חג הממוניות - משיח'ס צייטן
[/align]די גאנצע משפחה זיצט ארום דעם שיין געדעקטן טיש ווען אויבנאן זיצט דער ראש המשפחה ר' ראובן. דער טיש איז אנגעפילט מיט אלערליי יום-טוב'דיגע מאכלים, די לעכט פינקלען און די בעכערס זענען אנגעפילט מיט וויין. אויף יעדנס געזיכט זעהט זיך אן אזא סארט צופרידענע שמייכל ווי מענטשן וועלכע זענען גענצליך זאט און גארנישט אויף דער וועלט פעלט זיי. זייער הארץ רינט איבער פון פרייד און זיי זינגען שירות ותשבחות צום אויבערשטן. די היינטיגע נאכט גיבן זיי אפ א לויב און דאנק צום אויבערשטן אז זיי האבן זוכה געווען צו ווערן אויסגעוועלט פאר זיין איינציג פאלק וועלכע אנטפלעקט זיין כבוד אויף דער וועלט.
ר' ראובן שיקט אריין א מעסעדזש אין קאך אז מען קען שוין אויפגעבן די 'דאללענאטס'. מען ברענגט אריין אזא סארט איינגעזויערטע געמויזאכטס, וועלכע באשטייט הויפטזעכליך פון גרינע בלעטער, שארף און ביטער אין טעם, דער פארעם דערפון איז ווי א דאללער און מען שטעלט עס אוועק אינמיטן טיש. ר' ראובן טיילט פאר יעדן א כזית דערפון און אינצווישן הייבט ער אן פארציילן דעם 'סיפור הנס' צוליב וועלכע מען פייערט היינט דעם ספעציעלן יום טוב – 'חג ה ממ ו ני ות'.
"ברוך שהחיינו וקיימנו והגיענו לזמן הזה" – פאנגט ער אן זיין ערציילונג ווען זיינע פייכטע אויגן זענען אויפגעהויבן צום הימל – געלויבט איז דער גרויסער הייליגער באשעפער אז עס איז דורכגעגאנגען נאך א יאר פון פרייהייט. אין די היינטיגע נאכט – פאר ניינצן יאר צוריק – איז דאס געווען ווען דער אויבערשטער האט געטון מיט אונז געוואלדיגע חסדים און אונז געשיקט משיח אונזער הויכגעשעצטע קעניג זאל לעבן צו לאנגע יארן, וועלכער האט אונז אויסגעלייזט פון
דעם לאנגן כמעט צוויי טויזנט יאריגע גלות.
מיינע טייערע לעכטיגע קינדער, איך וועל פרובירן אייך צו פארציילן אונטער וועלכע שווערע באדינגונגען מיר האבן געלעבט דארטן אינעם גלות, און ווי מיר האבן באוויזן – מיט די געוואלדיגע רחמנות פון אויבן – דאס אלעס איבערצולעבן – טראץ די שרעקליכע שוועריקייטן וואס מיר זענען דארט אויסגעשטאנען – און ארויסגיין אויף דער פריי ווי מיר געפונען זיך היינט צוטאג.
ווי איר ווייסט אלע, עסן מיר די היינטיגע נאכט די ביטערע 'דאללענאטס', דאס עסן מיר אלץ זכר צו די גרינע דאללערס אונטער וואס אונז און אונזערע עלטערן זענען געווען פארקנעכטעט און צוגעקייטעלט. כאטש איך בין דעמאלט נאך געווען א אינגע בחור'ל פון זעכצן יאר וואס דערפאר געדענק איך נישט אזוי גוט יעדן דעטאל, אבער פונדעסטוועגן דאך, דאס ביסל וואס איך געדענק יא, ליגט מיר אזוי טיף איינגעקריצט אין די ביינער, אז איך קען אייך געבן צו פארזוכן אויפן שפיץ גאפל עטוואס פון וואס מיר האבן מיטגעמאכט אינעם שווערן גלות.
איך געדענק נאך ווי אין יענע פינסטערע צייטן פלעגט זיידי – מיין טאטע – אהיימקומען פארנאכט פון די ארבעט, זייענדיג גענצליך איינגעטונקען אין א געיעג נאך דעם גרינעם 'דאללער'. צומאל האט ער זיך אפילו אויפגעהאלטן לענגער אין די ארבעט, ער האט געקענט פארבלייבן דארט ביז גאר שפעט ביינאכט, און דאס אלעס איז נישט געווען געצוואונגענערהייט – נאר פון זיין אייגענע ווילן ]
