התחזקות בליצן!!

געדאנקען און התחזקות בעניני עבודת השם

די אחראים: יאנאש,אחראי,געלעגער

טוב ה' לכל
שר חמש מאות
תגובות: 878
זיך איינגעשריבן אום: דאנערשטאג יולי 04, 2019 7:17 pm

התחזקות בליצן!!

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך טוב ה' לכל »

דא וועלן מיר פרובירן אי''ה צו ברענגען ווי אפטער דיבורי התחזקות בעבודת ה', בעזהשי''ת.
מיר האפן עס וועט אונז נענטער ברענגען צום אייבערשטן און צו די אמת'ע גוטס! טוב ה' לכל!!
טוב ה' לכל
שר חמש מאות
תגובות: 878
זיך איינגעשריבן אום: דאנערשטאג יולי 04, 2019 7:17 pm

התחזקות א'

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך טוב ה' לכל »

איך האב געהערט איינעם רעדן איבער די גרויסקייט פון די פריעדיגע, די ראשונים און אחרונים, אז מיר האבן נישט קיין השגה אין ר' עקיבא אייגר, און ווער רעדט שוין אין א ראשון ווי די הייליגע רשב''א, און זיכער האבן אונז נישט קיין מינדעסטע השגה אין א אמורא, און כ''ש אין א תנא וואס מיר פארשטייען ממש גארנישט און מיר האבן נישט די מינדעסטע השגה אין זיין גרויסקייט.
האב איך אים געזאגט: איך האב פאר דיר נייעס, דו האסט אויך נישט די מינדעסטע השגה אין דיין גרויסקייט...!
דו רעדסט דיך איין אז דו קענסט דיך און דו האסט א השגה אין דיך, אבער באמת האסטו נישט קיין שום השגה אין דיין גרויסקייט!

אפילו דו ביסט טאקע וויאזוי דו ביסט, און קיינער רעדט זיך טאקע נישט איין דו ביסט עפעס ספעציעל הייליג, און אז דו פאלסט גארנישט דורך, און אז דיינע דריי תפילות זענען עפעס מורא'דיג.
אבער טאקע דאס האסטו נישט קיין השגה, אז אפילו אזא מענטש ווי דיר, ווען ער קומט צום אייבערשטן און טוט א מצוה אדער היט זיך פון א עבירה, אפילו עס איז גאר ווייט פון שלימות, מיט דעם אלעם רעש'ט עס אין אלע עולמות און ברענגט נענטער די גאנצע בריאה צום תיקון השלם, און יעדע ציה צום אייבערשטן וועט דיר בלייבן פאר אייביג לנצח נצחים.

און באמת, דאס איז נאך די עיקר וואס מיר האבן נישט קיין השגה און אונז קענען נישט פארשטיין. ווייל דאס אז צדיקים זענעם געווען גרויס און דער אייבערשטער האט זיי געדארפט און געהאט א נחת רוח פון זייער עבודה, דאס איז דאך נישט אזוי שווער צו פארשטיין.
אבער דאס אז אזא מענטש ווי דיר דארף דער אייבערשטער, סאך מער ווי דו מיינסט, און דו ברענגסט נאך אזא נחת רוח פארן אייבערשטן וואס קיין שום מלאך ושרף קען נישט געבן פאר אייבערשטן, און בעצם קיין שום אין די וועלט קען נישט געבן וואס דו געבסט. און נאך מיט אזעלכע פעלערדיגע מצוות, און מיט קוים די ביסעלע סור מרע וואס דו טוסט נאך, דאס איז נאך די גרעסטע חידוש און אין דעם האבן מיר טאקע נישט קיין השגה!
נאר מיר דארפן גיין מיט אמונה און גלייבן וואס די צדיקים זאגן אונז אז יעדע ביסל איז גאר טייער, און דיקא אין אזא דור טאקע, און טאקע עס נוצן לעובדא למעשה זיך צו משמח זיין און מחיה זיין מיט יעדע ביסל וואס מיר זענען זוכה ארויסצוכאפן פון דער עולם החולף, און טאקע כאפן ווייטער גוטע זאכן כל אחד כפי יכולתו ווייל נאר דאס בלייבט פון אונז און נאר דאס איז די אמת'ע גוטס!

און אפילו צומאל קען א מענטש טראכטן אז אים מיינט מען נישט מיט די ווערטער, אדער נישט יעצט אין דער פלאץ ווי ער געפינט זיך, זאלסטו וויסן אז דאס איז נאך די ערגסטע יצר הרע, ערגער פון אלעס. דער אייבערשטער איז איבעראל, מלא כל הארץ כבודו!
די ווייסט אפילו נישט וואספארא קלייניגקייטן דער אייבערשטער דארף צומאל פון דיך. אפילו נאר גיין אין בית המדרש און זיצן דארט, אפילו נאר איין ראיה אסורה ווייניגער. און אז דו קענסט גארנישט טון, איז נאר די רצון, זאג שטילערהייט פארן אייבערשטן "באשעפער איך וויל דיך! איך וויל טון דיין רצון! איך וויל לערנען" וכו'. אדער אפילו נאר במחשבה זיי דיך מקשר צום אייבערשטן, אמונה, בטחון, רצון, שמחה, ווייל נאר דאס וועט בלייבן און נאר דאס איז וואס מיר קענען טון 'ולית רעותא טבא דאיתאביד'.
טוב ה' לכל
שר חמש מאות
תגובות: 878
זיך איינגעשריבן אום: דאנערשטאג יולי 04, 2019 7:17 pm

התחזקות ב'

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך טוב ה' לכל »

א חבר מיינער האט מיר געזאגט אז די ענין פון גיהינום איז אים זייער מחזק און משמח... פארוואס?
ווייל די ספרים הקדושים זענען אסאך מבאר פארוואס טאקע באקומט מען גיהינום אויב מען טוט נישט די רצון ה' - דאס איז וויבאלד יעדע עבירה איז פוגם אין די עולמות עליונים און מאכט גאר גרויסע קלקולים, דערפאר איז דאס אן עונש אויף דעם פגם און קלקול וואס ער איז באגאנגען (בענין אין די פגמי השכינה, ניצוצות וכו' ואכמ''ל ומבואר הרבה בספרי האריה''ק ותלמידי הבעש''ט. און די זעלבע פארקערט, אז מען טוט א מצוה, מאכט מען תיקונים נוראים אין די עולמות, יעדער לויט זיין שורש נשמה, דערפאר באצאלט אים דער אייבערשטער אויף די גוטע זאך וואס ער האט געמאכט אויבן).

אויב אזוי, ווען מען זאגט אים אז ער גייט באקומען גיהינום אויף יעדע פיצעלע זאך, און דער באשעפער איז נישט קיין וותרן וכו', און די אלע שארפע ענינים פון גהינום און עונשים, דאן ווייסט ער כאטש אז ער דרייט נאך אן אין אלע עולמות עליונים, און ער האט מורא'דיגע כוחות, און זיין נשמה איז נאך מיט אים אז ער קען נאך בכלל מקלקל זיין אויבן הויעך הויעך.
דאס געט אים א גרויסע התחזקות!! ווייל ווען מען דרייט זיך סתם ארום אויף דער וועלט קוקט אלעס אויס אזוי טריקן און גארנישט, כאילו עס איז גארנישט דא העכער'ס, מען עסט מען שלאפט, מען לערנט אביסל, און מען דאווענט, און וואס? עפעס איז יעצט געשען? איך לייג תפלין, עפעס האט זיך געטוישט?!
אבער אז מען ווייסט אז מען קען נאך מקלקל זיין, וואס אין דעם גלייבט יעדע איד... אויף עונשים און יראות נפולות און פחדים, דאס האט יעדער איינער... דאן ווייס איך אויך אז איך האב נאך א שייכות צו אלעס גוטס פון אלע עולמות!! והא ראיה אז מען גייט מיך נאך באשטראפן פאר א קלקול, קוקט אויס אז איך קען נאך מקלקל זיין, ווייל מיין נשמה איז גאר גרויס און עס מאכט אויס אין אלע עולמות יעדע זאך וואס איך טו. אויב אזוי, איז די מצב גארנישט אזוי טריקן ווי עס קוקט אויס אויף דער וועלט, נאר אינטער יעדע ריר פון א איד טוט זיך אפ אזעלכע סודות נוראים ונפלאים, וואס דא אויף דער וועלט קען מען עס נישט זען און אלעס קוקט אויס אזוי טריקן און אויבערפלעכליך, אבער באמת דרייט זיך עולמות און תיקונים פון אלע זייטן מיט יעדע איד באשר הוא שם!

און ווי עס איז טאקע באקאנט די מעשה מיטן הייליגן גר''א וואס האט אמאל געטראפן א איד א כופר און מומר און עובר על כל עבירות שבתורה, וואס עסט אן א ברכה, האט אים דער גר''א געזאגט "זאלסט וויסן אז אויף דיין עסן יעצט אן א ברכה וועסטו אויך נענש וווערן!! אפילו אויב דו טוסט טויזענט מאל גרעסערע עבירות ווי דעם".
אויבן אויף קוקט דאס אויס ווי א שרעקעדיגע זאך, אבער אז מען טראכט אריין איז דאס א מורא'דיגע התחזקות פאר יעדע איד, ווייל מען זעט דא אז ווי א איד גייט נאר און וויאזוי ער קוקט נאר אויס, דרייט ער מיט זיינע מעשים לטוב או למוטב. איז דאך מדה טובה מרובה, יעדע איד באשר הוא שם, איז מיט יעדע גוטע מעשה קען ער אזויפיל צוברענגען די גאנצע וועלט און זיך אליינס צום תיקון השלם, און מיט יעדע קלייניגקייט, טאקע ווי למשל 'א ברכה אויפן עסן', קען ער מיט דעם מאכן, און ער מאכט מיט דעם, אזעלכע תיקונים און ברענגט אזא נחת רוח פארן אייבערשטן!! און ווער רעדט שוין פון תפלין לייגן, היטן שבת, לימוד התורה, שמירת עינים ומחשבה, און יעדע קלייניגקייט!!
ווייל יעדע רגע וואס דו פארשטייסט אז אויב גייסטו יעצט רעדן לשון הרע אדער טון א אנדערע עבירה, גייסטו נענש ווערן דערויף נישט קיין חילוק ווי דו ביסט, דאן קענסטו אויך פארשטיין סאך מער אז יעדע מצוה און יעדע סור מרע ווי קליין עס איז נאר און ווי דו ביסט נאר, צו ביי די ארבעט, אינדערהיים, און וויאזוי דו קוקסט נאר אויס, וועסטו באקומען שכר דערויף און מאכן א געוואלדיגע נחת רוח פארן אייבערשטן דערמיט!

און דאס איז טייטש: 'אם אתה מאמין שיכולין לקלקל, תאמין שיכולין לתקן'! ווילאנג דו קענסט מקלקל זיין, מיינט עס אז דו האסט נאך א שייכות צו די עולמות עליונים, אויב אזוי קענסטו נאך אלעס מתקן זיין!
טוב ה' לכל
שר חמש מאות
תגובות: 878
זיך איינגעשריבן אום: דאנערשטאג יולי 04, 2019 7:17 pm

התחזקות ג'

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך טוב ה' לכל »

די ערשטע בליק און מיינונג אויף די ווארט 'התחזקות' ביי מערערע מענטשן איז: פריקת עול... אה, דער האלט ביי גארנישט וועגן דעם דארף ער התחזקות, ער וויל זיך ארויסדרייען פון יראת שמים, פאר דעם איז ער זיך מחזק...
אבער די אמת איז פונקט פארקערט, און איך וועל דערציילן א מעשה שהיה ווי מען קען זען די ריכטיגע דערהער פון התחזקות, געהערט פון די בעל המעשה:

דער בחור'ל איז געווען א בחור ווי אסאך בחורים אין ישיבה, 'בינוני' גערופן, נישט די גרויסע מתמיד, אבער אויך נישט די גרויסע אנדרייער און טראבל מעיקער, ערגעץ אינצווישן, ער שטעלט זיך צו צום סיסטעם וואס די ישיבה פארלאנגט, און מאכט זיכער זיך עכ''פ נישט צו פארטשעפענען דערמיט, און די באן פארט א מחיה... די טאטע איז צופרידן אז זיין קינד מאכט נישט קיין פראבלעמען, די מגידי שיעורים פרייען זיך אז ער איז רוהיג און שטערט נישט, רעגולער...
אבער אין די בחור אליינס האט יא געקאכט, שכל האט ער געהאט און א נשמה האט יעדע איד און ער האט געזוכט תכלית, ער איז נישט געווען צופרידן מיט זיין מצב, וואס גייט דא זיין מיט אים למעשה?! קיין דיין און מגיד שיעור וועט ער שוין נישט ווערן, די קומענדיגע מעזריטשער מגיד וועט אויך נישט אויסוואקסן פון אים, נו, איז וואס יא, פארוואס גייט ער אן, וואס איז זיין ציל דא אויף דעם וועלט. ער קומט אין ישיבה און גייט אהיים, וואס איז זיין פלאן דא אויף דעם עולם, אזוי קען מען נישט ווייטער אנגיין אן קיין געהעריגע ציל און תכלית.
קיינער האט פארשטייט זיך גארנישט געוואוסט און גארנישט דערקענט אויף אים, בכלל האט זיך קיינער נישט צופיל געקימערט איבער אים, ברוך השם ער איז פיין און וואויל, די עיקר ארבעט אין ישיבה איז דאך צו אויפבויען די גוטע מצוינים, און זיך שלאגן און האלטן אינטער קאנטראל די נישט וואוילע וואס שטעלן זיך נישט צו, אבער סתם א בינוני, ער זאל נאר נישט פאלן און מאכן פראבלעמען...
אבער ער אליינס איז בכלל נישט געווען צופרידן פון זיך, זיין נשמה האט געזוכט עפעס העכער'ס און ער האט נישט געהאט פון וואו עס צובאקומען. ער איז דאך א בינוני, ער פארשטייט נישט די טיפע קשיות און חקירות, און ער איז אויך נישט א עובד און פרומער, איז פון וואו פינקטליך דארף ער צו שעפן זיין חיות. ער לייגט תפלין, ער דאווענט, ער לערנט אביסל, אבער דאס קען אים נישט געבן זיין חיות, ווייל ער איז אין גארנישט ספעציעל, מער ווי יעדן...
די מחשבות און ספיקות זענען אים געלאפן און דערקוטשעט, ביז ער האט אנגעהויבן מפקפק זיין אין די גאנצע מצב זיינע, 'פארוואס לייג איך נאך תפלין?! פארוואס קום דא אין ישיבה בכלל?! וואס האב איך דערפון, פארוועמען פלאג איך מיך יעצט - איזיל ואיתהני מהאי עלמא, לאמיר כאטש הנאה האבן פון דער וועלט... ח''ו'. און אזוי איז אים זיין קאפ געפארן (אזויווי אסאך בחורים וכו' ודי), און ער האט נישט געוואוסט וואס צו טון.

זיין ישועה – צרה האט נישט געשפעטיגט צו קומען, אין אן אינטערעסאנטן פארעם.
זייענדיג א שטיקל מבקש האט ער איינמאל געפענט א געוויסע ספר, וואס דער ספר רעדט זייער זייער שארף אויף קדושה ענינים, און עס איז אים דערמיט גרינג געווארן אויפן הארץ... דער ספר האט אים פשוט געגעבן אן הסכמה און זיגל אז דער אייבערשטער דארף אים שוין נישט און איז שוין נישט אינטערעסירט אין אים, וואס דארף ער יעצט מער ווי דעם...
נישט אז ער איז געווען דער גרויסער פגום, אבער דאך, אויב מען איז מדקדק כחוט השערה איז דאך קיינער נישט נקי, נו, אז ער האט שוין סייווי נישט כמעט קיין פתח התשובה, און סייווי געט ער נישט עפעס ספעציעל פארן אייבערשטן, איז דאך די טיר אפן פאר אים אן קיין שום שולד געפילן און הארץ עסענישן, דער אייבערשטער דארף אים שוין נישט, און ער דארף אים אויך נישט, איז גיי מיר...
אין זיין קאפ האט זיך שוין אנגעהויבן וועבן פלענער וויאזוי מען גייט עס אויספירן למעשה, צו ער זאל נאך ווארטן אויף בין הזמנים, צו שוין יעצט, און וויאזוי, און וואס, און ווען און אלעס ארום דעם. אבער דאס איז שוין געווען קלאר ביי אים, ביים אייבערשטן האט ער שוין נישט קיין ארט, און דאס איז גוטע נייעס פאר אים און ער גייט עס אויסניצן עד הסוף...

אבער דער אייבערשטער איז דאך יעדע רגע חושב מחשבות לבלתי ידח ממנו נדח, ער האלט אן אויג און אן השגחה פרטית אפילו אויפן בינוני, און אפילו אויף וועמען די מגידי שיעורים האלטן נישט אן אויג... און דאן איז זיין צרה – ישועה געקומען פון אן אנדערע ריכטונג.
אין יענע טעג, זיצנדיג אזוי אין ישיבה טראכטנדיג נאך און נאך איבער זיינע ערנסטע פלענער וויאזוי צו מאכן פליטה און פארשוואונדן ווערן אויף אייביג פונעם אידישן האריזאנט, האט ער 'פונקט' געזען אויפן טיש א קליין ספר'ל 'ליקוטי עצות', א ברסלב'ע ספר, א ליקוט פון ליקוטי מוהר''ן אויף ערכים. נו, נישט טראכטנדיג קיין סאך האט ער עס געפענט און עס מישט זיך אויף צו די ווערטער:
צריך לדעת שהשי''ת מתפאר אפילו עם הקל שבקלים שבישראל, כל זמן ששם ישראל נקרא עליו יש בו התפארות פרטי שהשי''ת מתפאר עמו. על כן, אסור לאדם להתייאש עצמו מהשם יתברך אפילו אם קלקל ופגם הרבה מאד ח''ו, כי עדיין לא פסק חביבות השי''ת ממנו כנ''ל, ועל כן עדיין יכול לשוב להשם יתברך... (ערך התחזקות אות ד').
ער זעט אזוי די ווערטער און עס ווערט אים טינקל – לעכטיג פאר די אויגן... ער האט שוין געמיינט אז ער איז פטור פון אלעם און ער קען שוין גיין רוהיגערהייט, דער אייבערשטער דארף אים שוין נישט און פטור אן עסק, ביזדערווייל ווערט ער דא געוואר א נייע זאך, אז ווילאנג ער איז א איד, האט אים דער אייבערשטער ליב און דער אייבערשטער האט א געוויסע התפארות פרטי פון אים וואס נאר ער געט פארן אייבערשטן, און ער קען נאך אויך תשובה טון אויף אלע זיינע מעשים.
און די עיקר נקודה איז, אז אפילו אויב ער איז נישט דער גרויסער קאפ, און די גרויסע מתמיד, און די גרויסע עובד וכו' וכו', האט ער אין זיין מקום א געוויסע נקודה וואס ער געט פארן אייבערשטן, וואס אלע תלמידי חכמים און צדיקים פון אלע דורות קענען דאס נישט געבן!! דאס איז שוין טאקע א חידוש פאר אים.

זעהענדיג דאס, זענען אלע זיינע גלאררייכע צוקונפטיגע פלענער צופאלן און צונישט געווארן, און ער האט געוואוסט אז דאס איז עס, ער בלייבט ביים אייבערשטן!! ער קען נישט אנטלויפן פון אים, און ער וויל שוין נישט אנטלויפן!! אז דער אייבערשטער דארף אים, דארף ער אויך דעם אייבערשטן, און ער וועט זיך ווייטער אנהאלטן אין אים און טון וואס ער קען, ווייל דער אייבערשטער האט עפעס פון אים וואס קיינער אנדערש קען נישט געבן, און דאס וועט ער ווייטער פרובירן צו געבן!!
(דערנאך איז ער געווארן א ברסלב'ר, און ווי די ליקוטי עצות דארט פירט אויס "והעיקר הוא על ידי אנשי אמת שהם יכולים למצוא גם הטוב וההתפארות שיש אפילו בהגרוע שבגרועים ולהשיב הכל להשם יתברך". דאס הייסט, אז די עיקר ווערט עס טוט דאס און פירט דאס אויס למעשה, איז טאקע די צדיק וואס האט דאס געזאגט ואכמ''ל).

וואס איז די נקודה וואס מען זעט אין די מעשה?
אז די התחזקות האט אים נישט נאר נישט מרחק געווען פונעם אייבערשטן, נאר גאר מקרב געווען!!
התחזקות איז פשט, אז אין אלע פלעצער וואס דו מיינסט אז יעצט איז דער אייבערשטער נישט מיט דיר, וואס תיכף וואס א מענטש שפירט אזוי, שפירט ער אויך אז שלום עלי נפשי און פארלירט די עול מלכות שמים.
צו איז עס ווייל ער קען יעצט סייווי נישט לערנען מיט א קלארע קאפ אזוי ווי ער האט אפגעמאכט אז נאר דאס דארף דער באשעפער... אדער ביים דאווענען ווען ער שפירט אז סייווי קען ער יעצט נישט אינזין האבן די דאווענען ווי עס דארף ווען צו זיין, צו איז עס אויפן גאס ווערן ער שפירט אז ממילא האט ער יעצט נישט קיין כח זיך צו היטן די אויגן כראוי, נו, זאל עס שוין זיין עד הסוף... און אזוי ווייטער יעדער אין זיינע פלעצער, אין א שלעכטע מאו''ד, אין די ארבעט, אינדערהיים, און אפילו אין בית המדרש, א.ד.ג.
קומט די התחזקות און שרייט דיר אריין אין אויער 'רבי איד, דער אייבערשטער איז דא אויך! יא, לערן כאטש עפעס וויאזוי דו קענסט, דאס איז אויך זייער זייער טייער ביים אייבערשטן. האב כאטש עפעס אינזין די דאווענען, די ביסעלע וואס די קענסט נאך, זיי דיך נישט מייאש אינגאנצן, דער אייבערשטער איז אין יעדע מצב, אין יעדע מקום און אין יעדע מאו''ד – ובכל מאו''דך..., נאר יעדע מאל מיט די ביסעלע וואס דו קענסט נאך יא. זיי גרייט צו דינען דעם אייבערשטן יעדע מאל לויט די דעמאלטסדיגע יכולת און מצב.
היט דיך כאטש אביסעלע די אויגן און מחשבות, רעד כאטש עפעס ווייניגער לשון הרע. קענסט גארנישט טון, וויל עכ''פ דעם אייבערשטן, בענק צו אים, הייב אויף די אויגן צו אים, זאג אים אז די ווילסט ווען טון זיין רצון. אפילו נאר א רצון איז גאר גאר טייער ביים אייבערשטן. נו, כאפטס ארויס יעדע ביסל פון דער וועלט החולף ועובר ווייל נאר דאס וועט בלייבן!!
און אפילו אויב דו ביסט שוין יא דורכגעפאלן ח''ו און ביסט שוין טאקע נתרחק געווארן, איז דארפסטו ערשט זוכן דעם אייבערשטן אין דיין מצב, ווייל וואס דען קענסטו טון, אנא מפניך אברח, נאר צוריקלויפן צום אייבערשטן און אים זאגן אז עכט ווילסטו אים, און תשובה טון וויפיל דו קענסט, און געדענקן אז דער אייבערשטער איז נאך מיט דיך און דארף דיך נאך אלץ, און טאקע לעובדא למעשה טון וואס מען קען, און עכ''פ נישט ווייטער גיין. זיך דערהאלטן און ווייטער ווילן דעם אייבערשטן איז אויך א למעשה.

ממילא, איז התחזקות גאר א התעוררות, ווייל מיט דיין אלע התעוררות, וועסטו אלץ האבן א פלאץ וואס דארט וועסטו שפירן אז דא קענסטו גארנישט, און דיין מאו''ד איז יעצט שרעקליך, און דיינע דאגות און טירדות, און דיין פארקלאפקייט און אנגעזעצטקייט (וואס מען רופט אין א שיינעם לשון 'פלעי''ן'...), און וועסט בכלל נישט דינען דארט דעם אייבערשטן.
קומט התחזקות זאגן, דער אייבערשטער איז יא מיט דיר, האלט דיך אן אין אים, ער איז א רחמן, ער ווייסט דיין מצב, אין הקב''ה בא בטרוניא עם בריותיו, ער וויל יעצט פון דיר די ביסעלע וואס דו קענסט יא, עשיה, רצון, סור מרע וכו'.

מיט דעם קען מען טייטשן "שויתי ה' לנגדי תמיד" – וויאזוי קען איך אלץ געדענקן פונעם אייבערשטן און וויסן אלץ אז ער איז מיט מיר, ''כי מימיני בל אמוט'' – ימין איז חסד, ווייל איך גייט מיט חסד, מיט דעם אייבערשטנס חסדים און רחמנות, התחזקות, דאן ווייס איך שטענדיג אז די ביסט מיט מיר און קען אלץ געדענקן פון דיר און דיך ווילן און טון וואס איך קען לפי מצבי.
''לכן שמח לבי ויגל כבודי אף בשרי ישכון לבטח, כי לא תעזוב נפשי לשאול'' – אז איך וועל מיך אלץ אנהאלטן מיט דיר ברצון ובמעשה לויט מיין מצב, דאן זיכער וועסטו מיר העלפן ארויסצוגיין בשלימות פון אלע שלעכטס, לא תתן חסידך לראות שחת, תודיענו אורח חיים שובע שמחות את פניך, נעימות בימיך נצ''ח. איך וועל זיכער זוכה זיין צו אלע גוטס בזה ובבא. אמן כן יהי רצון.
טוב ה' לכל
שר חמש מאות
תגובות: 878
זיך איינגעשריבן אום: דאנערשטאג יולי 04, 2019 7:17 pm

התחזקות ד'

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך טוב ה' לכל »

שנת תכ''ה, לאנדאן. די גאנצע בריטישע באפעלקערונג איז אריינגעפאלן אין א טיפע שאק הערנדיג די מאדנע טרויעריגע שאקירנדע נייעס, אז די אלעמען באקאנטע באליבטע פרינץ וואס איז ביז יעצט געווען ערווארטעט צו זיין די קומענדיגע מלך אויפן ריזיגן אימפעריע, איז געווארן גערירט ביים שכל און ער פירט זיך אויף ווי א משוגענער...
צום ערשט האט מען נאכנישט געוואוסט אלע פונקטליכע דעטאלן איבער דעם אינצידענט, אבער צוביסלעך זענען אריינגעקומען מער און מער דעטאלן וואס זענען ארויסגערינען דא און דארט פון צווישן די פיר ווענט פונעם קעניגליכן פאלאץ, און מען איז געוואר געווארן אז די מעשה דא איז אז די בן מלך דמיונ'ט אז ער איז א קאטשקע......
יא,נישט מער און נישט ווייניגער נאר ער איז געווארן גענצליך א קאטשקע, ער האט אנגעהויבן זיך צו אויפפירן ווי א קאטשקע, ער עסט בלויז בונדלעך, ער קריכט אויף אלע פיר, ער שלאפט בלויז אויף די גראז נעבן די וואסער אינעם קעניג'ס גארטן, ער גייט נאקעט, און וואס ער קען נאר נאכטון א קאטשקע, טוט ער...
ווי לאכעדיג און קאמיש דער אינצידענט הערט זיך נאר, האט עס נישט צופיל ארויפגעברענגט שמייכלען אויף די פנימ'ער פון די געטרייע בריטישע בירגער, דאס איז געווען גאר א טרויעריגע געשעעניש און עס איז א געווען גרויסע בושה און חרפה פאר די שטאלצע וועלט'ס מלוכה 'בריטאניע', אז זייער קרוין פרינץ זאל זיך דערקייקלען צו אזא מצב.
שפעקולאציעס זענען ארומגעפארן וואס עס האט צוגעברענגט צו דעם - מאנכע האבן געטענה'ט אז דאס איז צוליב די פילע דריק וואס מען האט געלייגט אויף אים אז ער זאל זיין געלונגען און פאסיג פאר זיין אמט, וואס איז נישט געווען פאר זיינע כוחות. אנדערע האבן געשריגן אז מען זאל נישט אנלייגן חלילה די שולד אויף די הויכגעשעצטע מלוכה ווייל זיי האבן זיכער נאר געטון גוט, און עס מוז זיין אז דאס איז א דיבוק וואס איז אריין אין אים אדער עפעס ענליכס.
און אזוי איז עס געווען די טעמע פונעם טאג, ברעקזיט... ווי מען איז נאר געגאנגען און געקומען האט מען גערעדט נאר פון דעם, אלע צייטונגען האבן עס געמאלדן טאג טעגליך מיט שרייענדע העדליינס און מיט לאנגע אנאליזן און באריכטן און פארשונגען. מען האט פרובירט עס צו פארווישן און פארדעקן וויפיל מען קען נאר מיט שיינע ווערטער און עס אראפשפילן וויפיל מעגליך, ווייל די בושות זענען געווען עד לשמים און קיינער האט נישט געזוכט דאס צו פארגרעסערן (עס איז נאך געווען אין די צייטן ווען די מידיע און פרעסע זענען געווען אויף די זייט פון די מלוכה און פרובירט עס אויפצובויען און נישט עס אראפצורייסן ווען נאר מעגליך...).

די מלוכה האט אנגעהויבן צו זוכן עצות וויאזוי צו לעזן דעם אומגעווענטליכן פראבלעם. מען האט אראפגערופן די גרעסטע דאקטוירים פון אלע עקן וועלט, אבער קיינער האט זיך נישט געקענט קיין עצה געבן דערמיט, אלע האבן געהויבן הענט נאך געציילטע מינוטן. דער טענה'ט אז ער איז א קאטשקע און עס איז נישט דא צו וועם צו רעדן...
נאכן זען אז דאקטוירים קענען נישט העלפן, האט ער אנגעהויבן אראפצובענגען אלע סארט מכשפים למיניהם, פסיכילאגן, ארכעאלאגן, גראפעלאגן, געאלאגן, נעאלאגן און דאס גלייכן... זיי האבן פרובירט צו אריינברענגן אין אים זעלבסט זיכערקייט און אויפבויען זיין סעל''ף קאנפידענ''ס, עס פאסט נישט פאר אים, עס איז נישט אים, און אלע סארט שיינע ווערטער און געדאנקען.
אבער עס האט גארנישט געהאלפן, וויבאלד ער האט געטענה'ט אז דו רעדסט דא נישט צו א מענטש, דו רעדסט צו א קאטשקע, א קאטשקע ווי אלע קאטשקעס... און דאס אלעס רעדט נישט צו אים בכלל.
די פסיכילאגן האבן אים דעזיגנירט מיט כל מיני נעמען און עי.בי.סי.'ס... ADD, BMW, HSBC,.... און נאך און נאך, אבער גארנישט האט נישט געהאלפן, "ביסט הונדערט פראצענט גערעכט מיט אלעם וואס דו זאגסט, אבער איך בין א קאטשקע, דו רעדסט נישט צו מיך...". און די קאטשקע איז געבליבן א קאטשקע, און די בושות זענען געבליבן בושות, און די גאנצע קעניגרייך איז געווען אינגאנצן פארלוירן נישט וויסענדיג ווי ווייטער צו גיין.

זעהענדיג אז די מצב איז גאר שמאל און מען האט נישט קיין וועג ווייטער, האט די מלוכה פארעפענט א פערזענליכע בקשה צום אלגעמיינעם באפעלקערונג, אז ווער עס האלט אז ער האט א לעזונג און רפואה זאל זיך מעלדן ווי פריער און מען וועט אריינקוקן אין זיין פארשלאג.
פילע פארשלאגן זענען אריינגעקומען, אבער קיין איינס איז נישט געווען רעאליסטיש און שכל'דיג, יעדע מיט זיינע טעאריעס און שפעקולאציעס, וואס זענען געווען אינטערעסאנט צו הערן אבער נישט צו טון לעובדא למעשה, דעריבער האט מען אלעס שיינערהייט אפגעווארפן זיך באדאנקענדיג פאר די הילף, און געגאנגען ווייטער.
ביז עס איז געקומען א אומבאקאנטער מאן פון א ווייטע פארווארפענע דארף אין די ענדלאזע וויסטענישן פון צפון ענגלאנד, און זיך אינטערגענומען מיט א זיכערקייט צו העלפן דעם נעבעכדיגן פרינץ. אבער מיט א תנאי אז מען גייט דארפן מיטארבעטן מיט אים און קאפערירן מיט אלעס וואס ער טוט מרישא ועד גמירא, כאטש עס וועט אויסקוקן שווער און מאדנע, אבער ער זאגט צו אז עס וועט העלפן.
נישט האבענדיג א צווייטע אויסוואל און פארשלאג אויפן טיש, האט די קעניג באשלאסן עס אנצונעמען און וואס קען מען שוין פארלירן, ערגער ווי א קאטשקע קען שוין נישט זיין...

אונזער אנדרייער, דער פרינץ קאטשקע, דרייט זיך ארום אינעם קעניג'ס פעלד אינטערן פאלאץ, ער קוואקעט הייזעריגערהייט, ער לעקט די גראז און טרינקט וואסער פונעם שמוציגן טייכל וואס לויפט דארט אריבער. די טאג קוקט אויס ווי נאך א טאג אין די קאטשקע לעבן. ווען פלוצלינג זעט ער נישט מער און נישט ווייניגער ווי א מענטש קומט צו גיין אין זיין ריכטונג און מאכט אים אקוראט נאך, נאקעט, אויף די פיר, לעקט גראז און קוואקעט ווי א פראפעסיאנאלע קאטשקע.
דער אלטע קאטשקע איז צום ערשט געווארן בייז אויף דער 'פאלשע' קאטשקע וואס האט אינוואדירט זיין פרייוואטע טעריטאריע, און מאכט נאך דאס גענאר פון אים דורך אים נאכמאכן כאילו ער איז א עכטע קאטשקע ווי ער...
אבער נאך א קורצע צייט, זעהענדיג אז ער קומט נאך אלע רעגולאציעס וואס עס פעלט זיך אויס צו זיין א קאטשקע, האט ער געווינען זיין צוטרוי, און זייענדיג אזוי לאנגווייליג פאר אזוי לאנג, האט ער זיך שטארק געפריידט צו זיין פרישע קאמפעני וואס האט דא אזוי געלאנדעט פון ווייסעך ווי.
ווי אויך האט ער זיך גאר שטארק געפריידט אז עס איז ענדליך דא איינער וואס אנערקענט די אמת אז ער איז א קאטשקע, ווייל ביזדערווייל האבן נאך אפילו די קאטשקעס נישט אנערקענט אז ער איז איינע פון זיי, טראץ אלע זיינע באמיאונגען צו ווערן א נארמאלע קאטשקע א טייל פון די קאטשקע סעריע...
זיי האבן תיכף אנגעקניפט א שטארקע פריינטשאפט, און צוזאמען געקוואקעט און געפלאטשקעט און געקאטשקעט. און פארשטייט זיך נאר געגעסן בונדלעך און געשלאפן אויף די גראז און זיך פרובירט צוצושטעלן צו די קאטשקע לעבן מיט וואס נאר מעגליך.

איין העלן טאג, נאך א לאנגע לאנגווייליגע וואך פון ארומקאטשקענען אין אלע הינזיכטן, זעט די אלטע קאטשקע א שרעקליכע זאך, ער זעט ווי די נייע קאטשקע עסט פלייש... אזא פארברעכן... דאס קען מען נישט פארשווייגן.
די אלטע קאטשקע האט אנגעהויבן צו פארפירן אז אזוי פירט זיך נישט אויף א ריכטיגע קאטשקע און עס איז נישט אויסגעהאלטן, וואס טוסטו דא?!
די נייע קאטשקע האט אים גענומען אין א זייט און אנגעהויבן מסביר צו זיין מיט רוהיגקייט בטוב טעם ודעת, אז אוודאי איז ער קאטשקע און ער געט דאס חלילה נישט אויף, א קאטשקע בלייבט א קאטשקע. אבער ער האט איינגעזען אז עס איז נישט קיין שום סתירה צו בלייבן א קאטשקע און נאך אלץ עסן פיינע פרישע פלייש! וואס איז, ווייל ער איז א קאטשקע קען ער נישט הנאה האבן פון א גוט שטיקל פלייש?! ער עסט פלייש און בלייבט א קאטשקע!!
דער אלטער קאטשקע האט צום ערשט נישט געוואלט הערן פון אזא געדאנק, אזויפיל ארבעט ער צו זיין א קאטשקע, און דא זאל ער עס אזוי אויפגעבן פאר א שטיקל פלייש. אבער נאך א שטיק צייט, ווען עס האט אים אנגעהויבן שטארק צו שמעקן א פרישע שטיקל פלייש, א זאך וואס ער האט שוין לאנג נישט פארזוכט, און זיין בויך האט זיך אנגעהויבן דרייען פארלאנגענדיג דאס שטיקל פלייש, האט ער זיך אינטערגעגעבן און איינגעגאנגען אויף דעם געניאלן בייפאל און געגעסן פלייש, אבער בלייבענדיג מיטן גאנצן הארץ א קאטשקע...
פלייש געגעסן און א קאטשקע געבליבן....

גייט פארביי א וואך פון קאטשקענען און קוואקענען, און דאסמאל עסנדיג פלייש צו די זייט, זעט פלוצלינג דער אלטער קאטשקע ווי זיין געטרייען פריינט לייגט זיך אריין אין א בעט אויף צו שלאפן!!
דער האט אנגעהויבן פארפירן און שרייען אז דאס קען נישט זיין, א קאטשקע ליגט נישט אין א בעט און ער זאל שוין ארויסקומען פון דארט, אז נישט פאלט ער גענצליך ארויס פון די קאטשקע גרופע...
דער נייער קאטשקע האט זיך נישט דערשראקן, נאר מיט א זיכערקייט און קלארקייט מסביר געווען נאכאמאל אז עס פעלט זיך נישט אויס צו צוברעכן אלע ביינער אויף צו זיין א קאטשקע, מען קען הנאה האבן פון א גוטע באקוועמע געלעגער, און נאכאלץ בלייבן א קאטשקע!!...
שפירנדיג טאקע ווי אלע ביינער טוען אים וויי און שרייען און בעטן זיך פאר א נארמאלע בעט ווי זיך אויסצוציען, איז ער שוין שנעלער איינגעגאנגען צו דעם געדאנק, און טאקע עס אויסגעפירט למעשה, זיך טרעפנדיג ביינאכט קוואקען אין א נארמאלע בעט...

נאך א וואך עסנדיג פלייש און זיך אויסריענדיג ווי א מענטש... אבער בלייבנדיג א קאטשקע, זעט דער אלטער קאטשקע ווי זיין קאלעגע פארגייט א שרעקליכע פארברעכן, ער גייט געהעריג אויף די צוויי פיס! א הימל געשריי! וואס איז דאס?! האסט שוין אמאל געזען ווי א קאטשקע גייט אויף די צוויי פיס שטייעדיג?!
אבער דאס מאל, נאכן אביסל זיך אויסשרייען, און נאך א קורצע הסבר פונעם פורץ גדרי הקאטשקעס אז עס איז נישט קיין סתירה, מען קען בלייבן א קאטשקע און נאכאלץ גיין אויף די צוויי פיס, און מען דארף נישט זיך אויסרייבן אלע ביינער און גלידער טאג טעגליך אויף צו זיין א קאטשקע, האט ער שנעל מיטגעשטימט און עס נאכגעטון און שטארק הנאה געהאט דערפון...
דער געדאנק איז אים מער און מער אריין אין קאפ אז עס איז נישט קיין סתירה, און מען קען בלייבן א קאטשקע און נאך אלץ טון נארמאלע גוטע זאכן...

די גאנצע לאנד האט מיטגעהאלטן די פארשריט און די פרעסע האט עס לעבעדיג באריכטעט דורך זייערע קארעספעדאנטן אויפן פראנט. אלע האבן געזען פונדערווייטנס די געוואלדיגע פארשריט וואס פאסירט מיט דעם קרוין פרינץ, און מיט געדולד אויסגעווארט אויף די ענדגילטיגע רעזולטאטן, ווען די גאנצע לאנד איז געשפאנט און וויל נאר הערן ווי מען האלטן מיט די באליבטע קרוין פרינץ, און צו עס וועט טאקע סוף כל סוף געלונגען אים צוריקצוברענגן צו די מענטשהייט און ער זאל קענען אויספירן זיין תפקיד און ווערן די קומענדיגע מלך אויפן די בריטישע אימפעריע.
צוביסלעך האבן זיי געזען פונדערווייטנס ווי ער עסט פלייש, ליגט אין בעט, שטייט אויף די פיס, גייט אנגעטון נארמאל, זיצט אויף א בענקל, הערט אויף צו שרייען ווי א קאטשקע און נאך און נאך מענטשליכע פירונגען.
ביז די ענדגילטיגע ישועה איז אנגעקומען!! די גאנצע לאנד האט זיך איבערגעדרייט, אלע האבן געשטראמט צו זען די אזוי לאנג ערווארטעטע געשעעניש, דער פרינץ איז צוריק מיט אונז אינגאנצן!!
די קעניג האט עס עפענטליך געפייערטמיט די באטייליגונג פון טויזנטער פרייליכע מענטשן. און געווען גרייט צו געבן האלב פון זיין פארמעגן פאר דעם חכם וואס האט עס אויסגעפירט, עד חצי המלכות ותעש, אבער דער חכם האט נישט געוואלט נעמען מחוט ועד שרוך נעל, ער האט פייערליך אויסגערופן אז זיין גרעסטע מתנה איז דאס אז ער האט געקענט העלפן די אלעמען באליבטן קעניג, און זיין זון, די צוקונפטיגע קעניג, וזה יהיה שכרי.
והעיר לאנדאן צהלה ושמחה.


דער משל, איז באקאנט אלץ א ווערטל, אבער למעשה האט דאס דערציילט הרה''ק מברסלב זי''ע אלץ א משל מיט א מוסר השכל. וואס איז די מוסר השכל פון דער מאדנער געשיכטע?
אז מען קוקט אריין זעט מען אז די עיקר פראבלעם איז געווען, אז דער בן מלך האט געטענה'ט די גאנצע צייט אז דו רעדסט נישט צו אים!
דו ביסט הונדערט פראצענט גערעכט מיט אלעס וואס דו זאגסט, אבער דו רעדסט נישט צו מיר, איך בין א קאטשקע... און עס איז נישט נוגע אלע דיינע תורות און עצות פאר מיין מקום, איך בין אינגאנצן אויף א צווייטע שטאפל און מצב פון וואס דו רעדסט, דעריבער קענסטו מיר נישט העלפן.
און דאס איז געווען די עצה פון דעם חכם, ער האט פארשטאנען אז אויב ווילסטו אים העלפן, מוזטו אים באמת פארשטיין און אריינגיין אין זיין מצב, און ווען ער פארשטייט אז דו פארשטייסט אים און דו רעדסט זיין שפראך, דאן קענסטו אים העלפן.

וואס איז געווען טאקע די עיקר ישועה? אז ער האסט אים מגלה געווען אז דו קענסט בלייבן א 'קאטשקע', און נאך אלץ הנאה האבן פון גוטע זאכן!!
און דאס איז די עיקר עצה פאר אונזער דור!!
אונז אלע, ווען אונז לערנען די אלע ספרים הקדושים, פארשטייען אונז מער ווייניגער וואס ער רעדט און וואס ער וויל, אבער תכלית, איך בין דא, און די ספר רעדט פון דארט, ער רעדט בכלל נישט צו מיין מצב און מיינע פראבלעמען און אריבערגייעכצער, ער רעדט פון מענטשן וואס האלטן שוין העכער און בכלל וואס לעבן מיט א אנדערע סארט געדאנקן גאנג, שוין אויף מיין סטאנדארד. דעריבער בלייבט מען ווייטער וואס מען איז – א קאטשקע.

און ווי ר' משה פיינשטיין האט געזאגט איבער די אלע ספרי מוסר פון אלע דורות: אויף א פליג שיסט מען נישט מיט קיין קאנאנען... ועמוק עמוק הוא.
אונז אלע זענען היינט פליגן, די אלע ספרי מוסר זענען פאר אונז ווי קאנאנען, אן א שיעור מאל העלפט עס נישט, און עס מאכט נאר ערגער. ווי די צדיקים האבן שוין געזאגט אז מען דארף זיך זייער היטן נישט צו לערנען התעוררות און ספרי מוסר וואס איז מרחק, וויבאלד די אלע ספרים ווילן אונז נאר מקרב זיין צום אייבערשטן און נישט פארקערט חלילה, דעריבער, כאטש עס איז אמת ויציב יעדע ווארט, אבער מען דארף וויסן ווי מען האלט און וויסן וואס מען דארף.

דעריבער איז די עיקר, טאקע די דיבורים וואס רעדן צו קאטשקעס...
זיי קומען אונז זאגן אז מען פארשטייט דיך, דער אייבערשטער ווייסט פונקטליך דיין מצב, ער איז גאר גרויס און זיין רחמנות איז אין סוף, ער איז אויך אין דיין קאטשקע'שאפט...
און די עיקר איז, אז אפילו דו ביסט א קאטשקע, אבער וועגן דעם מעגסטו נישט הנאה האבן פון א גוט שטיקל פלייש?! ווייל דו ביסט נישט קיין מתמיד, מעגסטו נישט לערנען סתם אינמיטן טאג, פלעי''ן לערנען... דארפסט דיך נישט זעצן לערנען כדי צו לערנען, דו מעגסט בלייבן אין דיין מצב און דארט פלעי''ן עפענען א ספר און לערנען, דאס דארף אויך די אייבערשטער!!
די אייבערשטער ווייסט אז דו גייסט דיך יעצט נישט טוישן און ווערן פלוצלינג א מתמיד, 'זיך זעצן לערנען' ווי מען רופט עס, אבער די אייבערשטער וויל פון דיך: 'טו וואס דו קענסט יא!!, בלייב א קאטשקע, און נאך אלץ כאפ ארויס גוטע זאכן'.

דו דארפסט נישט זיין קיין באקאנטע שומר עינים, אויף זיך צו היטן אביסל די אויגן. אפילו אויב דו בלייבסט אזויווי דו ביסט, קענסטו נאך אלץ ארויסכאפן א גוט שטיקל פלייש דורך זיך היטן איינמאל, צוויי מאל, נאר פאר יעצט, נאכדעם קענסטו צוריקגיין צו דיין מצב – קאטשקע.
נישט חלילה אז דו מעגסט, אבער דו ווייסט דאך אויך דיין אמת'ע מצב אז דו גייסט דיך יעצט נישט נעמען, אויב יא איז אדרבה, אבער אויב נישט, איז בלייב קאטשקע און כאפ ארויס אמת'ע גוטס וואס נאר דאס וועט בלייבן פון דיר לנצח נצחים!!
און די זעלבע: מיט כוונת התפלה, זיין גוט צו א צווייטן (די רעביצין אינקלאדע''ד) אפילו נאר פאר אפאר מינוט. סוף כל סוף, יעדע נחת רוח פארן אייבערשטן וואס דו ביסט זוכה צו טון, אפילו א קלייניגקייט, נאר דאס וועט למעשה זיין דיינס, איז כאפ ארויס אין דיין התרחקות, אין די היפך דערפון, צו זיין אביסל א מענטש כאטש דו ביסט א קאטשקע!
און מען קען געבן אסאך אסאך משלים, און יעדער זאל ארויסנעמען פאר זיין מקום די נמשל אויף זיינע מצבים און אריבערגייעכץ: אביסעלע אמונה, אביסעלע בטחון, אביסעלע שמירה מתאוה בהיתר, אביסעלע שמחה בה', אביסעלע שמירת הלשון, רצונות וכיסופים, אביסעלע רעדן צום אייבערשטן, וכו' וכו'.

און פארשטייט זיך אז באמת זענען אונז אלע מענטשן, נאר די יצר הרע רעדט אונז איין אז אונז זענען קאטשקעס, און ער מאכט אונז זיך אויפפירן ווי קאטשקעס, דעריבער איז די עיקר עצה, 'בתחבולות תעשה מלחמה', אז מיר זאלן איינשטימען מיט אים בערמה ובחכמה אז מיר זענען טאקע קאטשקעס (א בחינה פון יעקב אבינו) און דארט ארויסכאפן אמת'ע גוטס.
און נישט ווארטן נאר אויף די טאג וואס אונז וועלן ווערן למעשה מענטשן, און ביז דאן פארפאסן אזויפיל גוטס וואס מען קען שוין יעצט דא ארויסכאפן, נאך זייענדיג נעבעך א קאטשקע... ווייל דאס איז טאקע די עיקר מעשה היצר, אז ער וויל דו זאלסט נאר בענקן אויף העכער'ס און נישט ארויסכאפן דא יעצט וואס דו קענסט אפילו דו ביסט נאכנישט דארט.
ביז די די אייבערשטער וועט אונז אוודאי העלפן אז די מעשה זאל האבן א גוטע ענדע, און זעהענדיג אז אונז טוען כאטש דאס אונזערע וואס מיר קענען, ווער ער ברוב רחמנותו וחסדו אונז מאכן פאר אמת'ע מענטשן אויך למעשה, און דורכדעם וועלן מיר זוכה זיין צו אלע גוטס בזה ובבא, אמן.
אוועטאר
קוועטש
שר חמישים
תגובות: 95
זיך איינגעשריבן אום: פרייטאג יולי 31, 2009 1:29 pm
לאקאציע: אין בית המדרש

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך קוועטש »

מורא'דיגע ווערטער - פירושים זענען איבריג
טוב ה' לכל האט געשריבן:דו דארפסט נישט זיין קיין באקאנטע שומר עינים, אויף זיך צו היטן אביסל די אויגן. אפילו אויב דו בלייבסט אזויווי דו ביסט, קענסטו נאך אלץ ארויסכאפן א גוט שטיקל פלייש דורך זיך היטן איינמאל, צוויי מאל, נאר פאר יעצט, נאכדעם קענסטו צוריקגיין צו דיין מצב – קאטשקע.
נישט חלילה אז דו מעגסט, אבער דו ווייסט דאך אויך דיין אמת'ע מצב אז דו גייסט דיך יעצט נישט נעמען, אויב יא איז אדרבה, אבער אויב נישט, איז בלייב קאטשקע און כאפ ארויס אמת'ע גוטס וואס נאר דאס וועט בלייבן פון דיר לנצח נצחים!!


איך וואלט מגיה געווען די פאראגראף בערך מיט די ווערטער
דו דארפסט נישט זיין קיין "באקאנטע" שומר עינים, אויף זיך צו היטן אביסל די אויגן. אפילו אויבדו בלייבסט אזויווי דו ביסט, קענסטו נאך אלץ ארויסכאפן א גוט שטיקל פלייש דורך זיך היטן איינמאל, צוויי מאל, נאר פאר יעצט, נאכדעם קענסטו צוריקגיין צו דיין מצב – קאטשקע.
נישט חלילה אז דו ביסט זיך מתיר צוריקצוגיין צו די פריערדיגע געוואוינהייט. דו ווייסט דאך דיין מצב..., נאר זאג פאר דיין געפיל - נאר פאר יעצט, נאכדעם קענסטו צוריקגיין צו דיין מצב – קאטשקע.
אויב דו קענסט דיך פארנעמען שטערקערע גדרים וסייגים איז אדרבה, אבער אויב נישט, איז בלייב קאטשקע און כאפ ארויס אמת'ע גוטס וואס נאר דאס וועט בלייבן פון דיר לנצח נצחים!!
ווי גרינטליכער די קוועטש איז אלס זאפטיגער איז צו קענען געניסן פון איר
טוב ה' לכל
שר חמש מאות
תגובות: 878
זיך איינגעשריבן אום: דאנערשטאג יולי 04, 2019 7:17 pm

התחזקות ה'

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך טוב ה' לכל »

ר' שלמה העכטאוויטש איז געווען א דורכשניטליכער אינגערמאן אין בארא פארק, געארבעט ניין טו פייוו, פארמאגט א פיינע משפחה, פרנסה בריווח, בקיצור, א רוהיגע געלאסענע 'נארמאלע' לעבן. נאר איין פראבלעם האט ער געהאט:
ער האט זייער זייער ליב געהאט צו עסן...
און ווען מען רעדט פון עסן רעדט מען נישט פון גרינע פאפריקע און רויטע טאמאטעס, נאר מען רעדט פון אלע סארט ש'מעל'יגע עסן... ווי קיכן, קעיק און אלע סארט געבעקסן, יעדע זאך וואס איז געמאכט פון מעל, אריינגערעכנט קישקע און לאקשן און דאס גלייכן....
צו זיין גוט – שלעכט מזל איז נאך זיין רעביצין געווען א גוטע בעקערטע, און עס איז שטענדיג געווען אלע סארט גוטע פרישע היימישע געבעקסן אויפן טיש, און אויב נישט אויפן טיש, איז אין פריזער, און ווען שלמה האט געזען א גוט שטיקל געבעקס פאר זיך, האט ער פשוט פארלוירן זיין בחירה און דער קיכל האט געמוזט לאנדען אין זיי מויל און דארט ווערן צומאלט, און געשיקט ווייטער אראפ.
און אויב דאס איז נישט גענוג געווען, האט זיך נאך געפינען א גאר געלונגענע בעקעריי אקעגן איבער זיין הויז אויף די צווייטע זייט גאס, וואס האט להכעיס אים צו פייניגן פארמאגט אפאר שטארקע פענ'ס וואס האבן שטענדיג ארויסגעבלאזן די פיינע שמעק פון די פרישע נארוואס געבאקענע קיכלעך אין זיין נאז אריין, און דאן האט ער פשוט נישט געהאט קיין צווייטע ברירה נאר אריבערצושפרייזן די פארנומענע גאס און אריינגיין אין דאס בעקעריי און זיך איינהאנדלען אפאר פרישע געבעקסן, און עס דאן דעליווערן צו זיין הונגעריגע מאגן.
פארשטייט זיך אז דאס עסן איז נישט צוגאנגען אין אים און געווארן אויס אזויווי די מן, נאר די מעל האט געיערט אין אים אויף הייוון, און פון מעל איז עס געווארן פלייש... און מען האט געקענט שנעל און קלאר זען אויף אים אפילו פון דערווייטנס אז דער איד האט ליב צו עסן... בקיצור, ער איז געווען היבש דיקלעך און ברייט מער ווי דורכשניטליכע מאס...

איין טאג האט שלמה געליינט די המספיק מאגעזין וואס קומט אן חודש'ליך צו זיין טיר, און ער האט באלד חרטה געהאט פארן דאס עפענען און ליינען. דעם חודש האבן זיי געהאט א לאנגע און ברייטע ארטיקל איבער דאס שעדליכקייט פון זיין איבערוואגיג, און ווי שטארק עס קען שאטן פאר די געזונט אין גאר אסאך הינזיכטן, און בפרט ווען מען ווערט עלטער איז עס ממש א סכנה פאר די הארץ, און נאך אסאך אזעלכע סטראשונגען און אנשרעקונגען איבער די שרעקליכע רעזולטאטן פון זיין צופיל איבערוואגיג.
שלמה האט גלייך געוואוסט אז ווען מען רעדט פון איינער וואס איז איבערוואגיג, רעדט מען פון אים... ער האט נישט געדארפט נאכגיין די סטאטיסטיקס און פונקטליכע נומערן, דא מיינט מען אים ברחל בתך הקטנה, און די אלע שרעקעדיגע הבטחות אויף זיין איבערוואגיג, קען גרינג מקוים ווערן אויף אים, און ער קען נאך א ווערן א חלק פון די סטאטיסטיקס איבער דאס ווארהייט דערפון...

שלמה איז געווארן זייער אויפגעשוידערט דערפון און די גאנצע טאג איז ער נישט געווען ביי זיך בכלל. אין זיין קאפ האט זיך שוין אויסגעשפילט ווי אלעס ווערט טאקע מקוים אויף אים און ער איז א חולה שיש בו סכנה, און ער ליידט אויף די הארץ און אויף די נעגל און אויף די האר, און נאך און נאך, און ער האט אנגעהויבן צו קומען מער און מער צו די מסקנא, אז ער מוז דא נעמען ערנסטע שריט אז דאס זאל חלילה נישט פאסירן ביי אים, ער דארף זיך נעמען אין די האנט אריין.
ער האט נישט געדארפט מאכן קיין גרויסע חשבון הנפש ווי זיין פראבלעם שטעקט און אין וועלכע הינזיכט ער דארף זיך נעמען... אבער פון די אנדערע זייט, ווי טאקע קען ער זיך נעמען איבער דעם? ער איז דאך אדיקטעט און צוגעבינדן מיט אייזערנע קייטן צו דעם קיכל, וואס טוט מען דא?!
אבער ווי מער שלמה האט אריינגעטראכט אין וואס עס קען פאסירן מיט אים אין די נישט ווייטע צוקונפט אויב וועט ער נישט זיך אפשטעלן שוין יעצט פון מערן דעם הויכן נומער אויפן סקעיל, האט ער מער און מער פארשטאנען אז ער האט נישט קיין צוויי ברירות, געזונט שטייט ביי אים דאס ערשטע, און דאס איז עס!! ער קען יא! יעס איי קען!! ער גייט זיך נעמען אין הענט אריין!
פון דער מינוט, אכט דרייסיג ביינאכט דינסטאג פרשת ויגש תשע''ח און ווייטער, גייט שוין נישט אריין קיין קיכל און קעיק אין זיין מויל!
שלמה האט געהאט שטארקע זעלבסטזיכערקייט און א גרויסע אמונה אין זיך און ער האט זייער געהאלטן פון זיינע כוחות וואס ער פארמאגט, און ער איז געווען זיכער ביי זיך אז ביי אים איז באשלוס א באשלוס, אז ער האט עפעס אפגעמאכט איז עס אפגעמאכט און ער גייט עס אויספירן באהוק ובאקרוק, ער גייט שוין נישט עסן קיין שום איבריגע מעל'יגע עסן זאל זיין וואס זאל זיין.
צום ערשט האט ער נאך געקווענקלט צו ער זאל עס שוין יעצט אנהייבן, צו ער זאל נאך ווארטן ביז מארגן אינדערפרי... און יעצט שנעל אריבערלויפן צו בעקעריי און איינקויפן אלע זיינע גאר באליבטע קיכן, און מיט טרערן אין די אויגן זיך געזעגענען פון זיי פאר אן אומבאשטימטע צייט... אבער ער האט געוואוסט אז אם לא עכשיו אימתי, און מען טאר גארנישט אפשטופן, דאס איז עס, ער האט גענדיגט דערמיט, און בקרוב ממש גייט ער אנהייבן פארלירן פונטן איינס נאכן צווייטן, ביז ער וועט אויסקוקן כאחד האדם, און הכל על מקומו בא בשלום, און שלמה העכטאוויטש וועט זיין א געזונטע מענטש בעזהשי''ת.

די דיעטע איז מיטן פולן שוואונג אריין אין קראפט, און עס האלט שוין אן א לאנגע צייט, נאך א שעה און נאך א שעה, שלמה שלאפט יעצט, ער עסט גארנישט... און אזוי האלט עס שוין אן פאר כמעט צוועלף שעה ברציפות, עס איז שוין אכט דרייסיג אינדערפרי.
שלמה קומט אהיים פון דאווענען הונגעריג, און צו זיין שאק און שוידער זעט ער אז די בעקעריי האט נאך אלץ נישט אראפגענומען זייער פענ'ס אינדרויסן פון זייער געשעפט, טראץ דעם וואס ער איז יעצט אויף א שטרענגע דייעטע... אזא חוצפה... די געשמאקע ריחות פון פרישע נארוואס געבאקענע קוכן שטראמען ארויס פונעם געשעפט אין זיין נאז אריין, וואס טוט מען דא?!
ניין! ער גייט זיך נישט ברעכן צו זייערע טעראריסטישע טאקטיקן, זיי גייען נישט מצליח זיין אים צו מכשיל זיין מיט קיין קוכן. ער איז שטארקער פון דאס אלעס, ער גייט דאס דורכמאכן און אויספירן זיין באשלוס ביזן סוף! שוין גענוג געלט אריינגעפאמפט אין דער בעקעריי, דא ענדיגט זיך עס, אויב זיי ווילן קענען זיי זיך שליסן, ער גייט זיי נישט ווייטער שטיצן און אויסהאלטן... ער קויפט נישט ביי זיי קיין געבעקסן.
ער גייט אריבער דעם בעקעריי, ער איגנארירט עס גענצליך כאילו עס עקזעסטירט נישט, צום ערשטן מאל אין די היסטאריע פון די בעקעריי אז אזאנס זאל פאסירן... אבער דורכגייענדיג ביים גרויסן פענסטער, דערזעט ער אז היינט האבן זיי להכעיס ארויסגעשטעלט ביים פארנט, זיין מערסט באליבטע קיכעלע... א לאנגע רייע פון די קיכן ליגט אויסגעלייגט אויפן טאץ ווי ווארטענדיג אז ער זאל עס נעמען, די רויטע זשעם וואס רינט ארויס דערפון פון אלע זייטן האט ארויפגעברענגט שפייעכץ אין זיין מויל, און ער האט געשפירט ווי 'בולמוס אחזו'...
אלעס האט א שיעור, אזא חוצפה קען מען שוין נישט פארשווייגן... ער שטורעמט אריין אינעם געשעפט, און ווי א רוח האט אים געכאפט לויפט ער צום שאפע, נעמט א צען שטיק פון זיינע קיכלעך, און באצאלט דערויף שנעל און געשווינד, און פינף מינוט דערנאך זיצט ער שוין אינדערהיים און האקט אריין קיכל נאך קיכל, ביז די זעקל איז שוין ליידיג, און ערשט יעצט בארוהיגט ער זיך פון דעם אינצידענט.

א שווערן טיפן קרעכץ האט זיך ארויסגעריסן פון זיין האלז וואס האלט נאך אינמיטן אראפשלינגען דעם צענטן קיכל. 'וואס האב איך דא געטון?! טאטע אין הימל' מורמעלט ער צו זיך אינגאנצן צוקלאפט, טרויעריג און צובראכן, 'איך האב דאך עפעס אפגעמאכט, וואס גייט דא זיין?! איך מוז דאך גיין אויף א דיעטע, פארוואס האב איך געמוזט עסן דער נארישער קיכל?!, אזא בראך!'.



דער מעשה איז א מעשה שהיה נאר פארדרייט אביסל די נעמען און די פרטים, איך קען גראדע נישט די בעל המעשה, און איך האב עס אויך נישט געהערט פון אים איש מפי איש, אבער איך בין זיכער אז אזעלכע מעשיות און ענליכס צו דעם קומען פאר אויף א טאג טעגליכע פארנעם, און פון דער מעשה רעד איך דא יעצט...
לאמיר א מינוט צונעמען דער מעשה און זען אז מען קען ארויסנעמען דערפון א מורא'דיגע נקודה לעובדא למעשה:

וואס גייט פאר מיט דער ר' שלמה, ער וויל יא אדער ער וויל נישט. אויב וויל ער יא גיין אויף א דיעטע, איז אויב אזוי פארוואס עסט ער קיכלעך, און אויב וויל ער נישט, איז פארוואס קרעכצט ער נאכדעם אזוי, פארוואס טוט אים עס אזוי וויי? וואס גייט דא פאר?
די אמת איז, אז מען דארף דא האבן א געוויסע טיילונג און מיט דעם וועט מען קענען פארשטיין דער מעשה, און בעיקר וועט מען מיט דעם קענען פארשטיין א אנדערע נקודה וואס איז זייער נוגע פאר אונז אין עבודת ה'.
עס איז דא צוויי זאכן: רצון און תאוה. דאס איז צוויי אנדערע זאכן וואס האבן נישט קיין שייכות איינס מיטן צווייטן, כאטש אין די מציאות איז עס גאר נאנט און זייער באהאפטן.
די רצון פון די מענטש איז זיין נקודה הפנימית, זיין אמת'ע רצון, דאס וואס זיין שכל זאגט אים.
די תאוה איז זאכן וואס די מענטש מוז בכלל נישט זיין אז ער וויל דאס און אז ער האלט אז ער איז גערעכט מיטן עס טון, ער טוט עס נאר ווייל ער קען זיך נישט איינהאלטן.

יעצט צוריק צו אונזער ר' שלמה. זיין רצון איז דאס וואס זיין שכל זאגט אים, אז עס לוינט זיך נישט צו עסן קיין קעיק און קיכלעך, און דאס איז זיין נקודת האמת.
זיין תאוה אבער איז יא צו עסן. און בפרט ווען די מוחין און שכל שיינט נישט און ער שפירט יעצט נישט קלאר די אמת, פאלט ער זייער שנעל דורך און ער טוט דאס וואס ער וויל נישט באמת טון. דערפאר, די רגע זיין שכל קומט צוריק, ווערט ער גאר שטארק צובראכן און ער האט שטארק חרטה דערויף.

בנוגע צו אונז לעובדא למעשה: אונז לעבן אין א גאר גרויסע סתירה! יעדע איד וואס האט נאר אביסל שכל, און יעדער האט אוודאי, ווייסט אז די אייבערשטער האט אים דא אראפגעשיקט פאר א געוויסע תכלית, צו טון זיין רצון דורך היטן די תורה הקדושה כראוי, און נאר דאס איז די איינציגסטע אמת און די איינציגסטע גוטס אויף דער וועלט, און אלע נארישע הנאות עולם הזה איז שקר וכזב, עס ברענגט נאר עצבות און מרה שחורה, און א מינוט נאכדעם בלייבט גארנישט דערפון נאר אנזעץ. און איין טאג וועט מען דארפן אפגעבן דין וחשבון אויף אלע זיינע מעשים, וכו' וכו'.
אבער אין די עולם העשיה טוט מען נישט אלץ על פי דער שכל. נאר למעשה פארפאטשקעט מען אסאך צייט מיט שטופערייען און שטותים, און ווער רעדט שוין פון נישט גוטע זאכן ח''ו. און וויפיל תורה ותפלה כראוי מען פארפאסט וואס דאס איז לנצח נצחים ועוד ועוד, יעדער ווייסט ביי זיך...
איז וואס גייט דא פאר? מען וויל יא אדער מען וויל נישט?!

יעדער פארשטייט שוין די קלארע תשובה, אז אוודאי יעדע איד וויל בפנימיות נאר דעם גוטן באשעפער און זיין גוטע תורה, נאר למעשה האט מען תאוות און מידות רעות, און מען שטארקט זיך נישט דערויף גענוג. און בפרט ווען די שכל שיינט נישט עפעס ספעציעל, אזוי שפעט נאכמיטאג, די זון גייט שוין אינטער, עס איז קאלט אינדרויסן... עצבות דאגות וטירדות וכו' וכו'.
אבער דאס וואלט מען נאך געקענט אריבערגיין, נאר דאן קומט די יצר הרע אן מיט זיין עיקר טאקטיק און וואפן, און הייבט אן צו איינרעדן דעם מענטש אז דאס איז ער, ער איז די שטותים וואס ער באגייט, און ער איז די נישט גוטע זאכן וואס ער טוט. דאס איז ער און דאס איז זיין רצון ח''ו. און די מצוות וואס ער טוט איז נאר מתוך רגילות און פארוואס נישט, אבער ער איז זיינע נישט גוטע זאכן.
און פון דארט און ווייטער איז שוין די וועג אפן צו ווייטער גיין אין דעם ריכטונג ח''ו, און אפשטופן די יארן מיט נארישקייטן וואס ברענגט גארנישט אפילו אויף דער וועלט, און זיכער נישט אויף יענע וועלט. אזויווי אסאך מענטשן קוקן אויס, מען שטופט די יארן, דא דארט האט מען אביסל הנאה פון דער וועלט, און מען איז נאר פארנומען צו דורכלעבן די טאג, און באצאלן די בילס און זען אביסל נחת פון די קינדער, און שוין.

דעריבער, דארף מען פון דא ארויסנעמען א וויכטיגע עבודה וואס קען טוישן דאס גאנצן לעבן פונעם מענטש און איז בעצם די שטערקסטע וואפן קעגן די יצר הרע.
דאס איז אז די מענטש זאל זיין קלאר ביי זיך מיט דער פאקט און אמת, אז באמת וויל ער נאר דעם אייבערשטן, און דאס איז זיין גאנצע לעבן און ציל! און דאס איז זיין רצון! און ב''ה אז יעדער האט שכל, און אין א קלארע מינוט ווייסט דאס יעדער איינער אז עס איז גארנישט דא נאר צו דינען דעם אייבערשטן.
און אפילו אויב יעצט אויפן מינוט בין איך נישט קלאר דערין, מיין שכל איז אראפגעפאלן, מיין קאפ איז צומישט, וואס איז אין די היינטיגע דור איז דאס גאר שכיח און מצוי און א אפטע ערשיינונג ביי יעדן איינעם, זאל מען אבער געדענקן עכ''פ מרחוק אז עס איז דא א באשעפער אויף די וועלט, און איך דארף אים דינען יעדע רגע, און נאר דאס איז מיין לעבן און מיין רצון און נאר דאס איז אמת'ע גוטס.

און די ספרים הקדושים שרייבן, אז כידוע איז דא א מקום וואס הייסט 'רעוא דרעוין'. דאס איז די העכסטע אור אין די עולמות עליונים, און דארט רירט נישט אן קיין שום פגם. אפילו אויב א מענטש איז ח''ו פוגם אין אלע מצוות שבתורה רח''ל, האט ער אבער אלץ א מקום און א שורש וואס דארט איז נאך גענצליך ריין, און אויף דעם שטייט 'כי חטאת מה תפעל בו'.
און די פנימיות דערפון איז, אז יעדע מענטש, אפילו אויב ער טוט נישט די ריכטיגע זאכן ווי עס דארף צו זיין ח''ו, בלייבט אבער שטענדיג א געוויסע שכל און קלארקייט, צומאל זייער ווייט און צומישט, אבער למעשה האט ער אלץ א געוויסע אור און שכל וואס דערמאנט אים די אמת אז עס איז דא א באשעפער, און ער איז א הייליג אידיש קינד וואס וויל נאר דינען דעם אייבערשטן, און וויפיל ער טוט נאר די פארקערטע, איז דאס נישט אים, נאר ער וויל נאר קיום התורה והמצוות!
ער איז נאר די מצוות וואס ער טוט יא, און די ביסל סור מרע וואס ער כאפט ארויס פון דער וועלט. ער איז די תפלין לייגן פון יעדן טאג, ער איז די שמירת שבת, ער איז די לימוד התורה וואס ער כאפט ארויס יהיה איך שיהיה, ער איז די ביסעלע שמירת עינים והמחשבה וואס ער פירט יא אויס, און נישט די אנדערע חלקים וואס פאסירן ליידער שלא מרצונו. ער איז די ביסעלע בטחון וואס ער פארלאזט זיך אויפן אייבערשטן וואס ער האט יא, און נישט די אלע איבריגע השתדלות וואס ער טוט שלא מרצונו רק מתאוותו. ועוד ועוד.
און אפילו אויב די עשה טוב און סור מרע איז סאך קלענער ווי זיינע נישט גוטע זאכן, מאכט עס אבער נישט אויס לגבי דער נקודה, ווייל מעט מן האור דוחה הרבה מן החושך. איין אנס פון אמת, איז גרעסער אפילו קעגן טויזענטער פונט פון נישט אמת.
ניצוץ אחת יוצא מיוסף ומכלה כל הקש של עשיו!! די פינטעלע ניצוץ און פלאם וואס איז דא אין יעדער איד, איז אויב איז מען זיך מקשר דערצו און מען לעבט דערמיט וויפיל מען קען, קען עס פארברענען אפילו א גאנצע בארג פון אויפגעבלאזענע שטרוי און שטותים פון די יצר הרע!
מען דארף זיך נאר מקשר זיין דערמיט וויפיל מען קען, און עס געדענקן און לעבן מיט די פשוטע ריינע אמת וואס מען וויל באמת, און זיך נישט לאזן פון די יצר הרע וואס פרובירט איינצורעדן דאס פארקערטע.

און ווען מען קומט שוין יא צו טון א גוטע זאך, זאל מען זיך פרייען דערמיט, אזויווי א מענטש וואס קומט אל מקום מנוחתו, ווייל דאס איז ער באמת און דאס איז זיין רצון.
און אויב מען פאלט חלילה יא דורך מיט א נישט גוטע זאך, אדער סתם מען שטיפט די צייט מיט היי און שטרוי, זאל מען עכ''פ געדענקן די אמת, געדענקן אז מען איז א בן מלך, געדענקן אז מען איז א הייליג אידיש קינד, דאס איז נאר מיין תאוה און נישט מיין רצון, איך געהער נישט דא, דא איז נישט מיין מקום, איך בין נישט באקוועם דא. און דאן קען מען פיל שנעלער דערנאך צוריקקומען צום אייבערשטן. און אויך איז די גאנצע נישט גוטע זאך פיל מיט צובראכנקייט און אן קיין הענט און אן קיין פיס, וואס אויף יענע וועלט וועט עס זיין א ריזיגע חילוק.
און דאס איז טאקע די חילוק צווישן די משל און די נמשל, ווייל אין די משל טוט דער בעל הדיעטע גארנישט אויף מיט זיינע רצונות און צובראכנקייטן, ווייל תכלית ווערט ער נישט דאר דערפון... אבער דא, האט דער אייבערשטער געמאכט ברוב רחמנותו יתברך אז אפילו יעדע רצון, און יעדע ביסעלע עשיה און סור מרע, ווערט גערעכנט גאר טייער ביים אייבערשטן, און מען דארף זיך אנהאלטן דערין מיט אלע כוחות, און דאן איז יש ענין שנתהפך הכל לטובה.

און באמת זאגט דאס שוין די תנא הקדוש ביי זיין אייגענע טעגליכע תפלה 'רבונו של עולם, רצוני לעשות רצונך, אך שאור שבעיסה מעכב'!!
מיין רצון איז צו טון דיין רצון, אבער עס איז דא א שאור שבעיסה (די מעל וואס שטערט די דיעטע...) וואס לאזט מיך נישט, אבער באמת איז דאס נישט מיין רצון נאר מיין תאוה, מיין רצון איז צו דיך.
און באמת איז דאס טאקע א טייל פון די עצה פון התבודדות, טאקע טון וואס דער תנא האט געטון און דאס קומען זאגן פארן אייבערשטן טאג טעגליך מיט א תמימות, און אים דערציילן די אמת וואס ער ווארט צו הערן פון אונז, אז באמת ווילן אונז נאר אים, און דאס אלעס וואס אונז טוען איז נישט אונז באמת. און דאס איז די עיקר נקודה פון חרטה על העבר ביים תשובה טון.
און ווי מער א מענטש טוט דאס און ער קומט צום אייבערשטן עס זאגן, אלץ מער ווערט ביי אים א בירור טוב מרע וואס ער וויל באמת און וואס זיין ציל אויף דער וועלט איז, און זיין גאנצע געדאנקן גאנג טוישט זיך און ער לעבט א אנדערע לעבן, א לעבן פון קרבת אלקים, א לעבן פון רצונות וכיסופים צום אייבערשטן, א אנדערע בליק אויף זיך און אויף מצוות, ועוד ועוד. בקיצור, ער איז יעדע רגע ביים אייבערשטן!!
און טאקע, ווען זאגט דאס פארן אייבערשטן, בעט מען נאכדעם דעם אייבערשטן אויף ווייטער אז ער זאל אונז העלפן אז אונז זאלן טאקע טון און אויספירן אונזער ריכטיגע רצון וואס דאס איז: צו טון זיין רצון, און נישט נאכגיין אחר שרירות לבינו, די שאור שבעיסה, די תאוות ומידות רעות וואס ברענגען נישט קיין שום גוטס בזה ובבא. און אז מען בעט דעם אייבערשטן, העלפט ער אוודאי.
אמן כן יהי רצון.
טוב ה' לכל
שר חמש מאות
תגובות: 878
זיך איינגעשריבן אום: דאנערשטאג יולי 04, 2019 7:17 pm

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך טוב ה' לכל »

די לעצטיגע זענען אויסגעקומען זייער לאנג. אי''ה וועט עס צוריקווערן קורצע בליצן.
טוב ה' לכל
שר חמש מאות
תגובות: 878
זיך איינגעשריבן אום: דאנערשטאג יולי 04, 2019 7:17 pm

התחזקות ו' - חיפוש וביקוש א'

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך טוב ה' לכל »

ווער עס קוקט אביסל מיט א קלארע אויג, זעט אז אין דער דור הערשט א געוואלדיגע חיפוש וביקוש און דאס איז פון די שטערקסטע סימנים אויף דער דור.
אין די תוצאה קען מען עס שטארק זען אויף די גאנצע ענין פון די אינטערנעט. די מעסט באניצטע ווארט אויף די אינטערנעט איז 'סירטש' – זוך – חיפוש... די גאנצע יסוד און תכלית פון די אינטערנעט איז, א זיכעריי, מען זוכט און מען ווייסט אליינס נישט וואס מען זוכט.
די אינטערנעט איז אין די מושגים פון דער קליינער וועלט, א 'אין סוף', אפילו דו וועסט דארט זוכן דיין גאנצע לעבן, וועסטו נישט אנהייבן צו דעקן א טויזענסטל וואס עס געפינט זיך דארט, און דאס געט א געפיל פארן מענטש פון א זוכעניש נאך א אין סוף'דיגע זאך.
און דאס איז יעדעס מאל פון פריש, יעדעס מאל ווען דו עפענסט אויף די אינטערנעט, ביסטו פון פריש אויף א זוכעריי און געיעג נאך א געוויסע באהאלטענע זאך, א געוויסע צמאון וואס דו ווילסט בארוהיגן און דערפאר זוכסטו. כאטש דו ביסט שוין דא געווען טויזענטער מאל און געזוכט דערויף, און דיין לעבן איז נאך אלץ די זעלבע, איז אבער דא אזא צמאון און חיפוש אין די דור, אז מען זוכט און מען זוכט און מען הערט נישט אויף צו מחפש און מבקש זיין און פרובירן צו שטילן די אומגעהוירע צמאון וואס מען האט.

און דאס איז נישט נאר דארט, נאר דאס איז די גאנצע צייט, וואס די מענטש שפירט ווי ער זוכט, ער איז נישט צופרידן מיט זיך, ער דארף עפעס העכער, עפעס מער, עפעס טיפער.
מען קומט אריין אין בית המדרש, מען זוכט וועלכע ספר צו עפענען (פאר ווער עס זוכט נאך דארט... אשרי לו), אפשר דאס וועט מיר ברענגן צו מיין גליק, אפשר דאס וועט מיך באזעצן און בארוהיגן איין מאל פאר אלע מאל. אמאל רעדט מען זיך איין אז אויב מען וועט ענדיגן דער ספר אדער דער מסכתא, דאן וועט מען זיך בארוהיגן און עס וועט ענדליך קומען די גוטע טאג, אבער מען ווערט אנטוישט אז עס האט נישט פאסירט. אויב מען האט בכלל מצליח געווען עס צו ענדיגן...
יעדער איינער וויל דיך איינרעדן אז ער האט פאר דיך דאס וואס דו זוכסט די גאנצע צייט, ער וועט ענדליך דיך בארוהיגן און דיר ברענגען אל מקום מנוחתך. און מען זעט וויפיל ארגענאזאציעס און עצות און פסיכילאגן עס זענען פארהאן - אלעס צו באזעצן און בארוהיגן די צומישטקייטן פונעם מענטש, קען מען פון דעם אליין פארשטיין וויפיל מענטשן דארפן דאס האבן, און וואספארא אומרוהיגקייט און טריקעניש און זוכעניש עס הערשט איבער די גאנצע וועלט.

צומאל וועט עס קומען אפילו אין די פארעם פון רוחניות. צו איז עס 'דרשו' צו איז עס א אנדערע סדר הלימוד, וואס וויל דיך זאגן אז דו רגע דו קומסט דא אריין ביסטו א מסודר'דיגע מענטש פאר אייביג און די וועסט קענען לעבן א רוהיגע לעבן... מען זאל מיך נישט חלילה נישט גוט פארשטיין, איך מאך נישט אוועק דאס לערנען דרשו וכו', די תורה הקדושה דארף מען לערנען יהיה איך שיהיה, איך רעד בכלל נישט איבער דער נושא, איך ברענג נאר ארויס דער טייל וואס מען פרובירט די גאנצע צייט צו בארוהיגן דאס דארשט און זוכעניש מיט אלע סארט אופנים, און ווי אלעס דרייט זיך נאר ארום דעם.
אפילו געלט, איז אויך היינט אז מען זוכט און מען זוכט, נישט אלץ ווייל מען דארף עס, נאר אלץ די עצם זוכעניש. בפרט אין דער דור וואס עס גייט טאקע די גאנצע צייט אויף אזא וועג פון זוכעניש אויף די אינטערנעט, אמעזאן וכו', מען זוכט אהער און אהין, און א גאנצע טאג איז מען דערויף מיטן טעלעפאן אין טאש, און יעדע רגע שפירט מען ווי מען פארפאסט און מען וואלט ווען יעצט געקענט נאך זוכן, אפשר דאס מאל וועל איך טרעפן מיין גליק, די געשעפט פונעם יאר הונדערט...
בקיצור, די גאנצע וועלט איז אויף א געיעג פון זוכן און זוכן, חיפוש וביקוש.

וואס איז טאקע די נקודה הפנימית דערפון? דער אייבערשטער מאכט דאך אלעס און ער האט דאך אריינגעלייגט אין דער דור דאס מצב פון זוכן, פארוואס טאקע דארף ער דאס?
איז די תשובה אויף דעם איז זייער א האקעלע, און מען דארף נוצן אסאך שכל און ריכטיגע הבנה עס ארויסצוהאבן לעובדא למעשה, איך וועל נאר זאגן אויפן שפיץ גאפל, אין א בחינה פון 'מרחוק ה' נראה לי, ממרחק תביא לחמה', רמזים, און די איבריגע וועט מען דארפן אליין פארשטיין און זיין א מבין דבר מתוך דבר, און עס צאמשטעלן מיט אונזערע אנדערע מאמרים און אראפברענגן פאר זיך אין די עולם העשיה:
יעצט, באמת אז מען קוקט אריין אין די תורה הקדושה, זעט מען אז די אייבערשטער זאגט אונז שוין פון פאראויס אז דאס גייט זיין, און קיינער קען זיך נישט ארויסדרייען דערפון... די תורה הקדושה רעדט צו יעדעם פערזענליך, און דערציילט אונז די אמת אז ביי יעדעם פאסירט דאס, און אפילו דער וואס פרובירט זיך אהערצושטעלן ווי א מסודר'דיגע מענטש, זאלסטו וויסן אז טיף אין הארץ גראזשעט און רודערט און עס איז גארנישט רוהיג און ער איז בכלל נישט אזוי צופרידן ווי ער שטעלט זיך אהער מיט דעם געביגעלטן רעקל און גראדע ריקן...
די תורה הקדושה זאגט אונז אזא נבואה:
"ובקשתם משם את ה' אלקיך ומצאת כי תדרשנו בכלל לבבך ובכל נפשך. בצר לך ומצאוך כל הדברים האלה 'באחרית הימים' ושבת עד ה' אלקיך ושמעת בקולו".
איז די תורה הקדושה זאגן אונז שוין פון פאראויס אז דאס איז וואס עס גייט פאסירן באחרית הימים, ער זאגט אונז צו אז אונז גייען אים זוכן, ער דערציילט אונז א סוד אז באחרית הימים גייט אריבערגיין אזעלכע 'צר' אויף די מענטשהייט אז קיינער וועט נישט זיין צופרידן און רוהיג, מען וועט זוכן בכל לבבך ובכל נפשך. און מען וועט טרעפן!
און די נביא זאגט אונז די באקאנטע פסוק 'לא רעב ללחם ולא צמא למים כי אם לשמוע את דבר ה', און ווי ער פירט אויס, גייט מען עס נישט טרעפן, עס וועט נישט זיין צום געפינען דעם דבר ה'. עס גייט זיין א גרויסע גרויסע צמאון פאר עפעס טיפער'ס און העכער'ס, עפעס וואס זאל צופרידן שטעלן די מענטש, און מען וועט דאס זוכן און זוכן אין סוף.

און די נקודה דערפון איז, אז היות מען האלט שוין יעצט פאר משיח'ס צייטן, און אלעס וואס טוט זיך אפ, אלע יארן מימות בריאת העולם, און בפרט יעצט באחרית הימים, איז די הכנה אויף די גוטע לעכטיגע טעג וואס קומען צו גיין מיט ביאת משיחינו במהרה, איז וויבאלד 'לעתיד לבא' איז דאך א בחינה פון אין סוף, אן קיין ענדע, איז די עיקר הכנה דערצו אויך אזא סארט עבודת ה' פון אין סוף!
דאס איז די נקודה – 'א עבודה פון אין סוף'!!
און דער סארט עבודת ה' איז די עבודה פון 'חיפוש וביקוש'. ווייל די רגע דו באזעצט דיך אין א געוויסע עבודה, אין א געוויסע מקום ברוחניות, אין א געוויסע דרך וואס דאס ווילסטו פארשטיין קלאר און גיין מיט דעם, און דורכדעם פארלירן די חיפוש וביקוש און אומבאקוועמליכקייט פון זוכן, דאן בעל כרחך וועסטו אראפ פאלן דערפון!
אזויווי מען זעט דאס טאג טעגליך במציאות, אז וויפיל די מענטש הייבט נאר אן און וויפיל ער פרובירט נאר צו טון און אריינגיין אין א געוויסע סדר און סיסטעם, פאלט ער נאכאמאל און נאכאמאל אראפ, און דערפאר געבן רוב מענטשן אויף ערגעץ וואו, אמאל ביי די פופצן, אמאל ביי די אכצן, און ווער עס איז זוכה איז נאר ביי די צוויי און צוואנציג... אבער געווענטליך דארט ערגעץ וואו געט מען אויף, און מען הערט אויף צו זוכן עפעס העכער'ס און מען פרובירט שוין נאר זיך צו מאכן באקוועם אויף דער וועלט און דורכגיין די יארן בשלום ושלוה וויפיל מען קען מיט פרנסה און געזונט און נחת פון די קינדער...
און דאס איז וויבאלד מען זעט אז וואס מען פרובירט נאר צו טון גייט נישט, און אפילו אויב יא, ווערט מען נישט זאט און עס ברענגט נישט די חיות און סיפוק וואס מען האט געוואלט, איז געט מען אויף און מען גייט זוכן אנדערע גליקן, איזיל ואיתהני מהאי עלמא, וואס זענען זיכער נישט דא...

און דער אייבערשטער איז דער וואס ווארפט אים אראפ דערפון! ווייל די אייבערשטער האט שוין גענוג געהאט צדיקים און מסודר'דיגע עבודת ה' אין אלע דורות, יעצט דארף דער אייבערשטער אזא סארט עבודה פון זוכן, לחפש ולבקש אותו יתברך, 'דרשו ה' ועוזו בקשו פניו תמיד'.
ווייל די רגע דו ביסט באזעצט אין א געוויסע צמצום, זאגסטו אז דאס איז עס, דאס איז ביי דיך די אייבערשטער און די תורה, נאר דאס. אזא סארט עבודה קען נישט ברענגען משיח, מיט דעם קען מען זיך נישט גרייטן אויף די גאולה וואס גייט שוין זיין אזא גאולה שאין אחריה גלות, אין סוף טוב וחסד, דעריבער צווינגט אונז דער אייבערשטער ברוב רחמנותו יתברך אז מיר זאלן שטענדיג דארפן אים זוכן און זוכן און זוכן און נישט אויפהערן צו זוכן!

נו, אזא זאך הערט זיך זייער אנגעזעצט און שרעקעדיג, ווייל איך קען דאך נישט א גאנצע טאג זיין אין א חיפוש וביקוש און פילן ווי איך האב נאכנישט, איז וואס וועט דא זיין?
אבער באמת איז דאס די גרעסטע תענוג!! זוכן דעם אייבערשטן איז די גרעסטע תענוג שבעולם! מען האט אלעס, מען האט דעם אייבערשטן אליינס!
אויב קומט מיין חיות פון דער ספעציפישע זאך, פון דער עבודה, פון דער מדריגה, פון דער סיסטעם און הצלחה, נו, האב איך נאר דאס. אבער די רגע איך גיי צום אין סוף, רעוא דרעוין, די אור הגאולה, דעם אייבערשטן אליינס, דאן האב איך אלעס אין די וועלט! און יעדע מצוה וואס איך טו, און יעדע עבירה וואס איך האלט מיך צוריק, איז א תוצאה פון די עצם רצון צום אייבערשטן, די עצם וויסן אז עס איז דא א באשעפער אויף די וועלט און איך וויל נאר אים!
און דאן ווען מען גייט אויף דעם אופן, קען מען אין יעדע מצב געדענקן פונעם אייבערשטן און זיך ציען צו אים און טון זיין רצון, ווייל מיין קשר צו אים איז נישט תלוי אין דער מצב און אין דער צמצום, אין דער סדר היום און אין דער פלאץ, אין דער ריינקייט און הייליגקייט, נאר איך האב א שייכות צום אין סוף ווייל איך בין א אידיש קינד, איך וויל דעם אייבערשטן אליינס, איך האב א קשר צו אלעס גוטס אין אלע עולמות, דעריבער קען איך יעדע מאל פון יעדע מקום צו ווי איך בין נאר אריינגעפאלן, אנהייבן פון ניי און טון דארט וואס איך קען.

ווייל דער אייבערשטער לייגט אריין א מענטש כהיום אין כל מיני מצבים ברוחניות ובגשמיות, ווי דער מענטש וויל אפילו נישט זיין און האט קיינמאל נישט געפלאנט זיך צו טרעפן, און ווילאנג מען גייט מיט כל מיני צמצומים וואס מיר האבן אין קאפ און וואס מען האט אונז אלץ געלערנט, ווערן מיר נאר מער נתרחק און נאך מער פאלן מיר, ווייל דא האט מען אונז קיינמאל נישט אויסגעלערנט אז דער אייבערשטער געפינט זיך.
און באמת דעמאלטס ווען מען האט אונז דאס געלערנט האט מען דאס טאקע געדארפט וויסן, דעמאלטס אלץ בחור און קינד האבן מיר נאר דאס געדארפט וויסן, אבער יעצט אז מיר האלטן שוין דא, אפאר יאר נאך די חתונה יעדער וויאזוי ער קוקט אויס... דארף מען שוין מער אויפבויען די שכל און זיך ריקן פאראויס און פארשטיין אביסל טיפער און ברייטער, זאכן וואס וועט אונז טאקע צוריקברענגן אז מיר זאלן קענען אויספירן וואס מען האט אונז אלץ געלערנט.
דעריבער, די רגע מען דערהערט די נקודה פון אין סוף, איז דער אייבערשטער אין סוף – אין יעדע מצב, און ווי מען איז נאר אנגעקומען, קען מען פון דארט זיך ציען צום אייבערשטן און טון כאטש וואס מען קען, און תשובה טון.
און אפילו בשעת מעשה ח''ו, אבער פון דארט וויל עכ''פ דעם אייבערשטן, געב א קרעכץ, היט דיך כאטש פון וואס דו קענסט יא, ווייל דו ווייסט אפילו נישט ווי גרויס די אייבערשטער איז, אז אפילו דארט איז ער אויך, און אפילו דארט, קענסט כאטש טון עפעס – איז כאטש טוה דאס! יא, דער קלייניגקייט, דער קליינע עשיה, דער קרעכץ, דער הייב אויף די אויגן צום אייבערשטן, אין דעם ווענט זיך אלעס!
מאך נישט קליין דעם אייבערשטן... דער אייבערשטער איז סאך גרעסער ווי דו מיינסט, חסדי ה' כי לא תמנו כי לא כלו רחמיו, הטוב כי לא כלו רחמיך, עס ענדיגן זיך קיינמאל נישט דעם אייבערשטנס חסדים, אויב דו זאגסט אז דא איז נישט דער אייבערשטער, אין דער צמצום איז גארנישט דא, אין דער מקום און מצב איז אלעס פלעי''ן, קאלט, רגילות, חשכות, דאן זאגסטו אז דא געפינט זיך נישט דער אייבערשטער חלילה, השמרו לכם פן יפתה לבבכם, ניין! דא איז אויך דער אייבערשטער, ווייל ער איז אין סוף ארויף און אראפ...

און דאס איז איינס פון די נקודות פון רעדן צו אייבערשטן, התבודדות, אז דו גייסט גלייך צום אייבערשטן, גלייך צום אין סוף, אן קיין צמצומים, נאר פון דארט ווי דו ביסט יעצט קומסטו צום אייבערשטן און גיסט דיך אויס דאס הארץ פאר אים, וויסנדיג זיינע גרויסע חסדים און רחמנות וואס איז אין סוף, און מיט דעם מאכסטו תיקונים נוראים און דו ברענגסט די גאולה הכללית ופרטית (נחלה בלי מצרים בגימטריא תפלה). זייענדיג מגלה דעם אייבערשטנ'ס מלכות אין יעדן ארט, והיה ה' למלך על הארץ!
און דאן לעבסטו א לעבן פון יעדע רגע קרבת אלקים, ווייל דו ביסט גרייט צו זוכן דעם אייבערשטן פון יעדע מצב און מקום, נישט דוקא אין דער מצב און אין דער צמצום וואס דו משל'ט דיך אויס אין דיין קאפ אז דארט איז דער אייבערשטער, אין אזא שיעור תורה, אין אזא שחרית, אין אזא שמירת עינים, אין אזא שלום בית, אין אזעלכע קינדער וכו' וכו', נאר טאקע דא, אין דער מצב ווי דא ביסט יעצט, דארט דארף דיך די אייבערשטער, און אלעס איז מיט א פינקטליכע חשבון לטובתך, און זיי טאקע דארט מגלה זיין מציאות און מלכות, און ציה דיך צו אים מיט וואס דו קענסט במחשבה דיבור ומעשה, דאן האסטו אויפגעטון דיין תפקיד און דער אייבערשטער וועט דיך זיכער באצאלן מיט כל טוב.
די עיקר, נישט זוכן א גאנצע צייט וויאזוי זיך צו באקוועם מאכן און אייננשטילן איין מאל פאר אלע מאל די 'גילטי פילינגס' און דאס אידישע בענקעדיגע הארץ, ווייל דאס וועט דיך סייווי נישט געלונגען... דו ביסט א אידיש קינד! דער באשעפער דארף דיך, חושב מחשבות לבתי ידח ממנו נידח, ער דארף דיין חיפוש וביקוש, ער ווארט אויף דיין זוכעריי נאך אים! דערפאר, זיי גרייט צו זוכן דעם אייבערשטן אין יעדע מצב, און נישט פונקט מיט א סדר און סיסטעם, נאר מיט א אופן פון חיפוש, לויט די מצב, שמחה, עשיה, רצון, תורה, צדקה, תפלה, צעקה, אנחה, גמילות חסדים, סור מרע, דאן וועט בוודאי זיין: ומצאת! כי תדרשנו בכל לבבך ובכל נפשך!! יגעת ומצאת תאמין.

המשך יבא אי''ה בכמה השלמות
אוועטאר
שווערע שטופער
שר האלף
תגובות: 1664
זיך איינגעשריבן אום: דינסטאג יולי 04, 2017 5:28 pm

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך שווערע שטופער »

ווי אזוי איז די גרינגסטע וועג איך זאל דעיס קענען ארויספרינטן אן די אלע זייטיגע זאכן ארום?
אז עס גייט נישט מיט כח פראבירט מען מיט מער כח
טוב ה' לכל
שר חמש מאות
תגובות: 878
זיך איינגעשריבן אום: דאנערשטאג יולי 04, 2019 7:17 pm

התחזקות ז'

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך טוב ה' לכל »

בעפאר די סאלדאטן גייען ארויס אין מלחמה, איז דא דריי הויפט לימודים וואס מען לערנט מיט זיי:
דאס ערשטע, געט מען אין זיי אריין א שטארקע פאטריאטישקייט פאר זייער לאנד, דאס איז די ערשטע און וויכטיגסטע טייל, ווייל אז נישט, פארוואס זאל ער באמת ווילן לוחם זיין און זיך מוסר נפש זיין פאר זיין לאנד. די רגע ער וועט זען איין סאלדאט פון די אנדערע זייט אקעגן אים, וועט ער תיכף הייבן פיס און אנטלויפן און זיך בעסערע גליקן.
איז דאס איז א זאך וואס איז די ערשטע אינגרידיענט פאר די הצלחה פונעם מלחמה, און א הויפט פריאריטעט ביי די מיליטער עס אריינצוגעבן אין די סאלדאטן, א שטאלץ פון זיין א בירגער פאר די לאנד און א לוחם פאר די וואוילזיין פון זיין היימלאנד, דאס געט אים מוט צו אריינגיין אין די קשרי המלחמה און לוחם זיין פאר זיין לאנד אפילו אויב עס איז נישט די גרינגסטע זאך.
די צווייטע חלק איז, אז מען לערנט אויס די סאלדאטן די פשוטע טאקטיקן פאר די מלחמה. מען געט זיי כל מיני געווער מיט וואס זיי דארפן לוחם זיין צו קענען באזיגן זייערע פיינט. און מען לערנט זיי אויס וויאזוי דאס צו ניצן אז עס זאלן האבן די ריכטיגע אפעקט אויפן שונא.
ווי אויך לערנט מען זיי וויאזוי זיך צו באוועגן, וויאזוי צו אנטלויפן און אויסמיידן קוילן וואס ווערן געשאסן אין זייער ריכטונג, און וויאזוי צו ליגן באהאלטן מען זאל זיי נישט זען אז זיי זאלן קענען איבערראשן דעם שונא מיט א פלוצלינג'דיגע אטאקע, בתחבולות תעשה מלחמה, און אזוי ווייטער.

ביז אהער איז אלעס זייער פיין און וואויל, מען איז א פאטריאט פארן לאנד, מען וויל זיך אנעמען פארן מוטער לאנד, און מען איז גרייט אריינצוגיין אינעם קריג אויפן פראנט און לוחם זיין קעגן דעם שונא, און... אים גענצליך באזיגן!
אהא, דאס הערט זיך זייער זייער געשמאק און פיין און וואויל, מען גייט שיסן, מען גייט באזיגן, מען גייט איינעמען, עס קומען גוטע צייטן... אבער דא קומט אריין א אומגעשמאקע טייל פון די פראטאקאל וואס מען דארף לערנען פארן סאלדאט, דאס איז די דריטע טייל.
די דריטע טייל איז, אז מען לערנט אויס אויך וואס צו טון לאחר המעשה. דאס הייסט, צו נאך וואס מען איז געווארן געשעדיגט אויף די הענט אדער אויף די פיס, וויאזוי זיך אפצוגעבן דערמיט אז עס זאל נישט שאטן פאר די מלחמה און מען זאל קענען גיין ווייטער, און אפילו צו אויסהיילן דעם וואונד אינגאנצן. צו נאך וואס עס האט פאסירט דאס ערגסטע וואס עס קען נאר פאסירן פאר א סאלדאט אויפן פראנט, און מען איז געווארן פארכאפט ביים שונא, וויאזוי זיך צו אן עצה געבן און נישט צו ווערן געהארגעט, און אדרבה, קענען גאר אנטלויפן פון זיי און ווייטער מלחמה האלטן קעגן זיי אויפצוטון וואס מען דארף אויפטון.
דער טייל איז אפשר נישט אזוי געשמאק צו רעדן פאר די סאלדאטן, עס קען זיי היבש אנשרעקן און אנטמוטיגן פון ארויסצוגיין אויפן פראנט, אבער ההכרח לא יגונה און מען דארף זיין רעאליסטיש אז דאס קען אויך פאסירן, און אז מען וועט דאס נישט זאגן, וועט עס נישט מאכן אז עס זאל נישט פאסירן... נאר אדרבה, זיי וועל דורכפאלן און אויך בלייבן דארט חלילה, און דאס איז נאך די ערגסטע פון אלעם.
דערפאר דארף מען האבן די שטארקייט צו הערן אזעלכע רייד פון לאחר המעשה, און וויסן אז עס איז נאכנישט גענדיגט דא, נאר עס איז דא אויך עצות פאר דער מקום וויאזוי ארויסצוגיין פון דא און צוריקגיין צום אייגענעם לאנד פון וואו מען קומט, און אפילו קענען ווייטער לוחם זיין פארן מוטער לאנד.

מען קען אבער זאגן אז די שפיץ איז די ערשטע טייל וואס איז אויך גאר וויכטיג פארן דריטן טייל, אז די סאלדאט זאל די גאנצע צייט געדענקן צו ווי ער געהערט און נישט אפלאזן זיין מוט צו אנגיין, און זיין טיפע קשר צו זיין היימלאנד, אז ער זאל חלילה נישט משלים זיין מיט זיין מצב ווי ער איז, ווייל דאס איז נאך די ערגסטע פון אלעס, ייאוש איז די ערגסטע און גרעסטע שונא פארן מענטש.
אין די היסטאריע זענען געווען אסאך סאלדאטן וואס זענען געווען פארכאפט ביים שונא פאר לאנגע צייטן און צום סוף זענען זיי געווארן אויסגעלייזט אינגאנצן, אבער דאס אלעס נאר דורכדעם וואס זיי האבן נישט פארלוירן זייער מוט און רצון צו לעבן און צוריקגיין צו זייער ריכטיגע ארט ווי זיי געהערן.
דאס איז די גרעסטע און וויכטיגסטע געצייג צו ארויסגיין פון אלע ווייטע פלעצער ווי מען האט געלאנדעט שלא מרצונו, אז ער זאל נישט אפלאזן זיין קשר און שייכות און רצון צו זיין היימלאנד, ער זאל זיך נישט באזעצן אין זיין תפיסה און זיך דארט באקוועם מאכן, נאר געדענקן די גאנצע צייט פון וואו ער קומט און בענקן און מתגעגע זיין נאך זיין שורש, און דאן וועט ער זיכער ווערן אויסגעלייזט ביי די ענדע.

* * *

די נמשל פעלט שוין כמעט נישט אויס, אבער אלץ קען מען נאך צולייגן:
דאס ערשטע איז, צו וויסן אונזער אמת'ע מקום, וויסן אונזער ציל אויף דער וועלט. אונז זענען א חלק אלוק ממעל, א בן מלך, חצוב מכסא כבודו, העכער פון אלע עולמות עליונים און אלע מלאכים. און זענען דא אויף דער נארישער וועלט מרצון השי''ת, אז אונז זאלן דא זיין אין דער נארישער גוף און לוחם זיין פאר אים מלחמות וואס דאס איז זיין עיקר נחת רוח שאמר ונעשה רצונו. וואס אלעס איז אוודאי נאר פאר אונזער טובה ער זאל אונז קענען מטיב זיין דערויף אזעלכע הטבות וואס מיר ווייסן גארנישט פון וואס מען רעדט דא, אשרי המחכה לבנין אריאל.
די רגע א מענטש ווייסט זיין ציל און זיין תפקיד און זיין רצון, איז ער שוין א סאלדאט פאר זיין לאנד, ער איז א סאלדאט און שליח פונעם אייבערשטן!! וואס איז דא גרעסער'ס און חשובער פון דעם?! דאס איז די גרעסטע שטאלץ און כבוד און עהרע!! אשרינו אשרינו אלף פעמים אשרינו, אז אונז זענען געבוירן געווארן צו פרומע עלטערן און אונז ווייסן פארוואס מיר זענען דא אויף דער נארישער וועלט - וואס פאטשט צוריק א גאנצע צייט אין פנים פאר ווער עס פרובירט נאר צו הנאה האבן פון עס, ברוך השם מיר ווייסן כאטש אונזער תפקיד און ציל און וואס עס איז די אמת'ע גוטס!!
דאס איז דאס ערשטע, א נקודה שבלב וואס מיר דארפן אריינעמען אין זיך און עס דערהערן, און דאס איז די פשוטע אמת צו וואס מיר דארפן זיך מקשר זיין און אריינעמען אין קאפ, על מה אתינא להאי עלמא שפילה, פארוואס געט אונז דער אייבערשטער יעדע טאג צוריק אונזער נשמה, נאר ווייל היינט פון פריש ביסטו דעם אייבערשטנ'ס סאלדאט, און דער אייבערשטער וויל דיך פאר עפעס דא!
יא! דיך!! עס איז אפשר שווער צו גלייבן אז דו פשוטע מענטש האט דא א ריזיגע תפקיד פארן אייבערשטן, אבער דאס איז די אמת, און נעם עס דיר אריין אין קאפ, אז דו וויאזוי דו ביסט יעצט דער מינוט, דארף דיך דער אייבערשטער פאר א גרויסע תפקיד און תכלית.

די צווייטע טייל איז אז דער אייבערשטער גיבט אונז פונקטליכע אינסטרוקציעס וויאזוי צו באזיגן דאס פיינט און וואס צו טון, דאס איז די הייליגע תורה הקדושה מיט אונזערע מצוות און הלכות. וואס ווען מיר זענען דאס מקיים מאכן אונז א מורא'דיגע נחת רוח פארן אייבערשטן, און מיר באזיגן דאס פיינט מיט יעדע מצוה וואס מיר טוען און מיט יעדע עבירה וואס מיר האלטן זיך צוריק.
מיר זעהען טאקע נישט אלץ וואס מיר טוען אויף מיט אונזער עבודה, אונזער פיינט איז א אומזעהבארע פיינט, און אין די היינטיגע מושגים איז עס א סייבער מלחמה, ער זיצט אויפן אנדערן זייט קאמפיוטער און מיר זעהען אים נישט...
אבער דאס איז טאקע א חלק פון די עבודה, צו גלייבן אפילו מען זעט נישט, ווען מען זעט ווען, וואלט נישט געווען קיין קונץ.... א טייל פון די נחת רוח וואס דער אייבערשטער האט איז, אז מיר זענען לוחם כאטש מיר זעהען נישט מיט די אייגענע אויגן וואס מיר טוהען אויף, נאר מיר גייען מיט אמונה.
דער טייל דארפן מיר נישט צופיל מאריך זיין, ווייל מיר אלע ווייסן דאס און דאס לערנט מען אונז ב''ה אלע יארן, וואס פונקטליך מיר דארפן טון כדי צו אויפטון אונזער תפקיד אויף דער וועלט און פון דעם רעדט מען שטענדיג, און וועלכע איד וויל דען נישט עס טאקע טוען בתכלית השלימות?!

אבער דער דריטער טייל האט מען געווענטליך מורא צו רעדן, עס איז א אומאנגענעמער נושא און מען איז זיך געווענטליך מעלים עין דערפון, נאר אזוי עס קומט די ימים נוראים, די שרעקעדיגע אלול טעג, אוי, דערמאן מיר אפילו נישט... שוין, אבער עס איז דא וויכטיגע טיילן דערפון וואס איז שייך יעדן טאג, און עס איז בכלל נישט שרעקעדיג, נאר אדרבה, עס איז א פרייליכע זאך, מען דארף נישט אזויפיל מורא האבן דערפון, דער אייבערשטער איז נישט אזוי שרעקעדיג ווי דו מיינסט...
און באמת קען מען זאגן, אז פאר בחורים דארף מען טאקע בעיקר רעדן די ערשטע טיילן, אבער פאר אונז אינגעלייט אפאר יאר נאך די חתונה, ווערן אונז שוין אלע גערופן לאחר המעשה.... ודי וק''ל. און אונז אלע דארפן שוין בעיקר רעדן פון דער דריטער טייל, יעצט אז מען האלט דא ווי מען האלט, ווי געט מען זיך אן עצה?!
מען האט שוין געכאפט זעצעס פון אלע זייטן - פאר ווער עס שפירט נאך אז עס איז א זעץ... מאנכע זענען שוין אזוי מיואש און אזוי שלום געמאכט מיט די מצב, אז עס איז זיי שוין גוט אזוי רח''ל, אסאך זאכן ווערט שוין נישט גערופן ביי זיי א קלאפ און א זעץ... זיי ווייסן אפילו נישט פון וועלכע ירידות דו רעדסט, ב''ה, ער ארבעט, ער דאווענט אביסל, לערנט אביסל, נחת פון די קינדער, טוט נישט קיין גראבע עבירות, נו, וועלכע ירידות, וואס מאכסטו א מצב?!... און דאס איז נאך די ערגסטע פון אלעמען, נאך ערגער פון אלע עבירות!! און דאס איז טאקע וואס מיר רעדן דא, אז מען זאל נישט אויסזען אזוי.
עכ''פ, מיר אלע האלטן שוין דא ווי מיר האלטן, יעדער אין זיין מקום, איז יעצט ווי גייט מען דא ווייטער, איך וויל דאך יא זיין אן ערליכער איד באמת, איך וויל דאך יא בשלימות אויפטון מיין תפקיד אויף דער וועלט, אבער איך בין שוין אזוי ווייט פון קענען באמת דינען דעם אייבערשטן, וואס טוט מען יעצט?!

איז דאס איז טאקע די עיקר נקודה, אז יעצט אז עס פעלט דיך שוין א האנט און א פיס, האסט שוין געכאפט קוילן אין מוח און קוילן אין די אויגן, ביסט שוין א פארוואונדערטער, אדער אויב דו ביסט שוין גענצליך פארכאפט ביים שונא, יעדער לויט זיין מדריגה, יעצט איז דאס עיקר צום ערשט אז זאלסט נישט אפלאזן דיין רצון, נישט אפלאזן דיין קשר צום אייבערשטן אליינס! געב נישט אויף!! דער אייבערשטער איז איבעראל!! ער איז דארט מיט דיך, ער ווייסט פונקטליך דיין מצב, ער ווייסט אלעס וואס גייט פאר מיט דיך, און ער וויל דיך דוקא דא, יעצט איז דיין ערשטע זאך אז דו זאלסט דאס וויסן און אנהייבן צוריק אים צו ווילן!! צוריק אויפוועקן דיין באהאלטענע רצון צו דיין גוטע טאטע אין הימל, וואס ער איז דיין שורש און פון אים קומסטו און צו אים דארפסטו און דו גייסט סוף כל סוף צוריקגיין.

דאס איז א נקודה שבלב, אבער אויך א זאך וואס מען קען ארויסזאגן מיט די מויל און עס איז זייער כדאי און א גרויסע תיקון און תועלת. נישט קיין חילוק וויאזוי מען קוקט אויס, קען מען גיין גלייך צום אייבערשטן און רעדן צו אים מיט א תמימות ווי א טאטע צו א קינד, און אים דערציילן פשוט די אמת ווי מען איז און וואס עס גייט פאר, און אים זאגן די אמת אז באמת וויל מען דאס נישט! און וויפיל קוילן מען האט נאר געכאפט, און וויפיל חיצים מען האט נאר אריינגעכאפט פונעם שונא, און אפילו אויב מען איז באמת אליינס שולדיג דערויף, מען האט זיך געלאזט איבעררעדן פונעם שונא –
איז אבער די עיקר, קום יעצט דא צום אייבערשטן און זאג אים, 'באשעפער, דאס אלעס איז נאר נסיונות, תאות, דאס איז נישט מיין רצון, דאס איז נישט מיך. איך ווייס איך האב א אידישע נשמה, און דו האסט מיך אראפגעשיקט אויף דער וועלט פאר א תפקיד צו מקיים זיין דיין תורה מיט א תמימות, און דאס וויל איך באמת! און אפילו אויב מיינע מעשים שטימען נישט דערמיט, און פון מיינע מעשים קוקט אויס ווי איך בין אויף די זייט פונעם שונא (בשעת איך שרייב דאס רינען מיר טרערן און איך זאג עס ארויס פארן אייבערשטן...), איך טוה וואס עס לוינט זיך פאר זיי, אבער באמת וואלט איך ווען געוואלט נאר טון דיין רצון יעדע רגע, נאר דיך מאכן א נחת רוח, נאר זיך איינקויפן אמת'ע גוטס לעלמי עד ולנצח נצחים, און נישט די אלע שטותים וואס בלייבט דערפון גארנישט קיין רגע נאכדעם, העלף מיך איך זאל טאקע זוכה זיין דיך צו דינען יעדע רגע מיט א תמימות, אוי!!'.
און דאן איז מען שוין אויף די גוטע זייט! אז מען זאגט דאס פארן אייבערשטן טאג טעגליך, וואס עס גייט נאר אריבער, איז מען שוין אויף די גוטע זייט, אויף א גוטע פלאץ, און דאן וועט מען אויך זיכער צום סוף ווערן אויסגעלייזט אינגאנצן און אנקומען צו וואו מען דארף.

און דאן איז אויך פארהאן א טייל, וואס די מענטש קען טאקע יא טון, כאטש דא דארט געבן א שמיץ פארן שונא, א קליינע נקמה אינעם שונא, וואס אויף דער וועלט קוקט עס אויס קליין, אבער אויף יענע וועלט איז עס גאר גאר גרויס!
טו כאטש די ביסל וואס דו קענסט יא לוחם זיין, אביסעלע תפלה בכונה, תורה בשמחה, עפעס שמירת עינים ומחשבה, רצונות, שמירת הלשון. בקיצור, די ביסל וואס דו קענסט נאך, כאפ ארויס, ווייל סיי אז דאס וועט דיך העלפן ארויסקומען אינגאנצן דערפון, און סיי אז אזוי צו אזוי גייסטו האלטן נאך דער גאנצער וועלט, און דאן וועט דיך נאר בלייבן די ביסל וואס דו האסט ארויסגעכאפט אין דיינע מצבים.
ווייל דער אייבערשטער איז אזוי גרויס און גוט, אז אפילו מען איז נאך ביים שונא אין די הענט (נישט אין הארץ), קען מען דארט אויך ארויסכאפן אזויפיל גוטס!
און מען קען באמת זיין פרייליך דערמיט, סיי מיט די ביסל וואס מען איז יא זוכה, תפלין, טלית, שמירת שבת, תורה, סבלנות וכו' וכו', און סיי מיט דעם וואס מען איז א אידיש קינד און מען איז שטאלץ דערמיט! דאס וויל מען און דארט איז די אמת'ע פלאץ פונעם מענטש, דאס איז די גרעסטע שמחה און תענוג, אז א מענטש שפירט אז ער איז אינטערן אייבערשטנס פארטוך ווי ער איז נאר!

און די גרעסטע חידוש איז, אז נישט נאר וואס מען וועט ארויסגיין סוכ''ס פון די אלע מצבים, נאר דא קומט א גרויסע סוד, וואס מען קען נאר מגלה ברמיזה און מרחוק:
אז דא איז דא גרויסע חילוק צווישן די משל און די נמשל, ווייל אין די משל איז ווען די פארלוירענע פארכאפטע סאלדאט קומט צוריק צו אלעמענ'ס פרייד, האט ער אבער גארנישט אויפגעטון מיט זיין פארכאפט, און ב''ה ער איז שוין צוריק דא און פטור אן עסק.
אבער אין די נמשל איז דא א געוואלדיגע סוד וואס די תלמידי בעש''ט הקדושים זענען אונז מגלה - אז נישט נאר וואס ער איז געווארן געראטעוועט לגמרי פון די שונא'ס הענט, אויב ער דערהאלט זיך מיט תפלה און רצון און עשיה כפי מדריגתו, נאר ער האט נאך איבערגעדרייט דער שונא פאר א פריינט!
די טומאה איז געווארן א מרכבה לקדושה, עוונות נתהפכין לזכיות, יש ענין שנתהפך הכל לטובה, וימלא כבודו את כל הארץ, ביום ההוא יבוקש עוון ישראל ואיננו, התרחקות תכלית ההתקרבות, ירידה תכלית העליה, ואי אפשר להאריך בזה ודי לחכימא ברמיזא.
און דאס איז נאך די גרעסטע התחזקות און געט די מערסטע כוחות אנצוגיין אויף ווייטער אין עבודת ה', אז אלעס אלעס ברוחניות ובגשמיות וועט סוכ''ס ווערן איבערגעדרייט לטובה, די עיקר – מען זאל זיך אנהאלטן אינעם אייבערשטן ווי א געטרייע סאלדאט בתפלה, רצונות, עשיה, מחשבה, דבור ומעשה, און דאן וועט זיין נאר גוט בזה ובבא, טוב ה' לכל ורחמיו על כל מעשיו!!
טוב ה' לכל
שר חמש מאות
תגובות: 878
זיך איינגעשריבן אום: דאנערשטאג יולי 04, 2019 7:17 pm

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך טוב ה' לכל »

מיר ווילן איבערבעטן אונזערע ליינער פארן אזויפיל מאריך זיין יעדע מאל און נישט אריינקומען מיט קורצע בליצן, וואס אונזער דור האט געווענטליך ליב קורץ און שארף... צולאנג קען מען זיך שוין נישט קאנצעטרירן, די אויגן שווינדלען שוין...
אבער באמת האב איך פרובירט, אבער עס גייט נישט, מען נישט שרייבן נאר האלבע ווערטער, ווייל דאן פעלט פון די שלימות הענין, און מען קען נאך נישט ריכטיג פארשטיין די נקודה וכו', דעריבער איז עס הכרח, אבער בלי נדר וועל איך פרובירן עס צו טון אויב מעגליך.
די השלמה אויף די מאמר פון חיפוש וביקוש וועט קומען אי''ה.
shalsheles
שר האלף
תגובות: 1487
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך יולי 22, 2009 9:52 pm

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך shalsheles »

שטארקע רייד.
כמים קרים על נפש עיפה.
ישר כח. ותזכה להנות אותנו עוד ועוד בבריות גופא.
טוב ה' לכל
שר חמש מאות
תגובות: 878
זיך איינגעשריבן אום: דאנערשטאג יולי 04, 2019 7:17 pm

התחזקות ח'

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך טוב ה' לכל »

נאך א וויכטיגע זאך אין די מיליטער איז, אז יעדער האט זיך זיין פאזיציע און זיין אויפגאבע, און קיינער טאר נישט טון יענעמ'ס, ווייל דאן קען אלעס גיין כאדאראם. דער גענעראל איז א גענעראל, דער אפיציר איז א אפיציר, און די פשוטע סאלדאט איז א פשוטע סאלדאט, יעדער אין זיין ראנג און נאר אזוי גייט עס מיט הצלחה.
און אפילו צווישן די פשוטע סאלדאטן האט יעדער זיין אויפגאבע וואס ער דארף אויספירן, דער איז מער געאייגענט פאר דעם און דער מער פאר דאס. דעריבער דארף יעדער זיין צו וויסן זיין פלאץ און זיינע מעלות און חסרונות, און טאקע זיך פירן לויט דעם, ווייל דאס איז זיין אויפגאבע און זיין אמת'ע הצלחה.

לענינינו, יעדער איד האט דער אייבערשטער געגעבן זיינע מעלות און חסרונות, זיינע משוגעת'ן און טבעיות, זיין מהלך המחשבה און אייגנארטיגע געדאנקן גאנג, כשם שאין פרצופותיהן שוות כך אין דעותיהן שוות, און דאס איז נישט סתם אזוי פערצופאל, נאר דאס איז בהשגחה פרטית פונעם אייבערשטן, יעדער לויט זיין תפקיד און תכלית וואס ער האט דא אויף דער וועלט, לויט זיין טייל אין התגלות מלכותו יתברך בעולם, אזוי האט מען אים אויסגעשטעלט. און א מענטש וואס פרובירט נאכצוטון יענעם, אדער יעדעם, דאן פארפאסט ער זיין אמת'ע נקודה, ער פירט נישט אויס זיין תפקיד פארוואס מען האט אים דא אראפגעשיקט.
יעדער דארף גוט געדענקן אז דער אייבערשטער האט אים אויסגעשטעלט פונקטליך לויט זיין ציל, סיי זיינע טבעיות און רצונות, און סיי מיט די גאנצע ארום, זיין ווייב, זיינע קינדער, זיין משפחה און איר משפחה, זיין שטאט, זיין לאנד, זיין בית המדרש, זיין ארבעט, זיין געזונט, זיינע חברים וכו' וכו', גארנישט איז נישט קיין פערצופאל און א טעות, דאס אלעס פירט דער אייבערשטער מיט א פונקטליכע חשבון, און אלעס איז נאר לטובתו, זיין טובה הנצחית לנצח נצחים. און ער דארף פון דארט ווי ער איז יעצט, זיך ציען צום אייבערשטן און זיין תורה הקדושה, און לויט זיין יכולת דינען דעם אייבערשטן בתורה ותפלה מצוות ומעשים טובים.

לאמיר רעדן פון די צדיקים פון די פאריגע דור וואס מיר האבן אסאך געהערט פון זיי, יעדער דא גלייבט מן הסתם אז סיי די הייליגע חזון איש, און סיי די הייליגע סאטמאר רב, און סיי די הייליגע בעלזער רב, און סיי די הייליגע בבא סאלי, אלע האבן זיכער אויסגעפירט זייער תפקיד אויף דער וועלט, און באמת יעדע רגע געמאכט א נחת רוח פארן אייבערשטן כראוי בתכלית השלימות און אנגעקומען צו וואו זיי האבן געדארפט אנקומען.
יעצט, ווער עס ווייסט נאר אביסל, ווייסט אז די אלע צדיקים זענען געווען אנדערש איינער פונעם צווייטן כרחוק מזרח ממערב... איך גיי דא יעצט נישט דערצייילן קיין סיפורי צדיקים, אבער לכאורה יעדער דא ווייסט אז די אלע האבן געדינט דעם אייבערשטן יעדער אויף זיין אייגנארטיגע אופן און דרך, אן קיין שום שייכות כמעט איינער צום צווייטן.
יעצט לכאורה, ווי קען דאס טאקע זיין? עס איז דאך נאר דא איין תורה, און אלע האבן געהיטן דעם זעלבן תורה, איז ווי קען זיין אז זייער עבודה איז געווען אזוי ווייט איינער פונעם צווייטן?!

נאר דא קומט טאקע ארויס דער נקודה, וואס כאטש מיר האבן נישט קיין השגה אין צדיקים, אבער איז עס זייער נוגע פאר אונז, אז פונקט ווי מען פארשטייט אז דער אייבערשטער האט געדארפט א חזון איש און א סאטמאר רב און א בעלזע רב און א בבא סאלי, און נאר אזוי קען די וועלט זיך ווייטער פירן, און נאר אזוי וועט ארויסקומען די תיקון השלם פון דער וועלט, און יעדער האט זיך זיין טייל אין די אייבערשטנס הנהגת העולם –
ממש אזוי דארף דיך דער אייבערשטער מיט דיינע הנהגות און מקומות און מצבים, דוקא מיט דעם! און דער אייבערשטער שטייט אינטער דעם און מאכט עס, כדי דו זאלסט דארט אויך מגלה זיין די מלכות ה', און מיט דעם אים מאכן א נחת רוח און ברענגען נענטער די גאולה, און דאס איז די גרעסטע טובה פאר דיר בזה ובבא!
דעריבער, לאמיר נישט אנטלויפן פון זיך, נאר לאמיר לויפן צו זיך, און אנהייבן פרובירן פון ניי צו טון די ביסעלע וואס מען קען יא, אפילו אויב עס איז נישט בשלימות, און אפילו אויב עס איז נישט ווי א גענעראל, אבער איך בין וואס איך בין און איך וועל געבן פארן אייבערשטן וואס איך קען דא יעצט!
אפילו אויב עס איז ווייט פון שלימות, אבער דאס איז יעצט מיין מצב, און איך וועל אביסעלע לערנען די תורה הקדושה אפילו אויב עס איז נישט פונקט מיט די גרעסטע ישוב הדעת, און איך וועל אביסעלע מיך היטן מיינע אויגן און מחשבות אפילו אויב איך האב שוין אזויפיל געטון דאס פארקערטע ליידער, און איך וועל עפעס צולייגן מחשבה צו די ווערטער וואס קומען ארויס פון מיין מויל ביים דאווענען אפילו אויב איך וויל שוין האלטן נאכן דאווענען, און אביסל וועל איך מוותר זיין פאר מיין רעביצין אפילו איך בין שוין אזויפיל געווען אין כעס אויף איר און איר מצער געווען וכו' וכו', יעדער אין זיינע נסיונות און יעדע רגע מיט זיין תכלית.
ווייל איך ווייס אז דאס דארף דער אייבערשטער פון מיך! און דער אייבערשטער האט א געוואלדיגע נחת רוח פון דעם אז איך טוה כאטש וואס איך קען יא! און איך האב מיין חלק אין תיקון העולם, און איך בין פריילעך דערמיט, אבי איך בין ביים אייבערשטן!! אפילו אויב איך בין אפשר נאר א קליינע נידריג ראנגיגע סאלדאט, נאכאלץ דין איך דעם מלך, אבי איך קען טון עפעס א נחת רוח פארן גרויסן מלך!!!
טוב ה' לכל
שר חמש מאות
תגובות: 878
זיך איינגעשריבן אום: דאנערשטאג יולי 04, 2019 7:17 pm

יישר כח!!

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך טוב ה' לכל »

יישר כח הרב שלשלת פאר די התחזקות בליץ...!!
טוב ה' לכל
שר חמש מאות
תגובות: 878
זיך איינגעשריבן אום: דאנערשטאג יולי 04, 2019 7:17 pm

התחזקות ט'

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך טוב ה' לכל »

לכבוד ראש חוד''ש, און בעצם יעדן טאג, וועלן מיר רעדן עטליכע דיבורים איבער התחדשות, וואס איז נוגע פאר יעדן איינעם.

די ענין פון התחדשות איז פארשטייט זיך גאר א גרויסע יסוד אין אידישקייט, עס ווערט אראפגעברענגט בערך זעקס מאל אין רש''י על התורה אויף אסאך פסוקים אין יתרו און אין משנה תורה, 'שבכל יום ויום יהיו בעיניך כחדשים!!'. און בעצם איז עס א הלכה גע'פסקנ'ט אין שולחן ערוך אזויווי אלע הלכות (סימן ס''א סעיף ב').
מען קען גאר גאר אסאך ארומרעדן איבער דעם און עס איז דא צענדליגער נקודות דערין לעובדא למעשה, אבער איך וויל דא ארויסברענגען איין נקודה וואס איז לכאורה שייך פאר יעדן און עס קען זיין א געוואלדיגע התחזקות:

די ערשטע בליק אויף התחדשות איז, אז מען זאל פארגעסן פון אלעס וואס איז געווען, אלע ירידות און נפילות, אלעס אלעס, (און אפילו פון די גוטע זאכן מעג מען פארגעסן), און פשוט אנהייבן פון ניי אריינגיין אין עבודת ה', אנהייבן צו טון מצוות און זיך היטן פון עבירות מיט א תמימות און שמחה כאילו מען האט נאך קיינמאל נישט אנגעהויבן בכלל.
און באמת איז דאס די שלימות, און יעדער קען דאס זיכער טון פון צייט צו צייט, און צדיקים האבן ממש געלעבט אזוי און זיך יעדע רגע מחדש געווען פון ניי און געדינט דעם אייבערשטן מיט א התחדשות בתכלית השלימות כאילו זיי האבן נאך קיינמאל נישט אנגעהויבן.
אבער למעשה ווען עס קומט צו אונז, איז דער ידיעה א זאך וואס איז אונז היבש מרחק פון דער גרויסע און וויכטיגע ענין פון התחדשות, ווייל מיר ווייסן ווי מיר זענען, און אונז האבן נישט קיין כח זיך צו נעמען דינען דעם אייבערשטן יעצט פון ניי באמת. מיר קענען זיך נישט נעמען לערנען ווי עס דארף צו זיין, און עסן בקדושה, שמירת הברית בשלימות, און אזוי ווייטער, און מיר האבן פשוט מורא פון זיך באנייען וויבאלד מיר ציטערן פון זיך נעמען באמת אין עבודת ה'.

אבער, עס איז דא איין חלק אין די מדה פון התחדשות וואס דאס איז שייך פאר יעדן איינעם באשר הוא שם, און דאס איז: (עס איז כדאי צו ליינען די גאנצע מאמר צו פארשטיין די נקודה, אולי ואולי וועל איך עס קענען גוט ארויסגעבן דורכאויס די גאנצע מאמר...).
כאטש נישט זיין אלט! כאטש גלייבן אין די מציאות פון התחדשות!
און די נקודה דערפון איז, אז אפילו אויב די קענסט דיך יעצט נישט נעמען למעשה, איז אבער וואס די אייבערשטער וויל פון דיר יעצט איז, אז כאטש באזעץ דיך נישט און מאך דיך נישט באקוועם אין דיין מצב, פיל דיך נישט היימיש אין דיינע התרחקות, זיי ניי אין הארץ!
דאס איז גאר א טיפע נקודה, מיר האבן שוין אביסל גערעדט דערפון נישט לאנג צוריק, אבער דא איז עס אין די ענין פון התחדשות. אז כאטש מיר האבן נישט די ריכטיגע התחדשות, איז כאטש דארפן מיר זיך ראטעווען פון די פארקערטע, פון זיין אלט אין אונזערע נישט גוטע זאכן.

עס איז דא א שיחה פון הרה''ק מברסלב זי''ע (שיה''ר שיחה נ''א) 'אלט טאר מען ניט זיין', אסור להיות זקן, הן צדיק זקן הן חסיד זקן והן רשע זקן. איז דא זעט מען דער נקודה אז כאטש דו קענסט דיך יעצט נישט באנייען כראוי, איז כאטש זיי נישט אלט, זיי ניי עכ''פ אין הארץ, באזעץ דיך נישט, בענק ארויסצוגיין פון דיין מצב, רעד צום אייבערשטן, בעט אים ער זאל דיך ארויסנעמען דערפון.
די עיקר איז געב נישט אויף אויף גארנישט! דו קענסט נאך זוכה זיין צו אלעס גוטס אין די וועלט ברוחניות ובגשמיות, די אייבערשטער איז גאר גרויס און גאר גוט, ער קען דיך מאכן באמת פאר אן ערליכער איד און פאר א צדיק גמור, די עיקר בעט מען פון דיך: זיי דיך נישט מייאש! באזעץ דיך נישט אין דיינע עבירות, ווער נישט אלט אין דיינע קרירות און ירידות, זיך דעם אייבערשטן, זיך ארויסצוגיין, בעט פונעם אייבערשטן, דאן וועסטו זיכער אנקומען ווי דו דארפסט אנקומען.
דאס איז די נקודה פון 'אין שום יאוש בעולם כלל', אז דו האסט נישט קיין רעכט זיך צו מייאש זיין פון קיין שום גוטע זאך אין די וועלט, ווייל עס איז דא אזעלכע חסדים פונעם אייבערשטן און אזעלכע התחדשות החסדים, אז אלעס קען זיך טוישן אפילו אויב דו ביסט מיילן ווייט דערפון און דו זעסט נישט במציאות וויאזוי דאס קען פאסירן. ווייל דו קענסט נאך באמת אנקומען צו אלע מדריגות אין די וועלט מיט דעם אייבערשטנ'ס חסדים, די עיקר, זיי דיך נישט מייאש און וויל עס, בענק אויף עס, בעט עס דעם אייבערשטן, ווייס עכ''פ אז דו קענסט נאך אנקומען דערצו, זיי דיך נישט מייאש פון עס, דאן וועסטו עס זיכער באקומען ברוב רחמנותו יתברך.

מיר זאגן יעדן טאג ביים דאווענען צוויי מאל 'המחדש בטובו בכל יום תמיד מעשה בראשית', 'עושה חדשות', און עס שטייט אין פסוק 'חדשים לבקרים רבה אמונתך'. דאס איז א פאקט! דאס איז די מציאות וואס די צדיקים זענען אונז מגלה וואס עס טוט זיך אינטער קוליסן וואס מיר זעהען נישט מיט די אייגענע אויגן, אז די גאנצע בריאה ווערט נתחדש יעדן טאג. די אר''י הקדוש דערציילט אונז וויאזוי אלעס אלעס פון א' ביז ת' ווערט נתחדש מיט אלע תיקונים, יעדן טאג איז ממש א בריאה פאר זיך.
און עס איז נישט סתם א התחזקות, נאר עס איז ממש אזוי במציאות!! כאטש אוודאי זעט מען עס נישט מיט די אויגן אלץ, אבער דאס איז אייביג די אמת. אזוי ווייט אז הלכה'דיג דארף מען יעדן טאג מאכן א ברכה שלא עשני גוי פון פריש, ווייל די ביסט באמת היינט פון פריש געווארן א איד, היום הזה נכנסת לברית! און די אר''י הקדוש שרייבט אז נישט נאר יעדן טאג, נאר טויזענטער מאל א טאג ווערט נתחדש די בריאה אין א געוויסע בחינה.
דעריבער דארפן מיר פשוט עס אריינעמען אין קאפ און לעבן דערמיט, אפילו מיר קענען עס נישט טוען למעשה, אבער כאטש וויסן די אמת אז איך בין א נייע מענטש, און אלעס קען זיך טוישן היינט צום גוטן – ובטובו מחדש, עס ווערט נאר בעסער. איך קען ווערן באמת אן ערליכער איד פון איין מינוט אויפן צווייטן. איך בין כפשוטו באמת א תינוק שנולד ממש, אפילו איך קוק אויס די זעלבע אינדרויסן ווי נעכטן. דעריבער מוז בכלל נישט זיין אז וואס איך האב געטון נעכטן און פריער גיי איך היינט און יעצט טון, נעכטן האב איך געהייסן ברוך און היינט הייס איך זרח, נישט קיין שום שייכות, ניטאמאל קיין שכנים...

שטעלטס ענק פאר אז יעדן טאג ציט מען זיך אריבער צו א צווייטע פלאנעט... היינט וואוינט מען אויף פלוטו און מארגן אויף נוגה. וואלט איינער געטראכט היינט אויף נוגה - וואס האב איך נאר געטון נעכטן אויף פלוטו? איך דארף דאך עס אויך דא טוען, ניין?.
אוודאי אז נישט, עס איז היינט א נייע מציאות, א נייע ארט, איך דארף פון פריש טון וואס איך האב צו טון. ממש אזוי, און באמת אין די מציאות , בהעלמה ובהסתרה, פאסירט דאס מיט אונז יעדן טאג אז מיר ציען זיך אריבער צו א נייע מקום, יעדן טאג איז א תיקון פאר זיך, א נייע שחרית מנחה ומעריב פאר די היינטיגע תיקון, און מיר דארפן דאס עכ''פ אריינעמען אין קאפ און פשוט לעבן אין די רעאליטי... זיין א רעאליסטישע מענטש... און געדענקן עכ''פ מרחוק אז מיר זענען יעצט אין א נייע מקום מיט א נייער תפקיד, און דא דארפן מיר זיך ציען צום אייבערשטן מיט וואס מען קען.
און מען דארף נישט דוקא רעדן פון פלאנעטן... מען קען רעדן פון דא אויף אונזער וועלטל, יעדער קען עס זען במציאות ווען ער גייט למשל קיין ארץ ישראל ל''ג בעומר אדער אינמיטן יאר, אדער קיין פלארידע אויף אפרוה, אדער קיין אומאן אויף ראש השנה... טראכט ער דען אז ער דארף טון פונקטליך וואס ער האט געטון אין זיין היימשטאט, אוודאי אז נישט, ער איז פריש און מינטער, א נייע מציאות. די זעלבע מיט אונז, יעדן טאג ווערט נתחדש די גאנצע בריאה, מיר באקומען פון פריש די תורה, די אייבערשטער וועלט אונז אויס פון ניי, די נעכטן איז באמת גארנישט מחייב פאר די היינט! ביסט א נייער מענטש באמת!

און דאס איז אויך בגשמיות, א פראבלעם פון נעכטן האט נישט קיין שייכות מיט היינט, דער אייבערשטער קען עס אוועקנעמען אין א רגע! וויבאלד יעדע רגע ווערט געוואלדיגע חדשות אין אלע עולמות לטוב.
און מען קען צולייגן נאך מער, אז אויב איז עס טאקע נאך יא נמשך אויף היינט, למשל א מענטש איז קראנק ח''ו, און ער איז היינט נאך ווייטער קראנק - איז עס נישט חלילה אז ווייל ער איז נעכטן געווען קראנק איז ער היינט אויך, נאר ער איז היינט פון פריש געווארן קראנק ברצון ה' ובהשגחתו הפרטית, ווייל דאס איז זיין טובה! און דאן אז א מענטש לעבט אזוי, נעמט ער אלעס סאך גרינגער, ער שפירט דער אייבערשטער איז דא מיט אים, אלעס איז ניי און ווערט יעצט געפירט פון פריש מיט א פונקטליכע חשבון!
און דאס איז די גאנצע שיינקייט פון א איד, אז ער קען לעבן העכער פון די טבע, נישט נאר לעבן מיט וואס ער זעט פאר די אויגן, נאר ער קען טראכטן אביסל טיפער און גלייבן אין וואס ער זעט נישט. א גוי גלייבט אויך, אבער נאר וואס ער פארשטייט און זעט, מיר אידישע קינדער האבן א כח צו גלייבן אויך אין וואס מען זעט נישט, און אפילו אויב עס קוקט אויס ממש פארקערט וועלן מיר גלייבן אין דעם אייבערשטן און אין זיין תורה און אין זיינע צדיקים, און דאס איז אונזער אייגנארטיגקייט מיט וואס דער אייבערשטער איז זיך מתפאר מיט אונז!!
מיר זענען העכער פון די טבע און כוכבים און מזלות וואס זאגן אז נעכטן און היינט איז איינס און איינס איז מחייב די צווייטע, מיר גלייבן אין דעם אייבערשטן אליינס און אין זיין הנהגה הפרטית מיט יעדן איינעם יעדע רגע.
נאך איבער התחדשות אי''ה שפעטער.
טוב ה' לכל
שר חמש מאות
תגובות: 878
זיך איינגעשריבן אום: דאנערשטאג יולי 04, 2019 7:17 pm

התחזקות י'

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך טוב ה' לכל »

לעצטנס האב איך געהערט ווי איינער, א מיטליעריגע איד, רעדט זיך אויס פאר זיין חבר אז ער שפירט אז ער האט גארנישט אויף געטון מיט זיינע טעג, ער איז שוין נישט אינג און ער זעט נישט אז ער האט עפעס ספעציעל אויפגעטון אין זיין לעבן, און דאס דריקט אים זייער שטארק און ער ווייסט נישט וואס צו טון.
האב איך געטראכט צו מיר, אז באמת איז עס גאר א גוטע זאך אז א מענטש מאכט זיך א חשבון הנפש און ער וויל מער אריינגיין אין עבודת ה', ער וויל מער שטייגן, דאס איז גאר א חשובע זאך און אפילו מער ווי חשוב.
אבער צו רעדן אזעלכע ווערטער כאילו מען האט 'גארנישט' אויפגעטון מיט די פשוטע לעבן וואס מען לעבט, דאס איז גאר שטארק נישט אמת און מען דארף זיך זייער היטן פון רעדן אזוי.

ווייל - וואס הייסט האסט 'גארנישט' אויפגעטון? וואס איז מיט דיין תפלין לייגן יעדן טאג?! דאס ווערט גערופן 'גארנישט'?! און וואס איז מיט דיין שמירת שבת, וואס איז מיט דיין ביסל תורה וואס דו כאפסט ארויס יעדן טאג, וואס איז מיט דעם וואס דו ביסט מגדל אידישע קינדער אויפן דרך התורה לויט דיין מעגליכקייט, וואס איז מיט די ביסעלע וואס דו דערמאנסט דיך יעדן טאג פונעם אייבערשטן און דו וועקסט דיך אויף צו טון זיין רצון, דאס אלעס ווערט גערופן גארנישט?! וואס דען איז עפעס, אויב נישט דאס?!!
און נאכאמאל, א מענטש מעג און דארף ווילן און שטרעבן צו גיין העכער, און מען מעג האבן א לב נשבר אז מען איז נישט ווי עס דארף צו זיין און ווייט פון טון בשלימות די רצון ה', אבער אויב רעדט מען עס אויף א וועג כאילו מען האט 'גארנישט', דאן ברענגט עס געווענטליך נישט צו גיין ווייטער און טוט גארנישט אויף, נאר אדער ווערט מען טאקע אינגאנצן מיואש, סייווי בין איך גארנישט, ממילא טו איך גארנישט אויף וכו' וכו', און מען ווערט סאך מער מרוחק פונעם אייבערשטן ח''ו -
אדער באגעניגט מען זיך מיט אביסל זיך פארבעסערן אדער מיט א געוויסע קבלה זיך צו בארוהיגן די אומאנגענעמע שולד געפילן, און דארט ענדיגט זיך עס און מען גייט צוריק צום אלטן. אזויווי עס פאסירט ביי אסאך אידן אין די ימים נוראים ודי.

אבער די אמת'ע וועג איז, אז מען זאל זיך דוקא מחיה זיין און משמח זיין מיט די פשוט'ע אמת, אז דער אייבערשטער איז דא מיט אונז, און אפילו אויב אונז זענען נאך ווייט פון די שלימות, און אפילו אויב מיר ליגן נאך אין גאר ווייטע מקומות, איז אבער די אייבערשטער אויך דא מיט אונז, און יעדע ביסל וואס מיר טוען דא איז גאר אסאך אויפגעטון, און די אייבערשטער האט א געוואלדיגע נחת רוח דערפון! -
און מיר פארפאטשקענען נישט די יארן מיט גארנישט ח''ו, נאר ב''ה יעדע טאג העלפט די אייבערשטער אז מיר כאפן ארויס אזויפיל גוטע זאכן, אזויפיל אמת'ע גוטס, וואס עס לוינט זיך באמת אראפצוקומען פאר דעם אויף דער וועלט, אפילו אויב די זאכן טוט יעדער איינער און דו טראכסט אז דו מוזט זיין עפעס ספעציעל און מער פון יעדעם כדי צו האבן אויפגעטון, אבער ביים אייבערשטן איז עס נישט אזוי, ביים אייבערשטן איז די ספעציעלקייט דאס אז ~ ''דו'' ~ האסט עס געטון!! דו ביסט שוין ספעציעל, און דיין תפלין און ביסעלע תורה און תפלה און שמירת הברית און רצונות, איז שוין ספעציעל אז דו טוסט עס, דיין תפילין קען קיינער נישט געבן פארן אייבערשטן!.

עס שטייט אין די ספרים הקדושים אז עס לוינט זיך אראפצוקומען אויף דער וועלט און אפלעבן זיבעציג יאר וויאזוי עס איז, נאר כדי צו איין מאל זיך צוריקהאלטן פון איין שלעכטע מחשבה! און כ''ש איין עשיה טובה!! ווייל סוכ''ס גייט מען האלטן נאך אלע עונשים וכו', אבער דער גוטס וועט בלייבן מיט דער מענטש לנצח נצחים נאך אלעם.
כ''ש קען מען דאס זאגן אויף יעדן טאג פאר זיך, אז עס לוינט זיך אויפצושטיין יעדן טאג און דורכגיין די טאג וויאזוי עס איז, אבי צו קענען איינמאל האבן א סור מרע, און כ''ש א עשה טוב!! און די רגע מען האט שוין עפעס געטון, האט זיך שוין אלעס געלוינט, און אוודאי כאפט מען נאך און נאך כפי היכולת.
רצה הקב''ה לזכות את ישראל לפיכך הרבה להן תורה ומצוות ומעשים טובים!
טוב ה' לכל
שר חמש מאות
תגובות: 878
זיך איינגעשריבן אום: דאנערשטאג יולי 04, 2019 7:17 pm

התחזקות יא' - פורים וכל השנה

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך טוב ה' לכל »

האלטן מיר שוין נאנט צו פורים, וועלן בעזהשי''ת מיר רעדן אביסל איבער די אור פון פורים, וואס איז בעצם שייך אויך א גאנץ יאר, לעובדא למעשה.
די גמרא דערציילט א באקאנטע אנאקדעטע אין די מעשה פון פורים, אז ווען המן איז געקומען צו מרדכי אים ארויפלייגן אויפן פערד און ארומפירן איבערן שטאט ברוב פאר וכבוד, האט ער געטראפן ווי מרדכי זיצט מיט די רבנן און לערנט די הלכות פון קמיצה ביי קרבן מנחה, האט ער געזאגט 'דיין קומץ וועט מבטל זיין מיינע טויזנטער דאללארן וואס איך האב דא אריינגעפאמפט אין דעם גזירה...'.
מען קען אביסל מעיין זיין איבער די ענין וואס ווערט דא דערמאנט אז זיי האבן דעמאלטס געלערנט די הלכות פון די מנחה, וואס איז טאקע פשט דערפון, פארוואס האבן זיי פונקט דאס געלערנט אין די צייט פון די גזירה, און וואס האט המן געזאגט דערויף?

די סוד פון קרבן מנחה, איז אז עס קומט א עני וואס האט גארנישט צו געבן פארן אייבערשטן, ער קען נישט און ער האט נישט, אבער לבו נדבה צו מאכן א נחת רוח פארן אייבערשטן, ער וויל אויך האבן א שייכות מיטן זיין גוטע טאטע אין הימל וואס ווארט אויף אים, אבער ער איז אזוי ווייט דערפון, ער האט נישט מיט וואס.
זאגט אים דער אייבערשטער, געב מיר כאטש וואס דו קענסט יא, איך האב פאר דיר א ספעציעלע קרבן, געאייגענט פאר דיין מצב, ברענג מיר א קרבן מנחה.
און די גמרא זאגט אויף דעם 'מי דרכו להתנדב מנחה, עני, אמר הקב''ה מעלה אני עליו כאילו הקריב נפשו'!
ווי אויך איז באקאנט די גמרא וואס זאגט אויף די קרבן מנחה 'אחד המרבה ואחד הממעיט ובלבד שיכוין לבו לשמים'! און עס ווערט גע'פסקנ'ט אלץ א הלכה אין שולחן ערוך, גלייך אין די אנהייב ווי א הקדמה צו גאנץ שולחן ערוך...

די אידן האבן געמאלטס געהאלטן ביי גאר א שווערע מצב אין רוחניות און אין גשמיות, ווי די גמרא זאגט, זיי האבן געגעסן פון די סעודה, זיך געביקט צו המן, בקיצור, די מצב איז געווען נישט גוט. און דערנאך איז ארויפגעפאלן אויף זיי א ביטערע גזירת כליה, און אלעס צוליב זייער שולד, זיי זענען דורכגעפאלן, עס איז זיך זיי געקומען, און די מצב איז געווען ביטער און שמאל...
יעדער איז געווען פארלוירן און מיואש, וואס טוט מען דא, 'אלקיהם ישן הוא'...!!! המן – עמלק שרייט א אמת'ע טענה, דו זעסט נישט ווי דער אייבערשטער שלאפט ח''ו ??? דו זעסט נישט ווי די מצב איז פארלוירן, אלעס איז טבע, אלעס איז אלט, אלעס איז קאלט, קיינער שפירט נישט און זעט נישט, אלעס איז פארשלאפן, מען לערנט מען דאווענט און עולם כמנהגו נוהג, מצוות עבירות – אלעס די זעלבע (ח''ו), צדיק ורע לו רשע וטוב לו...
וויפיל פראבירסטו צו דינען דעם אייבערשטן און עס גייט נישט, הייבסט אן און די פאלסט אראפ, רוחניות איז אזוי טינקעל און עולם הזה שיינט (?...), גיי האב הנאה פון דער וועלט און האק א לעבן, כאטש האב דער וועלט, זעסט דאך אז דער אייבערשטער איז שוין נישט מיט דיר, דו ביסט שוין גענדיגט, גזירת כליה, ועסט שוין סייווי ברענען אין גיהינום, כאטש האב הנאה פון דער וועלט...
פארשטייט זיך אז דאווען דריי מאל און טאג און האב קביעות עתים לתורה, שיק דיינע קינדער אין חדר, שטעל דיך צו צו די סיסטעם... אבער תכלית, דאס וועט דיך נישט ברענגען קיין חיות, ישן הוא, די תורה שלאפט, אידישקייט שלאפט, קיין חיות און שמחה וועסטו דארט נישט האבן און נישט קענען פון דארט שעפן, איז זוך עס אויף די אינטערנעט, זיך עס אין תאוות, אין שטותים. (און צומאל וועט ער עס אפילו געבן אין כל מיני אורות און השגות אין רוחניות, אבי נישט די פשטות פון עבודת ה' באמת מיטן אייבערשטן, וענין דק הוא והמבין יבין).
בקיצור, יעדער מיט זיינע בלבולים און קשיות און צומישטקייטן, וואס דאס אלעס איז קליפת המן – עמלק, וואס שרייט אז די מצב איז פארשלאפן, און דער אייבערשטער האט זיך מסתיר געווען פון דיר, און הער אויף אים צו זוכן מיט א תמימות, לאז דיך אפ און זיי א נארמאלע מענטש, די מצב איז פארלוירן, יאו''ש בלע''ז... ביק דיך צו מיר – וואס דאס מיינט הכנעה, זיי דיך מכניע אינטער מיר און דעמאלטס וועסטו האבן חיות און שמחה. אידישקייט באמת האט שוין נישט מיט דיר ח''ו.

מרדכי האט דאס געזען און געהערט, ידע את כל אשר נעשה, איז די צדיק הדור געקומען און אנגעהויבן אויפצו-וועקן די אידן, ויזעק זעקה גדולה ומרה: אין שום יאוש!! ניין, עס איז נישט אמת וואס עמלק זאגט, אפילו דער אייבערשטער באהאלט זיך טאקע, און נישט סתם, נאר גאר גוט, א דאפעלטע הסתרה, ואנכי הסתר אסתי''ר – אסת''ר, אסתר - כנסת ישראל איז פארכאפט ביי די טומאה –אחשורוש, המן האט שוין א געשריבענע גזירה קעגן די אידן, עס איז ממש אפס תקוה, די אייבערשטער איז באהאלטן פון אונז –
אבער דער אייבערשטנ'ס רחמנות איז נאך גרעסער פון דעם, ואומר אך אבד נצחי ותוחלתי מה' – זאת אשיב אל לבי על כן אוחיל לו, חסדי ה' כי לא תמנו כי לא כלו רחמיו!! דיקא ווען אלעס קוקט אויס אזוי פארלוירן, קאלט, פארשלאפן, התרחקות, הסתרה, דיקא דעמאלטס ווערט נתגלה אזעלכע חסדים פונעם אייבערשטן וואס איז נאך קינמאל נישט געווען.

און די תיקון איז, די סוד פון מנחה, געב נישט אויף, טו וואס דו קענסט יא!
ביסט טאקע ווייט, ביסט א עני, אין עני אלא מן הדעת, אבער יעצט דיקא ציה דיך צום אייבערשטן מיט וואס דו קענסט יא, ברענג פארן אייבערשטן א קרבן עני, א מנחה, אביסעלע מעל, אביסעלע שמן, עפעס תורה בשמחה, אביסל תפלה בכונה, אביסל שמירת עינים ומחשבה, אביסל רעדן צום אייבערשטן, אביסעלע צדקה, דאס איז נאך חשובע'ר פון אלעס! דאס איז כאילו דו האסט דיך אינגאנצן מקריב געווען דיין נפש!
דאס איז דיין מסירות נפש, אז אפילו דו זעסט נישט און דו שפירסט נישט, דו ביסט ווייט און פארקראכן, די גאנצע וועלט שרייט עצבות תאוות און קרירות, אשר קרך בדרך, אבער דיין עיקר מלחמה יעצט איז דיקא אז דו זאלסט זיין גרייט זיך צו ציען צום אייבערשטן מיט וואס דו קענסט יא, די ביסעלע.

עמלק איז כידוע די גרעסטע קליפה פון אלע קליפות, די שער החמישים דסט''א, איז נארמאל וואלט מען געטראכט אז די עיקר מלחמה קעגן אים דארף זיין א ריזיגע מלחמה מיט מעכטיגע כלי זיין און וואפן, א אגרעסיווע אפענסיווע פון אלע זייטן, אז עס זאל האקן און זעצן עס זאל גיין א רויעך... נאר אזוי קען מען אים באזיגן אזא מאנסטער...
אבער די אמת איז נישט אזוי, די עיקר מלחמה מיט עמלק איז דיקא אז דו ביסט ווי דו ביסט, עמלק האט דיך שוין אזויפיל מרחק געווען, אשר קרך בדרך ואתה עיף ויגע, ביסט מיד און אויסגעמוטשעט, פרנסה, ירידות, דאגות וטירדות, תאוות, ביסט אויסגעקלאפט, האסט נישט קיין כח פאר גארנישט, דו ווילסט נאר שלאפן און אביסל הנאה האבן פון דיין לעבן און דאס אלעס, וואס מלחמה, ווען מלחמה???... לאז רואיג, לאז לעבן אביסל, איך בין שוין גענוג אויסגעמוטשעט, ווילסטו נאך איך זאל מיך שלאגן מיט א עמלק?!....
אבער באמת כאפש זיך נישט די מענטש אז יעצט דארט איז די עיקר מלחמה, יעדער שפירט אזוי, קיינער האט נישט קיין כח היינטיגע צייטן, אבער מען כאפט זיך נישט אז דאס איז די עיקר מלחמה, נישט זיך לאזן אראפווארפן אינגאנצן! נישט אויפגעבן אינגאנצן די מלחמה, דיקא דארט יעצט - בענק צו אייבערשטן, טו די ביסל וואס דו קענסט, געב נישט אויף!! דו קענסט טאקע נישט לוחם זיין באמת, אבער די עיקר איז, לאז דיך נישט אראפווארפן אינגאנצן, געב נישט אויף דיין רצון, דיין האפענונג צום אייבערשטן, די אייבערשטער איז מיט דיר, דו האסט נישט קיין אהנונג ווי גרויס דעם אייבערשטנ'ס רחמנות איז, ער איז איבעראל, ער ווייסט פונקטליך דיין מצב, ער ווייסט אז דו קענסט נישט, אבער כאטש טו וואס דו קענסט יא, רצון, עשיה, סור מרע, צעקה, תפלה, שריי עכ''פ צום אייבערשטן, די עיקר - לאז נישט אפ!!
דו ווייסט אפילו נישט ווי קליין עס איז די זאכן וואס מען וויל פון דיך... און דאס אליינס איז עמלק, אז ער מאכט אזוי גרויס די תורה, אז דורכדעם טוסטו שוין גארנישט...

עמלק ווערט אנגערופן איש שעי''ר, ווייל די גאנצע מלחמה מיט אים איז אויף א חוט השער''ה!
אלעס וואס ער איז דיך מכשיל און ווי ער ווארפט דיך נאר אריין בגשמיות וברוחניות, איז נאר ווייל ער וויל נאכדעם אנקומען און זאגן 'לאז דיך אפ', ער וויל די עיקר אויסלעשן דער קליינער חוט השערה וואס יעדע איד האט אין הארץ, דארט ווי ער קען זיך נאך אנהאלטן אין זיין אידישע פינק, אין זיין רצון צום אייבערשטן, אין זיין שמחה מיט דעם וואס ער איז א איד, אין זיין תקוה אז דער אייבערשטער וועט אים העלפן בשלימות ברוחניות ובגשמיות ברוב רחנותו יתברך, דאס וויל ער אויסלעשן –
ווייל אויב דאס בלייבט אנגעצינדן, וועט אים דאס אינגאנצן פארברענען, ווי רש''י זאגט דארט 'והיה בית יעקב אש ובית יוסף להבה ובית עשיו לקש', ניצוץ אחד – דער ניצוץ וואס איז דא אין יעדע איד, גייט ארויס און פארברענט אלעס פון עשיו – עמלק – המן. ער איז נאר א קש, ער קומט מיט א ריזיגע מצב, מיט גאנצע תורות און פירושים און פחדים און תאוות, אבער באמת איז ער א גארנישט, א שטיקל שטרוי. און דו, וואס דו קוקסט אויס ווי א קליינע מענטשעלע וואס קען קוים אויפשטיין צופרי... האסטו אבער שטענדיג א שטיקל אש און להבה אין דיך, וואס איז גרעסער און פיל מער אפעקטיוו ווי א הונדערט שטאקיגע שטרוי בנין!!
די עיקר וואס מען וויל פון דיר, זאלסט אנהאלטן דער פינק, דאס געדענקן אז דו ביסט טאקע א הייליג אידיש קינד און דו האסט א שייכות צום אייבערשטן און צו די תורה הקדושה אזויווי אלע צדיקים אין אלע דורות, מיט די ביסעלע וואס דו קענסט, מיט דיין נקודה, דאן וועסטו אים סוכ''ס אינגאנצן פארברענען, מיט דיין פינטעלע איד וואס איז שטערקער פון אלע שלעכטס אין די וועלט און דאס קען מען קיינמאל נישט אויסלעשן יהיה מה שיהיה!

און דאס האט מרדכי אויסגעלערנט, און דאס איז די אור פון פורים, פורים איז מלשון 'פירורים', ברעקלעך, די ביסעלע ברעקלעך וואס דו קענסט צוזאמנעמען, אפילו נאר די 'קומ''ץ פונעם מנחה, די ביסל פון די ביסל...... דאס שרייען כאטש צום אייבערשטן, 'ויצא בתוך העיר ויזעק זעקה גדולה ומרה', מרדכי האט אריינגעברענגט, און ברענגט נאך היינט אריין, אין די הארץ פון די אידישע קינדער אז מען זאל שרייען צום אייבערשטן, אפילו אלעס איז שווארץ, איז האלט דיך אן אין די סוד פון מנחה, אפילו דו קענסט כמעט גארנישט טון פארן אייבערשטן כראוי, איז געב דיין הארץ, ובלבד שיכוין לבו לשמים, שריי צום אייבערשטן, טו די ביסעלע, כאטש זאג פארן אייבערשטן אז דו ווילסט זיין אן ערליכער איד, זאג אים אז דו ווילסט אים, טו תשובה, הייב אן נאכאמאל, טו כאטש עפעס און פריי דיך דערמיט.

עס ווערט געברענגט א שיינע רמז, די גמרא זאגט 'לעשות כרצון איש ואיש', זה המן ומרדכי. פארוואס?
ווייל ואי''ש איז אותיות יאו''ש, דאס איז דאך המן... און אי''ש איז ראשי תיבות א'ין 'שום י'אוש, דאס איז מרדכי.... דאס איז די עיקר וואס מרדכי בענגט אריין אין אונז, זיי דיך נישט מייאש פון קיין שום גוטס בזה ובבא אין קיין שום מצב שבעולם, אלץ לויף צום אייבערשטן יהיה מה שיהיה!
און דאס איז די חידוש פון פורים, אז 'אכתי עבדי אחשורוש אנן', מען גייט נאך נישט גלייך ארויס פון די הסתרה, מען איז נאך געבליבן אין גלות, אבער אעפ''כ האט מען שוין א גאולה, קרבה אל נפשי גאלה, ווייל מען ווייסט די סודות וויאזוי אלעס דורכצוגיין, און סוכ''ס וועט יעדער האבן זיין גאולה פרטית, און עס וועט זיין די גאולה כללית, און אלעס דורך די פאר אידעלעך וואס דראפען זיך און זוכן נאך, זיי ברענגען נאך מנחות פארן אייבערשטן, זייער מסירות נפש, זיי שרייען נאך צום אייבערשטן און נאכן נישט שלום מיט די מצב נאר בענקן צום אייבעשטן אין יעדע מצב, זיי דוקא ברענגען די גאולה.
טוב ה' לכל
שר חמש מאות
תגובות: 878
זיך איינגעשריבן אום: דאנערשטאג יולי 04, 2019 7:17 pm

התחזקות יב' - פורים וכל השנה

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך טוב ה' לכל »

מען זעט אין די מגילה, אז די עיקר מלחמה צווישן המן און מרדכי איז געווען איבער די ענין פון הכנעה.
המן האט בעיקר געוואלט אז אלע אידן זאלן זיך ביקן פאר אים, זיי דיך מכניע פאר מיר, אבער די עיקר פון מרדכי איז געווען אז ער האט דערהערט אז דאס איז די עיקר מלחמה, נישט אויפגעבן! נישט זיך מכניע זיין, וויאזוי מען איז נאר, אבי מען דערהאלט זיך, אבי מען געט נישט אויף, ומרדכי לא יכרע ולא ישתחוה!!!
ביסט מיד, האסט נישט קיין כח פאר גארנישט, נו, אבער געב נישט אויף, טו וואס דו קענסט נאך יא, וויל עכ''פ.

אחשורוש האט געמאכט א ריזיגע סעודה און גערופן אלע אידן, וואס האט ער געוואלט? נישט מכשיל זיין מיט עבירות, אלעס איז געווען אויסגעהאלטן ע''פ תורה (עיין קב הישר פרק צ''ח). נאר איין זאך, קום צו מיר, זיי דיך מכניע פאר מיר, נעם דיין חיות און שמחה פון מיר... קענסט ווייטער זיין א ערליכער איד, היט די תורה, אבער דיין הארץ געב פאר מיר...
אבער די מלחמה קעגן דעם איז, ניין!! איך וויל דעם אייבערשטן, מיין חיות איז אז איך לייג נאך תפלין, איך טו נאך עפעס גוטס, איך האב נאך א שייכות צום אייבערשטן, איך רעד נאך צו אים, איך טו עפעס זיין רצון. און דיקא דורכדעם וועלן איך זוכה זיין צו אלע גוטס אין די וועלט.

אויף עמלק איז דא א מצוה פון 'זכור', געדענק אז עס איז דא א עמלק. דאס עצם געדענקן אז עס איז דא א עמלק און ער וויל מיר אפטון און שלעכטס טון בזה ובבא, דאס אליינס אז מען געדענקט עס און מען וויל עס נישט, דאס אליינס איז די עיקר מלחמה מיט אים.
אסאך מענטשן ווייסן שוין אפילו נישט עס איז דא א יצר הרע, זיי זענען שוין אזוי מיואש, נו, ראיות אסורות, יעדער קוקט, תפלה בכונה, וואס ווילסטו?... ווער רעדט נאך דערפון, לאז רוהיג, פריי דיך איך דאווען בכלל... תורה בהתמדה באמת, פריי דיך איך האב עפעס קביעות עתים לתורה, קוים דעמאלטס קום איך אן צו לערנען עפעס, וואס נאך ווילסטו?...
באמת איז ער גערעכט, מען דארף זיך טאקע פרייען מיט יעדע ביסל, אבער זיי זענען שוין נישט לוחם קעגן עמלק ווייטער, ער עקזעסטירט בכלל נישט ביי זיי, ווייל זיי זענען ביי אים... יעדע זאך וואס זיי קענען נישט טון, איז נישט, גענדיגט, זיי האבן נישט כח און דעת צו וויסן אז עס איז א פראבלעם און איך מעג עס נישט טון און איך בין בענק אויף עס.
אבער דער וואס ווייסט נאך אז עס איז א פראבלעם, אפילו ער איז גאר טיף דערין, איז די עצם געדענקן איז די גרעסטע נצחון, און דורכדעם וויל ער די אמת'ע גוטס, שמירת עיינים והמחשבה באמת, תפלה בכונה, תורה בהתמדה, גמילת חסדים וכו' וכו', און ער פרובירט נאך די ביסעל וואס מען קען, און דאן וועט דער אייבערשטער אויספירן מיט אים אויף די שלימות מיט די כח פון די צדיקים, מלחמה לה' בעמלק מדור דור, ה' ילחם לכם ואתם תחרישון!
טוב ה' לכל
שר חמש מאות
תגובות: 878
זיך איינגעשריבן אום: דאנערשטאג יולי 04, 2019 7:17 pm

התחזקות יג. פורים וכל השנה ג'

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך טוב ה' לכל »

נאך א געדאנק אויף פורים און א גאנץ יאר לחזק ולהתחזק בעבודתו יתברך בכל עת ובכל מצב.

מרדכי, זאגט די גמרא, ווערט מרומז אין די תורה אין די פסוק פון דער וואך 'בשמים ראש מר דרור' – מרי דכיא. דאס הייסט אז מרדכי איז די סוד פון ריח דקדושה, בשמים.
אין די ספרים הקדושים איז מבואר אז די ריח איז גאר א הויכע מעלה אין די קדושה, וואס מען קען קיינמאל נישט אינגגאנצן מקלקל זיין, מראה און טעם קען מען יא, אבער ריח נישט.
און די ספרים הקדושים רעדן אסאך ארום איבער די סוד פון ריח, אז דאס ווייזט אויף די אור פון משיח, ווי די גמרא זאגט אז די עיקר סימן אויף משיח איז 'מורח ודאין', ער וועט קענען דן זיין יעדע מענטש דורכ'ן ריח, און דאס איז זיין עיקר כח, די ריח דקדושה.
און די אר''י הקדוש רעדט ארום אז מרדכי איז טאקע די סוד פון משיח, גאר גאר א הויכע אור וואס ווערט נישט נתגלה א גאנץ יאר, עס קומט אראפ נאר אין פורים! און פארשטייט זיך אז די עיקר דערפון איז אז מען זאל עס מינעמען א גאנץ יאר מיט זיך, וואס דערפאר האבן מיר א פורים און יעדע יום טוב כידוע.

אין אנדערע ווערטער אראפגעברענגט פאר אונז, די יצר הרע קען אראפווארפן די מענטש פון אלעס, ער קען אריינלייגן די מענטש אין כל מיני מקומות פון קרירות, דאגות, טירדות, יאוש וכו', אבער איין זאך קען ער נישט, צו נעמען די נקודה הפנימית פונעם איד, די ריח. וואס איז די נקודה פון ריח?
נאר באמת, יעדע מענטש האט א הארץ, א נקודה ווי ער שפירט דעם אייבערשטן אין זיין מקום וואס ער קען עס בכלל נישט מסביר זיין. יעדע איד האט א חלק אלוק ממעל ווי ער שפירט דעם אייבערשטן, און ער קען עס נישט מסביר זיין פאר קיינעם, און צומאל אפילו פאר זיך אויך נישט.
א איד דארף אלץ וויסן אז דער אייבערשטער איז מיט אים, און הגם די יצר הרע לייגט אים אריין אין כל מיני מצבים, ער איז מקלקל זיינע אלע חושים, מראה טעם וכו', אבער ער דארף זיך אנהאלטן אינעם ריח דקדושה, דאס איז די פלאץ ווי די מענטש 'שמעקט' אז דער אייבערשטער איז אעפ''כ מיט אים. און דאס קען מען נישט מסביר זיין און פארשטיין אויף קיין שום אופן, דאס איז א נקודה הפנימית וואס יעדע איד האט, וואס ער האט די כח צו זוכן דעם אייבערשטן און אים טרעפן אין יעדע מצב ברוחניות ובגשמיות, חלקי ה' אמרתי לשמור דבריך.

דאס איז זייער שווער צו מסביר זיין, אבער ווען עס קומט למעשה פארשטייט מען עס... די מענטש איז צומישט, ער ווייסט נישט וואס ער וויל, ער טרעפט זיך נישט אין די פשטות התורה, ער זעט זיך אזוי ווייט פון אלעם, ער שפירט נישט קיין קשר צום אייבערשטן, אסתר איז מרומז אין 'ואנכי הסתר אסתי''ר', דאס ווייזט אויף כנסת ישראל וואס ליגט אין כל מיני הסתרות, יעדער מיט זיינע אייגנארטיגע מצבים –
איז די עיקר חיות פונעם מענטש איז, די התנוצצות אלוקות וואס מען האט דארט ווי מען איז, אז אעפ''כ איז דער אייבערשטער מיט מיר, און איך בין יא פריילעך מיט אים, און איך וויל אים, און איך פרוביר דא אויך צו טון כאטש וואס איך קען יא.
און דאס איז נישט מיט קיין שכל און הסבר, ווייל ע''פ שכל קען איך דא נישט טרעפן דעם אייבערשטן, איך זעה גארנישט, איך האב נישט קיין חיות, איך בין אזוי ווייט פון ריכטיג מקיים זיין די תורה הקדושה, ווען איך ליין סיפורי צדיקים, איך לערן ספרי מוסר, זעה איך נאר ווי ווייט איך בין פון אלעם און ווי קליין איך בין קעגן אלע צדיקים און קעגן וואס איך דארף זיין, איך וועל שוין ברענען אין גהינום ח''ו, איך האב שוין גארנישט –
אבער איך האב א אייגענע נקודה, די ריח דקדושה, וואס איז נאר א שמעק, נישט קיין שכל, די זעקסטע חוש... וואס דער אייבערשטער אליין רעדט צו מיר אין מיר אריין, בת קול יוצאת מהר חורב (כידוע מהבעש''ט), און זאגט מיר: 'מיין טייער קינד, איך דארף דיך נאך, שובו בנים שובבים, דו האסט נאך תקוה, דו ביסט מיינס און איך לאז דיך קיינמאל נישט אפ, איך בין מיט דיר אין יעדע מצב, אלע שוועריקייטן בין איך אין דעם באהאלטן, געב נישט אויף, לאז מיך נישט אפ, האלט דיך אן אין מיך מיט וואס דו קענסט, קער דיך צוריק צו מיר כפי דיין יכולת, דאן וועט דיר גוט זיין בזה ובבא'.

דאס איז גאר א טיפע נקודה הפנימית, און גאר א טיפע געפיל וואס גייט נאר טיפער און טיפער, וואס יעדע אידיש קינד באשר הוא שם באקומט יעדן טאג אן א שיעור רמזים און התנוצצות פונעם אייבערשטן ער זאל זיך אויפוועקן צו עבודת ה', דער אייבערטשער איז אים מרמז אז ער דארף אים נאך און ער זאל זיך צוריק קערן צו אים, צומאל מיט גוטן, און צומאל מיט א שנעלקע.... אבער אלעס איז לטובתינו הנצחית והאמיתי און מיט דעם אייבערשטנ'ס רחמנות.
און דאס איז אין א בחינה פון ריח, ווייל מען קען עס נישט באמת אראפברענגען און מסביר זיין, און די מענטש אליינס ווייסט נישט די פשט פונקטליך וואס דא גייט פאר מיט אים, אבער סוכ''ס האט ער 'שמעק', און ער פארשטייט מרחוק אז באמת איז דער אייבערשטער מיט אים, מרחוק ה' נראה לי אהבת עולם אהבתיך, און ער איז נאך מלא תקוה אויף ווייטער, און אפילו שוין יעצט געט אים דער אייבערשטער אזויפיל גוטס יעדע רגע ווי עס ווייסט יעדער וואס קוקט גוט, ברוחניות ובגשמיות.

און דאס איז די ענין פון זיך אנטרינקען און ווערן א בחינה פון עד דלא ידע בין ארור המן לברוך מרדכי, ווייל פורים גייט מען ארויף צו אזא הויכע מקום וואס דארט ווערט נתגלה אז דער אייבערשטער איז איבעראל אין ארור המן און אין ברוך מרדכי, וויבאלד מען האט די נקודה פון משיח, די נקודה פון מרדכי, דאן ווערט נתגלה די אור ה' אין יעדע פלאץ בגלוי, און מען ווערט נישט נתרחק פון גארנישט, נאר אדרבה, עס א בחינה פון משיח און לעת''ל וואס עס וועט זיין והיה ה' למלך על כל הארץ, וימלא כבודו את כל הארץ!
נאר, נאך פורים איז דאס די עבודה, מיט די כח פון פורים, דארפן אונז עס טאקע טון למעשה, און אין יעדע פלאץ און מצב ארויסזוכן מיין נקודה און מיין שייכות צום אייבערשטן דא יעצט, און זיך ציען צו אים ברצון ובעשיה ובדיבור כפי היכולת, טון די קלייניגקייטן מיט א שמחה, און וויסן אז אלעס איז לטובה וכו'.

און די ספה''ק טייטשן וואס אסתר המלכה האט געזאגט פאר מרדכי 'ובכן אבא אל המלך אשר לא כדת וכאשר אבדתי אבדתי' –
אז א מענטש שפירט צומאל אז יעצט איז ער אזוי נישט ביי עבודת ה', ער שפירט ווי ער קען יעצט נישט קומען צום אייבערשטן, און דאס קען זיין אין כל מיני חלישות הדעת, דאגות, פרנסה, חומרות יתירות, און צומאל אפילו ע''פ תורה איז ער יעצט באמת אפגעפרעגט, ווי אזעלכע חטאים וואס עס העלפט כמעט נישט קיין תשובה אויף דעם, אדער סתם האט ער יעצט נישט קיין געדולד פאר גארנישט... א זאך וואס מאכט זיך אפט טאג טעגליך...
איז די תיקון דערויף 'ובכן אבא אל המלך אשר לא כדת, כדת של תורה, וכאשר אבדתי אבדתי, איך בין שוין סייווי פארלוירן, איך האב גארנישט, איז וועל איך קומען אזוי צום קעניג די מלך מלכי המלכים. איך האב שוין גארנישט, רוחניות גשמיות, קום איך שוין אזוי צום אייבערשטן און איך זאג אים אז איך וויל אים! ווען א מענטש שפירט ער האט גארנישט, דעמאלטס ערשט ווערט ער גאר נאנט צום מלך, ער גייט שוין צום מלך אליינס, רעוא דרעוין.
די עיקר איז, קיינמאל נישט אפלאזן דעם אייבערשטן, עס גייט אריבער יעדן טאג אויף א מענטש כל מיני חלישות הדעת און קשיות און הסתרות – פאר ווער עס פרובירט נאך צו זיין אן ערליכער איד - און די עיקר איז, שטענדיג נאך לויפן דעם אייבערשטן, טון וואס מען קען, רעדן צום אייבערשטן, אים זאגן אז מען וויל אים און מען וויל נישט די אלע שטותים וואס מען ליגט א גאנצע טאג, בעטן מיט א תמימות וואס מען דארף, זיין פריילעך מיט יעדע ביסל וואס מען דארף. כל הפושט יד נותנים לו, שטרעק נאר אויס דיין האנט צום אייבערשטן מיט וואס דו קענסט און ער וועט דיך געבן פיל מער, מען ווייסט אפילו נישט ווי גרויס דעם אייבערשטנ'ס רחמנות איז.
און דאן, אז דו וועסט קומען שטענדיג צום אייבערשטן אפילו עס איז כאשר אבדתי, שלא כדת, פארקערט פון שכל, דאן וועט זיין ויושט לו את שרביט הזהב!! מיט דעם ברענגסטו די גאנצע גאולה שלימה!!
טוב ה' לכל
שר חמש מאות
תגובות: 878
זיך איינגעשריבן אום: דאנערשטאג יולי 04, 2019 7:17 pm

התחזקות יד - לרגל המצב

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך טוב ה' לכל »

דער אייבערשטער ווייזט אז ער איז דא מיט אונז, חוץ תפלה בציבור, מקוה, קריאת התורה, איז ער אליין אויך דא... און דאס האבן מיר יעדע רגע.
און אויך ווען מיר האבן יא אלעס, דארפן מיר געדענקן אז אלעס איז דער אייבערשטער אינטער דעם, און דאס איז די עיקר תכלית פון די אלע מצוות, לדעת ולהכיר אותו יתברך, בגין דישתמודעין ליה.
ווי מען איז נאר, אינדערהיים, קינדער, און אלעס וואס גייט פארקערט, איז דא אבער די באשעפער אליין, ער זעט דיך, ער וועל דיך, די ווילסט אים, יעדע קלייניגקייט איז אין סוף, ווייל דו האסט דעם אייבערשטער, דו טוסט עפעס א מצוה, דו גלייבסט אינעם אייבערשטן, די רגע מען האט דעם אייבערשטן אליין אין די מצוה, איז די מצוה מתברכת.
ווי האט יענער געזאגט 'הער אויף אזויפיל צו רעדן פונעם אייבערשטן, רעד שוין צום אייבערשטן', אסאך מאל ווערט מען פארפלאנטערט מיט די פרטים און צמצומים פון די תורה, און מען פארגעסט פונעם נותן התורה, ווי די בעש''ט האט געטייטשט 'אינו דומה הלומד מאה פעמים למאה פעמים ואחד' – אז עס איז דא דער אחד אין די תורה, דאס איז די עיקר!!

און דאס געט אונז יעצט דעם אייבערשטן במתנה, אז מיר טרעפן בעל כרחך אים אליינס! מיר קענען זיך נאר מחיה זיין מיט די פינטעל, מיט די תכלית פון אלעס, צו קענען דעם אייבערשטן, אים צו זוכן, צו טון מצוות מיט אים דערינען, און ער איז איבעראל, ער איז אין דיין הארץ, נישט נאר אין בית המדרש, אין מקוה, אין גרויסע מצוות.
ער קוקט נישט אויס וויאזוי דו משל'סט דיך אויס... ער קוקט אויס סאך גרעסער און סאך קלענער, טאקע דאס איז זיין גרויסקייט, אז אפילו אין אזעלכע פלעצער איז ער אויך, במקום גדולתו שם אתה מוצא ענוותנותו'.
ממילא, קען מען דיך קיינמאל נישט אוועקנעמען פונעם אייבערשטן, ווייל אויב איז ער נאר דאס און דאס וואס דיין קאפ פארשטייט, מקוה, תורה בהתמדה אין בית המדרש מיט א חברותא, און נאך און נאך ציורים וואס מיר האבן אין קאפ, דאן איז ער טאקע נישט דא ח''ו –
אבער די רגע דער אייבערשטער איז די עצם מושג אז איך בין א איד און איך גלייב, והעמידן על אחת וצדיק באמונתו יחיה, מיין יסוד איז אז איך בין א איד און איך גלייב אינעם אייבערשטן און אין זיין תורה און דאס וויל איך, דאן האט איך אים יעדע רגע, און שטענדיג קומט עס ארויס אויף א צווייטן וועג, יעצט אין בית המדרש שחרית בכונה, און יעצט אינדערהיים ווייל דער אייבערשטער וויל יעצט דאס, יעצט מיט די קינדער און די גאנצע טימל, און אמאל רוהיג אלייס, און אזוי ווייטער.
אוועטאר
וואס עפעס?
שר ארבעת האלפים
תגובות: 4102
זיך איינגעשריבן אום: דאנערשטאג יוני 05, 2014 11:31 pm

Re: התחזקות בליצן!!

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך וואס עפעס? »

שכוח @ טוב ה׳
טוב ה' לכל
שר חמש מאות
תגובות: 878
זיך איינגעשריבן אום: דאנערשטאג יולי 04, 2019 7:17 pm

התחזקות טו

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך טוב ה' לכל »

אין די תורה הקדושה, בפרט די יעצטיגע סדרות ביי די קרבנות, ווערט מערערע מאל דערמאנט די לשון 'אשה ריח ניחוח לה'.
די ספרים הק' שרייבן א מורא'דיגע רמז וואס איז נוגע פאר יעדן איד ווי ער איז נאר, א די לשון 'אשה' איז מרמז אויף א אשה כפשוטו, וואס כידוע די עיקר נקודה פון א אשה איז אז זי איז א מקבל, זי איז מקבל קאמפלימענטן און אזוי ווייטער, איר מהות איז א מקבל.
איז באמת זענען אונז שטענדיג די מקבלים פונעם אייבערשטן און ער איז אונזער משפיע, דערפאר איז כלל ישראל גערעכנט ווי א כלה פארן אייבערשטן כידוע, ווייל אונז זענען די מקבלים.
אבער עס איז דא א בחינה אז דער אייבערשטער ווערט כביכול פאר אונז ווי א אשה, ער ווארט אונז זאלן פאר אים משפיע זיין א נחת רוח! יעדע איד באשר הוא שם ווארט דער אייבערשטער פון אים ווי א אשה צו א בעל אז ער זאל אים געבן א נחת רוח.

און יעדע מצוה, מאכט דער נחת רוח פארן אייבערשטן, פון די קלענסטע ביז די גרעסטע. און בפרט די ענין פון תפלה וואס דאס איז קעגן די קרבנות ביי ווי עס שטייט דער לשון, און די ספרים הק' רעדן אסאך ארום אז די עיקר נחת רוח האט דער אייבערשטער ביי תפלה, ווען א איד קומט רעדן צו אים, ביי די דריי תפילות אז מען לייגט צו הארץ, און אז מען קומט רעדן צו אים אויף אידיש מיט א תמימות, און תהלים זאגן מיט הארץ און כונה, דאס איז די עיקר ווי דער אייבערשטער ממש ווארט אויף דעם כביכול, און בעט זיך ביי אונז אונז זאלן קומען און אים געבן דער נחת רוח, אשה ריח ניחוח לה'.

דאס איז א געוואלדיגע התחזקות פאר אונז, אונז זאלן וויסן וואס מיר זענען אלץ, יעדע איד וויאזוי ער איז נאר, ווארט דער אייבערשטער ווי א אשה לבעל ער זאל קומען צו אים און אים טון א מצוה, אויף זיין תפלין לייגן, אויף זיין לימוד התורה, אויף זיין זיך שלאגן מיט זיין יצר הרע כפי יכלתו, שמירת עינים ומחשבה, שמירת הדיבור, רחמנות, צדקה, און אפילו א קלייניגקייט אין די אלע ענינים, יעדע זאך איז א געוואלדיגע נחת רוח פארן אייבערשטן.
נאכדערצו אז מען טוט עס בכונה און מיט הארץ צו מאכן א נחת רוח פארן אייבערשטן לשיקובהו''ש, דאן איז דאס נאך פיל מער, אזויווי א מאן גיט א קאמפלימענט פאר זיין ווייב, ווי מער הארץ עס גייט אריין דערין, אלץ מער האט די ווייב א נחת רוח דערפון. די זעלבע כביכול מיטן אייבערשטן, וואס פארשטייט זיך אז מיר האבן נישט קיין שום השגה דערין, אבער מרחוק דערציילן אונז די צדיקים אזא סוד און דאס דארפן מיר געדענקן און לעבן ע''פ דעם.

יא, יעדע אידיש קינד, און דו בתוכם, איז פיל גרעסער ווי מען מיינט! מיר דרייען אן און טוען זאכן אין אלע עולמות! אשרינו אז מיר זענען אידישע קינדער וואס קענען מאכן דער נחת רוח פארן אייבערשטן וואס בוודאי וועט אונז עס גוט זיין בזה ובבא!
טוב ה' לכל
שר חמש מאות
תגובות: 878
זיך איינגעשריבן אום: דאנערשטאג יולי 04, 2019 7:17 pm

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך טוב ה' לכל »

יישר כח וואס עפעס פארן באדאנקן!! געט 'התחזקות' ווען מען באדאנקט.
טוב ה' לכל
שר חמש מאות
תגובות: 878
זיך איינגעשריבן אום: דאנערשטאג יולי 04, 2019 7:17 pm

Re: התחזקות בליצן!!

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך טוב ה' לכל »

דיבורים געשריבן פון הארץ ארויס אן קיין סדר. אינו מוגה.

מען דארף זיך זייער פרייען מיט דעם וואס מען איז א איד, מען טוט מצוות, מען האט היינט געלייגט תפלין, מען דאווענט אביסל, מען לערנט אביסל, נאר דאס בלייבט פון אונז, דאס איז די איינציגסטע גוטע זאך פונעם טאג, דאס איז די איינציגסטע שמחה וואס מען קען בכלל באמת האבן, אז עפעס מאכט מען א נחת רוח פארן אייבערשטן, עפעס טוט מען נאך אויף גוטס אויף דער וועלטל.
אתם נצבים היום כולכם לפני ה' אלקיכם, היינט שטייט מען פארן אייבערשטן, דאס איז די עיקר צו געדענקן אז היינט כפשוטו דאס איז אונזער גאנצע לעבן, נישט די מארגן און נעכטן, היינט איז א וועלט פאר זיך, די עיקר איז וואס מען כאפט ארויס היינט, וואס מען האט שוין געטון היינט, אפילו אויב עס איז ווייט פון שלימות, וויאזוי עס קוקט נאר אויס, דאס איז די עיקר וואס דער אייבערשטער וויל יעצט פון אונז, דאס איז די עיקר וואס אונז דארפן טראכטן, עכ''פ וויפיל מען קען, טראכטן פון די מצוות וואס מען טוט היינט, זיך שלאגן מיט די נסיונות פונעם היינטיגן טאג, אן קיין חשבונות וועגן נעכטן און מארגן, מארגן איז א אנדערע עולם, א אנדערע חשבון, און א אנדערע תפקיד און תכלית, די עיקר איז די היינט!!

און באמת איז טאקע יעדן טאג א עולם פאר זיך, א נייע מציאות, און אז מען קוקט גוט קען מען עס זען עין בעין, נאר מען דארף אביסל ארויסגיין פון די טבע, די טבע ווייזט א גאנצע צייט אז די נעכטן און די מארגן און די היינט זענען איינס, די נעכטן איז מחייב היינט זאל אויך זיין אזוי, אבער באמת זאגן אונז ביים דאווענען המחדש בטובו בכל יום תמיד מעשה בראשית, יעדן טאג איז באמת א בריאה פאר זיך, עס האט נישט קיין שייכות מיט די נעכטן.
און מען קען עס ממש זען במציאות אז יעדן טאג מאכט זיך נייע זאכן, כאטש בכלליות אוודאי קוקט אלעס אויס די זעלבע, אבער אז מען גייט מיט אמונה קען מען עס אויך זען. און אפילו אויב עס איז יא דא היינט די זעלבע פראבלעם ווי נעכטן, איז עס נאר ווייל היינט האט עס דער אייבערשטער געמאכט פון פריש, נישט ווייל נעכטן איז עס שוין געווען, נאר היינט האט דער אייבערשטער איז פריש גוזר געווען לטובה פון די מענטש, אבער מען טאר נישט גיין מיט טבע אז די אלעס איז איין קייט, ניין, אלעס איז פריש יעדן טאג, יעדע מנחה און מעריב איז א נייע בריאה לגמרי, אפילו עס איז ווייט פון שלימות, אבער עס איז א פרישע מעשה, א פרישע עבודה.

און אפילו די תורה, מען קען עס אנקוקן אז פאר דריי טויזענט יאר צוריק האט דער אייבערשטער געגעבן די תורה און פון דעמאלטס דארף מען עס היטן און שוין, אבער באמת איז עס נישט אזוי, בכל יום יהיו בעיניך כחדשים ווייל עס איז באמת חדשים, אפילו אויב עס קוקט אויס די זעלבע, טבע, אבער באמת איז עס ממש שפאגל ניי, א נייע תורה, נייע מצוות, אלט טאר מען נישט זיין!! האט די רבי געשריגן, כאטש די בריאה קוקט אויס אלט, אלעס ווערט געפירט מיט א טבע און סיסטעם, דאס ברענגט דאס און יענס פאסירט דורך יענס, אז מען ארבעט מאכט מען געלט און אז נישט נישט, א דאקטער היילט און אויב נישט נישט, און נאך און נאך, נאכדערצו היינטיגע צייטן וואס דער אייבערשטער איז זיך זייער מתלבש אין טבע אז אלעס פארשטייט מען און אלעס קען מען מסביר זיין מיט שכל און טבע'דיג.

אבער דאס איז טאקע די עיקר עבודה, חדשים לבקרים רבה אמונתך, גלייבן אין די השגחה, אלעס איז פון פריש באשאפן, אלעס איז געפירט מיט א פונקטליכע חשבון פון ניי, די גאנצע תורה איז יעדן טאג א נייע זאך, די פשוטע תפלין איז א פרישע בריאה, א גאנצע מצב, די עולמות עליונים שאקלען זיך אויף דעם, אפילו אויב אויף דער וועלט קוקט אלעס אויס די זעלבע ווי נעכטן, אבער אויבן איז אלעס ניי און אונז דארפן זיך מקשר זיין צו דעם און אויך גלייבן אזוי, ווייל דאס איז די אמת. די נעכטן איז גארנישט מחייב די היינט, אלעס איז פריש, יעדע רגע טוט זיך אפ חידושים, יעדע ביסל לערנען און דאווענען איז א גאנצע מצב, עס מאכט תיקונים, עס ברענגט גוטס, יעדע תפלה קען פועל'ן, אפילו אויב נעכטן האט עס נישט געפועל'ט אבער היינט איז א נייע טאג און קען זיין אז די יעצטיגע תפלה וועט עס יא מאכן.

און די פסוק רעכנט טאקע אויס אלע שיכטן און מדריגות אין כלל ישראל, פון ראשיכם און שבטיכם, ביז ביז די חוטב עציך און שואב מימיך, אלע האבן א שייכות מיט די תורה און מיט יעדן איינעם מאכט דער אייבערשטער יעדן טאג פון פריש א ברית צו מקיים זיין די תורה הקדושה, און ווי די פסוק פירט אויס 'את אשר ישנו פה ואת אשר איננו פה', יעדער איינער עד סוף כל הדורות אין וועלכע מדריגה און מצב ער איז נאר, איז ער 'לפני ה' אלקיכם', דער אייבערשטער איז מיט אים און ער פירט אים דארט ווי ער איז יעצט.

און ווייטער שטייט אין די סדרה כי המצוה הזאת לא נפלאת היא ממך ולא רחוקה היא, לא בשמים הוא ולא מעבר לים הוא, כי קרוב אליך הדבר מאד בפיך ובלבבך לעשותו', יעדער טראכט אז דארט אין יענע מצב וואלט ער געהאט די אמת'ע אידישקייט, די אמת'ע שייכות מיט די תורה, אבער די אמת איז אז עס איז נעבן דיר!! די ביסעלע מצוות וואס דו טוסט היינט דאס איז דיין תפקיד און דיין שייכות מיטן אייבערשטן, אוודאי דארפסטו נאך ווערן בעסער און שטייגן אסאך, אבער קודם איז די ערשטע זאך אז דא יעצט שוין ביסטו נאנט צום אייבערשטן, דער חוטב עציך פונקט ווי די ראשיכם.
און דאס איז אונזער גאנצע לעבן, ווי די תורה זאגט 'ובחרת בחיים', דאס איז די איינציגסטע לעבן, יעדע ביסל וואס א מענטש כאפט ארויס טאג טעגליך צו טון די רצון ה', דאס איז חיים, ער האקט א לעבן מיינט אז ער טוט מצוות, ער היט זיך פון עבירות, אלעס אנדערש אויסער דעם איז גארנישט ווערט, הבל הבלים אין בו ממש.
שרייב תגובה

צוריק צו “אז נדברו”