דער קוקי גנב

[ממש אזוי]

מיט געמישטע געפילן פון עקסטאז און נערוועזיקייט, מאכט זיך מר. שטיין באקוועם אויף א זיץ אינעם טומעל׳דיגן לופטפעלד, ער כאפט א בליק אויפן זייגער; עס איז נאך דא א ביסל צייט ביזן פליגער, ער לייגט אראפ זיין שווארצען האנט באגאדזש נעבן אים, שלעפט ארויס זיין בוך, און עפענט אויף א שאכטעל פרישע נארהאפטיגע קוקי׳ס וואס איז אויך געלעגן דארט אינעם זוטשקע, און ער פארביייסט דערפון.

זיינע אויגן לויפן אויפן בלאט זייער גיך, ער איז צוגענאגעלט צו די שפאנענדע שילדערונג וואס דער בוך פארפאסער שילדערט מיט אלע קאלירן, ווען פון צייט צו צייט כאפט ער אריין נאך א קוקי און דערנאך נאך איינס.

אזוי זייענדיג פארטיפט אין זיין בוך, האט ער פון די ווינקל פון זיין אויג באמערקט ווי א גרוי-האריגער מאן זעצט זיך נעבן אים, ווען צווישן זיי טיילט אפ דער זיץ וואו די האנט באגאדזש ליגט. אבער, וואס גייט אים דען אן ווער עס זיצט אין יענעם זיץ? מר. שטיין טראגט צוריק זיין פאקוס צום בוך און ליינט מיט געשמאק ווען זיין האנט רוקט זיך יעדע פאר מינוט ווי אויטאמאטיש צום קוקי שאכטעל און קלויבט ארויס דערפון א פרישע קוקי.

אבער דא, האט זיך אן אומבאקוועמע געפיל אריינגעכאפט ביי מר. שטיין ווען ער זעט ער ווי דער גרוי-האריגער מאן לייגט אויך אריין זיין האנט אינעם קוקי פושקע, און איז זיך מחי׳ דערפון , כאחד הבעלי בתים.

מאדנע, איז נישט דאס ווארט. מר. שטיין פרובירט צו באהערשן זיינע שאקירטע געפילן; פיללייכט האט דער מענטש נישט געגעסן, ער איז הונגעריג, נא, איך גיי יעצט גיין מאכן דא א גאנצע ספעקטאקל? לאז אים נעמען קוקי׳ס און שוין, באלד וועל איך סייווי ארויפשטייגן אויפן פליגער און פטור ווערן פון אים. וואס דארף איך מאכן א מצב..

מר. שטיין, כאטש וואס ער האט נישט געקענט צוריק קערן זיין מח צום בוך, זיך וואונדערענדיג וואס גייט פאר מיט דעם מאן וואס זיצט דא נעבן אים, האט ער פרובירט זיך מאכן ווי ער ליינט ווייטער.

אזוי איז עס געגאנגען א גאנצען צייט; מר. שטיין האט גענומען א קוקי, און דער גרוי-האריגער האט זיך אויך געלאזט מחי׳ זיין.

ביז...

דער לעצטער קוקי, אינעם שאכטל האט שוין געהאלטן ביים געגעסן ווערן, ווען דער גרוי-האריגער מאן האט גענומען דעם איניציאטיוו און צו-האלבט דעם קוקי און צוויי שטיקלעך, גלייך אויך גלייך; זאל ער מיט מר. שטיין קענען האבן דערפון.

מר. שטיין האט שוין כמעט פארלוירן דעם גלייכגעוויכט פון דעם אומנארמאלן פארשוין, ווען ער האט געהערט ווי מען רופט אויס אז פאסאנזשירן פון דעם פליגער וואו מר. שטיין האט געברויכט ארויפשטייגן, ווערן גערופן צום געיט.

מר. שטיין האט א כאפ געטון זיינע זיבן שמאנצעס, און זיך אפגעטראגן פון דעם מאדנעם גרוי-האריגער, ער האט זיך געיאגט אנצוקמען צום אנגעגעבענער געיט ווי זיין פליגער ברויך זיך באלד הייבן.

ווען מר. שטיין האט זיך באקוועם געמאכט אויפן פליגער האט ער געפענט זיין האנט באגאדזש און.. א קאלטע סקרוך האט דורכגעריסן זיין קערפער; זיין פעקל קוקי׳ס איז גאנץ אנע פעלער; עס איז קיינמאל געפענט געווארן!

געפילן פון בושה האבן אים איבערגענומען, ער האט זיך אזוי געשעמט; פון זיך אליין, און פון דעם גוט-הארציגן גרוי האריגער מאן וועלכע איז געזעסן נעבן אים, און האט אים אן קיין פיפס געלאזט עסן פון זיין אייגענע פושקע קוקי׳ס! ער האט זיך געוואלט באגראבן פאר בושות!

...

דארפן מיר דען א מר. שטיין מיט קוקי׳ס פאר די מעשה? צו האבן מיר נישט אפט אליין אזא סיטואציע?

די געשיכטע׳לע לערנט אסאך, בכמה אנפין. אמאל דזשאדזשען מיר שנעל מענטשן ווען צום סוף געפינט מען אויס אז מיר זענען דוקא די וואס זענען די רחמנות. אמאל מיינען מיר אז מיר זענען די גוטע מענטשן, ווען אדערווייל איז דער אנדערער גאר דער גוטער.

אז מיר קענען אמאל האבן די יישוב הדעת דארפן מיר זיך אפשטעלן און טראכטן: צו וועמען באלאנגט אין אמת׳ן די קוקי׳ס?

[צולייגער]

ס'כאטש געווען אסטרייכער'ס?

[צו געזונט]

איך נעם די ברעקלאך... אזוי אריינגיסן פונעם זעקל אין מויל אריין...

[איש האשכולות]

נאדיר א גרינע פאר'ן זאפטיגן שפראך

[כא כא כא]

ניין.... כאב מיך נישט גערישט אויף אזא טראגישע ענדע.....

[פערדס מיניסטער]

שוין לאנג נישט געהאט א מעשה וואס זאל מאכן אזא טורן צום סוף.

[יצחק ברוך]

וואויל.

[פארבינדן]

זיס און וואהר

[קליינטשיגער]

אזוי גוט צו זאגן... גאר טיף און באלערענד, מען דזשאדזשד יענעם ווען מיר אליינס זענען די פראבלעם... אוי וויי...

[אפטימיסט]

אזוי גוט צו זאגן... גאר טיף און באלערענד, מען דזשאדזשד יענעם ווען מיר אליינס זענען די פראבלעם... אוי וויי...

אגרי

[שמחת עולם]

געוואלדיג!!!

גוט אראפגעלייגט און פיינעם אויספיר! יישר כח!

[פאר'מוח'ט]

[פאקטען]

פיין פיין