בלאט 2 פון 2

געשריבן: מאנטאג נאוועמבער 02, 2015 8:19 am
דורך זאכליך
כ'האב געהערט א סברה, אז אזוי ווי די שיעור מבוי איז ד' אמות, ווערט די שטח וואס ס'האט נאר איין זייט א וואנט פאררעכענט ווי א "מבוי בפני עצמו".

געשריבן: מאנטאג נאוועמבער 02, 2015 11:36 am
דורך מיללער
זאכליך האט געשריבן:כ'האב געהערט א סברה, אז אזוי ווי די שיעור מבוי איז ד' אמות, ווערט די שטח וואס ס'האט נאר איין זייט א וואנט פאררעכענט ווי א "מבוי בפני עצמו".

דאס זאגט בעצם דער רבינו חננאל וואס איך האב דערמאנט, איבערקלערנדיג פארשטיי איך אז עס ווערט וויי צוויי מבואות, דאס ערשטע האט נאר איין וואנט און ממילא העלפט נישט דערויף קיין קורה, און דאס צווייטע הייבט זיך אן דארט ווי די קורצערע וואנט הייבט זיך אן, משא"כ ווען עס איז פחות מד' אמות איז עס נישט גענוג חשוב

לפי"ז שטימט עס אולי נאר למא"ד משך מבוי ד' אמות (עי' לעיל דף ה' ע"א)?

געשריבן: מאנטאג נאוועמבער 02, 2015 11:45 am
דורך signout
אלף בית האט געשריבן:הערליכע בילדער פון אויף ״קול הלשון״ וועבסייט, פון די יעצטיגע בלעטער אויף מסכת עירובין

א חבר מיינער, וואס לערנט ׳תורתך שעשועי׳, זאגט מיר. אז דף ז׳ ע״ב און דף ח׳ ע״א (מבוי שכלה לרחבה) זענען די שווערסטע בלעטער פון מסכת עירובין.
איינמאל מ׳שוויצט דאס אריבער גייט שוין אלעס גרינגער

די פיקטשערס אין בעק פין די נייע עוז והדר גמרא איז אויך זייער גיט (די זעלבע איז אויך ביי קונטרס שערי עירובין)

געשריבן: מאנטאג נאוועמבער 02, 2015 11:47 am
דורך סמארט גאי
מיללער האט געשריבן:
זאכליך האט געשריבן:כ'האב געהערט א סברה, אז אזוי ווי די שיעור מבוי איז ד' אמות, ווערט די שטח וואס ס'האט נאר איין זייט א וואנט פאררעכענט ווי א "מבוי בפני עצמו".

דאס זאגט בעצם דער רבינו חננאל וואס איך האב דערמאנט, איבערקלערנדיג פארשטיי איך אז עס ווערט וויי צוויי מבואות, דאס ערשטע האט נאר איין וואנט און ממילא העלפט נישט דערויף קיין קורה, און דאס צווייטע הייבט זיך אן דארט ווי די קורצערע וואנט הייבט זיך אן, משא"כ ווען עס איז פחות מד' אמות איז עס נישט גענוג חשוב

לפי"ז שטימט עס אולי נאר למא"ד משך מבוי ד' אמות (עי' לעיל דף ה' ע"א)?

אקוראט.

און די גמ' ווייטער גייט א גאנצן צייט מיט די שיטה אז מבוי איז ארבע אמות.

געשריבן: זונטאג נאוועמבער 08, 2015 3:28 pm
דורך מיללער
סמארט גאי האט געשריבן:
מיללער האט געשריבן:
זאכליך האט געשריבן:כ'האב געהערט א סברה, אז אזוי ווי די שיעור מבוי איז ד' אמות, ווערט די שטח וואס ס'האט נאר איין זייט א וואנט פאררעכענט ווי א "מבוי בפני עצמו".

דאס זאגט בעצם דער רבינו חננאל וואס איך האב דערמאנט, איבערקלערנדיג פארשטיי איך אז עס ווערט וויי צוויי מבואות, דאס ערשטע האט נאר איין וואנט און ממילא העלפט נישט דערויף קיין קורה, און דאס צווייטע הייבט זיך אן דארט ווי די קורצערע וואנט הייבט זיך אן, משא"כ ווען עס איז פחות מד' אמות איז עס נישט גענוג חשוב

לפי"ז שטימט עס אולי נאר למא"ד משך מבוי ד' אמות (עי' לעיל דף ה' ע"א)?

אקוראט.

און די גמ' ווייטער גייט א גאנצן צייט מיט די שיטה אז מבוי איז ארבע אמות.

מזעהט שפעטער בדף י' אויך אז,די גמ' נוצט נאר דער שיעור פון ד' אמות לגבי מחשיב צו זיין כמבוי בפ"ע, וציין לי ידידי יקירי הי"ו לדברי הגמ' לעיל שאף להמא"ד שבכשר מבוי בד' טפחים אבל לפסול מבוי כו"ע מודי שהשיעור הוא ד' אמות ודו"ק

געשריבן: מאנטאג נאוועמבער 09, 2015 4:54 pm
דורך אלף בית
מיללער האט געשריבן:וציין לי ידידי יקירי הי"ו לדברי הגמ' לעיל שאף להמא"ד שבכשר מבוי בד' טפחים אבל לפסול מבוי כו"ע מודי שהשיעור הוא ד' אמות ודו"ק

וואו זאגט אזוי די גמרא?

אויב מיינט ער דף ה׳ ע״א ״התם סוף מבוי הכא תחילת מבוי״.
דארט זאגט די גמ׳ פארקערט, אז דער וואס האלט אז שיעור מבוי איז ד׳ אמות, ווערט עס נאכנישט פסול ביז ד׳ טפחים.

געשריבן: דינסטאג נאוועמבער 10, 2015 6:48 am
דורך הבוחר בטוב
האט איינער געלערנט די תוס' דף ד. ד"ה גפן?

געשריבן: מיטוואך נאוועמבער 11, 2015 6:01 am
דורך מיללער
קען זיין אז די קשיא איז נובע פון עם הארצות, אבער מקופיא זעה איך נישט קיין שנעלע תירוץ, אפשר ווייסט דא איינער דער ענטפער.

בדף יא. רעדט די גמ' לגבי א מחיצה וואס איז מהנה לגבי כלאים, און רש"י ברענגט א משנה אין בבא בתרא כו. היה גדר בנתים זה סומך לגדר מכאן וזה סומך לגדר מכאן.

לכאורה אויבן בדף ג: ברענגט די גמ' א בפירוש'ע משנה אין כלאים אז מ'דארף איבערלאזן ד' אמות בין הגדר ולכרם.

קוקנדיג אין די משנה דארט אין בבא בתרא זעהט בכלל נישט אויס אז מרעדט לגבי כלאים, נאר אלס נזקי שכנים, איז וואס ברענגט עס רש"י דא?

געשריבן: מיטוואך נאוועמבער 11, 2015 6:54 am
דורך הבוחר בטוב
מיללער האט געשריבן:קען זיין אז די קשיא איז נובע פון עם הארצות, אבער מקופיא זעה איך נישט קיין שנעלע תירוץ, אפשר ווייסט דא איינער דער ענטפער.

בדף יא. רעדט די גמ' לגבי א מחיצה וואס איז מהנה לגבי כלאים, און רש"י ברענגט א משנה אין בבא בתרא כו. היה גדר בנתים זה סומך לגדר מכאן וזה סומך לגדר מכאן.

לכאורה אויבן בדף ג: ברענגט די גמ' א בפירוש'ע משנה אין כלאים אז מ'דארף איבערלאזן ד' אמות בין הגדר ולכרם.

קוקנדיג אין די משנה דארט אין בבא בתרא זעהט בכלל נישט אויס אז מרעדט לגבי כלאים, נאר אלס נזקי שכנים, איז וואס ברענגט עס רש"י דא?

די נזקי שכנים דארט רעדט מען אז איין שכן זאגט צום צווייטען די אסר'סט מיינע זרעים ווייל די ביזט סומך דיינע גפנים צו מיין שדה זאגט די משנה אז אויב איז דא גדר זה סומך לכאן וזה סומך לכאן און ס'ווערט נישט אסור,(כאטש לכאורא די שרשים גייען דאך אינטערען די גדר, איז אזוי די הלכה ביי כלאים אויב איז דא א גדר פון אויבן איזעס זיך נישט מתערב) אויבן רעדט מען אז ער וויל אנפלאנצען אינעם זעלבען פעלד סיי זרעים און סיי גפנים אן א גדר.

געשריבן: מיטוואך נאוועמבער 11, 2015 10:35 am
דורך מיללער
יישר כח הרב הבוחר,

דער שפיץ פונעם חילוק איז אז אנהייב פרק רעדט מען ווען דער מענטש וויל אנפלאנצן "אינעם זעלבן פעלד" סיי זרעים און סיי א כרם, דארפן די זרעים זיין א דבר חשוב פאר זיך אנגעבויעט אויף א שטח פון ד' אמות און מרוחק סיי פונעם כרם און סיי פון די וואנט, כדי אז עס זאל נישט בטל ווערן צום גדר אדער צום כרם.

דא אין דף יא. רעדט מען ווען ער וויל אנבויען אויף צוויי זייטן פונעם גדר, איז דער גדר מנהי אז די צוויי זענען נישט נחשב פאר איינס כאטש עס איז דא א יניקה מתחת לגדר.

געשריבן: מיטוואך נאוועמבער 11, 2015 11:09 am
דורך זאכליך
ס'מיר אויך שווער געווען די זעלבע קשיא.
שכוח מיללער פארן עס אויפברענגען, און שכוח הבוחר פארן עס מסבר'ן.

געשריבן: דינסטאג דעצעמבער 01, 2015 5:51 pm
דורך סמארט גאי
ללומדי השיעור, ס'איז דא א הערליכע ספר אויף מסכת עירובין גאון יעקב וואס איז ממז פינגער באלעקענד,

איך האב באגעגנט אפאר מאל דעם ספר אין מתיבתא גמרא, האב איך עס אויפגעזוכט,

געשריבן: זונטאג דעצעמבער 13, 2015 11:08 am
דורך אלף בית
דא האב איך געשריבן אביסל איבער די ציורים וואס זענען דא אריינגעדרוקט אין די גמ׳ און אין די מפרשים.
ס׳איז שטארק שייך אויף די גמרות אין מס׳ עירובין ווי מיר האלטן יעצט.

געשריבן: זונטאג יאנואר 10, 2016 8:11 pm
דורך מיללער
מעשר שני שלא נפדו, פארוואס קען מען נישט מערב זיין מטעם אי בעי פריק ליה? ובכלל לויט די רבנן איז עס ערגער ווי תרומה פאר א ישראל וואס א כהן קען עס עסן, דא קען מען דאך עס עסן בירושלים?

געשריבן: זונטאג יאנואר 10, 2016 9:44 pm
דורך נא_שכל
מיללער האט געשריבן:מעשר שני שלא נפדו, פארוואס קען מען נישט מערב זיין מטעם אי בעי פריק ליה? ובכלל לויט די רבנן איז עס ערגער ווי תרומה פאר א ישראל וואס א כהן קען עס עסן, דא קען מען דאך עס עסן בירושלים?


א) "הואיל" נוצט נאר אויב ס'איז עכ"פ ראוי פאר א צווייטן אין דעם יעצטיגן מצב, דעמאלט'ס זאגט מען אז דורך "הואיל" איז כאילו ס'ראוי פאר עם אויך, למשל וויין פאר'ן נזיר, ס'מותר פאר א צווייטן און הואיל ער קען זיך גיין מתיר זיין, ממילא איז עס יעצט מותר פאר עם. אזוי זאגט תוס' ושאר ראשונים, ווייל אויב נישט איז שווער אויך פון טבל, ער קען דאך מפריש זיין ביה"ש.

ב) ס'נוצט נאר אויב ס'מותר פאר איינעם במקום שהעירוב שם, אין דא רעדט דאך די משנה אין חו"ל, וואס דארט איז פאר קיינעם נישט מותר צו עסען די מעשר שני שלא נפדה כהלכה.

געשריבן: מאנטאג יאנואר 11, 2016 1:25 pm
דורך מיללער
נא_שכל האט געשריבן:
מיללער האט געשריבן:מעשר שני שלא נפדו, פארוואס קען מען נישט מערב זיין מטעם אי בעי פריק ליה? ובכלל לויט די רבנן איז עס ערגער ווי תרומה פאר א ישראל וואס א כהן קען עס עסן, דא קען מען דאך עס עסן בירושלים?


א) "הואיל" נוצט נאר אויב ס'איז עכ"פ ראוי פאר א צווייטן אין דעם יעצטיגן מצב, דעמאלט'ס זאגט מען אז דורך "הואיל" איז כאילו ס'ראוי פאר עם אויך, למשל וויין פאר'ן נזיר, ס'מותר פאר א צווייטן און הואיל ער קען זיך גיין מתיר זיין, ממילא איז עס יעצט מותר פאר עם. אזוי זאגט תוס' ושאר ראשונים, ווייל אויב נישט איז שווער אויך פון טבל, ער קען דאך מפריש זיין ביה"ש.




דאס איז בעצם שיטת התוס' בדף ל: אז דאס אלעמען ערשטן דארף דער עס זיין ראוי לאכילה פאר כאטש איין מענטש, נאר לשיטת סומכוס דארף אפי' דער מערב אויך קענען דורך א וועג צוקומען דערצו ולשיטת חכמים איז גענוג אפי' אויב א צווייטער קען עס עסן.

דער שפת אמת פרעגט אבער אויף דעם א מורא'דיגע קשיא, ביי תרומה פפרעגט די גמ' לשיטת סומכוס זאל מען קענען מערב זיין הואיל ואי בעי איתשיל, איי ס'וועט ווערן צוריק טבל, וועט ער נאכדעם מפריש זיין מיניה וביה, און די גמ' ווארפט עס אפ מכח שיטת רבנן אז ביהשמ"ש גזרו על שבות. קומט אויס אז אויב זאל נישט זיין קיין פראבלעם פון מפריש זיין תרומה וואלט גענוצט די סברא פון הואיל ואי בעי איתשיל, פרעגט דער שפ"א ווי קען זיין בעסער תרומה וואס קען צוריק ווערן טבל און נאכדעם מפריש זיין, ווי טבל זעלבסט וואס איך זאג נישט דערביי הואיל ואי בעי מפריש, ער בלייבט ביי א צ"ע.

למעשה ברענגט ער א תוס' פון פסחים אז דארט זאגט תוס' אן אנדערע סברא אויף הקדש פ"וו איך זאג נישט הואיל ואי בעי פריק אדער הואיל ואי בעי איתשיל, ווייל וויבאלד הקדש איז בכלל נישט זיינס און נאר דורך פדיון אדער שאלה קען ער עס כאילו קונה זיין, דאס זאג איך נישט מטעם הואיל אז א זאך וואס איז בכלל נישט שלו זאל ווערן זיינס, עיי"ש. ויש להעמיס דברים אלו גם בדברי המאירי פה שכ' על הקושיא לימא הואיל ואי בעי פריק "דפנים חדשות באו לכאן" עיי"ש.

למעשה, תוס' דארט אין פסחים רעדט נישט לגבי עירובין נאר לגבי מצה אדער חמץ וואס דער איסור/מצוה איז נאר אויב עס איז "שלו". מיין שאלה איז, דא ביי עירובין איז דא א תנאי אז דער מאכל הנערב דארף זיין "שלו"? מ'קען מערב זיין מיט א אנדערן מענטשנס מאכל אן רשות, וואס ער קען נישט עסן מדין גזילה? לכאורה איז עס נישט ערגער ווי לנזיר ביין אדער לישראל בתורמה, סיידן לויט סומכוס, אבער לויט די רבנן איז לכאורה דאס נישט קיין פעלער, והדרא קושיא לדוכתא וצ"ע.

געשריבן: מאנטאג מארטש 14, 2016 5:38 pm
דורך ווינקל
סמארט גאי האט געשריבן:ללומדי השיעור, ס'איז דא א הערליכע ספר אויף מסכת עירובין גאון יעקב וואס איז ממז פינגער באלעקענד,

איך האב באגעגנט אפאר מאל דעם ספר אין מתיבתא גמרא, האב איך עס אויפגעזוכט,

דער ספר איז דא צו באקומען שיין איבערגעזעצט.

געשריבן: דאנערשטאג יולי 21, 2016 1:06 pm
דורך סמארט גאי
אויף דף כה עמוד א.
די מחלוקה צווישן רבה ורבא ביי הרחיק מן הכותל ג"ט ועשה מחיצה, פארוואס לויט רבא דארף זיין א 'מקום חשוב' צווישן די נייע און אלטע מחיצה?
לכאורה איינמאל ס'גייט ארויס פון גדר לבוד, דארף ער שוין צו הייסן א 'נייע' וואנט. ??

ביי די פריערדיגע מחלוקה בנה עמוד ג"ט איז מער פארשטענדליך שיטת רבא, אז כדי דער עמוד זאל הייסן עפעס בכלל דארף ער צו זיין א מקום חשוב, און ס'איז נישט גענוג ג"ט. אבער דא איז די מציאות אנדערש, דא איז נישט די ריוח די מתיר, דא איז די נייע וואנט דער מתיר און מ'דארף נאר זיכער מאכן אז ער איז נישט קיין חלק פון די אלטע, וואס אויף דארף לכאורה לבוד זיין גענוג.

געשריבן: מאנטאג אוגוסט 01, 2016 3:06 pm
דורך אלף בית
די באדייט פון א מחיצה איז אפטיילן צווישן צוויי זאכן.
צווישן חצר און רשות הרבים, צוויי חצירות וכדו׳.
כדי די נייע וואנט זאל קענען ווערן א מחיצה, מוז איך דא האבן א מקום חשוב.
אבער אויב נישטא קיין מקום חשוב, איז דאס נישט קיין וואנט צו גארנישט ווערט עס בטל צו דרויסענדיגע מחיצה.