קושיות והערות על שיעור היום - פרק מקום שנהגו
די אחראים: אחראי,גבאי ביהמד
קושיות והערות על שיעור היום - פרק מקום שנהגו
דף נ.
אין תוס' ד''ה מקום שנהגו איז מב' אז בעצם די איסור פון עשיית מלאכה איז א דאורייתא'דיגע איסור וואס וואלט בעצם נוהג געווען בכל יום מחמת די הקרבת קרבן תמיד, נאר די תורה שרייבט דאך ואספת דגניך איז דאך נישט שייך אנדערש, איז לפי''ז אסור אפילו היינט ווען מען ברענגט נישט קיין קרבן פסח ביי חצות היום אבער די איסור מלאכה במקומה עומדת.
לכ' פארוואס ברענגט מען נישט מפורש'דיגע פסוקי התורה ששת ימים תעשה מלאכה, ווי עס שטייט קלאר דעם היתר מלאכה א גאנצע וואך.
(די ריב''א רעדט בשיטת הירושלמי)
אין תוס' ד''ה מקום שנהגו איז מב' אז בעצם די איסור פון עשיית מלאכה איז א דאורייתא'דיגע איסור וואס וואלט בעצם נוהג געווען בכל יום מחמת די הקרבת קרבן תמיד, נאר די תורה שרייבט דאך ואספת דגניך איז דאך נישט שייך אנדערש, איז לפי''ז אסור אפילו היינט ווען מען ברענגט נישט קיין קרבן פסח ביי חצות היום אבער די איסור מלאכה במקומה עומדת.
לכ' פארוואס ברענגט מען נישט מפורש'דיגע פסוקי התורה ששת ימים תעשה מלאכה, ווי עס שטייט קלאר דעם היתר מלאכה א גאנצע וואך.
(די ריב''א רעדט בשיטת הירושלמי)
זאגט איר האט עס געהערט פון א פייערדיגער חסיד
די רא''ש דא אין סימן ג' בנוגע די גמ' אז די בני ביישן האבען געהאט א מנהג מקובל נישט צו גיין אין מארק ער''ש זיך נישט צו שטערן מיט די הכנות שבת, לערנט די רא''ש פשט אין די ירושלמי דא אויף די סוגיא אז א פתח חרטה ע''י החכם וואלט געהאלפען, די רמב''ן אינעם ספר הזכות לערנט פשט אז אפילו ע''י חכם המתיר קען מען נישט צוברעכן א מנהג.
די חיוב פון אל תטוש איז שטארקער.
די חיוב פון אל תטוש איז שטארקער.
זאגט איר האט עס געהערט פון א פייערדיגער חסיד
חסיד נלהב האט געשריבן:דף נ.
אין תוס' ד''ה מקום שנהגו איז מב' אז בעצם די איסור פון עשיית מלאכה איז א דאורייתא'דיגע איסור וואס וואלט בעצם נוהג געווען בכל יום מחמת די הקרבת קרבן תמיד, נאר די תורה שרייבט דאך ואספת דגניך איז דאך נישט שייך אנדערש, איז לפי''ז אסור אפילו היינט ווען מען ברענגט נישט קיין קרבן פסח ביי חצות היום אבער די איסור מלאכה במקומה עומדת.
לכ' פארוואס ברענגט מען נישט מפורש'דיגע פסוקי התורה ששת ימים תעשה מלאכה, ווי עס שטייט קלאר דעם היתר מלאכה א גאנצע וואך.
(די ריב''א רעדט בשיטת הירושלמי)
אז איר ברענגט דעם תוס' ברענגט עס כאטש בשלימות, דער ריב"א אין תוס' ברענגט צו דעם ירושלמי וואס זאגט אז דאס וואס ביז חצות איז נאר אסור במלאכה במקומות שנהגו אבער לאחר חצות איז איבעראל אסור, דאס נעמט זיך פון אן הלכה וואס מ'לערנט ארויס פון פסוקים אז בזמן שביהמ"ק היה קיים ווען א איד האט געברענגט א קרבן, איז ער יענעם טאג געווען אסור בעשיית מלאכה, ממילא ערב פסח ווען יעדער איד ברענגט א קרבן טאר קיינער נישט טאן קיין מלאכה, איי אויב אזוי פארוואס דוקא נאר נאך חצות? אויף דעם זאגט דער ירושלמי ווייל אן אנדער קרבן איז זמנו פון אינדערפרי משא"כ קרב"פ הייבט זיך הערשט אן בין הערביים.
דערנאך גייט דער ירושלמי ווייטער און פרעגט אויב אזוי זאל קיינער נישט טאן קיין מלאכה קיין שום טאג ווייל דער קרבן תמיד איז דאך א קרבן ציבור פאר גאנץ כלל ישראל, אויף דעם זאגט דער ירושלמי אז דער פסוק "ואספת דגניך" איז דאס מתיר, ווייל אז נישט וועט דאך קיינמאל נישט זיין קיין פרנסה, נאר וואס דען כלל ישראל שיקט שלוחים די "אנשי מעמד" וואס זיי טוען רעפרעזענטירן אין ביהמ"ק און זיי זענען טאקע אסור בעשיית מלאכה די טעג וואס זיי פארטרעטן כלל ישראל ביי די קרבנות ציבור.
יעצט פרעגט איר א גוטע קשיא פארוואס גייט דער ירושלמי צום פסוק "ואספת דגניך" ווען עס איז דאך דא א בפירוש'ער פסוק ששת ימים תעשה מלאכה, האט איר געטראפן די קשיא ערגעץ?
ובדרך אגב, איז דער ירושלמי אנגענומען להלכה ולמעשה בדברי הרמב"ם? איז טאקע געווען אסור בעשיית מלאכה פאר א איד וואס האט בזמן הבית געברענגט א קרבן?
בדף נב: ברענגט די גמרא אז רחבא מפומבדיתא איז געווען "דייק שמעתתא" פון א מימרא "דאמר רחבא מפומבדיתא אמר רבי (רב) יהודה הר הבית סטיו כפול היה סטיו לפנים מסטיו" זאגט רש"י דא אז עס איז א ספק צו רחבא האט דאס נאכגעזאגט פון רב יהודה אדער פון רבי יהודא נשיאה שהיה בן דורו, ווואס אויף דעם שרייט רבי ישעי' געוואלד "ומצוה ליישב" אז דאס איז א שטארקע סתירה מיט א רש"י אין ברכות לג: (אין די עוז והדר גמרות איז די רש"י פון ברכות געדרוקט אין די זייט אין מוסף רש"י).
וואס אן אמת איז, אז אויף די גמרא - וואס ווערט דערמאנט עטליכע מאל אין ש"ס - טוט זיך שטארק בדברי הראשונים אין פשט דברי הגמרא, דער הויפט מקור פון די מימרא פון רחבא האבן מיר געלערנט אין ערשטן פרק בדף י"ג ע"ב און דארט איז דא א קליינער תוספות וואס נעמט אן ווי רש"י אין ברכות, אז דאס וואס רחבא האט געזאגט "רבי" אויף רב יהודה (געווענליך איז אן אמורא 'רב' און א תנא 'רבי'), ווייל רב יהודה איז געווען רבו המובהק פון רחבא האט ער אים גערופן "רבי".
וואס איז שווער צו פארשטיין איז, וואס איז די גרויסע דייקנות בדברי רחבא אין די מימרא פונעם סטיו וואס דאס צייגט אז ער איז געווען א "דייק שמעתתא", איז דא ראשונים וכן משמע מרש"י דא וואס לערנען אז רחבא זעלבסט איז מסופק געווען פון וועם ער האט געהערט די מימרא און כדי נישט צו פארמישן הבאים אחריו האט ער עס מרמז געווען מיטן זאגן "אמר רבי יהודה" איי וואס איז דער רמז? זאגט דא דער רבינו חננאל אז ער האט עס געזאגט "ראבי יהודה" און דאס זעלבע זאגט די מאירי אין ביצה יא: אז ער האט עס געזאגט "בקמצות הבי"ת" (אין לשה"ק ווייזט אן א' אויף נקודת הקמ"ץ). אנדערע זאגן אז ער האט עס געזאגט בבי"ת רפויה און דאס האט געצייגט אז דער אמת איז ערגעץ צווישן רב און רבי.
רש"י אבער דארט אין ברכות און אזוי אויך תוס' שרייען אז עס איז נישט מעגליך אז רחבא זאל אפי' האבן געהערט עפעס פון ר"י נשיאה ווייל ער איז דאך געווען אין פומבדיתא ולא מצינו שעלה לאר"י, אלא מאי איז עס זיכער רב יהודה נאר ער האט געזאגט רבי משום שהיה רבו המובהק, איי וואס איז די גרויס דייקנות? נישט בל' רבו נאר בלשון המימרא, ווייל לעולם ווערט דער סטיו גערופן בל' המשנה איצטבא (אדער איסטוונית לויט טייל גירסאות) און דאס וואס רחבא האט געזאגט סטיו ווייל אזוי האט ער עס געהערט מפי רבו ולא רצה לשנות משום שהיה דייק שמעתתא.
פאר אונז לומדי תורתך ווערט אבער שווער אויף די רש"י ווייל דארט אין אור לי"ד בדף יג: נאך די ווערטער פון רחבא ברענגט באלד די גמרא א ברייתא וואס שטייט בפירוש "סטיו לפנים מסטיו", איז דאך דאס געווען א לשון פון א ברייתא, נו וואס איז די גרויסע דייקנות?
האט איינער נאך מ"מ אין די נושא?
וואס אן אמת איז, אז אויף די גמרא - וואס ווערט דערמאנט עטליכע מאל אין ש"ס - טוט זיך שטארק בדברי הראשונים אין פשט דברי הגמרא, דער הויפט מקור פון די מימרא פון רחבא האבן מיר געלערנט אין ערשטן פרק בדף י"ג ע"ב און דארט איז דא א קליינער תוספות וואס נעמט אן ווי רש"י אין ברכות, אז דאס וואס רחבא האט געזאגט "רבי" אויף רב יהודה (געווענליך איז אן אמורא 'רב' און א תנא 'רבי'), ווייל רב יהודה איז געווען רבו המובהק פון רחבא האט ער אים גערופן "רבי".
וואס איז שווער צו פארשטיין איז, וואס איז די גרויסע דייקנות בדברי רחבא אין די מימרא פונעם סטיו וואס דאס צייגט אז ער איז געווען א "דייק שמעתתא", איז דא ראשונים וכן משמע מרש"י דא וואס לערנען אז רחבא זעלבסט איז מסופק געווען פון וועם ער האט געהערט די מימרא און כדי נישט צו פארמישן הבאים אחריו האט ער עס מרמז געווען מיטן זאגן "אמר רבי יהודה" איי וואס איז דער רמז? זאגט דא דער רבינו חננאל אז ער האט עס געזאגט "ראבי יהודה" און דאס זעלבע זאגט די מאירי אין ביצה יא: אז ער האט עס געזאגט "בקמצות הבי"ת" (אין לשה"ק ווייזט אן א' אויף נקודת הקמ"ץ). אנדערע זאגן אז ער האט עס געזאגט בבי"ת רפויה און דאס האט געצייגט אז דער אמת איז ערגעץ צווישן רב און רבי.
רש"י אבער דארט אין ברכות און אזוי אויך תוס' שרייען אז עס איז נישט מעגליך אז רחבא זאל אפי' האבן געהערט עפעס פון ר"י נשיאה ווייל ער איז דאך געווען אין פומבדיתא ולא מצינו שעלה לאר"י, אלא מאי איז עס זיכער רב יהודה נאר ער האט געזאגט רבי משום שהיה רבו המובהק, איי וואס איז די גרויס דייקנות? נישט בל' רבו נאר בלשון המימרא, ווייל לעולם ווערט דער סטיו גערופן בל' המשנה איצטבא (אדער איסטוונית לויט טייל גירסאות) און דאס וואס רחבא האט געזאגט סטיו ווייל אזוי האט ער עס געהערט מפי רבו ולא רצה לשנות משום שהיה דייק שמעתתא.
פאר אונז לומדי תורתך ווערט אבער שווער אויף די רש"י ווייל דארט אין אור לי"ד בדף יג: נאך די ווערטער פון רחבא ברענגט באלד די גמרא א ברייתא וואס שטייט בפירוש "סטיו לפנים מסטיו", איז דאך דאס געווען א לשון פון א ברייתא, נו וואס איז די גרויסע דייקנות?
האט איינער נאך מ"מ אין די נושא?
בנוגע איסור מלאכה ביום הקרבת הקרבן
ביום הקרבת הקרבן קוקט אויס אז ס'איז אזוי אנגענימען אויף למעשה אז ס'איז אסור במלאכה.
אין רמב''ם שטייט ביי הל' כלי המקדש הל''ט אז ס'נאר א מנהג, און בהל' יו''ט פ''ח הי''ח שרייבט דער רמב''ם אז ס'איז אסור מדינא
לפי ענ''ד קוקט אויס ווי עס גייט א שארפע פלוגתא צווישען די ירושלמי און בבלי ווי ווייט די איסור איז און דער רמב''ם איז כדרכו מכריע ערגעץ אינדערמיט.
אין רמב''ם שטייט ביי הל' כלי המקדש הל''ט אז ס'נאר א מנהג, און בהל' יו''ט פ''ח הי''ח שרייבט דער רמב''ם אז ס'איז אסור מדינא
לפי ענ''ד קוקט אויס ווי עס גייט א שארפע פלוגתא צווישען די ירושלמי און בבלי ווי ווייט די איסור איז און דער רמב''ם איז כדרכו מכריע ערגעץ אינדערמיט.
זאגט איר האט עס געהערט פון א פייערדיגער חסיד
-
- שר העשר
- תגובות: 39
- זיך איינגעשריבן אום: דינסטאג מאי 13, 2014 6:49 pm
מיללער האט געשריבן:בדף נב: ברענגט די גמרא אז רחבא מפומבדיתא איז געווען "דייק שמעתתא" פון א מימרא "דאמר רחבא מפומבדיתא אמר רבי (רב) יהודה הר הבית סטיו כפול היה סטיו לפנים מסטיו" זאגט רש"י דא אז עס איז א ספק צו רחבא האט דאס נאכגעזאגט פון רב יהודה אדער פון רבי יהודא נשיאה שהיה בן דורו, ווואס אויף דעם שרייט רבי ישעי' געוואלד "ומצוה ליישב" אז דאס איז א שטארקע סתירה מיט א רש"י אין ברכות לג: (אין די עוז והדר גמרות איז די רש"י פון ברכות געדרוקט אין די זייט אין מוסף רש"י).
וואס אן אמת איז, אז אויף די גמרא - וואס ווערט דערמאנט עטליכע מאל אין ש"ס - טוט זיך שטארק בדברי הראשונים אין פשט דברי הגמרא, דער הויפט מקור פון די מימרא פון רחבא האבן מיר געלערנט אין ערשטן פרק בדף י"ג ע"ב און דארט איז דא א קליינער תוספות וואס נעמט אן ווי רש"י אין ברכות, אז דאס וואס רחבא האט געזאגט "רבי" אויף רב יהודה (געווענליך איז אן אמורא 'רב' און א תנא 'רבי'), ווייל רב יהודה איז געווען רבו המובהק פון רחבא האט ער אים גערופן "רבי".
וואס איז שווער צו פארשטיין איז, וואס איז די גרויסע דייקנות בדברי רחבא אין די מימרא פונעם סטיו וואס דאס צייגט אז ער איז געווען א "דייק שמעתתא", איז דא ראשונים וכן משמע מרש"י דא וואס לערנען אז רחבא זעלבסט איז מסופק געווען פון וועם ער האט געהערט די מימרא און כדי נישט צו פארמישן הבאים אחריו האט ער עס מרמז געווען מיטן זאגן "אמר רבי יהודה" איי וואס איז דער רמז? זאגט דא דער רבינו חננאל אז ער האט עס געזאגט "ראבי יהודה" און דאס זעלבע זאגט די מאירי אין ביצה יא: אז ער האט עס געזאגט "בקמצות הבי"ת" (אין לשה"ק ווייזט אן א' אויף נקודת הקמ"ץ). אנדערע זאגן אז ער האט עס געזאגט בבי"ת רפויה און דאס האט געצייגט אז דער אמת איז ערגעץ צווישן רב און רבי.
רש"י אבער דארט אין ברכות און אזוי אויך תוס' שרייען אז עס איז נישט מעגליך אז רחבא זאל אפי' האבן געהערט עפעס פון ר"י נשיאה ווייל ער איז דאך געווען אין פומבדיתא ולא מצינו שעלה לאר"י, אלא מאי איז עס זיכער רב יהודה נאר ער האט געזאגט רבי משום שהיה רבו המובהק, איי וואס איז די גרויס דייקנות? נישט בל' רבו נאר בלשון המימרא, ווייל לעולם ווערט דער סטיו גערופן בל' המשנה איצטבא (אדער איסטוונית לויט טייל גירסאות) און דאס וואס רחבא האט געזאגט סטיו ווייל אזוי האט ער עס געהערט מפי רבו ולא רצה לשנות משום שהיה דייק שמעתתא.
פאר אונז לומדי תורתך ווערט אבער שווער אויף די רש"י ווייל דארט אין אור לי"ד בדף יג: נאך די ווערטער פון רחבא ברענגט באלד די גמרא א ברייתא וואס שטייט בפירוש "סטיו לפנים מסטיו", איז דאך דאס געווען א לשון פון א ברייתא, נו וואס איז די גרויסע דייקנות?
האט איינער נאך מ"מ אין די נושא?
דאס קען מען נאך פארענטפערן, אז טאקע דאס אליינס וויל די גמרא ווייזן אז רחבא האט אזוי שטארק מדייק געווען אז זיין רבי האט גענוצט דעם לשון פון די ברייתא און נישט דעם לשון פון די משנה.
אגב: דער מהרש"ל דא אויפן פלאץ ברענגט אראפ רוב פון דעם א.ד. שמועס.
כבוד הרב לולי תורתך,
איר זענט גערעכט מיט אייער אויפפאסונג אז דאס זעלבסט איז דער דיוק אז ער האט געזאגט די לשון הברייתא און נישט לשון המשנה.
דער מהרש"ל וואס איר זאגט, נישט נאר זענט איר נישט גערעכט אז ער האט דארט "רוב" פונעם שמועס, ווען בעצם דערמאנט ער ממש נאר אויפן שפיץ גאפל און ברענגט נישט די פשטים פון ר"ח והמאירי.
נאר אויסער דעם זאגט ער דארט א נייער פשט וואס איז ווערט צו באמערקן, אז דער שינוי הלשון איז געווען אז ער האט נישט צוגעלייגט "נשיאה" נאך רבי יהודה, וואס דער איינציגער וואס איז געווען בן דורו איז נאר ר"י נשיאה, פארדעם האט ער משמיט געווען "נשיאה" צו באמערקן אז ער איז מסופק צווישן רב יהודה און ר"י נשיאה
איר זענט גערעכט מיט אייער אויפפאסונג אז דאס זעלבסט איז דער דיוק אז ער האט געזאגט די לשון הברייתא און נישט לשון המשנה.
דער מהרש"ל וואס איר זאגט, נישט נאר זענט איר נישט גערעכט אז ער האט דארט "רוב" פונעם שמועס, ווען בעצם דערמאנט ער ממש נאר אויפן שפיץ גאפל און ברענגט נישט די פשטים פון ר"ח והמאירי.
נאר אויסער דעם זאגט ער דארט א נייער פשט וואס איז ווערט צו באמערקן, אז דער שינוי הלשון איז געווען אז ער האט נישט צוגעלייגט "נשיאה" נאך רבי יהודה, וואס דער איינציגער וואס איז געווען בן דורו איז נאר ר"י נשיאה, פארדעם האט ער משמיט געווען "נשיאה" צו באמערקן אז ער איז מסופק צווישן רב יהודה און ר"י נשיאה
- ענדע צדיק!
- שר שמונת אלפים
- תגובות: 8114
- זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך יולי 17, 2013 4:44 pm
- פארבינד זיך:
איז מיר שווער געווארן אזא קשיא:
אויב איז "כתב והמכתב" - וואס אפי' לויט די 2'טע פשט אין רש"י - איז כתב פשט די צורת האותיות, וויאזוי איז געווען געשריבן די תורה פאר וועלט באשאף אש שחורה ע"ג אש לבונה? מיט וואספארא אותיות אין שפראך?
אויב איז "כתב והמכתב" - וואס אפי' לויט די 2'טע פשט אין רש"י - איז כתב פשט די צורת האותיות, וויאזוי איז געווען געשריבן די תורה פאר וועלט באשאף אש שחורה ע"ג אש לבונה? מיט וואספארא אותיות אין שפראך?
צ' כפופה וץ' פשוטה... היינו נאמן כפוף נאמן פשוט. וברש"י: נאמן כפוף - אדם כשר צריך להיות כפוף ועניו וסופו להיות פשוט וזקוף לעולם הבא: (שבת קד.)
בלאג - מיינע ארכיוון
בלאג - מיינע ארכיוון
חסיד נלהב האט געשריבן:ביום הקרבת הקרבן קוקט אויס אז ס'איז אזוי אנגענימען אויף למעשה אז ס'איז אסור במלאכה.
אין רמב''ם שטייט ביי הל' כלי המקדש הל''ט אז ס'נאר א מנהג, און בהל' יו''ט פ''ח הי''ח שרייבט דער רמב''ם אז ס'איז אסור מדינא
לפי ענ''ד קוקט אויס ווי עס גייט א שארפע פלוגתא צווישען די ירושלמי און בבלי ווי ווייט די איסור איז און דער רמב''ם איז כדרכו מכריע ערגעץ אינדערמיט.
פארוואס זאגט איר אז דער בבלי איז שארף מחולק מיטן ירושלמי ווען תוס' ברענגט דא אראפ דעם ירושלמי? דער מהרש"א דא אויפן פלאץ לייגט בפירוש צו אז עס איז נישטא קיין סברא צו זאגן אז דער בבלי זאל מחולק זיין אויפן ירושלמי מיט דעם, און לויטן בבלי איז עס אויך אסור מדאורייתא.
דער רש"ש (וואס איר לערנט נישט) ברענגט גראדע יא א תוס' אין חגיגה דף יז: אז פון די גמרא דארט איז משמע אז אין טאג וואס מברענגט א קרבן איז נאר אסור בעשיית מלאכה מדרבנן, אבער עכ"פ אן איסור דרבנן איז זיכער דא אפי' לויטן בבלי.
בנוגע אייער קשיא פ"וו דער ירושלמי ברענגט דעם פסוק ואספת דגניך און נישט ששת ימים תעשה מלאכה האב איך געקלערט לחומר הנושא אז דער ירושלמי ברענגט עס מער אלס 'טעמא דקרא' אה"נ דער היתר איז פון ששת ימים תעשה מלאכה אבער פארוואס האט די תוה"ק טאקע נישט געאסרט אלס דעם קרבן תמיד, אויף דעם ברענגט דער ירושלמי דעם ואספת דגניך ווי איינער זאגט מ'דארף דאך ברענגען פרנסה ודו"ק.
איך וואלט פארט געגליכן מער צו טרעפן א פריערדיגער תירוץ אויף די קשיא וואס קוקט אויס בולט.
ענדע צדיק! האט געשריבן:איז מיר שווער געווארן אזא קשיא:
אויב איז "כתב והמכתב" - וואס אפי' לויט די 2'טע פשט אין רש"י - איז כתב פשט די צורת האותיות, וויאזוי איז געווען געשריבן די תורה פאר וועלט באשאף אש שחורה ע"ג אש לבונה? מיט וואספארא אותיות אין שפראך?
אש שחורה ע"ג אש לבנה איז עס געגעבן געווארן ביי מתן תורה, ה' מסיני בא וגו' מימינו אש דת למו. אבער פאר בריאת העולם איז די תורה נאר געווען באשאפן בכח נישט בכתב (דברי יעקב דוב)
- ענדע צדיק!
- שר שמונת אלפים
- תגובות: 8114
- זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך יולי 17, 2013 4:44 pm
- פארבינד זיך:
מיללער האט געשריבן:ענדע צדיק! האט געשריבן:איז מיר שווער געווארן אזא קשיא:
אויב איז "כתב והמכתב" - וואס אפי' לויט די 2'טע פשט אין רש"י - איז כתב פשט די צורת האותיות, וויאזוי איז געווען געשריבן די תורה פאר וועלט באשאף אש שחורה ע"ג אש לבונה? מיט וואספארא אותיות אין שפראך?
אש שחורה ע"ג אש לבנה איז עס געגעבן געווארן ביי מתן תורה, ה' מסיני בא וגו' מימינו אש דת למו. אבער פאר בריאת העולם איז די תורה נאר געווען באשאפן בכח נישט בכתב (דברי יעקב דוב)
אינטערסאנטע פשט, איך זעה האסט פלייצעס. אבער פארוואס זאגט עס רש"י דא?
צ' כפופה וץ' פשוטה... היינו נאמן כפוף נאמן פשוט. וברש"י: נאמן כפוף - אדם כשר צריך להיות כפוף ועניו וסופו להיות פשוט וזקוף לעולם הבא: (שבת קד.)
בלאג - מיינע ארכיוון
בלאג - מיינע ארכיוון
הרב החסיד וכל הנלוים אליו,
איש בשורה אנכי היום, אייער קשיא אויפן ירושלמי פרעגט דער רא"ם אויפן סמ"ג און אויך דער אור חדש און צל"ח דא, ברוך שכוונתם.
דער צל"ח ענטפערט אז וויבאלד ביינאכט איז מותר בעשיית מלאכה ווייל לילה לאו זמן קרבן וואלט איך בהכרח איינגעזעצט דעם פסוק ששת ימים תעבוד ועשית מלאכתיך אז דאס מיינט ביינאכט, אבער דער פסוק ואספת דגניך איז א ברכה לרוב דגן וואס באדייט אז מ'וועט אלעמאל אוסף זיין עיי"ש.
איש בשורה אנכי היום, אייער קשיא אויפן ירושלמי פרעגט דער רא"ם אויפן סמ"ג און אויך דער אור חדש און צל"ח דא, ברוך שכוונתם.
דער צל"ח ענטפערט אז וויבאלד ביינאכט איז מותר בעשיית מלאכה ווייל לילה לאו זמן קרבן וואלט איך בהכרח איינגעזעצט דעם פסוק ששת ימים תעבוד ועשית מלאכתיך אז דאס מיינט ביינאכט, אבער דער פסוק ואספת דגניך איז א ברכה לרוב דגן וואס באדייט אז מ'וועט אלעמאל אוסף זיין עיי"ש.
ענדע צדיק! האט געשריבן:מיללער האט געשריבן:ענדע צדיק! האט געשריבן:איז מיר שווער געווארן אזא קשיא:
אויב איז "כתב והמכתב" - וואס אפי' לויט די 2'טע פשט אין רש"י - איז כתב פשט די צורת האותיות, וויאזוי איז געווען געשריבן די תורה פאר וועלט באשאף אש שחורה ע"ג אש לבונה? מיט וואספארא אותיות אין שפראך?
אש שחורה ע"ג אש לבנה איז עס געגעבן געווארן ביי מתן תורה, ה' מסיני בא וגו' מימינו אש דת למו. אבער פאר בריאת העולם איז די תורה נאר געווען באשאפן בכח נישט בכתב (דברי יעקב דוב)
אינטערסאנטע פשט, איך זעה האסט פלייצעס. אבער פארוואס זאגט עס רש"י דא?
איר זענט גערעכט, רש"י זאגט קלאר נישט אזוי און רש"י דארף א הסבר.
דאס וואס איך האב געשריבן האב איך שפעטער געטראפן אין רש"ש אבער ווי געזאגט איז דאס לולי דברי רש"י הקדושים.
בכל אופן מוז מען זאגן אז דער אש שחורה ע"ג אש לבנה איז א רוחניות'דיגער כתב און דער כתב וואס איז באשאפן געווארן ערב שבת ביהשמ"ש איז דער גשמיות'דיגער צורת האותיות וואס מיר קענען.
אפשר האט עמיצער א בעסערע הסבר בדברי רבינו רש"י ז"ל?
מיללער האט געשריבן:דף נד.
אמר ר' יצחק בר אבדימי אע"פ שרבי מפזרן חוזר וסודרן על הכוס כדי להוציא בניו ובני ביתו.
אין די גמ' ר"ה דף כט. זאגט אהבה בריה דר' זירא אז ברכת הנהנין אם יצא אינו מוציא און אזוי ווערט געפסקנט אין או"ח סי' רי"ג, האט רבי מחולק געווען אויף דעם?
עי' טוש"ע או"ח סי' רצ"ז ס"ה ובטו"ז ומג"א שם לגבי ברכת בשמים לאחר שיצא אם מוציא ובשו"ע הרב שם הוסיף לגבי ברכת האש (ולפלא שאף אחד לא ציין לדברי הגמ' דילן וצ"ע)
מיללער האט געשריבן:הרב החסיד וכל הנלוים אליו,
איש בשורה אנכי היום, אייער קשיא אויפן ירושלמי פרעגט דער רא"ם אויפן סמ"ג און אויך דער אור חדש און צל"ח דא, ברוך שכוונתם.
דער צל"ח ענטפערט אז וויבאלד ביינאכט איז מותר בעשיית מלאכה ווייל לילה לאו זמן קרבן וואלט איך בהכרח איינגעזעצט דעם פסוק ששת ימים תעבוד ועשית מלאכתיך אז דאס מיינט ביינאכט, אבער דער פסוק ואספת דגניך איז א ברכה לרוב דגן וואס באדייט אז מ'וועט אלעמאל אוסף זיין עיי"ש.
יישר כוח הרב מיללער החייתנו, עס האט מיר שטארק געקוועטשט יענע תמיי' אויפען ירושלמי.
בנוגע די נושא פון כתב והמכתב, הא איך געקלערט אז דאס ואס די מהרש''א און נאך מוטשען זיך צו פארשטיין וואס ליגט אינעם כתב והמכתב, קען זיין דער וואס האלט מיט דעי שעורים קען האבען א שטיקעל ישוב אויף וואס עס ליגט אינעם בריאת הכתב (דרך צחות)
זאגט איר האט עס געהערט פון א פייערדיגער חסיד
נ''ג ע''ב
תוס' ד''ה מה ראו גייט אריין אינעם סוגיא צו עס איז געווען א מעיקרא דדינא'דיגע חיוב פון מסי''נ אויף חנני' מישאל ועזרי' צו נישט, תוס' זאגט אז לפי די הסבר אז עס איז בלויז געווען א צלם לכבוד, און נישט עבודה זרה, פארשטייט מען פארוואס די גמרא זאגט אילו נגדוהו לחנני' מישאל ועזרי' וואלטען זיי זיך יא געבוקט, ווייל עס איז נישט געווען עבודה זרה ממש, און תוס' איז מאריך אויף נאך פלעצער כתובות ל''ג און ע''ז ג. אז מען זעהט ביי רבי עקיבא און נאך אזזיי האבען זיך געלאזט טון מער ווי הריגה, און געליטען יסורים נוראים על קידוש השם.
לכ' וואס מען דארף פארשטיין דא איז אז נאר ביי חנני' מישאל ועזרי' טרעפט מען אז זיי האבען געהאט די ברירה צו פטור ווערן פון זייער עונש ביי די אנדערע פעלער ווי תוס' רעדט איז דאך נישט געווען די בחירה אין זייער הענט צו זאגען אז איך בין גרייט זיך צו אונטערגעבן.
לפי ווי ס'ליגט מיר אין זכרון איז יא דא וואס לערנען בפשיטות אז מער פון הריגה, דהיינו שטערבליכע יסורין איז נישט אין כלל פון יהרג ואל יעבור.
לכ' וואס מען דארף פארשטיין דא איז אז נאר ביי חנני' מישאל ועזרי' טרעפט מען אז זיי האבען געהאט די ברירה צו פטור ווערן פון זייער עונש ביי די אנדערע פעלער ווי תוס' רעדט איז דאך נישט געווען די בחירה אין זייער הענט צו זאגען אז איך בין גרייט זיך צו אונטערגעבן.
לפי ווי ס'ליגט מיר אין זכרון איז יא דא וואס לערנען בפשיטות אז מער פון הריגה, דהיינו שטערבליכע יסורין איז נישט אין כלל פון יהרג ואל יעבור.
זאגט איר האט עס געהערט פון א פייערדיגער חסיד
- ענדע צדיק!
- שר שמונת אלפים
- תגובות: 8114
- זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך יולי 17, 2013 4:44 pm
- פארבינד זיך:
מיללער האט געשריבן:בכל אופן מוז מען זאגן אז דער אש שחורה ע"ג אש לבנה איז א רוחניות'דיגער כתב און דער כתב וואס איז באשאפן געווארן ערב שבת ביהשמ"ש איז דער גשמיות'דיגער צורת האותיות וואס מיר קענען.
יעצט זעה איך אין די בלויע גמרות זאגן זיי אזוי, מדעת עצמם (כנהוג). און קיין אנדערע פשט האב איך נישט
מיללער האט געשריבן:דף נד. אמר ר' יצחק בר אבדימי אע"פ שרבי מפזרן חוזר וסודרן על הכוס כדי להוציא בניו ובני ביתו. אין די גמ' ר"ה דף כט. זאגט אהבה בריה דר' זירא אז ברכת הנהנין אם יצא אינו מוציא און אזוי ווערט געפסקנט אין או"ח סי' רי"ג, האט רבי מחולק געווען אויף דעם?
אין ריטב"א האב איך געזעהן רעדט ער דערפון ער מוטשטעט זיך.
----
אן אנדערע קשיא אויף יענעם דף איז מיר געוועזן שווער אויף די גמרא פון ענה, צו ער איז געווען א פסול צו נישט.
קודם כל וואס שטופט די גמרא אזוי צו פארענטפערן דעם ענה?
און נאכדעם. לויט די מסקנה ווי ער ענטפערט דארט, אז וויבאלד עס שטייט "הוא ענה" מיינט עס די זעלבע ענה, לכאורה, לויט מיין סברא וואלט געווען פונקט פארקערט, "הוא ענה" קומט דיר מדגיש זיין אז ער איז די ענה וואס איז "נישט" די אנדערע ענה, נאר 'דער ענה' וואס מצא הימים?!
געטראכט האב איך, אז טאקע וועגן דעם האט עס רבא/רב פפא מורא געהאט צו זאגן אנעם שבור מלכא, טאקע ווייל עס אזי פארקערט פון די סברה...
האט נאך איינער געטארכט דערפון אדער האט א תירוץ
צ' כפופה וץ' פשוטה... היינו נאמן כפוף נאמן פשוט. וברש"י: נאמן כפוף - אדם כשר צריך להיות כפוף ועניו וסופו להיות פשוט וזקוף לעולם הבא: (שבת קד.)
בלאג - מיינע ארכיוון
בלאג - מיינע ארכיוון
- ענדע צדיק!
- שר שמונת אלפים
- תגובות: 8114
- זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך יולי 17, 2013 4:44 pm
- פארבינד זיך:
מיללער האט געשריבן:יישר כח ר' ע. צדיק
איבער "הוא ענה" אין די גמ' און מדרשי חז"ל איז אנגענומען אז "הוא" מיינט אז דאס איז איינס און דער זעלבער ווי אן אנדערער, הוא אחשורש מתחלתו ועד סופו, ועוד כהנה.
גערעכט, אבער פארוואס האט ער טאקע דעמאלט מורא געהאט צו זאגן אזא מילתא דפשיטא?
צ' כפופה וץ' פשוטה... היינו נאמן כפוף נאמן פשוט. וברש"י: נאמן כפוף - אדם כשר צריך להיות כפוף ועניו וסופו להיות פשוט וזקוף לעולם הבא: (שבת קד.)
בלאג - מיינע ארכיוון
בלאג - מיינע ארכיוון
ענדע צדיק! האט געשריבן:מיללער האט געשריבן:יישר כח ר' ע. צדיק
איבער "הוא ענה" אין די גמ' און מדרשי חז"ל איז אנגענומען אז "הוא" מיינט אז דאס איז איינס און דער זעלבער ווי אן אנדערער, הוא אחשורש מתחלתו ועד סופו, ועוד כהנה.
גערעכט, אבער פארוואס האט ער טאקע דעמאלט מורא געהאט צו זאגן אזא מילתא דפשיטא?
ווייל דער "הוא ענה" שטייט דאך לגבי אשר מצא את היימים במדבר נישט אז דאס איז דער ענה א ברודער מיט צבעון, ממילא איז עס א דרש און נישט דער פשוט'ע פשט
- ענדע צדיק!
- שר שמונת אלפים
- תגובות: 8114
- זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך יולי 17, 2013 4:44 pm
- פארבינד זיך:
להתחדד האט געשריבן:דער וואס לערנט ענה וואס איז מיט אין כל חדש תחת השמש?
די שפת אמת פרעגט דאס אויף 'פרד', אז ווי קען מען זאגן אין כל חדש, הלא יעדע מין געמישטע זאך איז שוין געווען?
ענטפערט ער: אז טאקע דאס וואס הקב"ה האט באשאפן איז, די כח, אז יעדע זאך וואס מען מישט אויס וועט ארויסקומען עפעס פריש. די מחלוקה איז נאר ווער עס האט עס למעשהצוזאמגעשטעלט בפועל, אדם, צו ענה
צ' כפופה וץ' פשוטה... היינו נאמן כפוף נאמן פשוט. וברש"י: נאמן כפוף - אדם כשר צריך להיות כפוף ועניו וסופו להיות פשוט וזקוף לעולם הבא: (שבת קד.)
בלאג - מיינע ארכיוון
בלאג - מיינע ארכיוון