ווען מיכל איז עלטער געווארן, איז זיין אפעטיט מיטגעוואקסן מיט אים, און פארשטייט זיך אז ס'איז געווען "נודע כי באו בקרבינה", דען פונעם אמאליגן דאבל-טשין איז שוין אצינד געווארן א טריפל-טשין, און די פונטן זיינע זענען געוואקסן ווי הייוון מיט א שנעלן אימפעט טעגליך.
די עלטערן זיינע האבן פרובירט מיט אלע מיטלען אים צוריקצוהאלטן פונעם אכילה גסה, און האבן געטוהן אלע מעגליכקייטן אים צו קאנטראלירן מיט דייעטעס שונות ומשונות, אבער עס האט געהאלפן א מכה... מיכל האט זיך בשום אין אופן נישט געקענט צוריקהאלטן, און ווען מען האט אים נישט דערלאנגט זיין געווענדליכע תרטימר בשר וואס ער איז געווען געוואוינט צו עסן טעגליך, האט ער זיך גענומען צו בריקן מיט די פיס און פאכענען מיט די הענט שרייענדיג דערביי אומבאנומענע קולות, אזוי ארום אז עס איז נישט געווען קיין סאך ברירות, נאר מען האט אים געמוזט נאכגעבן.
אלט זייענדיג 11 יאר, האט ער שוין געוואויגן א קיימא לן פון 250 פונט, און פארשטייט זיך אז עס האט קיין סאך כבוד נישט געברענגט צווישן די חברים, אבער וואס טוט מען נישט פאר א גוט שטיקל אכילה? ער איז גרייט געווען צו פארקוקן אויף זיין פערזענליכע כבוד, אבי דאס פיפיקל צופרידענצושטעלן.
די צייט איז נישט געבליבן שטיין, מיכל איז שוין בר מצוה געווארן אין א גוטע שעה, ער האט זיך אנגעטוהן ס'היט און רעקל, ס'איז אבער איבריג צו זאגן אז די אכילה האט בר מצוה געהאט אינאיינעם מיט אים, און אדרבא יעצט האט ער אנגעהויבן צו שפייזן דעם יצר טוב אויך, און אין נישט א לאנגע תקופה דערויף האט ער זיך געדארפט מלבש זיין פונדאסניי מיט פאסיגע בגדים לויט זיין מאס.
די עלטערן זיינע האבן זיך ממש געגעסן דאס געזונט מיט אים, אבער מיכל בלייבט מיכל, ער וועט פאר קיין שום געלט אין די וועלט נישט מוותר זיין און נישט איינגיין אויף קיין פשרות... ער פלעגט טענה'ן וואס ארט אייך אז ס'קומט צו נאך א שטיק אידיש בשר? וואס ארט אייך אז איך וואקס אין די ברייט אנשטאט אין די לענג? און אזוי האט ער דורכגעשטופט זיינע בחור'ישע יארן, ביז ער איז ענדליך אנגעקומען צום פרק איש מקדש.
זעלבסטפארשטענדליך אז קיין פלג גופא האט ער נישט געוואלט בלייבן (כאטשיג ער פלעגט שטענדיג טענה'ן אז ער איז קיינמאל קיין פלגא דגופא נישט געווען - זייענדיג דאפלט אין סייז פון זיינע חברים), איז געבליבן ביי די מסקנא אז מיכל וועט מאכן א ירידה לצורך עליה, ער וועט אנהייבן מצמצם צו זיין פון זיינע מזונות הקצובין לו, מיטן חשבון אז שפעטער ווען ער וועט א חתן ווערן אי"ה וועט ער צוריק באצאלן מיט שיינע פראצענטן.
למעשה אבער איז אים נישט געלונגען אויסצופירן זיין רצון מכח אל הפועל, און וויפיל ער האט פרובירט צו עסן בלויז כדי שביעה איז עס אים נישט געלונגען.
מיכל איז שוין געווען א עלטערער בחור פון 23 יאר, און קיין שידוכים זענען אים נישט געגאנגען. ביז ענדליך איין טאג האט עס פאסירט... מיכל האט אנגעהויבן ליידן אויף געפערליכע יסורים אין מאגן, און ער איז אפגעפירט געווארן אין איילעניש אין שפיטאל, ווי מען האט באשטעטיגט די ביטערע פאקט אז ער ליידט נעבעך אויף גאר א ביטערע מחלה ה"י, און מען האט געמוזט שניידן פון אים שטיקער בשר, אפעראציע נאך אפעראציע כדי אים אפצוראטעווען.
אזוי איז מיכל געלעגן אין שפיטאל א צירקע 10 חדשים, ביז עס האט ענדליך אנגעהויבן צו גיין צו בעסערונג, און ער האט געקענט ב"ה פארלאזן די שפיטאל, איבערלאזענדיג דארט שווערע שווערע פונטן וואס ער האט פארלוירן במשך די צייט.
פון דא און ווייטער האט שוין נישט געדויערט צו לאנג, און מיכל איז בשעטומ"צ א חתן געווארן מיט א כלה א מושלמת, און ער האט אויפגעשטעלט א בית נאמן בישראל לשם ולתפארת.
*
כלפי מה הדברים אמורים? מיר שטייען אצינד אין די עשרת ימי תשובה, אונזערע עלטערן דער טאטע דער בוכ"ע, און די מאמע די תורה הקדושה, בעטן זיך צו אונז בתחנונים מיר זאלן אויפהערן צו שטאפן און שפייזן די סטרא אחרא, מיר זאלן זיך שוין נעמען אין די הענט אריין און אנפאנגען א ניי לעבן, א לעבן פון עבודת ה' ומצוות ומעשים טובים. צו ברויכן מיר חלילה ווארטן אז ער זאל אונז שיקן יסורים וחליים רעים און אזוי ארום אונז אויסמענטשלען? לאמיר שוין זיך צוריקקערן צו אבינו שבשמים איידער עס איז חלילה צו שפעט!!!
