איזעי האט געשריבן:עס איז מיר אינטערסאנט קרעמער אז ווען מען האט גערעדט אויף דעם אלטן דור נערוועזע אידן וואס האבן געשלאגן זייערע קינדער מתוך כעס, און ווייל זיי קענען נישט צוריקשלאגן, און זייער נערוועזיטעט איז אויסגעלאפן אויף די קינדער, האסטו נישט געפונען פאר וויכטיג זיך אנצורופן, נאר ווען מען זאגט א נקודה וואס איז ליידער היפש אמת (אפשר נישט אינגאנצן, אבער זאג מיר "ווי שטארק" טוט דיר וויי ווען דיין קינד רירט צו מוקצה, און ווי שטארק האט עס וויי געטון דיין טאטן), דאן שטייסטו אויף?
1. עס ווענדט זיך ווער דער שרייבער איז, שאץ-מאץ איז אנערקענט אלס א ראש המדברים בכל מקום און איך וויל נישט אז זיין סטעיטמענט זאל ווערן אפגע'פסק'נט אין בית דין של מעלה 2. איך האב קיינמאל נישט מיטגעלעבט דעם אלטן דור פון נערוועזע אידן וכו' וכו' וואס דער עולם שמועסט דא אויס, על כן קען איך נישט נעמען קיין שטעלונג דערין
אבער באמת האבעך דאס ערשטע מאל נישט אזוי גוט געוואלט פארשטיין די פאקט אז די עלטערע דור האט געהאט מער יראת שמים, ווייל ס׳איז ביי מיר אלס געווען א ספוק די גאנצע ענין לדוגמא - איך קען נישט פארגעסן שוין אלס יונגערמאן האבעך איינמאל געהאט א מעשה, איך האב געקויפט א קאפי און ארויף דערמיט אויפן באס, בשעת׳ן זיך אראפ זעצן האבעך קודם אראפגעלייגט די קאפי נעבן מיין זיץ, און - כככ׳האב פארגעסן דערפון, און איך האב זיך פיין ארויפגעזעצט אויפן הייסן בריעדיגן קאפי, שוין א מעשה, גאנץ געשמאק איבערצודערציילן, רעדעך אזוי מיט מיין מוטער דעם נעקסטן אינדערפרי, און איך דערצייל איר מיין געשעהניש וואס איך האב געהאט, איך האב זיכער געמיינט אז זי וועט גוט לאכן און נאך צולייגן אזא ׳נעבאך׳ אדער wow א.ד.ג. ווי אנטוישט בינעך אבער געווארן ווען זי האצעך גענומען שרייען אויף מיר "גוט פאר דיר, כ׳האב הנאה אז דאס איז געשעהן... ווי פאסט דען פאר א חסיד׳ישער יונגערמאן זיך צו קויפן א קאווע און נאך טרינקען אזוי אויפן באס???!!!"
ע"כ המעשה
וואס איך האב צו מיר דעמאלטס געטראכט איז געווען אז דאס געשרייעכץ איז אפשר טאקע געקומען פון יראת שמים, אבער אן קיין פשט, אן קיין באדייט... איז וואספארא יראת שמים איז דאס, וואס באשרייסטו מעך אזוי? איך טאר שוין נישט קויפן א קאווע? וואס איז, ממש אזוי געפערליך איזעס?!
אלזא האבעך קודם נישט געוואלט קויפן שאצ׳ס סחורה מטעם הנ"ל, אבער נאכדעם וואס ער האט נאכאמאל מסביר געווען דאס ענין בינעך אביסל קלארער געווארן, און איך מיין אז דאס איז א שטארקע נקודה, דאס תמימות וואס די עלטערע דור האט געהאט ביים געבן א פסק צוליב יודישקייט זאכן האט געהאט אינגאנצן אן אנדערער פנים ווי היינט צוטאג...
די זעלבע זאך האבעך צו מיר געטראכט לעצטנס ביי א עהנליכע געלעגנהייט, כ׳בין געוועזן ביי א מצוה טאנץ, און ווערן דער זיידע איז געגאנגען טאנצן האט ער זיך צעשריגן אויף איינע פון די אייניקלעך פארוואס זיי כאפן בילדער, קודם האט מיר דאס זייער אויפגערעגט, היתכן, גייסט טאנצן מצוה טאנץ און דו מאכסט אן א באלאגאן א פראטעסט? אבער נאכן עס איבערטראכטן האבעך באשלאסן אז יא - דאס האט א חן, ווען א זיידע טאנצט אויף אן אייניקל׳ס חתונה, ס׳גייט זיך בויען א פרישער דור און ער לאזט איבער דעם רושם פון א עהרליכע דור, מען האט נישט געהאלטן פון כאפן בילדער, דאס בלייבט אריינגעקריצט אין די ביינער, מען וועט אלעמאל געדענקען אז דער זיידע האט מוחה געווען אויף כאפן בילדער, דאס איז זייער געזונט...
ווען מען באנוצט אויסדרוקן קומט עס מער פון כעס\דורכפאל מיט די קינדער. אבער נישט פון אמת'ע יר"ש און ווייטאג אויפ'ן חינוך פון קינד, שרייען איז לכאור' נישט דער פראבלעם דא, די ווייטאג וואס איז געבליבן ביי מאנכע פון די אינגע יארן איז ווייל דער שרייען איז געקומען פון אנדערע סיבות. נערוועזקייט וכדומה...
נאמנים פצעי אוהב טייטשט רבי יוסף בכור שור (דברים כ''ח):
והפלא ה' את מכותך - מלקיות, כמו שאמרו רבותינו "הפלאה" זו מלקות. גדולות ונאמנות - שנאמנים בשליחותם, והכוונה לשוב להטיבך ולהחזירך למוטב, כמו "נאמנים פצעי אוהב", פצעים שעושה האוהב לאוהבו, בנאמנות הוא הולך עמו, שמתכוין להחזירו למוטב.
מלבי"ם
נאמנים פצעי אהב - וגם אם האוהב מכהו ליסרו להשיבו אל דרך הטוב, בכ"ז האהבה נאמנה שכ"ז מרוב האהבה, וכמ"ש כאשר ייסר איש את בנו ה' אלהיך מיסרך...
ידוע די ראי' פון ר' דוד'ל סאכאטשובער אויף דעם מאמר העולם "א פאטש פארגייט און א ווארט באשטייט": רש"י זאגט וירדו עבדיך אלי, שחלק כבוד למלכות, און די גמ' ווי דאס שטייט, שטייט פשט אינעם זעלבען פסוק, ויצא וגו' בחרי אף, שסטרו על פניו ודו"ק
רבינו יונה (משלי י''ג) בן חכם מוסר אב. בן חכם בילדותו, כמו "בן הייתי לאבי" (ד, ג), כשיראה בן חכם בידוע שייסרו אביו ושמע למוסרו. ולץ לא שמע גערה. ואם ראית לץ תדע שארעו כן לפי שלא שמע גערת אביו, שלא עצבו וחשך ממנו שבטו. ולמדנו שעל האב לבדוק בו בילדותו אם עוסק בדברי ליצנות ושיחה בטילה ולשון הרע וליסרו, כי כשיגדיל לא יסור וינהג בהרגל הילדות:
ביאור הגר''א
בן חכם מוסר אב שמה שהבן חכם הוא מחמת מוסר אב שאביו היה מייסרו ומדריכו בדרך ישרה ולא חסך שבטו ממנו. ולץ לא שמע גערה ומה שהבן הוא לץ הוא מחמת שלא שמע גערה מאביו מעולם כי דרך הנער שלא יקבל טוב עד שמייסרהו אבל מ"מ לא היה לץ אם היה שומע גערה וע"כ לא גער אביו בו ועזבו לילך בדרך לבו ולץ הוא ההיפוך של חכם כי חכם הוא הלומד תורה ולץ הוא היפך הלומד כמ"ש שנים שיושבין ואין ביניהן דברי תורה כו' וכמ"ש לעיל:
מלבי"ם בן חכם מוסר אב - בן חכם הוא הנוהג ע"פ חקי החכמה, והנה חקי החכמה קשה על טבע הלב לקבלם ולנהוג בהם, כי ציורי התאות יעלו על אדמת הנפש קמשונים, וצריך לנקות הנפש ע"י המוסר שמיסר את בנו ויודיעהו עונשי ה' והרע המשיג לנלוז מחקי החכמה, ובעודו נער ייסרהו בשבט עד שיכנע לקבל חקי החכמה, כי היראה היא המיסרת את הנפש עד ימשלו ציורי החכמה בלבה, וכשהוא בן חכם הוא האות שפעל בו מוסר אב, והבן שלא שמע גערה - מאביו מימיו, לא לבד שהוא בן לא חכם, כי הוא לץ - מתלוצץ על חקי החכמה:
