און דעם רוח תאוה וואס קומט אריין אין זיין הארץ, און ער זאל נישט עובר זיין אפילו נישט איינמאל נישט בסור מרע און נישט אויף עשה טוב, ואין טוב אלא תורה, דהיינו ער קען נזהר זיין נישט מבטל תורה צו זיין, ותלמוד תורה כנגד כולם.

אויב אזוי פארוואס באשווערט מען אים די ערשטע שבועה תהי צדיק?

אויף דעם ענטפערט דער תניא, אז דער מענטש האט א חיוב צו קובע עיתים צו זיין, אויף התבוננות אין די זאכן וואס ברענגען צו צו ווערן א צדיק, סיי אין סור מרע, ווי די חז"ל זאגען אשה חמת מלא צואה וכו', און אויך וואס ווערט צום סוף פון אלע געשמאקע עסן וואס דער מענטש עסט, און אלע תענוגי עוה"ז, וועלן דאך ווערן צום סוף רימה ותולעה. וואס דאס איז א שטארקע יסוד וואס ברענגט צו א מענטש צו שטרעבן צו העכערס און צו ממאס זיין ברע. און אויך אין התבוננות אין עניני אמונה און אין די גדלות פון הייליגען באשעפער, און זיך פרייען מיטען אייבערשטען אויף וויפיל דער מענטש קען אנקומען לויט זיין מדריגה.

ממילא הגם מיר האבן פריער געלערנט אז דער מענטש האט בעצם נישט קיין בחירה אנצוקומען צו די מדריגת הצדיק באמת, נאר צו דמיונות אז ער זאל זיך דערבייבען לפי שעה מיט זיינע דמיונות דקדושה און ווערן נתעלה בשעת מעשה, אבער עכ"ז האט דער מענטש א חיו צו עוסק זיין אין די ענינים כדי צו מקיים זיין די שבועה תה צדיק. און דער אייבערשטער זאל שוין מאכן וואס איז גוט אין זיינע אויגען. דהיינו באמת צוקומען צו די מדריגה קען נישט דער בינוני, אבער ער קען טאן וואס עס ליגט אויף אים, און אויב דער אייבערשטער וויל קען ער אים העלפן ער זאל צוקומען למדריגת צדיק. אזוי ווי ער וועט שפעטער ערקלערן וויאזוי איז שייך אז דער בינוני זאל ווערן א צדיק.

און אויך ווייל סוכ"ס הרגל נעשה טבע שני, ממילא ווען דער מענטש וועט זיך צוגעוויינען צו ממאס זיין ברע, וועט ער צוקומען אז עס זאל אביסל נמאס ווערן אין זיינען אויגען, און די זעלבע זאך ווען ער וועט זיך צוגעוויינען זיך צו פרייען דורכן זיך מתבונן זיין אין גדלות ה', קען זיין אז דורך דעם וואס ער וועט טאן זיין 'אתערותא דלתתא' זיין השתדלות, אפשר וועט ער מאכן אז אויבן זאל אויך ווערן א 'איתערותא דלעילא' און אפשר וועט ער זוכה זיין משמים אז א רוח פון דעם שורש פון עפעס א צדיק זאל זיך מתעבר זיין אין אים, און עס וועט אים העלפען אז ער זאל באמת זוכה זיין צו דינען דעם אייבערשטען מיט א שמחה אמיתית, ווי עס שטייט שמחו צדיקים בה', און ממילא וועט נתקיים ווערן ביי אים באמת די שבועה תהי צדיק.

...

די ענין פון עיבור נשמת צדיק, ווערט נאכגעברענגט כמה פעמים אין די חסידישע ספרים פון אריה"ק, אז עס אזוי ווי עס איז דא גלגולי נשמות, איז דא עיבור נשמות, דאס הייסט אז לויט געוויסע הימלישע חשבונות, קען אמאל א מענטש זוכה זיין, אז צו זיין נשמה וואס איז דא אין אים, זאל זיך צוטשעפענען א אנדערע נשמה פון א צדיק, וואס די נשמה וועט אים העלפן צו שטייגען אין עבודת ה', אוי א אופן וואס ער וואלט נישט געקענט צוקומען דארט מכחות עצמו, נאר לויט די מדריגה פון די צדיק, און דער צדיק פארדינט פון דעם ווייל עס איז אזוי ווי ער לעבט אויף די וועלט, און ער קען טאן מצוות, און דער מענטש איז זוכה צו דינען דעם אייבערשטען, און לעתיד וועט ער זוכה זיין צו זיין במחיצת יענע צדיק, וואס האט שוכן געווען מיט אים.

פונקטליך ווער זאל זוכה זיין איז דא הימלישע חשבונות, לויט די זכותים און שורש נשמה פון א מענטש, און לויט די מצות וואס ער טוט קען ער זוכה יין צו א רוח צדיק וואס האט אויך געטאן די מצוות, אדער לויט די תורה פון א צדיק וואס דער מענטש לערנט.

דאס זאגט דער תניא אז הגם מכוחות עצמו קען דער בינוני נישט זוכה זיין צוצוקומען צו מדריגת צדיק באמת, נאר ער קען זיך אביסל רוקען ממדריגה למדריגה, אז הגם ער איז נאך א בינוני אבער עס זאל אים מער נישט ציען אזוי שטארק די הבלי עולם הזה נאר ער זאל אביסל אויסגעאיידלט ווערן, אבער למדריגת צדיק באמת קען ער נישט צוקומען מכוחות עצמו, אבער עכ"ז קען ער אמאל זוכה זיין ע"י רחמי שמים לעיבור נשמתת צדיק וואס זאל אים מעלה זיין צו מדריגת צדיק.

עס איז באקאנט א מעשה, אז אמאל איז ר' אייזיק האמלער ז"ל געגאנגען מיט דעם בעל התניא אין מקוה, בשעת דער תניא האט זיך געטובל'ט האט ער געזאגט פאר זיין תלמיד ר' אייזיק, אייזיק שפרונג אריין אין מקוה מיט מיר און איך מאך דיך פאר א צדיק! אבער ר' אייזיק האט נישט געואלט, נאר ער האט גענטפערט רבי איך דארף נישט קיין מתנות!

יארען שפעטער האט אמאל ר' אייזיק געזאגט, ילדות הי' בי! אויב דער רבי האט מיר געוואלט מעלה זיין צו מדריגת צדיק האב איך געדארפט מסכים זיין, און נישט געזארגט אויך דער צדיק האט נאך וואס צו טאן אויף די וועלט.

סליק פרק י"ד בס"ד.
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

פרק ט"ו

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

נאך דעם וואס מיר פארשטייען שוין דעם חילוק פון א צדיק און א בינוני, וועלן מיר גוט פארשטיין דעם פסוק אין מלאכי ג', ושבתם וראיתם בין צדיק לרשע בין עובד אלוקים לאשר לא עבדו, וואס איז די דאפעלט לשון צדיק און עובד אלוקים? נאר די חילוק פון א עובד ה' און צדיק איז, עובד ה' מיינט איינער וואס הארעוועט נאך צו ווערן א עבד ה', ער האלט נאך אינמיטען די מלחמה הקשה מיט דעם יצר הרע, אז ער זאל זיך מתגבר זיין אויף אים, און אים ארויס טרייבען פון דעם עיר קטנה דעם גוף, אז דעריצר הרע זאל נישט האבן קיין שליטה אויף אים און זיך מתלבש זיין אין די אברי הגוף, וואס דאס איז באמת א שווערע עבודה און עמל צו שטענדיג מלחמה האלטען, און דאס איז א עובד ה' א בינוני.

אבער דער צדיק ער ווערט שוין אנגערופן א עבד ה' מיט דעם שם התואר, אזוי ווי א מלך אדער א חכם איז איינער וואס איז שוין אנגעקומען צו די מדריגה פון מלך אדער חכם. די זעלבע זאך דער צדיק האט שוין גענדיגט הארעווען און ער האט שוין אינגאנצען פארטריבען דעם יצר הרע ביז ער איז שוין גענצליך אוועקגעגאנגען ווי דוד המלך האט געזאגט וליבי חלל בקרבי, וועגן דעם ווערט ער שוין אנגערופן מיטן שם התואר עבד ה'.

יעצט וועלן מיר פארשויין גוט די צוויי חילוקים וואס די פסוק דערמאנט בין צדיק לרשע וואס דאס איז די חילוק פון דעם צדיק און דעם רשע. און נאכדעם זאגט די פסוק די צווייטע חילוק אין די מדריגת בינוני אליינס וואס דאס איז עובד אלוקים לאשר לא עבדו. ווייל אין די מדריגת בינוני וואס ווערט אנגערופן עובד אלוקים ווייל ער איז נאכנישט קיין עבד ה' נאר ער האלט נאך אינמיטען הארעווען אין די מלחמת היצר, איז דא צוויי חילוקים עובד אלוקים און לא עבדו, הגם אויך דער לא עובד אלוקים איז אויך נישט בדרגת רשע וואס פון דעם רעדט די פסוק פריער, ווייל דער לא עבדו האט אבער נישט עובר געווען קיין איין עבירה קלה, ווי אויך איז ער מקיים אלע מצוות וואס איז נאר מעגליך, אפילו תלמוד תורה שכנגד כולם, איז ער קיינמאל נישט עובר לא פסיק פומי' מגירסא ער איז נישט מבטל תורה קיין איין מינוט, אבער עם כל זה איז ער נישט אין די מדריגה פון א עובד אלוקים! וויאזוי קען דאס זיין?

נאר איז די תניא מסביר אז איינער וואס דינט דעם אייבערשטען שטענדיג אבער ער האט נישט קיין מלחמת היצר, למשל איינער וואס איז בטבע א מתמיד, ווייל זיין מרה שחורה איז שטארק ביי אים. (יעדע מענטש האט אין זיך פיר גאלן, שחורה ירוקה לבינה ואדומה, וואס לויט וויפיל איינס איז זיך מתגבר אזוי איז די מידות און די געפילען זיך מתגבר אויפן מענטש, און וועגן דעם זעהן מיר אין די פסוקים און אין די גמרא אויף געוויסע מאכלים וואס ברענגען שמחה ווי יין ובשר אדער אנדערע וואס ברענגען מרה שחורה, ווייל לויט די עסן און די פארדייאונג סיסטעם פעלט זיך אויס אנדערע רעאקציעס פון די גאלען, און דאס אז חוץ פון די געבוירענע טבעיות אין די מענטש, ווי דער יעבץ איז מאריך אין דעם אין מגדל עוז און אויך דער מעשי טוביה כידוע). אדער איינער וואס האט נישט קיין מלחמה אויף תאוות נשים ווייל ער איז בטבע א מצונן. אדער ער האט נישט קיין משיכה צו אנדערע תענוגי עולם הזה ווייל עס פעלט אים די געפיל דערצו, אזא איינער פעלט אים נישט אויס צו הארעווען אויף אמונה אז דאס זאל אים ברענגען אהבת ה' ויראת שמים אז ער זאל נישט אנקומען צו זינדיגען חס ושלום, און אז ער זאל קענען מקיים זיין אלע מצוות עשה ובכלם תלמוד תורה שכנגד כולם, נאר עס איז אים גענוג זיין אהבה מסותרת די יודישע פונק וואס ער האט אין זיך, אזוי ווי אלע יודען האבן אין זיך וואס די פסוק רופט אן אלע יודען נישט קיין חילוק וועלכע מדריגה ער איז ישראל אוהבי, ווייל בפנימיות ליבם זענען אלע ערליך און האבן ליב דעם אייבערשטען, און פאר דעם בינוני איז דאס גענוג אז ער זאל זיין ערליך. אזא בינוני ווערט נישט אנגערופן א עובד ה', ווייל ער האט נישט געהארעוועט אויף זיין אהבהת ויראת ה', נאר ער האט עס באקומען במתנה, ווייל די יודישע פונק די אהבה מסותרת וואס מיר האבען דאס איז א ירושה פון אונזערע עלטערען די אבות הקדושים וואס האבן אויסגעהארעוועט די יודישע נשמה פאר כלל ישראל, אבער דער בינוני האט נישט געארבעט אויף דעם בכלל.

פארשטייט זיך אליינס אז גן עדן פאר זיין תורה ומצוות וועט ער באקומען, נאר דאס זאגט די פסוק יעדער וועט זעהן אויף די שכר די געוואלדיגע חילוק פון דעם בינוני וואס האט געטוען די מצוות אן הארעוואניע און דעם אנדערען בינוני וואס האט געטאן די זעלבע מצוות אבער מיט הארעוואניע, וואס וועגן דעם ווערט ער אנגערופן עובד ה'.

די זעבע זאך זאגט דער תניא איז ביי א בינוני וואס ער האט זיך שוין אויסגעארבעט, למשל איינער וואס בטבע האט ער נישט געהאלטען ביים לערנען אבער ער האט זיך אויס געארבעט און ער האט זיך צוגעוואוינט צו לערנען מיט א געוואלדיגע התמדה, אזוי ווייט אז די געוואוינהייט איז ביי אים שוין געווארען אזוי איינגעווארצלט ווי א צוויטע טבע, אזוי אז ער האט שוין נישט קיין מלחמת היצר בכלל אויף דעם, אזא איינער איז אים שוין יעצט גענוג צו לערנען בהתמדה מיט זיין אהבה מסותרת, און ער דארף שוין נישט הארעווען טאג טעגליך און זיך מתעמק זיין אין אמונה און אין גדלות ה' אז דאס זאל אים ברענגען צו קענען לערנען בהתמדה, אזא איינער ווערט שוין אויך נכלל פון היינט און ווייטער אין די מדריגה פון לא עבדו, חוץ אויב זאל ער שטייגען צו א העכערע מדריגה דהיינו ער זאל לערנען אביסל מער פון זיין רגילות וואס אויף דעם דארף ער שוין יא הארעווען.

און מיט פארשטייט מען זייער גוט דאס וואס די גמרא (חגיגה ט' ע"ב) איז מסביר עובד אלוקים איז ווער עס חזר'ט איבער וואס ער האט געלערנט הונדערט און איין מאל, און לא עבדו איז ווער עס לערנט נאר הונדערט מאל, ווייל אין יענע צייטען איז געווען די דרך הלימוד אז מען האט געלערנט יעדע זאך הונדערט מאל, ממילא ווער עס לערנט אביסל מער פון זיין רגילותער לייגט צו נאכאמאל צו זיין לערנען דער איז דער עובד אלוקים, און ווי די גמרא פרעגט דארט וועגן איין מאל מער ווערט מען אנגערופן עובד אלוקים, ענטפערט די גמרא אויב איינער דינגט אן אייזל אוף צו גיין איין פרסא בעט מען פארדעם איין זוז, אבער אויב וויל ער גיין אביסל מער פון איין פרסא, וואס דאס איז שוין מער ווי מען דינגט נארמאל ווי רש"י איז מסביר, בעט מען שוין צוויי זוזים פאר "אווערטיים", די זעלבע אויב איינער שטרענגט זיך אן אפילו נאר אביסל מער ווי זיין רגילות האט עס שוין די חשיבות אז ער זאל ווערן אנגערופן עובד אלוקים.

ווייל אויף צו קענען גיין אקעגן די רגילות און משנה זיין זיין טבעיות, דארף זיך דער מענטש מתבונן זיין אין גדלות ה' און הארעווען איין אמונה אזוי אז עס זאל אים ברענגען צו פארשטיין מיט זיין מוח די גדלות ה' און אזוי זאל ער האבן די שטארקייט צו שולט זיין מיט זיין מוח אויף די לינקע זייט פון זיין הארץ וואס איז מלא דם, וואס הדם היא הנפש הבהמי שבקליפה, וואס פון דעם נעמט זיך די טבעיות פון דעם מענטש, און דאס איז א עבודה תמה און א גרויסע הארעוואניע פאר א בינוני.

אדער אפילו אויב דער בינוני איז נישט מצליח צו מעורר זיין זיין אהבה צום אייבערשטען, אבער עכ"פ פעלט זיך אויס פאר דעם בינוני צו מעורר זיין זיין אהבה מסותרת שבליבו אז ער זאל דורך דעם קענען מושל זיין אויף זיין יצר הרע, וואס הגם דאס איז נישט קיין עבודה תמה, אבער על כל פנים אן עבודה און א הארעוואניע איז עס, וועגן דעם ווערט ער אנגערופן עובד אלוקים, אבער דער בבנוני וואס האט בכלל נישט קיין מלחמה, נאר ווייל ער האט אין זיך דעם אהבה מסותרת ממילא דינט ער דעם אייבערשטען, דער איז נישט קיין עובד ה' ווייל די אהבה קומט מחמת עבודתו נאר פון די עבודה פון די אבות הקדושים.

די צוויי עבודות פון דעם בינוני, וואס מיר האבן דא געלערנט בקיצור, וועט ווערן אויסגעשמועסט מער באריכות אין דעם קומענדיגען פרק בעז"ה.

סליק פט"ו.


הערה: דאס איז א כלל אין תניא אז ווען ער רעדט פון התגברות היצר איז ער מסביר אז די וועג איז דורך זיך מתבונן זיין אין גדלות ה', און אזוי באקומען יראה ואהבה לה', ווי מיר וועלן נאך לערנען באריכות ווייטער. עס איז אינטרעסאנט צו וויסען אז הגם די יסוד איז אנגענומען אין די חסידישע און אין די פנימיות'דיגע ספרים, אבער די וועגן ווי אזוי צו טוען און אמונה און אין גדלות ה', איז דא אסאך מהלכים, דער תניא גייט לשיטתו אז עס קומט פון אסאך זיך מעמיק זיין, אנדערע האבן געהאלטען אנדערש, און באופן כללי קען מען עס צוטיילען אין דריי הויפט חילוקים, עס איז דא וואס לערנען אז די עיקר איז העמקקת המחשבה, ס'דא וואס לערנען אז די עיקר איז די הארץ, וועגן דעם רעדן זיין פון הארציגע עבודות ווי תפילה מעומק הלב נגינה והתבודדות, און ס'דא וואס האלטען אז די עיקר איז מצוות ומעש"ט נאר זיי לייגען א שטארקע דגוש אז בשעת מען טוט די מצוות ומעש"ט זאל מען עס טאן אויף א אופן וואס איז מגדיל די אמונה, דורך דעם וואס מען טוט עס מיט התחברות פנימי צום אייבערשטען, און נישט כמצוות אנשים מלומדה, און אין די חצרות הגם מען קען דארט אויך טרעפן טיפע חסידות אבער דאס אלעס איז נאר אן הכנה איף צו טאן בפועל, משא"כ דער תניא האט געהאלטען אז די עצם חסידות איז שוין די עבודה אליינס.

(נאך אן הערה: אגאנצען צייט ווען דער תניא איז מסביר אז דער בינוני וואס הארעוועט איז אן עובד ה' איז ער מסביר ווייל די אהבה מסותרת איז אים נישט גענוג נאר ער דארף מוסיף זיין אין התבוננות בגדלות ה'. בין איך נישט אזוי קלאר וואס איז די עיקר דגוש לויט דעם תניא, צו די הארעוואניע דאס מאכט אים אן עובד ה', נאר די וועג איז דורך התבוננות בגדלות ה', אבער היא הדין אויב איינער הארעוועט בפועל אן קיין התבוננות איז ער אויך נכלל אין די מדריגה פון עובד ה', און אזוי איז אויך משמע אין די גמרא. אדער די עיקר לויט די תניא איז די חלק ההתבוננות וואס פעלט זיך אויס אויף צו קענען בייקומען דע יצר, וואס וועגן דעם איז ער מגדיל די אהבה, און נישט אז ער באנוצט זיך נאר מיט די אהבה מסותרת, לויט דעם התבוננות אליינס וואס איז מגדיל די אהבה צום אייבערשטען, אפילו אויב עס ציעט אים זיך צו מתבונן זיין, אבער היות ער איז מוסיף זיין אהבהת ה' ממילא ווערט ער נכלל אין די עובדי אלוקים).
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

שיעור אין תניא PDF- פרקים א-ב

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

איך לייג די אלע שיעורים ביז אהער דער עולם זאל זיך אביסל דערמאנען ווי מען האלט...
אטעטשמענטס
תניא פרקים א-ב.pdf
(189.69 KiB) געווארן דאונלאודעד 455 מאל
שרייב תגובה

צוריק צו “שיעורי תורה”