דער וויכוח דארט איז סובב והולך איבער דער ווארט "כלל" וואס ווערט אפט גענוצט:
בני היכלא:
אגב, מ'האט פריער גערעדט וועגן לשון הקודש ווערטער וואס מ'נוצט אין אידיש נישט מיטן זעלבן מכוון, איז מיר יעצט בייגעפאלן, די ווארט "בכלל", ווען איך וויל זאגן האסט מיר "בכלל" נישט געזאגט דאס און יענטץ, איז עס "בכלל" נישט די מכוון, פון כל דבר שהיה "בכלל" ויצא מן הכלל.
קרעמער:
איך נוץ טאקע די ווארט 'כלל': עס איז כלל נישט וכו', און דאס איז שוין טאקע יא דאס ריכטיגע איבערטייטש פון "אינגאנצן", בבחינת כלל וכלל לא.
בני היכלא:
קרעמער
איך טראכט יעצט וואס איז טאקע פשט פון "כלל" אויפ'ן אופן וויאזוי ס'ווערט גענוצט, למשל, אינך צודק בזה כלל וכלל,
און אז דו שרייבסט טאקע אנעם כ"ף, גוד פאר יא, אבער וואס דו טוסט איז, פלעין דו נוצט א לשה"ק ווארט, אין אידיש "המדוברת" (ווי יענער זאגט), זאגט מען און מען שרייבט "בכלל"
מיינע צוויי קאפיקעס איבער דער נושא איז: אז די אידישיסטן האבן זיך אסאך ארומגעשפילט מיט לשון קודש'דיגע ווערטער, און איר אויסגעפארעמט אין א געוויסע געשמאק וואס ווען מ'באגעגנט זיך מיט די ווערטער אינמיטן אן ארטיקל/באשרייבונג האט זי עפעס א געוויסער חן און געשמאק. איך וועל געבן אפאר משלים:
'בכלל' נישט = 'כלל' נישט
'בשעת'ן' באזוך = 'בעת'ן' באזוך
איך בין 'מסופק' = איך בין 'ספק'דיג'
אין 'תוך' גענומען
'סוף סוף', במקום סוף כל סוף
ועוד, ועוד, נאך צענדליגע אייגן געמאכטע לשון קודש'דיגע ווערטער.
