צובראכענקייט. פון וואס קומט עס? און וואס איז די לעזונג דערצו?

[ס'שטימט]

צובראכענקייט איז א זאך וואס אסאך מענטשען וואלטען געוואלט אויסמיידען, אבער ס'ארבעט נישט ווי זיי ווילען, און ס'טרעפט זיי אן, און נישט נאר ביי זיי נאר ביי יעדעם איינעם, אן קיין אויסנאמען.

מיר ווועלן דא פראבירן אביסל צו אנלעזירן דעם הינזיכט.


ראשית כל, מיר רעדן נישט דא פון א דעפרעסקייט וואס קומעט פאר עפעס א סיבה, וואס כאטשיג די סיבות זענען געווענליך נארישע און זינלאזע -מיט תורה'דיגע אויגן גלעזער- זענען זיי אבער דאך א תירוץ, וואס מ'קען אויף זיי אנווייזען ''פאר דעם בין איך נישט פרייליך''.

אבער ס'איז אויך פארהאנען א צובראכענקייט וואס קומעט נישט פון גארנישט, אן א פארוואס און אן א פארווען לאזט עס זיך אראפ אויף מענטש ווי כאי' מ'האט עם איינגעלאדענט, און ס'קען אמאל זיין א מענטש זאל אפי' האבן גאר א געלונגע טאג, און סוף טאג טרעפט ער זיך מיט א אראפ געלאזטע נאז, ווי גלייך א שווערע פעקל האט יעצט געלאנדעט אויף זיין קאפ, און ער וועט זיך פרעגן ''וואס איז מיט מיר, פארוואס בין איך נישט פרייליך'' אבער ס'וועט עם נישט קיין סאך העלפן, די צובראכענקייט קוקט אויס ווי עס איז ''דא אויף צו בלייבן''.....ל''ע.

די שאלה איז, פון וואס קומעט עס, וואס איז דער אורזאך?? און ווי אזוי ווערט מען פטור דערפון?? ווי אזוי??

דער ענטפער אויף דעם איז א פשוט'ע אבער א אמת'ע. ''ס'איז א נסיון פון הימל''.

דהיינו, דער אויבשטער וויל דיך פשוט אויס פראבירן צו דו וועסט זיין פרייליך אפי' אין אזא מצב צו חלילה נישט, און אנשטאט דיר געבן צרות און אזוי ארום שאפען אז דו זאלסט זיין אין א נסיון, [וואס דאס וואלט געווען דער פשוט'ער וועג צו שטעלן איינעם א נסיון] ווארפעט דער בורא כל עולמים ארויף א דעפרעסיע אויף דיר און אזוי ארום זאלסטו האבען דעם נסיון אן דארפען באקומען פראבלעמען.

אין קורצען, א וועג צו פראבירן דעם מענטש אן עכטע יסורים. פלא'דיג.

אבער למעשה וואס איז די עצה דערצו??

איז אזוי, מ'דארף ווייזען אז מ'האט געכאפעט דעם טריק, און בלייבען פרייליך.

און אנדערע ווערטער, זאגן פארן רבש''ע, ''טאטע, איך האב געכאפעט די טריק! ס'איז א פשוט'ע(?) נסיון! און דערפאר וועל איך פראבירן צו בלייבען פרייליך מיט אלע כוחות, און איך בעהט דיר העלף מיר, איך זאל זיין אמת'דיג און נישט קיין געמאכטע מעשיות''.

און אויב מ'איז נאך אלץ פארזויערט, דאן זאל מען נוצן ''מילתא דשטותא'' [וואס דאס איז, און ווי אזוי דאס ארבעט, פאר א צווייט מאל].

און האפענטליך וועט זיך דער דערפרעסיע אוועק גיין אזוי ער איז געקומען. אמן כן יהי רצון.

[נ.ב. אויב זענט איהר מחולק מיט סיי וואספארע נקודה, לאזט מיר וויסען]

[מתבונן]

איך מאך נישט אוועק וואס דו זאגסט. אבער אדרבה איך זיך שוין פון לאנג ווי ס'זאל ווערן דערמאנט אין ספרים אזא סארט נסיון אז פאר א מענטש זאל סתם אזוי פילן שווארץ אז ער קען זיך פושט נישט קיין עצה געבן. געבן א שווערע דורכגאנג, דאס זע איך, און דעמאלטס האט דער מענטש א בחירה וויאזוי ער זאל דאס אננעמען, אבער סתם פילן שווארץ? קען זיין אז ס'איז דא אזא זאך, אבער איך ווייס נישט דערפון.
מיט וויפל מענטשן איך האב שוין גערעדט איבער אזא פראבלעם, איז אלץ געווען א געוויסע 'ערווארטונג' פון לעבן, וואס דער מענטש פאנגט אן איינצוזען, צומאל נישט כאפענדיג, אז דער ערווארטונג פאסירט נישט, און דער מענטש ווערט דעפרעסט. ווען מ'זאל זיך אביסל צאמנעמען און זען וואס דאס איז, קען מען גאנץ גרינג ארויסגיין דערפון בס"ד. עס איז דא א כלל אין חז"ל בדרך שאדם רוצה לילך מוליכין אותו.

[מה פתאום???]

כמתבונן ועוד, יעדע שווערע זאך וואס א מענטש גייט דורך איז א נסיון פון הימל. דאס מיינט אבער נישט אז עס איז נישטא קיין גשמיות׳דיגע מקור צו דעם פראבלעם.

פונקט ווי א מענטש מיט שווערע קאפ וויי פארשטייט אז טיילענאל דארף העלפן על אף וואס עס איז בודאי פון הימל באשערט ער זאל יעצט ליידן, די זעלבע איז מיט זעלישע ווייטאגן, דער מענטש דארף זעהן וויאזוי צו היילן די פראבלעם אויף א גשמיות׳דיגע פארמאט כדי עס זאל זיך נישט איבער׳חזר׳ן.

[נשמה]

צעבראכנקייט איז נישט אזא גוטע זאך.
לגבי קינדער. אויב קינדער זעען אז די טאטע אדער מאמע זענען צעבראכן, נו? נעמען זיי אן אז צעבראכנקייט איז די נארם, און זיי וואקסן אויף צעבראכענע קינדער, און ס'קען אויסקלאפן זייער ווייט. זיי קענען נישט פאנקציאנירן געהעריג, זיי קאלירן אלעס טונקל, אפילו סאיז ניטאמאל טונקל, נאר זיי ווילן האלטן זייער מנהג אבותיהם, און זיך נישט אוועקרירן קיין זיז כל שהוא, און דאס דארף דען זיין פון די זיזים?
לגבי אנדערע מענטשן פונקט אזוי.
געב א קוק וואס די גמ' זאגט אויף מענטשן וואס מאכן פרייליך אנדערע. און געב א קוק אויף די ענין פון צעבראכנקייט ווי נישט גוט דאס איז. וויפיל מענטשן דערווייטערן זיך פון יודישקייט, נאר ווייל זיי זעען אז יענער ערליכער יוד איז אלעמאל צעבראכן, און יענער דארט איז אלעמאל פרייליך. ס'דערווייטערט מענטשן און ס'איז נישט געזונט. אונז בעהט מיר אלעמאל ואל תשלט בנו יצר הרע ואל תביאינו לידי נסיון, און צעבראכנקייט ברענגט צו נסיונות.

ס'דא צעבראכנקייט און ס'דא צעבראכנקייט. די צעבראכנקייט וואס איז א גוטע זאך, איז נישט אזאך פון וואס א מענטש וויל פטור ווערן דערפון. איך בין זייער שטארק פאר די שיטה פון מתבונן, וואס איך האב עס אליין בייגעוואוינט אויף מיר אליין, אז די אלע זאכן דארף מען דערגיין די אורזאך דערצו. ריינע אמת'ע צעבראכנקייט פארן אייבערשטען איז בכלל נישט דעס, קודם דארף מען אויסהיילן "סארנא" צעבראכנקייט און נאכדעם איז מען זוכה צו פילן די ריכטיגע לב נשבר וואס ערליכע יודן האבן געפילט. די פאקט ווייזט, אז צעבראכנקייט ציהט זיך דורות, און מ'דארף עס סטאפן, ס'קען זיך נאך אפילו ציען פון די צווייטע וועלט מלחמה.

דאס אז דו זאגסט אז ס'איז א נסיון, דאס מיינט נישט צו זאגן אז מ'דארף בלייבן דערמיט. אזוי ווי מ'דארף נישט בלייבן מיט א צעבראכענער ביגל אייזן. און געדענק, השי"ת טוט אזויפיל חסדים פאר א מענטש אז דעס אז א מענטש זאל נישט פילן צעבראכן קען נאך מיטגיין, דער אייבערשטער בעהט נישט קיין געלט פאר זיינע סערוויסעס. און אויב דו טראכסט אז ס'קומט ווייל השי"ת וויל מעורר זיין צו תשובה ותיקון המעשים, קען מען זיך מקבל זין צו לערנען ספרים ומתורתך תלמדנו, נישט אז מ'מוז זיין צעבראכן און אזוי זיך ראטעווען פון עכטע נסיונות.

[חושב מחשבות...]

מתבונן! אוודאי האט עס א סיבה, אבער נישט קיין אמת'דיגע סיבה, דהיינו ער וועט טאקע קענן צומאל אנטייטלן אז דעס וואלט איך ערווארטעט אזוי אזי וכו', אבער די ערווארטונג איז נישט ריאליסטיש און ער אליינ'ס ווייסט אז ס'איז נישט באגרינדעט אויף שכל, נאר וואזשע דען עפעס א אינערליכע געפיל טרייבט איהם אנצונעמען יעדע מצב שווארץ און ערווארטן נאך און נאך,,

אוודאי איז דא א מעגליכקייט אפצושטעלן די סייקל אבער רוב מאל טוט נישט א מענטש גארנישט בכוונה אז ער זאל זוכה זיין צו די נסיון! געווענליך טרעפט זיך א מענטש ערגעץ ווי אין א געוויסע שטאפל אין זיין לעבן ווי ער ווערט געוואר אז די אלע געפילן וואס באגלייטן איהם ווי מלאכים די אלע יארן זענען נישט מצוי ביי יעדעם און עפעס גייט פאר מיט איהם, ס'איז א פראבלעם, און די פראבלעם געווענליך וועט א מענטש ווי ווייט ער געדענקט זיך אלץ האבן געווען די מענטש, איז אוודאי בע"כ די מצב עפעס וואס איז נישט תלוי אין איהם, און ס'איז נישט א אמת'ע מציאות נאר עפעס א דמיון וואס טרייבט איהם.

[בלי נערווען]

האסט געהאט א שווערע טאג היינט?

[מתבונן]

מתבונן! אוודאי האט עס א סיבה, אבער נישט קיין אמת'דיגע סיבה, דהיינו ער וועט טאקע קענן צומאל אנטייטלן אז דעס וואלט איך ערווארטעט אזוי אזי וכו', אבער די ערווארטונג איז נישט ריאליסטיש און ער אליינ'ס ווייסט אז ס'איז נישט באגרינדעט אויף שכל, נאר וואזשע דען עפעס א אינערליכע געפיל טרייבט איהם אנצונעמען יעדע מצב שווארץ און ערווארטן נאך און נאך,,

איך זאג נישט אנדערש פון דיר. שטעל דיר פאר אז איינער גלייבט אז ווילאנג ער לעבט נישט מיט די כללים פון מסילת ישרים האט ער נישט וואס צו לערנען. אלס בחור האט ער פראבירט צו קענען אנקומען צו די העכסטע סטאנדארטן אין רוחניות לויט ווי ער האט געלערנט אין מסלת ישרים, און אלץ קליין בחור'ל איז עס אים נישט געגאנגען. ער האט אויפגעגעבן צו קענען זיין אן 'אמת'ע' עובד השם, ווייל... קוק ס'גייט מיך נישט. עפעס וויל מען נישט אין הימל מיין עבודה. יארן גייען אריבער, ער האלט שוין 5 יאר אין כולל, און יעצט מוז ער גיין ארבעטן, אבער פלוצלינג ווערט ער זייער צובראכן. פארוואס? ווייל ער לעבט נאך אלץ אז אן אמת'ע עובד השם איז נאר מיטן מסילת ישרים. ווילאנג מען איז געווען אין כולל האט מען עס געקענט דורכשטופן, אז ער טוט כאטש 'עפעס', אבער יעצט אז ער גייט ארויס על המחיה ועל הכלכלה, האט ער דאס שוין נישט, און יעצט איז ער צוריק צום אלטן כלל אין לעבן, אז ער וועט שוין קיין ריכטיגע 'עובד ה' בעה"ב' נישט קענען זיין, והא ראיה איך קען נישט אנקומען צו ווי מ'דארף באמת אנקומען. ווען ער זאל דאס אבער צונעמן אויף קליין געלט, וועט ער קענען מיט זיין ערוואקסעסע שכל קענען ריעסעסן זיין 'בליק' וואס מיינט אן עובד ה' און איינזען די פאלשקייט אין וואס ער האט געלעבט ביז היינט. אויב גייט ער אבער אנקוקן אז זיין שווארצע מוד איז פשוט אראפגעשיקט געווארן אלס ריין נסיון, האט ער גענומען זיין אמת'ע נסיון און עס אראפגעפלאשט אין ביה"כ. זיין אמת'ע נסיון איז איינצוזען אז יעדע ביסל עבודת ה' איז חשוב, און נישט קיין שטחיות'דיגע נסיון פון סתם פילן שווארץ. אויב וועט ער סתם איבערקומען זיין נסיון אז עס איז א נסיון פון הימל צו זיין פרייליך, ס'איז נישט שלעכט, און ס'איז א גרויסע זאך צו זיין בשמחה, אבער האט איבערגעלאזט 'גאלד' פון אינטן וואס אויב כאפט ער יענץ, קען עס אים אסאך צוניץ קומען אויף זיין עתיד.

בקיצור, די שאלה איז וואס ער גייט אנקוקן פאר די נסיון. ודי בזה.

[בלי נערווען]

צובראכענקייט איז א זאך וואס אסאך מענטשען וואלטען געוואלט אויסמיידען, אבער ס'ארבעט נישט ווי זיי ווילען, און ס'טרעפט זיי אן, און נישט נאר ביי זיי נאר ביי יעדעם איינעם, אן קיין אויסנאמען.

מיר ווועלן דא פראבירן אביסל צו אנלעזירן דעם הינזיכט.


ראשית כל, מיר רעדן נישט דא פון א דעפרעסקייט וואס קומעט פאר עפעס א סיבה, וואס כאטשיג די סיבות זענען געווענליך נארישע און זינלאזע -מיט תורה'דיגע אויגן גלעזער- זענען זיי אבער דאך א תירוץ, וואס מ'קען אויף זיי אנווייזען ''פאר דעם בין איך נישט פרייליך''.

אבער ס'איז אויך פארהאנען א צובראכענקייט וואס קומעט נישט פון גארנישט, אן א פארוואס און אן א פארווען לאזט עס זיך אראפ אויף מענטש ווי כאי' מ'האט עם איינגעלאדענט, און ס'קען אמאל זיין א מענטש זאל אפי' האבן גאר א געלונגע טאג, און סוף טאג טרעפט ער זיך מיט א אראפ געלאזטע נאז, ווי גלייך א שווערע פעקל האט יעצט געלאנדעט אויף זיין קאפ, און ער וועט זיך פרעגן ''וואס איז מיט מיר, פארוואס בין איך נישט פרייליך'' אבער ס'וועט עם נישט קיין סאך העלפן, די צובראכענקייט קוקט אויס ווי עס איז ''דא אויף צו בלייבן''.....ל''ע.

די שאלה איז, פון וואס קומעט עס, וואס איז דער אורזאך?? און ווי אזוי ווערט מען פטור דערפון?? ווי אזוי??

דער ענטפער אויף דעם איז א פשוט'ע אבער א אמת'ע. ''ס'איז א נסיון פון הימל''.

דהיינו, דער אויבשטער וויל דיך פשוט אויס פראבירן צו דו וועסט זיין פרייליך אפי' אין אזא מצב צו חלילה נישט, און אנשטאט דיר געבן צרות און אזוי ארום שאפען אז דו זאלסט זיין אין א נסיון, [וואס דאס וואלט געווען דער פשוט'ער וועג צו שטעלן איינעם א נסיון] ווארפעט דער בורא כל עולמים ארויף א דעפרעסיע אויף דיר און אזוי ארום זאלסטו האבען דעם נסיון אן דארפען באקומען פראבלעמען.

אין קורצען, א וועג צו פראבירן דעם מענטש אן עכטע יסורים. פלא'דיג.

אבער למעשה וואס איז די עצה דערצו??

איז אזוי, מ'דארף ווייזען אז מ'האט געכאפעט דעם טריק, און בלייבען פרייליך.

און אנדערע ווערטער, זאגן פארן רבש''ע, ''טאטע, איך האב געכאפעט די טריק! ס'איז א פשוט'ע(?) נסיון! און דערפאר וועל איך פראבירן צו בלייבען פרייליך מיט אלע כוחות, און איך בעהט דיר העלף מיר, איך זאל זיין אמת'דיג און נישט קיין געמאכטע מעשיות''.

און אויב מ'איז נאך אלץ פארזויערט, דאן זאל מען נוצן ''מילתא דשטותא'' [וואס דאס איז, און ווי אזוי דאס ארבעט, פאר א צווייט מאל].

און האפענטליך וועט זיך דער דערפרעסיע אוועק גיין אזוי ער איז געקומען. אמן כן יהי רצון.

[נ.ב. אויב זענט איהר מחולק מיט סיי וואספארע נקודה, לאזט מיר וויסען]

פארוואס דארף אלעס פארוואנדלט ווערן אין ברסלב???

[בלי נערווען]

זאג מען זאל פראבירן אלע וועגן זיך מחזק צו זיין וואס ברענגסטו אריין דא מילתא דשטותא??

[הער צו]

זאג מען זאל פראבירן אלע וועגן זיך מחזק צו זיין וואס ברענגסטו אריין דא מילתא דשטותא??

האסט געהאט א שווערע טאג היינט?

דו רעדסט צו דיך??

[בלי נערווען]

אוי ויי איך האב מורא אז איך האב צו טוהן מיט נאך א ברסלב (עיין בפראפיי''ל פיקשער)

[קאטשקע]

בלי נערווען
ביטע האק נישט אריין אין א נארמאלע אשכול

[ארך אפים]

איך פארשטיי נישט, עס איז באקאנט די מעשה וואס דער יטב לב ברענגט מיט זיין זיידע דער הייליגער ישמח משה, ווען ער איז געפארן צום הייליגן חוזה, ווי ער האט דעמאלטס געטראכט פארוואס חסידים זענען אייביג פרייליך..... וכו. וכו, עכ"פ פון יענע מעשה זעהט מען אז צובראכן קייט אין שמחה איז בכלל נישט קיין סתירה, דער סתירה פון שמחה איז עצבות.
כנ"ל ולע"ד זה דבר עמוק כידוע להעוסקים בספרי תלמידי בעל שם טוב הקדוש

[חושב מחשבות...]

מתבונן! אוודאי האט עס א סיבה, אבער נישט קיין אמת'דיגע סיבה, דהיינו ער וועט טאקע קענן צומאל אנטייטלן אז דעס וואלט איך ערווארטעט אזוי אזי וכו', אבער די ערווארטונג איז נישט ריאליסטיש און ער אליינ'ס ווייסט אז ס'איז נישט באגרינדעט אויף שכל, נאר וואזשע דען עפעס א אינערליכע געפיל טרייבט איהם אנצונעמען יעדע מצב שווארץ און ערווארטן נאך און נאך,,

איך זאג נישט אנדערש פון דיר. שטעל דיר פאר אז איינער גלייבט אז ווילאנג ער לעבט נישט מיט די כללים פון מסילת ישרים האט ער נישט וואס צו לערנען. אלס בחור האט ער פראבירט צו קענען אנקומען צו די העכסטע סטאנדארטן אין רוחניות לויט ווי ער האט געלערנט אין מסלת ישרים, און אלץ קליין בחור'ל איז עס אים נישט געגאנגען. ער האט אויפגעגעבן צו קענען זיין אן 'אמת'ע' עובד השם, ווייל... קוק ס'גייט מיך נישט. עפעס וויל מען נישט אין הימל מיין עבודה. יארן גייען אריבער, ער האלט שוין 5 יאר אין כולל, און יעצט מוז ער גיין ארבעטן, אבער פלוצלינג ווערט ער זייער צובראכן. פארוואס? ווייל ער לעבט נאך אלץ אז אן אמת'ע עובד השם איז נאר מיטן מסילת ישרים. ווילאנג מען איז געווען אין כולל האט מען עס געקענט דורכשטופן, אז ער טוט כאטש 'עפעס', אבער יעצט אז ער גייט ארויס על המחיה ועל הכלכלה, האט ער דאס שוין נישט, און יעצט איז ער צוריק צום אלטן כלל אין לעבן, אז ער וועט שוין קיין ריכטיגע 'עובד ה' בעה"ב' נישט קענען זיין, והא ראיה איך קען נישט אנקומען צו ווי מ'דארף באמת אנקומען. ווען ער זאל דאס אבער צונעמן אויף קליין געלט, וועט ער קענען מיט זיין ערוואקסעסע שכל קענען ריעסעסן זיין 'בליק' וואס מיינט אן עובד ה' און איינזען די פאלשקייט אין וואס ער האט געלעבט ביז היינט. אויב גייט ער אבער אנקוקן אז זיין שווארצע מוד איז פשוט אראפגעשיקט געווארן אלס ריין נסיון, האט ער גענומען זיין אמת'ע נסיון און עס אראפגעפלאשט אין ביה"כ. זיין אמת'ע נסיון איז איינצוזען אז יעדע ביסל עבודת ה' איז חשוב, און נישט קיין שטחיות'דיגע נסיון פון סתם פילן שווארץ. אויב וועט ער סתם איבערקומען זיין נסיון אז עס איז א נסיון פון הימל צו זיין פרייליך, ס'איז נישט שלעכט, און ס'איז א גרויסע זאך צו זיין בשמחה, אבער האט איבערגעלאזט 'גאלד' פון אינטן וואס אויב כאפט ער יענץ, קען עס אים אסאך צוניץ קומען אויף זיין עתיד.

בקיצור, די שאלה איז וואס ער גייט אנקוקן פאר די נסיון. ודי בזה.

אמת ויציב.

[Jobless]

איך האב יעצט די נסיון

[טשאלענט]

דו שרייבסט דאך אזוי גוט!!

איך בין מחולק מיט עטליכע נקודות, אבער איך דארף מקדים זיין אז יעדע מענטש איז אנדערש, און יעדעמס די ען עי איז אנדערש געבויעט.

לענ"ד, איז נישט פארהאן א דעפרעסיע פון גארנישט יעדע געפיל (סיי גוטע און סיי שלעכטע) האט זיך זיין פלאץ ווי ער שטייט איין.

ווען דו זעסט דייינס א חבר שפאצירט אריין אין ביהמ"ד און ער שפרינגט זיך אונטער וואו א פאפקארן סיעד און דו פרעגסט אים ולשמחה מה זו עושה, וועסטו נישט ערווארטן ער זאל ענטפערן 'כווייס נישט, כבין עפעס אין א גוטע מוד היינט, כבין אויפגעשטאנען אויף די רעכטע זייט', דו ערווארטסט א תירוץ, ווייל דו פארשטייסט אז א גוטע מוד קומט נישט פון זיך אליין.

זי זעלבע מיט א בעד מוד, אפילו נישט אייביג כאפט מען פון וואס עס קומט, אבער אייביג האט עס א סיבה.

עס איז אמת אז סאיז א נסיון פון הימל, אונזער גאנצע לעבן איז איין קייט פון נסיונות, אבער די דעפרעסיע, אדער בעד מוד ווי מאנכע גלייכן עס אנצירופן וועט אייביג האבן מיט זיך א סיבה, און געווענליך וועט די סיבה זיין ווייל עפעס איז דיר געשטאנען אין וועג, למשל, איינער וועם דו האסט גאר וויכטיג געדארפט אויפן מינוט האט נישט אויפגעהויבן די טעלעפאון, אדער האט איינער נישט קאפערירט מיט דיין פלאן, ווער רעדט נאך ווען איינער זאגט דיר גוט אריין...

צו דעם איז טאקע נישט פארהאן קיין עצה, נאר זיך מחזק זיין און זיך נישט וואוסענדיג מאכן, ווייל דו פארשטייסט דאך באמת אז עס איז נישט גענוג סיבה אז דו זאלסט וועגן דעם זיך ארום דרייען מיטן נאז ארונטער.

עס איז דא נאך א סיבה פון וואס עס קומט אפט מאל די געפיל, דאס איז ווען א מענטש שפירט ביי זיך אז ער האט נישט גענוג אויפגעטון היינט (אין אידיש: ליידיג געגאנגען), דאס הייסט אז ער האט נישט אויסגענוצט זיין טאג וואו עס דארף צו זיין, אדער ער האט נישט דערגרייכט זיין ציל וואס ער האט געפלאנט א.ד.ג.

די עצה דערצו איז אז א מענטש זאל זיך יעדן טאג אפשאצן, וואס ער קען היינט אויפטון, און נישט נעמען אויף זיך קיין שום ציל, נאר טאמער ער איז ווייניגסטענס 90% זיכער אז ער האט די מעגליכקייט עס אויסצופירן, דאס מיינט נישט אז ער זאל נישט טון מער פון דעם, נאר אז ער זאל נישט שפירן קיין פארלוסט טאמער טוט ער נישט מער פון דעם, און יעדע זאך וואס דו לייגסט צו צום פארגעשריבענע פלאן נעם פאר 'עקסטער קרעדיט' און קלאפ זיך אין פלייצע!! אבער נישט צו שטארק פאר צוויי סיבות 1) ווייל עס קען וויי טון... 2) ווייל טאמער וועסטו באקומען צו סאך סיפוק פון קליינע מעשים, וועסטו זיך צום סוף טרעפן נעמען סיפוק פון ליידיג גיין... און דו וועסט ניטאמאל טרעפן די פראבלעם... און דאס איז איינער פון די טירן צו אונטער גיין רח"ל.

אזוי צו אזוי, נישט קיין חילוק פון וואס די בעד מוד קומט, איז די עצה נאך אלס איינס, און דאס איז אזאך וואס יעדער דארף זיך איינחזרן און קענען אין טיפסטן שלאף, א כלל וואס רוב מענטשן האבן א פראבלעם, און זיי קוקן עס גאר אן וואו א גוטע זאך.

רוב מענטשן ווען זיי זענען אין א גוטע מוד, וועלן זיי ארבעטן פלייסיגער ווי זיי דארפן, און אויפטון גאר גאר אסאך, די פראבלעם וואס קומט ארויס דערפון איז, אז מען געוואוינט זיך צו אז מען ארבעט מיט די מוד, ממילא ווען עס וועט אונטער קומען די טאג וואס די וועסט אויפשטיין אויף דיין לינקע פאה, וועסטו גאנישט ארבעטן, ווייל דו ביסט דאך צוגעוואוינט צו ארבעטן נאר מיט דיין מוד....

מוד איז זייער א גוטע זאך פאר א זאך וואס מען טוט נישט יעדן טאג, און עס פעלט אויס די מוד עס צו טון, נישט פאר אזאך וואס מען טוט יעדן טאג...

ודו"ק בדברי כי קצרתי קצת מפני חוסר הפנאי...

איך חזר נאכאמאל איבער אז יעדע מענטש איז אנדערש, און יעדער איז מכובד זיך צו קריגן מיט מיר טאמער האט מען גוטע פונקטן, און אדרבה!! שרייב אראפ דיין מיינונג, אזוי וועלן אנדערע אידן וואס האבן א ענליכע תכונת הנפש צו דיר, הנאה האבן!

#מיינונג_פון_וויניגסטענס_איין_מענטש

[חביבי]

ועוד יש לומר אז צובראכנקייט איז נישט אזוי שלעכט ווי מען מאכט עס, מען זאגט נאך פון צדיקים אז עס איז נישטא קיין גאנצערע זאך פון א צובראכענע הארץ

וואס עס מאכט בעיקר די שרעקלעכע יסורים איז די פייט מיט די נעגאטיווע געפיהל, ווי מער מען פרובירט עס אוועקצושטופן אלס שטערקער וועט עס אטאקירן די מענטש און די יסורים וועלן ווערן ערגער און ערגער ה"י

אויב אזוי איז די עצה יא צו פיהלן די צובראכנקייט און די ווערדלאזקייט אבער פארשטייט זיך אז מען זאל עס נישט גלייבן, געפיהלן זענען שוין געפראווד געווארן מיליאנע מאל צו זיין געשוואלענע ליגענערס....

מען מעג פיהלן צובראכן אן ציען פון געפיהלן קיינע מסכנות אויף למעשה,

וליתר שאת איז גוט דירעקט אנצופייפן די געפיהל, לדוגמא די געפיהל זאגט מיר צו זיצן און פוילעצ'ן... וועל איך דירעקט טון פארקערט, און דאס איז טעם גן עדן, אנצופייפן געפיהלן וואס זענען נישט אמת איז זייער א געשמאקע זאך, טעמו וראו כי טוב, עס האט זיך שוין שיער געלוינט די צובראכנקייט פאר די תענוג פון אנפייפעראציע

כנלע"ד

נאך א וויכטיגע פוינט; ווען א מענטש זעהט זיך אין א מצב אז ער פיהרט זיך נישט אויף ווי ער וואלט ווען זיך געוואלט אויפפירן, און ער וויל זיך טוישן אבער עס גייט נישט, זאל ער אפירנעמען די געפיהלן פון צובראכנקייט און זיך אריינלייגן דערין מיט אלע רמ"ח ושס"ה, די סוף וועט זיין אז ער וועט זיך בע"כ טוישן, עס איז א וועג זיך צו נעמען אין די הענט אריין און עס ארבייט מורא'דיג כמובן

פארשטייט זיך אז מען דארף זיין רעאליסטיש מיט וואס מען פארלאנגט פון זיך אזויווי הרב מתבונן האט שוין דא דערמאנט

[מדארף זיין ערליך]

עס איז נישט מעגליך א קלוגע מענטש זאל זיין פרייליך און צופרידן אן דער באשעפער און זיין תורה, טראכט גיט.. איין טאג ביסטו טויט אדם יסודו מאפר וסופו לאפר, די האסט נישט קיין גערענטו אויף דיין געזונט, פרנסה, קינדערס געזונט, וכו' וכו' נאר וואס יא??? איך האב א באשעפער איך בין ערליך צו עם ער האט מיל ליב איך האב עם ליב אין וואס ער טוט איז גיט!

[ס'שטימט]

שטעל דיר פאר אז איינער גלייבט אז ווילאנג ער לעבט נישט מיט די כללים פון מסילת ישרים האט ער נישט וואס צו לערנען. אלס בחור האט ער פראבירט צו קענען אנקומען צו די העכסטע סטאנדארטן אין רוחניות לויט ווי ער האט געלערנט אין מסלת ישרים, און אלץ קליין בחור'ל איז עס אים נישט געגאנגען. ער האט אויפגעגעבן צו קענען זיין אן 'אמת'ע' עובד השם, ווייל... קוק ס'גייט מיך נישט. עפעס וויל מען נישט אין הימל מיין עבודה. יארן גייען אריבער, ער האלט שוין 5 יאר אין כולל, און יעצט מוז ער גיין ארבעטן, אבער פלוצלינג ווערט ער זייער צובראכן. פארוואס? ווייל ער לעבט נאך אלץ אז אן אמת'ע עובד השם איז נאר מיטן מסילת ישרים. ווילאנג מען איז געווען אין כולל האט מען עס געקענט דורכשטופן, אז ער טוט כאטש 'עפעס', אבער יעצט אז ער גייט ארויס על המחיה ועל הכלכלה, האט ער דאס שוין נישט, און יעצט איז ער צוריק צום אלטן כלל אין לעבן, אז ער וועט שוין קיין ריכטיגע 'עובד ה' בעה"ב' נישט קענען זיין, והא ראיה איך קען נישט אנקומען צו ווי מ'דארף באמת אנקומען. ווען ער זאל דאס אבער צונעמן אויף קליין געלט, וועט ער קענען מיט זיין ערוואקסעסע שכל קענען ריעסעסן זיין 'בליק' וואס מיינט אן עובד ה' און איינזען די פאלשקייט אין וואס ער האט געלעבט ביז היינט. אויב גייט ער אבער אנקוקן אז זיין שווארצע מוד איז פשוט אראפגעשיקט געווארן אלס ריין נסיון, האט ער גענומען זיין אמת'ע נסיון און עס אראפגעפלאשט אין ביה"כ. זיין אמת'ע נסיון איז איינצוזען אז יעדע ביסל עבודת ה' איז חשוב, און נישט קיין שטחיות'דיגע נסיון פון סתם פילן שווארץ. אויב וועט ער סתם איבערקומען זיין נסיון אז עס איז א נסיון פון הימל צו זיין פרייליך, ס'איז נישט שלעכט, און ס'איז א גרויסע זאך צו זיין בשמחה, אבער האט איבערגעלאזט 'גאלד' פון אינטן וואס אויב כאפט ער יענץ, קען עס אים אסאך צוניץ קומען אויף זיין עתיד.

בקיצור, די שאלה איז וואס ער גייט אנקוקן פאר די נסיון. ודי בזה.

ס'קען זיין דו ביסט גערעכט, אבער איך האב בכלל נישט גערעדט פון אזא מינע צובראכענקייט, אזוי ווי איך האב געשריבען

ראשית כל, מיר רעדן נישט דא פון א דעפרעסקייט וואס קומעט פאר עפעס א סיבה, וואס כאטשיג די סיבות זענען געווענליך נארישע און זינלאזע -מיט תורה'דיגע אויגן גלעזער- זענען זיי אבער דאך א תירוץ, וואס מ'קען אויף זיי אנווייזען ''פאר דעם בין איך נישט פרייליך''.

איך האב געשריבען וועגן ''א צובראכענקייט וואס קומעט פון גארנישט'', און צומאל טראכט א מענטש אז ער ווייסט פארוואס ער איז צובראכען, אבער ווען ער טראכט אריין אין דעם קען ער זיך נישט גלייבן, ''פאר די נארישע זאך בין איך יעצט צובראכען'', אבער מיט די הכרה אז ס'איז נאריש, ווערט ער נאך אלץ נישט אויפגעלעבט, און דאס צוקלאפט עם אפי' מער.

און ס'איז מיר א גרויסע חידוש וואס דו און אנדערע שרייבען אז ס'איז נישט דא אזא זאך ''ווי צובראכענקייט אן א סיבה'', איז דען נישט דא אזא זאך ווי מ'נעמט פשוט צו די מוחין,
און מ'מוז גראדע נישט זיין קיין גרויסע בעל מדרגה אויף צו האבן מוחין, נאר יעדער איינער האט מוחין, ס'איז פשוט אויף אנדערע לעוועל'ס, און ווען מ'נעמט דאס צו [ס'קען אפי' זיין אזא זאך ווי 'גשמיות'דיגע מוחין'] ווערט ביטער אויפן הארץ.

און מוז דען זיין צו יעדע צובראכענקייט, א גשמיות'דיגע סיבה?? ס'קען זיין, איך זאג נישט אז נישט, אבער איך בין נישט אזוי זיכער דערין.

@ארך אפים, צובראכענקייט וואס מיר רעדן דא איז נישט די 'לב נשבר' פון די תלמידי בעש''ט, מ'רעדט דא פון א פראסטע דעפרעסיע און מ'רופט עס אן בלשון נקוי ''צובראכענקייט''.

[חביבי]

הרב ס׳שטימט אויב איך מעג אריינרעדן אין דיין הערה אויף דברי המומחה הרב מתבונן שליט״א וואלט איך געזאגט אזוי;

ווי דו האסט שוין ערווענט צווישן דיינע ווערטער אז מעשים בכל יום, עס מאכט זיך ביי די שענסטע משפחות אז מען שטייט אויף אויף די לינקע זייט און מען פיהלט צובראכן

סאו דו האסט געגעבן א מהלך, זיך משמח זיין מיט מילתא דשטותא

מתבונן טענהט עס איז א שאד, א שאד צו לאזן פארביי גיין די געלעגנהייט, געפיהלן זענען טאקע אפט מאל שקרנים אבער אסאך מאל האט די געפיהל א וויכטיגע מעסעדזש איבערצוגעבן פארן מענטש, און אדורכלאזן די געפיהל אן אים אויסהערן און זעהן און טראכטן אפשר איז ער גערעכט וועט איז א בחינה ווי א מאבד מה שנותנים לו,

מען קען זיך טאקע דיסטרעקטן פון א נעגאטיווע געפיהל (הגם די געפיהל קען צוריק קומען שפעטער אסאך שטערקער....) אבער אויב ער זעצט זיך אראפ און ער מאכט א מיטינג מיט זיין געפיל, און ער פרעגט די געפיהל, זאג מיר געפיהל טייערע וואס ווילסטו פון מיר? ער וועט הערן די טענות וואס זיינע געפיהלן האבן אויף אים און זעהן אויב זיי זענען גערעכט קען עס אים אויפהייבן און העלפן שטייגן ווייטער און ווייטער,

לדוגמא; אויב א מענטש פיהלט לאונלי, איינזאהם, און לאמיר זאגן די געפיהל פון איינזאהמקייט טענהט אז דו לעבסט אזויווי איינער אליינס אויף די וועלט אן קיין שום אמתע נאנטע ידידים, אה איז דאס דאך א געלעגנהייט זיך צו דערמאנען העי איך א ווייב מיט קינדער, איך האב חברים, ווען האב איך לעצטע מאל געטראכט מיט אן אמת צו טון פאר אנדערע און קעיר צו נעמען און זיך זארגן פאר מיין משפחה

אויב וועט ער אזוי טראכטן און ער וועט באמת פארבעסערן זיינע מעשים האט ער דאך מרויח געווען מוראדיג שטארק פון די נעגאטיווע געפיהל,

אין אנדערע ווערטער;

עס איז דא צוויי סיבות פארוואס א מענטש גריבלט אין א געפיהל און ארבייט עס ארויסצוהאבן און פארשטיין

איין סיבה פארוואס מען טראכט אריין ׳פארוואס׳ פיהל איך אזוי איז, ווייל מען האפט דורכדעם פטור צו ווערן פון די נעגאטיווע געפיהל, אבער דאס איז בסך הכל נאך א מהלך פון פרובירן זיך צו דיסטרעקטן פון געפיהלן

די גוטע סיבה אבער פארוואס מען זאל אריין טראכטן ׳פארוואס׳ פיהל איך אזוי איז, ווייל אזוי איז שייך ארויסצונעמען די מאקסימום בענעפיט פון די נעגאטיווע געפיהל און שטייגן אין אלע הינזיכטן,

[ס'שטימט]

קודם כל, א שכח פאר די נייע טיטל הרב, איך האב נישט געוויסט אז נאכן אראפ שרייבען א געדאנק, ווערט מען אן הרב.

און צווייטענס וויל איך קלאר שטעלן , אז איך בין נישט געקומען דא צו אוועק שטעלן מיין שיטה, איך האב זיך ס''ה געוואלט אדורך שמועסן מיט'ן עולם.

יעצט איז אזוי; איך רעדט פון איינער וואס האט זיך שוין אדורך גערעדט מיט זיינע געפילן , און זיי האבן עם גענטפערט א סיבה וואס לייגט זיך עם נישט אויפ'ן שכל, מאיזה סיבה שהוא
קומט אויס אז ס'נישטא קיין וויכטיגע מעסעדזש אין זיי, און דייקא דעלמסט קומעט אריין די לעזונג וואס איך האב געשריבן.

אבער איך בין מסכים אז קודם דארף מען זיך דורך טראכטן, אויב 'יש דברים בגו', און אויב יא, דארף מען קעיר נעמען פון די בעיות.

אין קורצען, ולא פליגי, מ'רעדט דא פון צוויי מינע צובראכענקייטן....

און לגבי 'מילתא דשטותא', האב איך קלאר געשריבן אז דאס איז נאר אויב די ערשטע אפציע ארבעט נישט..... און ערשט דאן זאל מען זיך נעמען צום עבודה

[נודה לך]

פיינע אשכול דאס!
"חושב" "חביבי" "סשטימט" "טשולענט" בתפארתם!!
["פתאום" מיט "נשמה" איז דאך נישט קיין שאלה..]
העלמיר דאס דורכליינען בכובד ראש בעזרת השם.

(וואו איז "שלוה"???)

נישט באמערקט.. אפילו "מתבונן" האט מען אויפגעוועקט דא.. דאס איז שוין עפעס ספעציעל..

[חביבי]

אפילו "מתבונן" האט מען אויפגעוועקט דא.. דאס איז שוין עפעס ספעציעל..

יאפ איך האב אויך אזוי געטראכט, איך האב שוין געהאט אנגעהויבן צו טראכטן אז מתבונן האט אונז דא איבערגעלאזט כצאן בלי רועה, ב״ה ער האט נאכנישט פארגעסן פון אונז

[בוחר בשירי זמרה]

wow
זעט אויס פיינע חומר למחשבה

בוקמארקט

[חביבי]

אמת עס איז דא דא פיינע חומר למחשבה

די פותח האשכול האט שיין ארויסגעברענגט צו קוקן אויף א שווערע געפיהל נישט אלס א בלאקעדזש וואס שטייט אין וועג נאר ווי א נסיון פון הימל און א געלעגנהייט צו ווערן שטערקער דורכן זיך נישט לאזן פארפירן פון די נסיון און מאכן א דיסישן אז איך גיי זיין בשמחה

דאס איז געוואלטיגע דיבורים

וואס ער שרייבט נאכדעם וועגן ווערן בשמחה דורך מילתא דשטותא איז נישט קלאר פונקטלעך וואס די געדאנק דערפון איז און וויאזוי ווערט מען פריילעך דורך מילתא דשטותא.....

אין די וועלט איז באקאנט די מהלך פון NLP די מהלך ווערט באנוצט דורך סעילסלייט (צו מאכן די צוקונפטיגער קאסטומער פיהלן אנדערש לגבי קויפן זיין פראדוקט) און עס ווערט אויך באנוצט דורך מומחים אין די פעלד פון נפשיותדיגע פראבלעמען (צו מאכן א מענטש פיהלן אנדערש לגבי מצליח זיין אין לעבן)

און יא זיי האבן א מהלך וואס זיי רופן pattern disruption וואס ארבייט אויף א אופן ווי מילתא דשטותא, זיי האבן א וועג וויאזוי מען קען צומישן א מענטשס מחשבות מיטן פרעגן א אומגערישטע שטותיםדיגע קשיא, דאס מאכט די מענטש פארלירן קאנטראל אויף זיין מהלך המחשבה, דערנאך ווען די מענטש אריענטירט זיך און ער בויעט צוריק אויף זיין וועג פון טראכטן קען ער עס בויען מער פאזיטיוו

א דוגמא אין סעילס

קאסטומער: איך וויל נישט קויפן די פראדוקט, עס קאסט צופיל געלט
סעילסמאן: (פרעגט א שטות)איך וויל דיר פרעגן א קשיא, אויב דו וואלסט געטראפן א בינטל הונדערטערס אינגאנצן באשמירט מיט מאראסט אדער נאך ערגער וואס וואלט געווען דיין רעאקציע???
קאסטומער: (אביסל צומישט...) פארוואס פרעגסטו מיר דעי פאני קשיא
סעילסמאן: איך בין אביסל פאני, דו ביסט עס נישט היינט געוואר געווארן, רייט?
קאסטומער: (מיט א שמייכל און אין א בעסערע גיסטע...) אממ יא דו ביסט היבש אינטערסאנט
סעילסמאן: אבער פאני מענטשן קען מען נאכאלץ טראסטן צו קויפן ביי אים עפעס וואס מען טראכט אז עס קען אסאך פארבעסערן און פארגרינגערן די לעבן, רייט?
קאסטומער: שארר איך טראסט דיך זייער שטארק
וכו׳ וכו׳

אין פסיכעלאגיע

קליענט: איך זעה נישט קיין שום וועג ארויס פון מיין פראבלעם, מיין גאנצע לעבן איז דערנאך..... וכו׳
מומחה: (פרעגט א שטות) וואס וואלסטו געטון אויב דו פארסט אין דיין קאר און עס לויפט פלוצלינג אריבער א קאטשקע ממש און פראנט פון די קאר???
קליענט: וואאאאס?!
מומחה: פרעגט איבער נאכאמאל די קשיא
קליענט: פארוואס פרעגסטו מיר די קשיא?
מומחה: איך ווייס נישט סהאט מיר אנגעכאפט א נייגער יעצט צו וויסן די תירץ אויף די קשיא, קענסט מיר צוליב טון און עס פארענטפערן?
קליענט: (לאכט און טראכט...) אוקעי, איך וואלט איבערגעטרעטן די קאטשקע
מומחה: אוטש, דעס טוט וויי,
קליענט: נו איז וואס?
מומחה: זאגסט גוט אפילו זאכן טוען אמאל וויי קען מען נאכאלץ ענדזשויען די לעבן
וכו׳ וכו׳

די איין שטותיםדיגע שאלה צוברעכט די שלעכטע מצב רוח פון די מענטש און עס מאכט פלאץ פאר א נייע וועג פון טראכטן, נייע מחשבות, און נייע -האפנטלעך בעסערע- געפיהלן, די מהלך ארבייט פיין