די ימי השובבי"ם תשע"ה,
טוהן מיר דערלעבן.
דארף מען א חשבון הנפש,
אין די טעג אפגעבן.
וויפל האב איך באצאלט,
גאט ב"ה אויף אלעס גוט.
וואס ער געט מיר שטענדיג,
און וואס ער טוט.
שווערע צייטן,
אדורך געגאנגען.
און די ריכטיגע ישועה,
געטון שטענדיג דערלאנגען.
די שטוב איז פיל ב"ה,
מיט זיסע קינדער.
מיר פארמאגן ב"ה,
אלעס גוט'ס אצינדער.
מיט וואס קען מען עפעס,
אביסעלע כאטש באצאלן.
ווען ס'איז אפי' נישט מעגליך,
מיט א פענע אלעס אפמאלן.
אויף יעדע ריר און טריט,
טוהט ער מיר באגלייטן.
שטענדיג אין די מינוט,
ער נישט קיין צווייטען.
די ווערטער זענען ארים,
צו קענען ארויסברענגען.
געפילן זענען צושטורעמט,
אויף דאס צו פארנעמען.
פארוואס האב איך דערצו,
זוכה געווען.
דעם יד ה',
שטענדיג צו זעהן.
אפי' איך ווייס ביי מיר,
אז איך בין דאס נישט ווערד.
ווען איך ליג באגראבן,
טיעף אין דער ערד.
אבער דאס איז זיכער,
אז מיר זענען קרוים בנים.
דעריבער פארשטיי איך,
אז איך באקום א מתנת חינם.
איז לאמיר דאנקען,
דעם גאט פון אויבן.
מיט א שבח והודיה,
איהם טוהן לויבן.
מיט פשוטע ווערטער,
זאגן א דאנק.
און זיך אונטער נעמען,
איהם צו געבן א געשאנק.
זיך אין די יעצטיגע טעג,
ווערן עטוואס בעסער.
און דערפרייען דערמיט,
דעם גרויסן באשעפער.
אין מיט א תחינה א קליינע,
ענדיגן מיינע ווערטער.
מיר זאלן אינגיכן דערלעבן משיח'ן,
בעת קיבוץ הנפוצות פון אלע ערטער.