די אלע טענערייען דא זענען שטותים והבלים במחילת כבודכם, לא לכם ולנו צו פסק'נען וועלכע מנהג מען מעג מבטל זיין און וועלכע נישט, אז איינער האט א פסק פון א מורה הוראה, כל הכבוד. אבער מדעת עצמינו?
אין איין ווארט, "אלע" דערמאנטע מנהגים (אפשר נישט דאס אפקאכן "אייער" פאר יו"ט), בפרט דאס נישט עסן פיש, איז געווען גרויסע אידן גדולי ישראל וואס האבן זיך געפירט מיט דעם מנהג אפילו נאכדעם וואס דער טעם (וואס דו ווייסט...) איז שוין נישט געווען גילטיג, זיי האבן אויך געוואוסט דיין לומדות אבער זיי האבן פארט אנגעהאלטן דעם מנהג, ווער זענען מיר דאס אוועקצומאכן?
איטשע האט געשריבן:קנאבל האט מען אמאל געטרוקנט לעבן ווייץ [אדער יא אדער ניין, למיטב ידיעתי איז עס א טעאריע פאר דער לע״ע׳דיגע נישט פארשטענדליכע מנהג], האט מען נישט געקויפט, היינט איז נישטא דער פראבלעם, איז נישטא דער מנהג.
דער יסוד המנהג ליגט נישט אין דער פיש און נישט אין דער קנאבל. עס ליגט אין די דעמאלטסדיגע סיטואציע.
הנלענ״ד כתבתי.
דאס נישט עסן קנאבל איז א זאך וואס די פריערדיגע פוסקים מוטשענען זיך שוין צו טרעפן א טעם דערויף, איינער פון די פוסקים ברענגט אן השערה אז דער טעם איז ווייל מען פלעגט עס טרוקענען נעבן ווייץ, אנדערע שרייבן אז זיי ווייסן נישט דעם טעם, און א צווייטער שרייבט אז מען זאל נישט האבן דעם ריח פון קנאבל ביים זאגן די הגדה און הלל. אזוי צו אזוי, איז קיינעם נישט איינגעפאלן וועגן דעם אז מען קען שוין מבטל זיין דעם מנהג, ביז אן אייוועלט שרייבער האט באשלאסן מיט א "כנלענ"ד" אז "יא, מען קען שוין מבטל זיין דעם מנהג!" און אנדערע שאקלן צו ווי נאאיווע קעלבלעך.
ביטע זייט נישט מערער אויף מנהגי ישראל מדעת עצמכם! עס איז א שפיל מיט פייער!
דרך אגב, מען האט גערעדט אויבן וועגן "מנהג" ווס. "הלכה". וויל איך זאגן אז אויף בכגון דא האבן מיר א כלל אז א "מנהג ברעכט א דין", עיין בכל הפוסקים הקודמים וויאזוי זיי האבן זיך געמאטערט צו פארענטפערן מנהגים על פי דין אפילו מיט אוקימתות דחוקתות מאוד.