קשיות והערות על שיעור היום - פרק ואלו עוברין
די אחראים: אחראי,גבאי ביהמד
- ענדע צדיק!
- שר שמונת אלפים
- תגובות: 8100
- זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך יולי 17, 2013 4:44 pm
- פארבינד זיך:
וואלט געווען א סברא פארקערט ניין?
צ' כפופה וץ' פשוטה... היינו נאמן כפוף נאמן פשוט. וברש"י: נאמן כפוף - אדם כשר צריך להיות כפוף ועניו וסופו להיות פשוט וזקוף לעולם הבא: (שבת קד.)
בלאג - מיינע ארכיוון
בלאג - מיינע ארכיוון
מיללער האט געשריבן:נאך די גאנצע גמרא קומט אויס אז לויט די רבנן דפליגי עליה דר"א בכותח הבבלי (נישט די רבנן פון ר"ע ביי משרת) האלטן נישט קיין טעם כעיקר און נישט היתר מצטרף לאיסור ביי חמץ, וממילא איז עירובו בלא כלום.
איז מיין שאלה אויבן אין כל שעה בדף כט: איז געווען א גאנצע סוגיא פון במינו במשהו רב ושמואל און ר' יוחנן, איז דאס נאר אן איסור דרבנן אבער נישט מדאורייתא, שטימט?
אין כל שעה רעדט מען פין א איסור דא רעדט מען פין א לאוו.
רעדט איך צי די זאך?
- סיגוט
- שר חמש מאות
- תגובות: 534
- זיך איינגעשריבן אום: פרייטאג נאוועמבער 18, 2011 11:11 am
- לאקאציע: אין מארמאראש
להתחדד האט געשריבן:פין ווי לערנט מען ארויס אז חמץ נוקשה איז א לאוו ?
די גמרא רעדט נאר פין תערובת חמץ לר׳א
דף מג.
מאן תנא דחמץ דגן גמור על ידי תערובות ונוקשה בעיניה בלאו אמר רב יהודה אמר רב רבי מאיר היא דתניא שיאור ישרף ונותנו לכלבו והאוכלו בארבעים הא גופא קשיא אמרת שיאור ישרף אלמא אסור בהנאה והדר תני ונותנו לפני כלבו אלמא מותר בהנאה הכי קאמר שיאור ישרף דרבי מאיר לרבי מאיר דרבי יהודה לרבי יהודה ונותנו לפני כלבו דרבי מאיר לרבי יהודה והאוכלו בארבעים אתאן לרבי מאיר שמעינן ליה לרבי מאיר נוקשה בעיניה בלאו וכל שכן חמץ דגן גמור על ידי תערובת.
להתחדד האט געשריבן:מיללער האט געשריבן:נאך די גאנצע גמרא קומט אויס אז לויט די רבנן דפליגי עליה דר"א בכותח הבבלי (נישט די רבנן פון ר"ע ביי משרת) האלטן נישט קיין טעם כעיקר און נישט היתר מצטרף לאיסור ביי חמץ, וממילא איז עירובו בלא כלום.
איז מיין שאלה אויבן אין כל שעה בדף כט: איז געווען א גאנצע סוגיא פון במינו במשהו רב ושמואל און ר' יוחנן, איז דאס נאר אן איסור דרבנן אבער נישט מדאורייתא, שטימט?
אין כל שעה רעדט מען פין א איסור דא רעדט מען פין א לאוו.
רעדט איך צי די זאך?
איסור דאורייתא אדער דרבנן?
ענדע צדיק! האט געשריבן:וואלט געווען א סברא פארקערט ניין?
זיי דיר מסביר,
רבי אלחנן זאגט אז אויב מען מעג עסן באזינדער די איסור און באזינדער די היתר, איז עס ווייל עס ברויך ווערן היתר נתהפך לאיסור וואס פארדעם פאדערט זיך א ממשיות'דיגע עירוב, וואסערע סברא האסטו אויף פארקערט
זאגט איר האט עס געהערט פון א פייערדיגער חסיד
סיגוט האט געשריבן:להתחדד האט געשריבן:פין ווי לערנט מען ארויס אז חמץ נוקשה איז א לאוו ?
די גמרא רעדט נאר פין תערובת חמץ לר׳א
דף מג.
מאן תנא דחמץ דגן גמור על ידי תערובות ונוקשה בעיניה בלאו אמר רב יהודה אמר רב רבי מאיר היא דתניא שיאור ישרף ונותנו לכלבו והאוכלו בארבעים הא גופא קשיא אמרת שיאור ישרף אלמא אסור בהנאה והדר תני ונותנו לפני כלבו אלמא מותר בהנאה הכי קאמר שיאור ישרף דרבי מאיר לרבי מאיר דרבי יהודה לרבי יהודה ונותנו לפני כלבו דרבי מאיר לרבי יהודה והאוכלו בארבעים אתאן לרבי מאיר שמעינן ליה לרבי מאיר נוקשה בעיניה בלאו וכל שכן חמץ דגן גמור על ידי תערובת.
אביסל ווייטער, ווען איך גיי לויט רבי אליעזר איז נוקשה מק"ו פון עירובו, אדער לכה"פ א מה מצינו (עפ"י דפו"י המובא בהגהות וציונים)
סיגוט האט געשריבן:להתחדד האט געשריבן:פין ווי לערנט מען ארויס אז חמץ נוקשה איז א לאוו ?
די גמרא רעדט נאר פין תערובת חמץ לר׳א
דף מג.
מאן תנא דחמץ דגן גמור על ידי תערובות ונוקשה בעיניה בלאו אמר רב יהודה אמר רב רבי מאיר היא דתניא שיאור ישרף ונותנו לכלבו והאוכלו בארבעים הא גופא קשיא אמרת שיאור ישרף אלמא אסור בהנאה והדר תני ונותנו לפני כלבו אלמא מותר בהנאה הכי קאמר שיאור ישרף דרבי מאיר לרבי מאיר דרבי יהודה לרבי יהודה ונותנו לפני כלבו דרבי מאיר לרבי יהודה והאוכלו בארבעים אתאן לרבי מאיר שמעינן ליה לרבי מאיר נוקשה בעיניה בלאו וכל שכן חמץ דגן גמור על ידי תערובת.
רב סיגוט איר מיינט טאקע אז איך לערנט נישט די סוגיא אין איך פרעגט אין די וועלט אריין א פשוטע גמרא?...
אפשר האב איך נישט מסביר געווען די קשיא
איך פרעג פין ווי לערנט ר׳ מאיר ארויס אז חמץ נוקשה איז א לאוו?
אזוי ווי די גמרא ברעגט אין פרעגט אויף ר׳א
לעצט פארראכטן דורך להתחדד אום מיטוואך יוני 18, 2014 8:48 pm, פארראכטן געווארן 1 מאל.
- ענדע צדיק!
- שר שמונת אלפים
- תגובות: 8100
- זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך יולי 17, 2013 4:44 pm
- פארבינד זיך:
חסיד נלהב האט געשריבן:ענדע צדיק! האט געשריבן:וואלט געווען א סברא פארקערט ניין?
זיי דיר מסביר,
רבי אלחנן זאגט אז אויב מען מעג עסן באזינדער די איסור און באזינדער די היתר, איז עס ווייל עס ברויך ווערן היתר נתהפך לאיסור וואס פארדעם פאדערט זיך א ממשיות'דיגע עירוב, וואסערע סברא האסטו אויף פארקערט
מסברא וואלט מען זיך געקענט דינגען, אבער ווען איך האב געענדיגט די סוגיא אויף דף מה. שטייט דארט קלאר ארויס אין די גמרא אז "היתר מצטרף לאיסור" גייט נאר אן ווען מען עסט עס צוזאמען
צ' כפופה וץ' פשוטה... היינו נאמן כפוף נאמן פשוט. וברש"י: נאמן כפוף - אדם כשר צריך להיות כפוף ועניו וסופו להיות פשוט וזקוף לעולם הבא: (שבת קד.)
בלאג - מיינע ארכיוון
בלאג - מיינע ארכיוון
להתחדד האט געשריבן:סיגוט האט געשריבן:להתחדד האט געשריבן:פין ווי לערנט מען ארויס אז חמץ נוקשה איז א לאוו ?
די גמרא רעדט נאר פין תערובת חמץ לר׳א
דף מג.
מאן תנא דחמץ דגן גמור על ידי תערובות ונוקשה בעיניה בלאו אמר רב יהודה אמר רב רבי מאיר היא דתניא שיאור ישרף ונותנו לכלבו והאוכלו בארבעים הא גופא קשיא אמרת שיאור ישרף אלמא אסור בהנאה והדר תני ונותנו לפני כלבו אלמא מותר בהנאה הכי קאמר שיאור ישרף דרבי מאיר לרבי מאיר דרבי יהודה לרבי יהודה ונותנו לפני כלבו דרבי מאיר לרבי יהודה והאוכלו בארבעים אתאן לרבי מאיר שמעינן ליה לרבי מאיר נוקשה בעיניה בלאו וכל שכן חמץ דגן גמור על ידי תערובת.
רב סיגוט איר מיינט טאקע אז איך לערנט נישט די סוגיא אין איך פרעגט אין די וועלט אריין א פשוטע גמרא?...
אפשר האב איך נישט מסביר געווען די קשיא
איך פרעג פין ווי לערנט ר׳ מאיר ארויס אז חמץ נוקשה איז א לאוו?
אזוי ווי די גמרא ברעגט אין פרעגט אויף ר׳א
רש"י (מג. ד"ה שיאור) זאגט קלאר אז סיי לויט ר"מ און סיי לויט ר"א איז דער לימוד דער זעלבער "כל" נאר איינער לייגט עס אויף תערובות און איינער אויף נוקשה.
דף מ''ד
עס איז מיר שווער די לימוד וואס די גמ' וויל לערנען לשיטת רבי עקיבא אז טעם כעיקר לערנט זיך פון דעם וואס בשר וחלב איז אסור הגם די חלב איז נישט 'בעין' נאר עס שפירט זיך בלויז א 'טעם' חלב, די פלא איז אז מהיכי תיתי אז די איסור בתורה איז געווען אויף בשר און חלב בעין? פונקט ווי מען זעהט אז די גמרא איז מסביר די חידוש פון בשר וחלב אז דייקא על ידי בישול און נישט דורך שריי' ווערט עס אסור, איז ווער זאגט אז די איסור התורה איז דא געווען אויף ''חלב בעין'' די צורת האיסור איז טאקע נאר אויף בשר בטעם חלב, וואס בנוסף לזה איז דא א חידוש אז די טעם מיז דייקא קומען ע''י בישול
אבער ווי זעהט מען דא אז טעם כעיקר?
אבער ווי זעהט מען דא אז טעם כעיקר?
זאגט איר האט עס געהערט פון א פייערדיגער חסיד
- שמעלקא טויב
- שר חמשת אלפים
- תגובות: 5396
- זיך איינגעשריבן אום: דינסטאג מאי 04, 2010 2:41 pm
- לאקאציע: אויפ'ן באשעפער'ס וועלט'ל!
מיללער האט געשריבן:שמעלקא טויב האט געשריבן:איבער מקפה של תרומה איז כדי צו לערנען תו"ס אין מס' נזיר, אזוי ליגט מיר אין קאפ אז דארט איז דא גוטע זאכן.
נישט נאר איבער מקפה, די גאנצע סוגיא ממש אות באות שטייט אויך אין נזיר, מ'דארף עס דארט אויך לערנען און טאקע די תוס' דארט זענען קילורין לעינים וד"ת עניים במקו"א ועשירין במק"א, וכולי האי ואולי קען מען ארויסקריכן פון די סוגיא מיט גאנצע ביינער.
-
איז דא א גוטע טשארט אויף די סוגיא מיט אלע מושגים?
אויף מס' נזיר איז דא א ספר תוספות נזיר פון הרב ארז סלע שליט"א, כ'האב עס אין מיין באזיץ, הרב מיללער קענסטעס נעמען פון מיר, ס'העלפט זייער שטארק פאר הבנת דבריהם הקדושים פון תו"ס.
לסיכום הסוגיא פון היתר מצטרף לאיסור און טעם כעיקר ביי חמץ.
די משנה וואס רעדט פון כותח הבבלי און זאגט אז עס איז דא א לאו באכילתו גייט ווי ר"א וואס לערנט ארויס פון "כל" אז עירובו בלאו. יעצט וויבאלד כותח הבבלי האט במציאות נישט קיין כזית בכדא"פ מוז מען בע"כ זאגן אז דער מלקות איז מכח היתר מצטרף לאיסור.
די רבנן קריגען אויף ר"א ביי כותח הבבלי לגבי מלקות, אבער זיי זענען מודה אז עס איז דא דערביי אן איסור דאס צו עסן, אזוי ווי רבא פסק'נט אויבן בדף ל. אז חמץ בזמנו בין במינו בין שלא מינו במשהו.
ביי א מציאות ווען עס איז אויסגעמישט א כזית חמץ בכדא"פ און ער עסט א פרס, וואס דאס מיינט אז ער עסט א גאנצע כזית איסור, זענען די רבנן אויך מודה אז מ'קריגט מלקות (און אפשר אפי' כרת), און דאס לערנט זיך נישט פון "כל" נאר ווי די גמ' זאגט אז "כזית בכדא"פ דאורייתא" און רש"י זאגט אז דאס מיינט דער הלל"מ פון שיעורין חציצין ומחיצין הלל"מ.
דער רי"ף און דער רא"ש פסק'ן ווי די רבנן, און דער רא"ש שמועסט אויס פארוואס, כאטש אונזער משנה איז א סתם משנה ווי ר"א.
דער רמב"ם פסקנ'ט אויך אז מלקות איז נאר דא ביי א כזית בכדא"פ אבער ער לייגט צו אז מ'לערנט עס פון "כל" וואס דאס מאכט דעם רמב"ם זייער שווער ממנ"פ אז מ'לערנט פון כל הייסט אז ער פסקנט ווי ר"א ולשיטתו פעלט דאך נישט אויס קיין כזית בכדא"פ וועגן היתר מצטרף לאיסור, ועיי"ש בכסף משנה ושאר מפרשי הרמב"ם וויאזוי מ'גיט זיך אן עצה.
-
וואס בלייבט איבער צו וויסן: וואס טוט זיך לגבי טעם כעיקר? קומט דאס בכלל אריין דא לגבי תערובת חמץ, און ביי אנדערע איסורין?
דאס איז וואס מאכט אלעס קאמפליצירט וע"ז יש מחלוקת גדול בין בעל המאור והמלחמות והראב"ד ומשם להלכה ולמעשה, מיט וואס איז היתר מצטרף לאיסור מער ווי טעם כעיקר, און צו איך זאג נהפך ההיתר להיות איסור ביי טעם כעיקר, ועוד הרבה דיונים וואס כאפט שטארקע נפק"מ וויאזוי מ'לערנט אפ אונזער סוגיא.
און דאס ווענדט זיך זייער שטארק וויאזוי איך לערן טעם כעיקר לגבי כל איסורין שבתורה, באזירט אויף די סוגיא פון טיפת חלב אין חולין קט. און פריער אין פרק גיד הנשה צח. און אויך אין ע"ז סז.
דער בית יוסף אין יור"ד סי' צ"ח איז מאריך אין אלע שיטות הראשונים בזה.
די משנה וואס רעדט פון כותח הבבלי און זאגט אז עס איז דא א לאו באכילתו גייט ווי ר"א וואס לערנט ארויס פון "כל" אז עירובו בלאו. יעצט וויבאלד כותח הבבלי האט במציאות נישט קיין כזית בכדא"פ מוז מען בע"כ זאגן אז דער מלקות איז מכח היתר מצטרף לאיסור.
די רבנן קריגען אויף ר"א ביי כותח הבבלי לגבי מלקות, אבער זיי זענען מודה אז עס איז דא דערביי אן איסור דאס צו עסן, אזוי ווי רבא פסק'נט אויבן בדף ל. אז חמץ בזמנו בין במינו בין שלא מינו במשהו.
ביי א מציאות ווען עס איז אויסגעמישט א כזית חמץ בכדא"פ און ער עסט א פרס, וואס דאס מיינט אז ער עסט א גאנצע כזית איסור, זענען די רבנן אויך מודה אז מ'קריגט מלקות (און אפשר אפי' כרת), און דאס לערנט זיך נישט פון "כל" נאר ווי די גמ' זאגט אז "כזית בכדא"פ דאורייתא" און רש"י זאגט אז דאס מיינט דער הלל"מ פון שיעורין חציצין ומחיצין הלל"מ.
דער רי"ף און דער רא"ש פסק'ן ווי די רבנן, און דער רא"ש שמועסט אויס פארוואס, כאטש אונזער משנה איז א סתם משנה ווי ר"א.
דער רמב"ם פסקנ'ט אויך אז מלקות איז נאר דא ביי א כזית בכדא"פ אבער ער לייגט צו אז מ'לערנט עס פון "כל" וואס דאס מאכט דעם רמב"ם זייער שווער ממנ"פ אז מ'לערנט פון כל הייסט אז ער פסקנט ווי ר"א ולשיטתו פעלט דאך נישט אויס קיין כזית בכדא"פ וועגן היתר מצטרף לאיסור, ועיי"ש בכסף משנה ושאר מפרשי הרמב"ם וויאזוי מ'גיט זיך אן עצה.
-
וואס בלייבט איבער צו וויסן: וואס טוט זיך לגבי טעם כעיקר? קומט דאס בכלל אריין דא לגבי תערובת חמץ, און ביי אנדערע איסורין?
דאס איז וואס מאכט אלעס קאמפליצירט וע"ז יש מחלוקת גדול בין בעל המאור והמלחמות והראב"ד ומשם להלכה ולמעשה, מיט וואס איז היתר מצטרף לאיסור מער ווי טעם כעיקר, און צו איך זאג נהפך ההיתר להיות איסור ביי טעם כעיקר, ועוד הרבה דיונים וואס כאפט שטארקע נפק"מ וויאזוי מ'לערנט אפ אונזער סוגיא.
און דאס ווענדט זיך זייער שטארק וויאזוי איך לערן טעם כעיקר לגבי כל איסורין שבתורה, באזירט אויף די סוגיא פון טיפת חלב אין חולין קט. און פריער אין פרק גיד הנשה צח. און אויך אין ע"ז סז.
דער בית יוסף אין יור"ד סי' צ"ח איז מאריך אין אלע שיטות הראשונים בזה.
בדף מה: איז דא די ברייתא פון פת שנתעפשה ונפסלה מאכילת כלב, אינעם פריערדיגען פרק כל שעה אנהייב ביי חרכו קודם זמנו, האבן מיר ארומגעשמועסט איבער די נושא פון נפסל מאכילת כלב, וכדי שיהא דברי תודה מחודדים בפינו, לייג איך דא א לינק צום שמועס:
viewtopic.php?p=855672#p855672
ובעיקר וועל איך ציטירן דברי ידידינו הרב הצעיר בהנידון:
viewtopic.php?p=855672#p855672
ובעיקר וועל איך ציטירן דברי ידידינו הרב הצעיר בהנידון:
צעיר באלפי ישראל האט געשריבן:יסוד הדין מבואר בעיקר הסוגיא דף מה:, (ששם כל הדיון בענין נפסל מאכילת כלב, ועי' שם בספר הנפלא דבר שמואל מה שקיבץ כעמיר גורנה) בדברי הר"ן שם שהקשה על מה חייבין בחמץ כשכבר אינה ראויה למאכל אדם הלא נבילה לא ראויה לא הוי אכילה, ותירץ כיון שבחמץ יש דין מיוחד שאם הוא ראוי לחמע בה עיסות אחרות, גם עוברים עליה, אך לאחר שנפסל מאכילת כלב כבר אינה ראוי לחמע, עיי"ש.
וענין זה אם הוא דין בתשביתו, או בבל יראה, או גם באיסור אכילה, הוא אריכות באחרונים, ובנוסף למה שציינת יש שם בספר היסודי על הל' פסח מקור חיים למרן החוות דעת ובמגן האלף אריכות בזה, וכן בחוות דעת על יורה דעה סימן ק"ג סק"א, עיי"ש
ומגדולי האחרונים הפליאו לעשות בזה, האחיעזר (ח"ג סימן ה), והמנחת ברוך (סימן מ) עיי"ש כל השיטות.
[quote="מיללער"]לסיכום הסוגיא פון היתר מצטרף לאיסור און טעם כעיקר ביי חמץ.
די משנה וואס רעדט פון כותח הבבלי און זאגט אז עס איז דא א לאו באכילתו
״״לאו דווקא באכילתו אפי לא אכל עובר על בל יראה ובל ימצא עיין רש״י במשנה ותוס׳ שם שפליגי״״
גייט ווי ר"א וואס לערנט ארויס פון "כל" אז עירובו בלאו. יעצט וויבאלד כותח הבבלי האט במציאות נישט קיין כזית בכדא"פ מוז מען בע"כ זאגן אז דער מלקות איז מכח היתר מצטרף לאיסור
״״ אדער וועגן טעם כעיקר אזוי זעט אויס פין רש״י מה. ד״ה ה״ג
אדער ווי ר׳ מאיר כרב יהודה״״[/b]די רבנן קריגען אויף ר"א ביי כותח הבבלי לגבי מלקות, אבער זיי זענען מודה אז עס איז דא דערביי אן איסור דאס צו עסן, אזוי ווי רבא פסק'נט אויבן בדף ל. אז חמץ בזמנו בין במינו בין שלא מינו במשהו.
״״אגב דע רבנן האלטן נישט טעם בעיקר דאורייתא,עיין רש״י הנ״ל. קימט אויס אז עס איז דא דריי שיטות״״״
״
לעצט פארראכטן דורך להתחדד אום מאנטאג יוני 23, 2014 11:45 am, פארראכטן געווארן 4 מאל.
בדף מז. שמועסט רש"י אויס אז פ"וו דייקא ביי יו"ט של ר"ה קומט אויס די לחם הפנים זאל נאכל ווערן לאחד עשר און נישט ביי אנדערע צוויי טעג יו"ט ובלשונו הק' "דבזמן לחם הפנים לא היו שני ימים טובים של גליות".
פרעגט דער הייליגער נו"ב אין צל"ח אז לכאורה איז דאס נישט נאר "בזמן לחם הפנים" דהיינו בזמן שביהמ"ק היה קיים, נאר אפי' בזה"ז איז אין ירושלים נישטא קיין שני ימים טובים? פארוואס דרוקט רש"י בזמן לחם הפנים.
פארציילט מרן החתם סופר זצ"ל בחידושיו פה, אז ווען ער האט בילדותו באזוכט די שטאט פראג און איז אריין לקבל פני הגה"ק הנודע ביהודה זצ"ל "ילדות היתה בי והעזתי פני" און ער האט געענטפערט אז מעיקר הדין קען געמאלט זיין אז מ'זאל מקדש זיין דעם חודש אין חוץ לארץ און דעמאלס וועט ירושלים מאכן שני ימים טובים מספיקא דיומא, אבער בזמן שביהמ"ק היה קיים טאר מען נישט מקדש זיין אינדרויסן פון לשכת הגזית ממילא איז דאס נישט שייך ונמצא דברי רשיה"ק מדיוקין מאד, "ונענה לי בראשו" פירט אויס דער חת"ס.
מורא'דיג!
פרעגט דער הייליגער נו"ב אין צל"ח אז לכאורה איז דאס נישט נאר "בזמן לחם הפנים" דהיינו בזמן שביהמ"ק היה קיים, נאר אפי' בזה"ז איז אין ירושלים נישטא קיין שני ימים טובים? פארוואס דרוקט רש"י בזמן לחם הפנים.
פארציילט מרן החתם סופר זצ"ל בחידושיו פה, אז ווען ער האט בילדותו באזוכט די שטאט פראג און איז אריין לקבל פני הגה"ק הנודע ביהודה זצ"ל "ילדות היתה בי והעזתי פני" און ער האט געענטפערט אז מעיקר הדין קען געמאלט זיין אז מ'זאל מקדש זיין דעם חודש אין חוץ לארץ און דעמאלס וועט ירושלים מאכן שני ימים טובים מספיקא דיומא, אבער בזמן שביהמ"ק היה קיים טאר מען נישט מקדש זיין אינדרויסן פון לשכת הגזית ממילא איז דאס נישט שייך ונמצא דברי רשיה"ק מדיוקין מאד, "ונענה לי בראשו" פירט אויס דער חת"ס.
מורא'דיג!
מו:
גמרא לימא בטובת הנאה קמיפלגי,
וואס איז דא שייך טובת הנאה ?דא רעדט מען פין חלה טמא וואס א כהן קען גארנישט טוען מיט דעם
וואס איז דא שייך טובת הנאה ?דא רעדט מען פין חלה טמא וואס א כהן קען גארנישט טוען מיט דעם