דא אין "על הצדיקים ועל החסידים" וועלן מיר אבער ארומשמועסן איבער די חלק העבודה, נעמליך די לאנג געפלאנטע געהויבענע נסיעה צו א בית החיים וואס געפונט זיך ממש סמוך ונראה צו וויליאמסבורג, פוקד צו זיין דעם ציון פון הרה"צ מ'סאדיגורא זצ"ל וועמענס יארצייט איז אויסגעפאלן שבת קודש פרשת ויצא י"א כסלו העעל"ט.
א קליין אומשולדיגע נאטיץ אויף די שפארעס פון על הצדיקים האט געמאלדן איבער א געפלאנטע שטרעזל מיט א פארלאנג אז פאראינטערסירטע זאלן זיך מעלדן צום גבאי ביהמ"ד. איינס ביי איינס האבן זיך צוזאמגעקליבן א מנין אידעלעך וואס האבן איינגעזען די וויכטיגקייט פון קומען מתפלל זיין ביים קבר פון א בנן של קדושים, דור רביעי להרה"ק מ'רוזין זי"ע, אינאיינעם מיט קאלעגע קרעטשמעריסטן וואס האבן געוואלט די זכיה האבן זיך באקענען פון דער נאנט מיט די חשוב'ע פיאנירן און רוקנביינער פון אונזער/אייער פעסט-אהערגעשטעלטן על הצדיקים אפטיילונג פון אידישע וועלט פארומס.
אזוי ווי ביי די ערשטע נסיעת ידידים זענען אויך דאסמאל ארויסגעפארן אויטאס פון פארשידענע אידישע געגענטער, אריינגערעכנט קרית יואל, מאנסי, בארא פארק, און בעדפארד-סטייוועסענט.. מיין פריוואטער מנהיג איז געווען הרה"ח ר' שמחה שליט"א מותיקי עדתינו, וועלכער האט אויך אויפגענומען ידידנו הרב די-פאקט ני"ו (דער לעצטער האט אפגעראכטן א גרויסע עבודה ביים תהלים זאגען, ואכמ"ל).
אויפן וועג האט ר' שמחה איבערדערציילט שיינע שמועסן וואס ער האט לעצטנס געהערט פון הרה"צ מ'לימנוב שליט"א ביי א דרשה אין סטאלינער בית המדרש אין ב"פ. איין מעשה האבן מיר שוין היינט באשריבן (זעה: דא). די צווייטע געשיכטע איז ווי פאלגענד: דער לימנובער רב האט באזוכט ביי זיין פעטער דער ירושלימ'ער רב שליט"א (וועמענס רעבעצין איז א שוועסטער מיט הרבנית מ'סיגעיט תחי', אם הרב מ'לימנוב), האט אים דער ירושלימ'ער רב פארבעטן מיטצוקומען אויף א מסיבה וואס א נגיד האט געפראוועט לכבוד דעם וואס ער האט זוכה געווען מחנך צו זיין א ספר תורה. אינמיטן די מסיבה האט זיך דער נגיד אויפגעשטעלט רעדן אפאר ווערטער, און פאלגענד זענען אויסצוגן פון זיינע רייד: מורי ורבותי, איך וויל דא עפנטליך פארענטפערן די וואונדער פון מיין פאמיליע און גוטע פריינט וואס פארשטייען נישט וואס האט מיך איבערגעוואויגן צו לאזן שרייבן א ספר תורה. איך וועל ענק צוריקפירן צענדליגער יארן, ווען איך האב געלערנט אין די ישיבה פון הרב שניידער ז"ל אין לאנדאן ענגלאנד. איך האב געהאט גאנץ א שוואכן קאפ און זיך גוט געמוטשעט אויף תורה, אבער די חברים האבן נישט צוגעלייגט קיין האנט מיר ארויסצוהעלפן. צוויי חברים האב איך געהאט אין די ישיבה וואס זענען שטענדיג געווען גרייט צו ענטפערן מיינע פראגעס און צולערנען מיט מיר א שטיקל גמרא, אבער די איבריגע האבן זיך נישט וויסנדיג געמאכט פון מיר, אדרבה, זיי האבן מיר מדחה געווען בלך ושוב.
פאר אינטערסאנטקייט - איז דער רעדנער ממשיך - האב איך באשלאסן נאכצופאלגן די קאריערעס פון מיינע קאלעגע ישיבה בחורים, צו זעהן וואס וועט זיך אויסלאזן מיט זיי. איך קען זאגען אז די אלע וואס האבן מיך מדחה געווען, האבן זייער שיין מצליח געווען אין זייערע פאסטענעס, אבער זיי זענען נישט אויסגעוואקסן קיין כלי קודש. דער איז א געלונגענער גראסערי-מאן, דער צווייטער פירט אן א גרויסע פלאמבינג סופליי א.א.וו. בלויז די צוויי בחורים וואס האבן מיר גענומען אונטער זייער שיץ און ארויסגעהאלפן מיט יעדע שוועריקייט ביז איך האב באקומען א געשמאק אין תורה אזש ביזן לאזן שרייבן א ספר תורה פון מיין געלט - זיי זענען געבליבן ביים לערנען, און טאקע אויסגעשטיגן גרויסע תורה ריזן: איינער פון זיי זיצט אויף מיין רעכטע זייט (הרה"צ ר' יצחק טובי' ווייס שליט"א גאב"ד ירושלים עיה"ק תובב"א) און דער צווייטער זיצט אויף מיין לינקע זייט (הרה"צ ר' משה שטערנבוך שליט"א ראב"ד עדה החרדית). ע"כ המעשה.
עס איז געווען אפגעשמועסט זיך צו טרעפן אויפן בית עולם אום 12:30 מיטאג. אבער מיר יעקער זענען שוין אנגעקומען אהין ארום 20 מינוט פריער ווי דער זמן, האבן מיר אויסגענוצט די צייט אויפצוזוכן די מציבות פון א פארפאלק ע"ה, פעטער און מומע פאר - פונאנדערגעשיידט - ידידינו הר"ר שמחה ני"ו.
ארום 12:40 האבן מיר זיך צוגעשארט צום אנגעגעבן חלקה וואו מיר האבן אנגעהויבן זוכן דעם אוהל פונעם סאדיגור'ער רבי'ן. א שפאציר ארויף א בארג, און אראפ פון די אנדערע זייט, א בליק רעכטס און דערנאך לינקס, אה, דא איז עס. א נידריגע שטובעלע קוים כגובה איש. מיר גייען אהין מיטן געדאנק צו טרעפן דעם גאנצן מנין, אבער אנשטאט האבן מיר בלויז געטראפן 2 פרעמדע אידן, איינער מיט א געשוירן בערדל און דער צווייטער מיט א סאמעטענע היט וואס האט זיך געשאקלט אויפן תהלים'ל און ניטאמאל אויפגעהויבן די אויגן צו אונזער ריכטונג (ביז נאכן ענדיגן זיינע קאפיטלעך, ווען ער האט זיך געוואונדערט אויפן קול אז עס איז זיך צוזאמגעקומען א גאנצע מנין אין די צייט וואס ער האט גערעכנט צו זיין דער איינציגער דורכגייער דארט במשך'ן טאג).
ר' שמחה, דער-פאקט, און איך, האבן אנגעהויבן זאגען קאפיטלעך תהלים ווארטנדיג דער איבריגער עולם זאל אנקומען. איך האב עספיהט צו זאגען איבער 20 קאפיטלעך ביז די טעלעפאנען האבן אנגעהויבן קלינגן מיט פארלאנגן פאר פונקטליכע אנווייזונגען צוצוקומען צום ציון. און דער היימישער עולם האט זיך צוביסלעך צוזאמגעקליבן: דא גייט פארשלאפן, הונטער אים מיללער, באגלייט דורך יוסלמאן. אביסל שפעטער ערשיינען הרב הבד"ץ ופמליא דיליה, שטיקל גבאי, בן בוזי, און נאך (ביז די קומענדיגע נסיעה וועלן זיי שוין פילייכט פארשאפן א ניק).
הרב בד"ץ נעמט איבער דאס רעדל. אזוי ווי ביי די ערשטע נסיעה האט מען יעצט אויך געזאגט די מזמורים וואס מען פירט זיך אין רוזין צו זאגען אויפן בית החיים. גראדע איז אויפן שטיין פונעם צדיק שוין געליגן גרייט אזעלכע זאגערלעך, אבער הרב בד"ץ האט געהאט אן אנדערן סיסטעם און מען האט זיך געפירט ווי זיין צעטל קטן. אנגעהויבן מיט רננו צדיקים, דערנאך זיבן מאל אנא בכח (דאס האב איך נאך מיטגעהאלטן, אבער ווען מען האט אנגעהויבן שיסן מזמורים בדילוג, האב איך ממשיך געווען צו זאגען תהלים על הסדר ווי איך האב געהאלטן, אנקומענדיג ביז ליום שלישי) און אזוי ווייטער ביז קמ"ג און מי יתן מציון און יהי רצון (מען האט דערמאנט ידידינו לחם לפי הטף לרפו"ש).
אינמיטן תהלים איז אנגעקומען א קבוצה אין שפיץ פון נחמן נתן און זיין זיידע שליט"א. מען האט געמאכט א ווארע אינעם צושטופן אוהל פארן זיידן, אבער די קבוצה באגלייטער האבן געמוזט בלייבן אינדרויסן מאפס מקום (איך בין געשטאנען ביי איינע פון די פינות האוהל, און ווען די לעצטע קבוצה איז אנגעקומען בין איך שוין ממש צודרוקט געווארן בין בד"ץ לכותל.. אזא קליינע אוהל איז דאס).
ביים ארויסגיין פון אהל האט מען זיך האלב באגריסט מיט אן ערנסטקייט (ווי מיללער האט אנגעהויבן דעם שמועס מיט נחמן נתן'ס זיידע: מען געט דאך נישט די הענט אין בית עולם), פרעגנדיג שטיל אין אויער אויף דעם און יענעם "ווער איז ער? זיין אמת'ע נאמען? זיין ניק?".
א לעבעדיגע שמועס איז ענטשטאנען צווישן די אריות שבחבורה, סקרענטאנער רב האט גענומען דעם עלטערן איד אויף א היסטאריע פארהער, באגלייט מיט פראגעס פון יוסלמאן און קאמענטארן פון פארשלאפן, בשעת די איבריגע אנוועזנדע הערן זיך צו פונדערזייט מיט נייגער און אינטערעסע.
ווען דער זיידע האט זיך צוריקגעקערט צו זיין אויטא האט זיך דער עולם צושיידט אויף עטליכע מחנות, אויסצושפיאנירן דעם בית החיים לאורכה ולרוחבה. פארשלאפן מיט מיללער און יוסלמאן זענען געגאנגען רעכטס, בד"ץ וסיעת מרחמוהי זענען געגאנגען די אנדערע זייט רעכטס, און אונזער אויטא האט זיך פארקירעוועט אין ריכטונג צום אויסגאנג, האפנדיג אז מען האט אויסגע'פועל'ט אלעס גוטס. אמן כן יהי רצון.