ישלהוסיף האט געשריבן:יגעתי ומצאתי האט געשריבן:הרב ישלהוסיף, במחי"כ איז דאס געווען א שגגה היוצאה מלפני השליט.
עיין כאן
דער האט מחליט געוועהן צו מאכען זיין ליקוט מיט מראי מקומות אויף דעם אופן.
למען האמת דער לינק דארט רעד זיך צו עס פעלט בכלל אויס מחשבה ביים געבען צדקה אדער נישט.
דא איז דער שאלה געוועהן אנדערש, צו מחשבה אליינס מיינט עפעס, אויף דעם איז דער תירוץ אויף נישט.
אבער אוודאי אויב איינער זאגט הריני וכו' אדער איז פורש ממונו לצדקה אן טראכטען בכלל וואס ער טוט, דהיינו בלי מחשבה - אויף דעם איז דער תירוץ יענע לינק. הגם מ'קען זיך שטארק מחולק זיין מיט איהם.
סאררי, נעווער מיינד די לינק.
כ'האב געזעהן א לשון המרדכי וזהו: פסק בתשובת הגאון שהגומר בלבו ליתן צדקה חייב כאילו הוציא בפיו וכו' הילכך גמר בלבו ליתן צדקה חייב כאילו הוציא בפיו עכ"ל, אויך האב איך געזעהן א לשון הרמ"א: אם חשב בלבו ליתן איזה דבר לצדקה חיים לקיים מחשבתו ואין צריך אמירה וכו' וי"א דאם לא הוציא בפיו אינו כלום והעיקר כסברא הראשונה.
(ווילסטו אויך זעהן די אויבנדערמאנטע לשונות, מיט נאך גאר אינטערעסאנטע און וויכטיגע הלכות הנוגע בזה הענין, קוק די אויבנדעמאנטע לינק "מיט די מקורות וואס ווערט אנגעצייכנט און צוגעברענגט")אגב, לגבי די שאלה 'צו עס פעלט בכלל אויס מחשבה ביים געבן צדקה אדער נישט', לכאורה איז גאנץ קלאר אז מצות (דאורייתות) צריכות כוונה, אבער מען זאגט נאך בשם רבינו הבעש"ט זי"ע אז דריי זאכן דארפן נישט קיין כוונה ווייל דער עיקר איז די פועל יוצא. מקוה, ווייל סוכ"ס ווערט מען טהור (וצ"ע עיי' בדרך פיקודיך בהקדמה), צדקה, ווייל למעשה האט דער ארימאן געלט. און די דריטע געדענק איך נישט כנהוג.
שאינו יודע. מעיקר הדין איז מען זיכער נישט "מחויב" מקיים צו זיין א קבלה בלב ביי אנדערע מצות. ביי תענית יחיד איז דא שיטות אז דאס הייסט א קבלה (לגבי די הלכה פון 'כל תענית שלא קיבלה מבעוד יום אינו תענית', איך ווייס נישט אויב דאס איז אויך א 'מחייב' איינצוהאלטן די מחשבה) ויש חולקין. לגבי אנדערע מצות איז משמע אין גמרא נדרים אז נאר א בדיבור איז מען מחויב איינצוהאלטן (נשבעתי ואקיימה וכו').